Αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο του ελληνικού χορού, διαθέτοντας ένα συγκρότημα ενενήντα ατόμων (χορευτές, οργανοπαίχτες και τραγουδιστές), ομάδα μελέτης της αρχαίας ελληνικής όρχησης καθώς και μια ανεκτίμητης αξίας συλλογή - τη μεγαλύτερη στα Βαλκάνια με περισσότερες από 2.000 αυθεντικές φορεσιές - με κεντήματα, κοσμήματα και άλλα αντικείμενα λαϊκής τέχνης που φοριούνται στις παραστάσεις. Ο λόγος για το ιστορικό Θέατρο Ελληνικών Χορών «Δόρα Στράτου», με τη σπουδαία προσφορά στη διάσωση και ανάδειξη της παράδοσής μας, τόσο μέσα από τις δεκάδες παραστάσεις του κάθε χρόνο, όσο και μέσα από τις άλλες του δραστηριότητες (μαθήματα χορού για αρχάριους, σεμινάρια και διαλέξεις για πεπειραμένους χορευτές και δασκάλους συγκροτημάτων, μαθήματα παραδοσιακών οργάνων και κεντήματος). Παράλληλα, διαθέτει πλούσια βιβλιοθήκη, αρχείο ηχογραφήσεων, ταινιών, φωτογραφιών και δίσκων.

Αυτός ο θησαυρός, αναντικατάστατος σε γνώση, εμπειρία, φορεσιές, αντικείμενα και αρχεία, που εδώ και χρόνια εξαιτίας της εγκατάλειψής του από το κράτος βρισκόταν αντιμέτωπος με την ασφυξία, τώρα πλέον κινδυνεύει άμεσα να χαθεί. Μετά από πενηνταπεντάχρονη πορεία και προσφορά στον πολιτισμό μας, το θέατρο κινδυνεύει άμεσα να κλείσει. Το τρίτο παλαιότερο ελληνικό θέατρο βρίσκεται σε δραματική οικονομική κατάσταση, εφόσον τα υπουργεία Πολιτισμού και Τουρισμού δεν το επιχορηγούν. Το προσωπικό είναι απλήρωτο, οι φορεσιές ασυντήρητες, οι χορευτές και οι μουσικοί απλήρωτοι από τον Αύγουστο. Στο «πρόσωπό» του καταδικάζεται, για μια ακόμη φορά, η λαϊκή μας παράδοση, αυτή που για χρόνια τώρα περιφρονείται από τις γαλάζιες και πράσινες κυβερνήσεις και οδηγείται σε αφανισμό.

Τι κι αν στο κηποθέατρο που βρίσκεται στην πίσω πλευρά του Λόφου Φιλοπάππου ζωντανεύουν κάθε τόσο οι παραδόσεις διαφορετικών περιοχών της Ελλάδας που η κάθε μία παρουσιάζεται με τις δικές της αυθεντικές φορεσιές, τα μουσικά όργανα, τα τραγούδια και τους χορούς; Το κράτος έχει άλλες επιλογές.

«Πέρασε το 2008 και δεν πήραμε ούτε ευρώ. Ούτε από το ΥΠΠΟ, ούτε από τον ΕΟΤ, ούτε από την Περιφέρεια Αττικής», μας λέει ο πρόεδρος του ΔΣ του Θεάτρου, Αλκης Ράφτης. «Ολο το συγκρότημα, ενενήντα άτομα στο σύνολό τους, είναι απλήρωτα και βεβαίως δεν έχουν λάβει ούτε δώρο Χριστουγέννων ούτε επίδομα αδείας. Το χρέος για τα δεδουλευμένα ημερομίσθιά τους, από τον Αύγουστο μέχρι τώρα ανέρχεται στα 100.000 ευρώ».

Η κρατική αδιαφορία απέναντι στο ιστορικό θέατρο έχει ως αποτέλεσμα σ' αυτό να συνεχίζονται «μόνο όσες δραστηριότητες δεν απαιτούν εκταμίευση (διαλέξεις, σχολή χορού κλπ.)». Παράλληλα, έχει μπει λουκέτο στη συλλογή με τις φορεσιές - καθώς έχει σταματήσει η συντήρησή τους. «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συλλογή στα Βαλκάνια, με περισσότερες από 2.000 μουσειακές φορεσιές, που χρειάζονται σωστή φύλαξη και συνεχή συντήρηση», αναφέρει ο Αλ. Ράφτης. Αυτός ο θησαυρός, που συγκεντρώθηκε με μύριους κόπους, κινδυνεύει σήμερα να χαθεί, καθώς η τραγική οικονομική κατάσταση του θεάτρου δεν επιτρέπει όχι μόνο τη δημιουργία αντιγράφων των μουσειακών φορεσιών, ώστε να χρησιμοποιούνται στις παραστάσεις - χρόνιο αίτημα του θεάτρου -, αλλά ούτε καν τη συντήρησή τους.

Ολες αυτές οι μουσειακές φορεσιές, με τα ευαίσθητα κεντήματα, τις χρυσές κλωστές, τα κοσμήματα, τις μαντίλες, τα ζωνάρια, αποτελούν κάθε μία χωριστά και όλες μαζί μια κιβωτό μνήμης. Μαζί με το ταλέντο, το μεράκι, την τέχνη των γυναικών που τις έραψαν και τις κέντησαν, κουβαλούν και τη συλλογική μνήμη, τον πολιτισμό μιας κοινωνίας που έχει περάσει στη λήθη. Αυτή η τέχνη, αυτή η γνώση, αυτή η μνήμη που έχουν αποτυπωθεί πάνω τους κινδυνεύουν να χαθούν, εξαιτίας μιας πολιτικής εχθρικής απέναντι στο λαϊκό μας πολιτισμό, στην ίδια μας την υπόσταση. Αυτή η συλλογική γνώση και μνήμη απειλείται με εξαφάνιση, μέσα από την καθημερινή φθορά αυτών των έργων Τέχνης, τα οποία συγκεντρώθηκαν απ' όλη την επικράτεια και που πλέον εξαιτίας της κρατικής αναλγησίας δε συντηρούνται.

«Από την πλευρά των υπουργείων ακολουθείται νέο σύστημα: δεν απαντούν», σημειώνει ο Αλ. Ράφτης. «Παρότι έχουν υποχρέωση να απαντήσουν στις εκκλήσεις μας και να μας στηρίξουν, δεν κάνουν τίποτα, μας αφήνουν στα χρέη». Μάλιστα, λέει ότι «υπήρχε κονδύλι για το θέατρο, όμως κάποιος άλλος το πήρε. Σ' εμάς δεν έφτασε τίποτα. Ποιος το πήρε; Γιατί τα υπουργεία δε δημοσιεύουν τις λίστες με τα ποσά που χορηγούνται για να δούμε πού και σε ποιον πηγαίνουν τα λεφτά; Παρ' όλο που είναι μόνιμο αίτημα όλου του πολιτιστικού χώρου συνεχίζουν συστηματικά να μη βγάζουν τις λίστες». Ενδεικτικό της ασκούμενης πολιτιστικής πολιτικής είναι και το πώς αντιμετωπίζεται το Θέατρο «Δόρα Στράτου» από το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ), που ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από το ΥΠΠΟ (με κρατικό χρήμα δηλαδή!), με σκοπό τον «καθορισμό, σχεδιασμό και εφαρμογή εθνικής πολιτικής για το θέατρο και το χορό». Γι' αυτό το Κέντρο, που είναι επιφορτισμένο «με την ανασύνταξη του θεατρικού και χορευτικού χάρτη της χώρας», το ιστορικό Θέατρο Ελληνικών Χορών «Δόρα Στράτου», απλώς δεν υπάρχει! Οπως αναφέρει ο Αλ. Ράφτης, «το ΕΚΕΘΕΧ αγνοεί την ύπαρξη του Θεάτρου με την 55χρονη πορεία. Δε μας έχουν καν στη λίστα τους, ποτέ δε μας κάλεσαν για οτιδήποτε».

Στα οικονομικά αδιέξοδα και στα πολλά και ασφυκτικά προβλήματα που απορρέουν από αυτά, εξαιτίας της εγκατάλειψης του θεάτρου από το ΥΠΠΟ και τον ΕΟΤ, σήμερα έχει προστεθεί ένα ακόμη: ο κίνδυνος της έξωσης. Με το εξώδικο που έφτασε στα χέρια του Α. Ράφτη τον περασμένο Οκτώβρη, επτά ιδιώτες απαιτούν την κυριότητα στρεμμάτων γης στο λόφο Φιλοπάππου, μεταξύ των οποίων είναι και ο χώρος του θεάτρου! Και σ' αυτό το πρόβλημα, βεβαίως, τον πρώτο λόγο έχουν τα αρμόδια υπουργεία. Από τις ενέργειές τους κρίνεται αν το θέατρο θα βρεθεί στο δρόμο. Η αναλγησία, πάντως, που έχουν επιδείξει απέναντι στα ζωτικής σημασίας προβλήματα του θεάτρου, απέναντι στην ίδια του την ύπαρξη, δε μας κάνει και τόσο αισιόδοξους.