Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται, ώστε σήμερα, μετά την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών και την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, να κρίνουν οι εργαζόμενοι την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο μας. Ενα συνδικαλιστικό κίνημα, όπου και στην ΟΜΕ - ΟΤΕ, και στα σωματεία - μέλη της (ΠΕΤ, ΕΕΤΕ, ΠΑΣΕ, κλπ.) όλα αυτά τα χρόνια καθοριζόταν από την κοινή αντίληψη, την κοινή πορεία, την κοινή στρατηγική των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αγωνιστικής Συνεργασίας (ΣΥΝ), αλλά και των διαφόρων μικρότερων δήθεν ακομμάτιστων δορυφόρων τους.

Ποια είναι αυτή η στρατηγική της ήττας; Ποιος είναι ο υπέρτατος νόμος της; Είναι η «Ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων», η «ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Ρωσία». Καθορίζεται και συναποφασίζεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) με τις διάφορες συνθήκες και οδηγίες της, όπως η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ΣΜ), η Λευκή Βίβλος (ΛΒ), η Συνθήκη της Λισαβόνας, η Ευρωσυνθήκη, και αναρίθμητες άλλες. Προωθείται με ιδιωτικοποιήσεις όλων των τομέων οικονομίας, που παλιότερα ήταν στην ιδιοκτησία του κράτους και με ανατροπές σε όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ποιοι άλλοι έχουν αυτήν την ίδια στρατηγική ευαγγέλιό τους; Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, οι ιμπεριαλιστές μαζί με τα κόμματά τους και τις ενώσεις τους, όπως η ΕΕ. Οι κεφαλαιοκράτες της χώρας μας (ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλέμποροι, στο σύνολό της η αστική τάξη και φυσικά όλος ο συρφετός των καλοπληρωμένων τεχνοκρατών που διοικούν τις επιχειρήσεις τους). Και φυσικά τα κόμματα που τους υπηρετούν πιστά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) το καθένα με το δικό του τρόπο και ρόλο ώστε να ξεγελάνε και να μπλοκάρουν το λαό στα δόκανα του συστήματος.

Αυτή είναι, λοιπόν, η στρατηγική της ήττας που ακολουθεί η πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στη ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) και σε μια σειρά μεγάλες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία κυρίως των πρώην ΔΕΚΟ, και στη δική μας ΟΜΕ - ΟΤΕ και στα σωματεία - μέλη της. Με αυτή τη στρατηγική πορεύτηκε σταθερά και αμετανόητα και το τελευταίο διάστημα που εκτυλίχτηκε το τελικό στάδιο της πλήρους ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και της εκχώρησης στη γερμανική πολυεθνική «Ντόιτσε Τέλεκομ». Να γιατί οι παρατάξεις αυτές έχουν εγκληματική ευθύνη. Οχι γιατί έκαναν κάποια λάθη ή είχαν μικρότερη δράση από αυτήν που απαιτούσαν οι συνθήκες, αλλά γιατί ακολουθούν συνειδητά τη στρατηγική του κεφαλαίου, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τη γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.

Μπαίνει, λοιπόν, το ερώτημα και καλούνται και οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ να το απαντήσουν και με την ψήφο τους στις εκλογές των σωματείων του ΟΤΕ: Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τους ταξικούς μας αντίπαλους, τους εκμεταλλευτές μας, αυτούς τους κηφήνες που καρπώνονται όλο και πιο πολύ τον τεράστιο πλούτο που παράγουμε, με την ίδια στρατηγική που έχουν κι αυτοί; Ασφαλώς και όχι.

Γιατί θα μας νικάνε συνεχώς κατά κράτος και χωρίς ουσιαστική μάχη. Γιατί θα μας κερδίζουν ιδεολογικά. Γιατί θα μας κάνουν να πιστεύουμε τα παραμύθια τους. Οτι τάχα η επιχείρησή τους είναι και επιχείρησή «μας», ότι η οικονομία τους είναι και δική «μας», ότι είμαστε «κοινωνικοί εταίροι» και πρέπει μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» και την «κοινωνική ειρήνη» να τα βρίσκουμε. Να δουλεύουμε σκληρά να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία «μας», η επιχείρησή «μας». Ετσι θα μεγαλώσει η κερδοφορία, θα γίνονται επενδύσεις, θα υπάρχουν δουλειές, θα μειωθεί η ανεργία, θα αυξηθεί ο μισθός, θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και όπου να 'ναι η γη ολόκληρη και η Ελλάδα, πρώτα απ' όλα ,θα γίνουν πραγματικός... παράδεισος!

Εντάξει, η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι μανούλες σε αυτά και καταφέρνουν να ξεγελάνε πολλά χρόνια τους εργατοϋπαλλήλους, πότε με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, πότε με το φόβο και την ανασφάλεια, πότε με το μικρορουσφέτι, πότε με τον αυταρχισμό, πότε με όλα μαζί, ότι τα πράγματα κάποτε θα ...βελτιωθούν, αρκεί αυτοί πάντα να έχουν μεγάλα κέρδη και την εξουσία δική τους.

Τι λέει, όμως, η δική μας πείρα τόσα χρόνια; Δεν είναι σωστό να τη λογαριάσουμε και να την εμπιστευτούμε επιτέλους κάποια φορά; Αυτή η στρατηγική τους, η πολιτική που εφαρμόζουν τόσα χρόνια, εντάξει, αυξάνει συνεχώς την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αυτό πια το έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά, το λένε και όλα τα στοιχεία τους. Ομως πού και πότε αυτό βελτίωσε τη δική μας ζωή, τη ζωή του λαού; Ολα δεν πάνε χειρότερα; Φυσικά, όλα πάνε «κατά διαόλου» όπως λέει ο λαός και αυτό κανείς πια δεν τολμάει να το αμφισβητήσει.

Γιατί, όμως, όλα πάνε «κατά διαόλου» για τους εργαζόμενους; Γιατί δεν πετυχαίνουμε ούτε ένα από τα δήθεν ρεαλιστικά αιτήματα της πλειοψηφίας του συνδικαλιστικού κινήματος; Ας θυμηθούμε. Το «ρεαλιστικό» να είναι ο ΟΤΕ μια μετοχή και αυτή στο κράτος που έλεγε το συνδικαλιστικό κίνημα και το ΠΑΣΟΚ το 1993 δεν έγινε φύλλα και φτερά και μάλιστα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ;

Πού είναι σήμερα το «ρεαλιστικό» τους αίτημα να είναι ο ΟΤΕ «υπό δημόσιο έλεγχο - μάνατζμεντ» και οι μετοχές του να ανήκουν στο Δημόσιο είτε κατά 51% που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η παράταξή του στον ΟΤΕ η «Αγωνιστική Συνεργασία», είτε κατά 33% που λέει το ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΚΕ, είτε λίγο λιγότερο που λέει η ΔΑΚΕ; Η «ρεαλιστική» μονιμότητα στον ΟΤΕ, πού είναι σήμερα; Οι ίδιες αυτές ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ δεν έβαλαν την προδοτική υπογραφή της κατάργησής της το 1995, ενώ τώρα καμώνονται πως κλαίνε; Δεν είναι υποκρισία αυτό; Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις;

Με τη δική τους στρατηγική, της ήττας, ρεαλιστικό είναι μόνο να βάζουμε τους στόχους που θέλει για μας το κεφάλαιο. Και για το κεφάλαιο ρεαλιστικό είναι να έχουμε μισθό κάτω από 700 ευρώ, να δουλεύουμε 13 ώρες τη μέρα, 65 τη βδομάδα και με απλήρωτες υπερωρίες, να μεγαλώνουν η υποαπασχόληση, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι απολύσεις και η ανεργία.

Ρεαλιστικό για το κεφάλαιο είναι η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία, το τηλέφωνο, το ρεύμα, οι παραλίες, τα βουνά, τα δάση, το οξυγόνο, τα πάντα να είναι εμπορεύματα και να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για όλα, ώστε αυτό να κερδοσκοπεί. Φυσικά, το κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπο να «βολεύει» με γενναίες «μίζες» και το αναγκαίο υπηρετικό του προσωπικό είτε από τα κόμματα εξουσίας, είτε από τους τεχνοκράτες μάνατζερς, είτε από τους πράκτορές του μέσα στο εργατικό κίνημα, την εργατική αριστοκρατία.

Ολα, λοιπόν, τα «ρεαλιστικά» τους αιτήματα, μας τα έχουν πάρει πίσω οι κεφαλαιοκράτες. Ολα τα δήθεν «ρεαλιστικά» τους αιτήματα, σε συνθήκες κυριαρχίας και αποδοχής από τους ίδιους της «ελεύθερης αγοράς», της «υγιούς» ανταγωνιστικότητας θα είναι ουτοπίες άπιαστες, για όσο καιρό οι εργαζόμενοι τους επιτρέπουν να έχουν την πλειοψηφία στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, για όσο καιρό δεν αντιδρούν στη στρατηγική του κεφαλαίου και στο όραμα της «ανταγωνιστικής Ελλάδας», που είναι όραμα των κεφαλαιοκρατών και όχι των εργατοϋπαλλήλων. Για όσο καιρό η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έρχεται σε ρήξη με τη στρατηγική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και δεν υιοθετεί τη στρατηγική του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, τη γραμμή του ΠΑΜΕ.

Τη στρατηγική, δηλαδή, της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης για την οριστική ανατροπή της στρατηγικής του κεφαλαίου και όσων τη στηρίζουν. Τη στρατηγική του ΠΑΜΕ, που θεωρεί ότι ρεαλιστικό είναι κάθε τι που ανταποκρίνεται στις σημερινές και συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες των εργαζομένων και ότι ο πλούτος που παράγουν οι ίδιοι με την εργασία τους, είναι τεράστιος και μπορεί να τις καλύψει.

Τη στρατηγική που αντιπαλεύει συνολικά τις ιδιωτικοποιήσεις και έχει σαν κεντρικό στόχο το αίτημα: Ολοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, όπως οι Τηλεπικοινωνίες, η Ενέργεια, οι Μεταφορές, ο Ορυκτός Πλούτος, τα Λιμάνια, το Νερό και άλλοι να ενταχθούν σε αντίστοιχους Ενιαίους Φορείς που θα είναι 100% κρατική - λαϊκή περιουσία και οι οποίοι θα λειτουργούν με κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο και με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Τη στρατηγική που παλεύει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι εργαζόμενοι, αν δε θέλουν να χάσουν άλλο χρόνο στην αδράνεια και τη μοιρολατρία, πρέπει να πάρουν απόφαση να τελειώνουν με την εργατική αριστοκρατία που έχει κάτσει στο σβέρκο τους. Πρέπει να της κάνουν έξωση από τα συνδικάτα και τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να αναγεννήσουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, φέρνοντας στην πλειοψηφία των οργάνων του τις ταξικές δυνάμεις.

Να μαζικοποιήσουν το κλαδικό συνδικάτο τους, το ΣΕΤΗΠ, να δυναμώσουν συνολικά τον ταξικό πόλο, το ΠΑΜΕ της ανυπακοής και του ταξικού αγώνα. Να δυναμώσουν τη στρατηγική της ταξικής πάλης και να βοηθήσουν να ηττηθεί η στρατηγική της υποταγής στο κεφάλαιο. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος της νίκης για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της.

Να γιατί και στις εκλογές των σωματείων του ΟΤΕ που θα γίνουν το επόμενο διάστημα η ψήφος του κάθε συναδέλφου έχει μέγιστη σημασία και πρέπει να τη σταθμίσει σωστά και να ενισχύσει την ΕΣΚ-ΟΤΕ. Γιατί, θα είναι ψήφος για να αλλάξει ρότα το συνδικαλιστικό κίνημα στον ΟΤΕ και να κινηθεί στη ρότα της ταξικής πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους εκφραστές του στο πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Να δώσει επιτέλους δύναμη στη δύναμή του, να ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή συμμαχία και τη δική του τη λαϊκή εξουσία.