Οι ίδιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που τόσα χρόνια εμφάνιζαν ως μονόδρομο την πολιτική που οδήγησε στη σημερινή κρίση, εμφανίζονται ως σωτήρες προβάλλοντας ως «διέξοδο» τη συνέχιση με πιο εντατικούς ρυθμούς μάλιστα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Επιδιώκοντας τη «σύμπραξη όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων», ο Κ. Καραμανλής βάφτισε το κυβερνητικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης ως «Ελληνικό Σχέδιο Δράσης» και αξίωσε «απ' όλους να βάλουμε το "εμείς" στη θέση του "εγώ" και να αναλογιστούμε "τι περισσότερο μπορούμε να προσφέρουμε"». Είναι ευνόητο ότι απευθύνεται στους εργαζόμενους και όχι βέβαια στους κεφαλαιοκράτες από τους οποίους όχι μόνο δε ζητά κάτι, αλλά προσφέρει νέα «δώρα»...

Στο ίδιο πνεύμα ο Γ. Παπανδρέου τάχθηκε υπέρ «μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας, στην οποία θα συμπράξουμε όλοι και από την οποία θα κερδίσουμε όλοι: Οι εργαζόμενοι, η υγιής και παραγωγική επιχειρηματικότητα, το κράτος»(!).

Για «εθνική συμφωνία» για την ενίσχυση της οικονομίας μίλησε ο «φιλολαϊκός» τραπεζίτης Α. Βγενόπουλος, υπερφαλαγγίζοντας τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και υποχρεώνοντας τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο να παραδεχτεί ότι «καλύφθηκε» από τις προτάσεις του μεγαλοτραπεζίτη για δημιουργία «ενός πυρήνα τραπεζών δημοσίου συμφέροντος».

Μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού (αλλά και των άλλων λαών της ΕΕ) περνούν συνεχώς εδώ και δύο μήνες ελκυστικά και γενναιόδωρα «πακέτα» ύψους δεκάδων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για τη στήριξη τάχα της πραγματικής οικονομίας. Παρόλο που στο λαό δε θα φτάσουν παρά ελάχιστα ψίχουλα από τα λεφτά αυτά, που ως γνωστόν βγαίνουν από το δικό του κόπο και ιδρώτα, ωστόσο απαιτείται η εκ των προτέρων συναίνεσή του σε αυτά ως τα μόνα πανίσχυρα «εργαλεία» για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Σε πρώτη φάση επιχειρείται η κοινωνική αποδοχή στο σχέδιο στήριξης των τραπεζών, που εμφανίζεται ως μονόδρομος για την ενίσχυση της ρευστότητας και της στήριξης των επιχειρήσεων. Το ελληνικό σχέδιο ύψους 28 δισ. ευρώ, στην τελική του μορφή, όπως ψηφίστηκε από τη Βουλή αφού τροποποιήθηκε σύμφωνα με τις απαιτήσεις των μεγάλων τραπεζών, στηρίζεται όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και επί της ουσίας από το ΠΑΣΟΚ, αφού οι «διακριτικές» διαφωνίες του είναι περισσότερο προσχηματικές και για ψηφοθηρικούς λόγους.

Πασχίζοντας να αποκρύψει τους πραγματικούς στόχους του σχεδίου, ο Κ. Καραμανλής και τα κυβερνητικά στελέχη επαναλαμβάνουν διαρκώς και με τρόπο που δε σηκώνει αντιρρήσεις ότι μόνο μέσω της ενίσχυσης των τραπεζών θα έρθουν τα φτηνά επιτόκια στους αυτοαπασχολούμενους, στα στεγαστικά δάνεια και το πλαστικό χρήμα. Γνωρίζουν βέβαια ότι τα 28 δισ. θα θωρακίσουν πρώτα και κύρια τις ελληνικές τράπεζες απέναντι στην κρίση και βέβαια τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Ακριβώς γι' αυτό οι μεγάλες τράπεζες έσπευσαν να μπουν κάτω από την προστατευτική του ομπρέλα. Οπως έχει παραδεχτεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος, με το σχέδιο θα αναχρηματοδοτηθούν ομολογιακές εκδόσεις και τιτλοποιήσεις δανείων των τραπεζών ύψους 18 δισ. ευρώ που λήγουν έως το τέλος του 2009... Η ειρωνεία είναι ότι εδώ και χρόνια η κυβέρνηση δικαιολογεί την άρνησή της να στηρίξει τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προβάλλοντας το γνωστό φιλελεύθερο σλόγκαν «εμείς δεν κάνουμε κοινωνική πολιτική με δανεικά». Οταν όμως πρόκειται να κάνουν «τραπεζική πολιτική», το Δημόσιο σπεύδει να δανειστεί τεράστια ποσά και γρήγορα...

Καμία ανακούφιση στους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να φέρει το ευρωπακέτο των 200 δισ. ευρώ που παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη η Κομισιόν. Κατ' αρχήν το πακέτο αυτό, που έχει τάχα ως στόχο «την οικονομική ανάκαμψη», ανέρχεται μόλις στο 1,5% του κοινοτικού ΑΕΠ και βέβαια θα πληρωθεί από τους ίδιους τους λαούς, αφού θα χρηματοδοτηθεί από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών -μελών. Οι Βρυξέλλες θα κάνουν τα στραβά μάτια και θα επιτρέψουν τη «χαλάρωση» - κατά μερικά δέκατα της μονάδας όπως είπε ο Χ. Αλμούνια - του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά ταυτόχρονα τα κράτη - μέλη αναλαμβάνουν τη δέσμευση να καταρτίσουν μακροχρόνια προγράμματα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων για να αποκατασταθεί η «τάξη του Μάαστριχτ» και να ρίξουν και πάλι τα ελλείμματα κάτω από το 3% του ΑΕΠ.

Δεν πρόκειται, βέβαια, να δοθεί για τη στήριξη των εργαζομένων και των φτωχών, αλλά για τη διάσωση και στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Το σημαντικότερο βέβαια, που μένει σκόπιμα σε δεύτερο πλάνο, είναι η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της στρατηγικής της Λισαβόνας, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρω-κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, τα κράτη - μέλη πρέπει να πάρουν «μέτρα μισθολογικής συγκράτησης», καθώς και μέτρα για «γενική επέκταση της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και ειδικά της μερικής απασχόλησης». Με άλλα λόγια, νέα συμπίεση του «μισθολογικού κόστους», κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων κ.ο.κ. Μπορεί κάποια ψίχουλα από το ευρωπακέτο να πάνε για ανέργους και εξαθλιωμένα στρώματα, αλλά αυτό, όπως υπογραμμίστηκε, είναι πρόσκαιρο, σε αντίθεση με τη μόνιμη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών.

Ακριβώς για να δημιουργήσουν σύγχυση και να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού οι εγχώριες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου πασχίζουν να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστική λύση, αξιώνοντας μάλιστα νέες θυσίες από τους εργαζόμενους!

Επισείοντας τον κίνδυνο «έκρηξη της ανεργίας», ο Κ. Καραμανλής αξίωσε από τα συνδικάτα «να λειτουργήσουν με αυξημένη υπευθυνότητα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τους ανέργους» και για το λόγο αυτό «να μην καταφεύγουν στην πίεση της κοινωνίας για τα προνόμια ορισμένων, βάζοντας σε κίνδυνο την εργασία πολλών άλλων». Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός μπαίνει επικεφαλής της ενορχηστρωμένης εκστρατείας καθυπόταξης των εργαζομένων και εθελούσιας παραίτησης από τα δικαιώματά τους εν ονόματι των επαπειλούμενων απολύσεων. Αξίζει να σημειωθεί ωστόσο ότι την ίδια στιγμή που ο Κ. Καραμανλής μιλά για έκρηξη της ανεργίας, την ίδια στιγμή η επίσημη ανεργία παραμένει στο 7,5% και στο ίδιο ακριβώς ποσοστό προβλέπεται ότι θα παραμείνει και το 2009, σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό!

Στην εκστρατεία αυτή τρομοκράτησης της εργατικής τάξης συμμετέχουν εδώ και καιρό οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων που εκμεταλλεύονται την κρίση για να περάσουν τα αντεργατικά σχέδια που έχουν έτοιμα εδώ και χρόνια. Χαρακτηριστική η δήλωση του προέδρου της Συνομοσπονδίας Εμπορίου Δ. Αρμενάκη ότι «για να θωρακιστούν οι θέσεις εργασίας στο εμπόριο πρέπει να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες, χωρίς να εξαιρούνται οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης»!

Ασφαλώς δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι τα κόμματα του ευρωμονόδρομου έχουν στρατευτεί πίσω από τα σχέδια διάσωσης και θωράκισης του καπιταλισμού. Αυτή, άλλωστε, είναι η αποστολή τους. Το ζήτημα είναι να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι ότι η δική τους σωτηρία επιβάλλει τη ματαίωση και ανατροπή αυτών των σχεδίων. Ο μοναδικός δρόμος γι' αυτό είναι η έγκαιρη και μαζική εγκατάλειψη των διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης, η ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μόνο έτσι μπορεί να δρομολογηθεί μια φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση.