ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δε θέλουμε υπουργικές καρέκλες για να κάνουμε ζημιά στο λαό

Κάποιοι, ρώτησε προχτές η Πόπη Τσαπανίδου της ΝΕΤ την ΓΓ της ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ, αναρωτιούνται γιατί δεν απλώνετε μία γέφυρα συνεργασίας με τα κόμματα της Αριστεράς έτσι ώστε να μπορέσετε να γίνετε αποτελεσματικοί στην αντιπολίτευση που θα ασκήσετε. Και η απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα ξεκάθαρη: Οι άνθρωποι αυτοί που το λένε αυτό, όταν θα κάνουμε συνεργασία με αυτά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ύστερα από ένα, δύο χρόνια θα μας φτύνουν, με συγχωρείτε για την έκφραση, θα μας λένε φταίτε και εσείς για αυτό. Πώς θα πάρουμε το βάρος μίας λαθεμένης πράξης; Δηλαδή πάμε ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΚΚΕ και κάνουμε μία κυβέρνηση. Και εμείς λέμε ότι ακούστε να δείτε, πρέπει να αναδειχτούν σε λαϊκή περιουσία οι κρίσιμοι και στρατηγικοί τομείς της οικονομίας γιατί αλλιώς δεν υπάρχει παρέμβαση. Τι θα πουν αυτοί; Οχι, θα πουν. Πρέπει να ακολουθεί μία διαφορετική πολιτική στον αγροτικό τομέα. Οχι η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ενωσης. Πρέπει να πάρουν αυξήσεις 1.400 ευρώ, τον κατώτατο μισθό. Πρέπει να παρθούν μέτρα, να μην υπάρχει ιδιωτική παιδεία. Να φύγουν όλοι οι επιχειρηματίες από τον τομέα της υγείας. Εδώ υπάρχει νοσοκομείο που τα κέρδη που έχει τα δίνει στη «Marfin». Πώς θα τα δεχτούμε εμείς αυτά; Αυτός που μπορεί να κάνει κάτι είναι ο οργανωμένος λαός. Δεν μπορεί να είναι το 10% οργανωμένος λαός, δεν μπορεί να απεργεί το 15% και να θέλουν να λυθούν τα προβλήματα. Ας μην είμαστε μέσα στην κυβέρνηση. Εμείς δε θέλουμε κάποιες υπουργικές καρέκλες για να κάνουμε ζημιά στο λαό.

Ο «καλός» και ο «κακός»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Το παραμύθι της «καλής» ΕΕ που τάχα έχει σχέδιο για την κρίση που φροντίζει και τους οικονομικά ασθενέστερους και της «κακής» κυβέρνησης παίζεται ακόμα μια φορά, με αφορμή το ευρωσχέδιο που παρουσίασε η Κομισιόν. Παρουσιάζεται, λοιπόν, ως γενναιόδωρο το πακέτο των 200 δισ. ευρώ, ενώ αποσιωπάται ότι τα 170 δισ. ευρώ θα κληθούν να τα πληρώσουν τα κράτη - μέλη από τους δικούς τους προϋπολογισμούς, ενώ η ΕΕ θα συμβάλει με μόλις 30 δισ. ευρώ. Περνά στα ψιλά ότι τα «πακέτα» των κυβερνήσεων, που προσφέρονται σχεδόν στο σύνολό τους στις επιχειρήσεις, θα υπόκεινται στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας. Εστω και αν οι Βρυξέλλες κάνουν τα στραβά μάτια τα δύο επόμενα χρόνια, το σίγουρο είναι ότι οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται από τώρα να καταρτίσουν νέα μακροχρόνια προγράμματα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, για να κατεβάσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος στα προβλεπόμενα επίπεδα από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Επίσης, περνά σε δεύτερο πλάνο ότι αναπόσπαστο τμήμα του ευρωσχεδίου είναι η ένταση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, με αιχμή τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και άρα την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, κ.ο.κ. Η ελληνική κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να ευθυγραμμίζεται πλήρως, διεκδικώντας θέση στο «σκληρό πυρήνα» του ευρωοικοδομήματος.

Η δημαγωγία του οπορτουνιστή

«Μας λένε ότι η Ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει προτάσεις (...). Γι' αυτό, εδώ στη Σάμο, θα καταθέσω άλλη μια φορά τις προτάσεις μας». Και τις κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας. Ποιες είναι αυτές; Οι γνωστές για «δημόσιο έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας», για «να φτιαχτούν δημόσιες τράπεζες ειδικού σκοπού», για «να αναθεωρηθεί ο προϋπολογισμός» και «να μειωθούν οι εξοπλιστικές δαπάνες» κλπ. Ως εδώ εντάξει. Γνωστές οι προτάσεις αυτές, πολύ καιρό τώρα τις επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός και ο αντίλογος κυρίως σε ό,τι αφορά στη δυνατότητα ύπαρξης δημόσιων τραπεζών που θα δρουν υπέρ του λαού. Εκεί που ξαφνιαστήκαμε κάπως - στιγμιαία είναι αλήθεια - ήταν στην τρίτη πρόταση που διατύπωσε ο Αλ. Τσίπρας: «Τρίτον. Να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, όχι με βάση τα ιδιωτικά συμφέροντα». Κεντρικός σχεδιασμός; Πού; Στον καπιταλισμό. Με συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όπως λένε; Θα βάλουν σε κεντρικό σχεδιασμό υπέρ του λαού τους μονοπωλιακούς ομίλους; Στο σύστημα συνώνυμο της αναρχίας; Εντός της ΕΕ, όπου ο μόνος αποδεκτός σχεδιασμός είναι αυτός που αφορά σε μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον των λαών; Τόσο αιθεροβάμονες; Οπορτουνιστές με όλη τη σημασία της λέξεως και με όλα τα γράμματά της κεφαλαία.

Σημαντική πολιτική παρέμβαση

Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ρ» συνιστά μια σημαντική παρέμβαση του Κόμματος στις πολιτικές εξελίξεις, που σφραγίζονται ως επί το πλείστον απ' τη διεθνή οικονομική κρίση. Την ώρα που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις καταθέτουν προτάσεις διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον του λαού, κινδυνολογώντας και εκβιάζοντας, προκειμένου να εκμαιεύσουν τη λαϊκή συναίνεση σε αντιλαϊκά μέτρα, το ΚΚΕ απευθύνεται στο λαό καλώντας τον να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, να οργανώσει την αντεπίθεσή του για να μην πληρώσει τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης, για να αποσπάσει μέτρα ικανοποίησης των αναγκών του αλλά και για να δρομολογήσει φιλολαϊκές εξελίξεις προοπτικά.

Περιθώρια να χαθεί άλλος χρόνος δεν υπάρχουν. Οι συνέπειες της κρίσης θα είναι βαριές για τους ανθρώπους του μόχθου. Δεν πρέπει να φοβηθούν. Πρέπει να δουν την κρίση ως ευκαιρία και δυνατότητα για την αποφασιστική αντεπίθεσή τους ενάντια σε ένα σύστημα που μόνο δεινά γεννά για το λαό. Αντεπίθεση που θα είναι αποτελεσματική στο βαθμό που εκπληρώνει ορισμένες προϋποθέσεις, όπως αποφασιστική καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, απομόνωση των φορέων του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, καταδίκη κυβερνήσεων συνεργασίας που ενδεχομένως να προκριθούν αν κριθεί ότι εξυπηρετούν καλύτερα το στόχο της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απαιτείται, ταυτόχρονα, η άρση της εμπιστοσύνης απ' τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» να συνοδευτεί απ' την επένδυσή της στο ΚΚΕ, στο εργατικό κίνημα που έχει ταξικό προσανατολισμό, στην κοινή δράση και συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους στα αστικά κέντρα, τους μικρούς επαγγελματίες, τους μικροπαραγωγούς αγρότες. Τις δυνάμεις που μπορούν να επιβάλουν αλλαγή των συσχετισμών και να πυροδοτήσουν θετικές διεργασίες στο πολιτικό επίπεδο για να αλλάξει χέρια η εξουσία.

Είναι αυτονόητο ότι το ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Χρειάζεται όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι του μόχθου να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να συμβάλουν έμπρακτα στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος υψώνοντας ασπίδα απέναντι στην κρίση, παλεύοντας, π.χ., ενάντια στις απολύσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, για τη μείωση των επιτοκίων, για την υπεράσπιση των μικρών αγροτών και των μικροεπιχειρηματιών, αλλά και για άλλα χρονίζοντα προβλήματα, όπως αυτά που αφορούν στην Υγεία και την Παιδεία.

Ενα τέτοιο κίνημα, με τέτοιους στόχους, με ταξικό προσανατολισμό και πυξίδα τα συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, με καθαρό το μέτωπο στην πλουτοκρατία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, έχει τη δυνατότητα άμεσης απόσπασης μέτρων ανακούφισης του λαού και κυρίως έχει τη δυνατότητα να θέσει στην ημερήσια διάταξη την προοπτική ριζικών αλλαγών. Αποτελώντας τη «μαγιά» της λαϊκής συμμαχίας μπορεί και θα ανοίξει την προοπτική της λαϊκής εξουσίας. Αλλωστε, η οικονομική κρίση αναδείχνει τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, την αναρχία της παραγωγής, τη δυσαναλογία της ανάπτυξης μεταξύ τομέων και κλάδων, την αντίθεση μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, που οξύνεται καθώς μειώνεται το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και περιορίζεται η καταναλωτική της δύναμη. Αναδείχνει την ανάγκη της κοινωνικοποίησης και συνεταιριστικοποίησης, του πανεθνικού σχεδιασμού, του εργατικού, κοινωνικού ελέγχου. Αναδείχνει, δηλαδή, την ανάγκη κατάργησης του καπιταλισμού και οικοδόμησης του σοσιαλισμού.