«Ηλίας Δεκουλάκος - Αναδρομή 1968 - 1978», είναι ο τίτλος της έκθεσης, που φιλοξενείται στο Μέγαρο Εϋνάρδου του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας (Αγίου Κωνσταντίνου 20 - δίπλα στο Εθνικό Θέατρο). Τα παρουσιαζόμενα έργα ανήκουν σε δύο ενότητες. Είναι οι δημιουργίες της πρώτης περιόδου (1969 - 1973) οι οποίες επρόκειτο να παρουσιαστούν στην γκαλερί «Αθηνών Χίλτον», το 1973. Η έκθεση έκλεισε μετά από την παρέμβαση της χούντας, αφού ορισμένοι πίνακες κρίθηκαν «ακατάλληλοι». Τα έργα εκτέθηκαν αργότερα στην γκαλερί «Νέες Μορφές». Σ' αυτά, είναι φανερή η ανάγκη του Ηλ. Δεκουλάκου να σχολιάσει την κοινωνική πραγματικότητα. Στους μεγάλους σε διαστάσεις πίνακες, εικονίζονταν με τη συμβολική βιαιότητα της μεγεθυμένης έγχρωμης φωτογραφίας, ανθρώπινα μέλη, σώματα και αντικείμενα σε εύγλωττες προκλητικές συνθέσεις. Ο Η. Δεκουλάκος με σθένος αντιτάχτηκε μέσα από την τέχνη του στο καθεστώς των συνταγματαρχών, ενώ διαμαρτυρήθηκε με «γλώσσα» καυστική και άμεση στα «έργα και ημέρες» των χουντικών.

Οι δημιουργίες της δεύτερης περιόδου (1976 - 1978, μαζί με σπουδές 1974 - 78), όλα μεγάλων διαστάσεων, και με ενιαίο θέμα, ζωγραφισμένα σε μουσαμά με ακριλικά χρώματα και με την τεχνική του αερογράφου, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1979 στην γκαλερί «Δεσμός», που ήταν γνωστή για τις πρωτοποριακές της επιλογές. Η τεχνική του αερογράφου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εικαστικής έκφρασης του Η. Δεκουλάκου. Τα μεγάλα σύνολα, τα οποία δημιούργησε με αυτό το μέσο, είναι από τα πιο εντυπωσιακά που εκτέθηκαν στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια - και όχι μόνο λόγω της τεχνικής του. Σ' αυτά διατηρείται η καθαρότητα της γραφής, αλλάζει όμως ο τύπος της σύνθεσης, ενώ η θεματολογία του επικεντρώνεται στον κριτικό σχολιασμό της τεχνολογικής αλλοτρίωσης.

Οπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης Μάρθα Χριστοφόγλου στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του βλέπουμε ότι «ο Δεκουλάκος είχε έναν τρόπο να παραβαίνει τόσο τις επικοινωνιακές συμβάσεις όσο και τις τεχνοτροπικές επιταγές της εποχής του, ίσως επειδή ο βαθύτερος στόχος του ήταν να προσεγγίσει κάτι διαχρονικό και παγκόσμιο, να μετέχει σε μια καθολικότητα, που είναι η πεμπτουσία της καλλιτεχνικής δύναμης».

Ο Ηλίας Δεκουλάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929 με καταγωγή από τη Λάγια της Ανατολικής Μάνης. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (κοντά στον Α. Γεωργιάδη) και ιδιωτικά κοντά στον Σπ. Παπαλουκά. Ανήκει στη γενιά του '60 και μάλιστα σε εκείνους που παρέμειναν και εργάστηκαν στην Ελλάδα. Από το 1960 έως το 1968 δίδαξε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου, ενώ το 1982 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1988, δημοσιοποιώντας τους λόγους του. Από το 1989 υπήρξε ομότιμος καθηγητής. Στις αρχές της εκθεσιακής του δραστηριότητας (δεκαετία του '60), παρουσίασε μια εξπρεσιονιστικού τύπου αφηρημένη ζωγραφική. Σύντομα, όμως, επανήλθε στις λύσεις της παραστατικής ζωγραφικής, φτάνοντας σε ένα είδος σκληρού φωτογραφικού ρεαλισμού με έντονα κριτικό περιεχόμενο. Το 1979 θεματολογικά στρέφεται προς τον κριτικό σχολιασμό της αλλοτρίωσης που προκαλεί η τεχνολογία. Το 1984, στην 4η ατομική έκθεση έργων του, στην γκαλερί «Ωρα», ο καλλιτέχνης παρουσίασε, ως λογική προέκταση και διεύρυνση των προηγούμενων προβληματισμών του, ένα σύνολο χώρου με ζωγραφική, κατασκευές, αντικείμενα και βίντεο αρτ. Αργότερα (μετά το 1985) στράφηκε στην τοπιογραφία με μια σειρά τοπία από τη Μάνη και την Αθήνα. Πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο κύκλο ζωγραφικής, που σηματοδοτεί την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια θερμότερη γραφή, χωρίς να προδίδει την καλλιτεχνική σοβαρότητα και την ιδεολογική συνέπεια που τον χαρακτήριζε.

Ο Ηλίας Δεκουλάκος, εκτός από τις ατομικές εκθέσεις του, έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές παρουσιάσεις, σε πανελλήνιες, αλλά και διεθνείς διοργανώσεις, όπως στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών (Παρίσι 1961), στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1963), κ.ά. Εργα του παρουσιάστηκαν, μετά το θάνατό του, σε ομαδικές εκθέσεις στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, στη Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Ρέθυμνο, στην Πάτρα, στη Ρόδο, στην Ξάνθη κ.α. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 7 Δεκέμβρη και λειτουργεί: Τρίτη - Κυριακή (10π.μ.- 2μ.μ.). Τρίτη και Πέμπτη: 6μ.μ. - 8 μ.μ.

Συνεχίζει το εικαστικό της ταξίδι η έκθεση «Νέοι Χαράκτες». Η σημαντική αυτή παρουσίαση, που οργανώνει κάθε τρία χρόνια η «Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος», δίνοντας βήμα έκφρασης σε νέους δημιουργούς, φιλοξενείται (έως 22/11) στο «Σπίτι της Κύπρου» (Ηρακλείτου 10, τηλ. 210.3641.217). Η φετινή έκθεση, η οποία πραγματοποιείται για πέμπτη φορά, είναι αφιερωμένη στη μνήμη της ζωγράφου και χαράκτριας Λουκίας Μαγγιώρου, που «έφυγε» πρόσφατα από κοντά μας. Η Λ. Μαγγιώρου, σύντροφος στη ζωή, στην τέχνη και στον αγώνα, του μεγάλου χαράκτη Α. Τάσσου και επί χρόνια επίτιμη πρόεδρος της Εταιρείας, στήριξε το έργο των νέων εικαστικών δημιουργών.

Η φιλόδοξη αυτή προσπάθεια ξεκίνησε το 1991, στα πλαίσια των ιδρυτικών σκοπών και στόχων της Εταιρείας. Στην πρώτη διοργάνωση συμμετείχαν 16 χαράκτες. Στην τωρινή έκθεση - η οποία ταξιδεύει σε Ελλάδα και Κύπρο - εκτίθενται 70 έργα, 31 νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, δύο Κυπρίων, ενός Αλβανού και ενός Ούγγρου, τα οποία επιλέχτηκαν από κριτική επιτροπή και εκπροσωπούν όλα τα είδη της χαρακτικής.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Βασιλική Αναστασίου, Ειρήνη Αντωνιάδη, Φανή Αχείμαστου, Εύα Βασδέκη, Ματίνα Γεωργά, Πατρίτσια Ευγενία Δεληγιάννη, Ιωάννα Δελφίνο, Ελισάβετ Διονυσοπούλου, Μαρία Ζαβιτσάνου, Κων/νος Καρακώστας, Κρίσιμο Κλέβες, Λάζαρος Κόκκαλης, Ανδρέας Κοντόνης, Ελένη Κυριακίδου, Ελένη Λιβανού, Κώστας Μαρκόπουλος, Φαίη Μητσάνη, Χρύσα Μπεζιργιαννίδου, Γιώργος Πάλλης, Μιλτιάδης Πεταλάς, Παρασκευή Πλεύρη, Γιώργος Τσαγγάρης, Δημήτριος Τσιρογιάννης, Timea Fabry, Αθανάσιος Φαλιαγκάς, Μιχάλης Φαντάρος, Παναγιώτης Φερεντίνος, Ράνια Φραγκουλίδου, Αννα Χαρακτινού, Αναστασία Χαροκόπου και Αναστασία Χατζίρη.