Η τρομο-λαγνεία δίνει και παίρνει το τελευταίο χρονικό διάστημα και σίγουρα «φούντωσε» με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στον αστυνομικό των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Πολιτισμού και την ανακοίνωση του προβοκατόρικου μηχανισμού που αυτοαποκαλείται «επαναστατικός αγώνας». Πολλοί δημοσιολόγοι, ηγετικά στελέχη πολιτικών κομμάτων, σε αστικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, άρχισαν καταιγισμό εκτιμήσεων περί του χαρακτήρα «αυτής της τρομοκρατίας» τη σύγκρισή της με αυτήν των προηγούμενων 10ετιών, της ιδεολογίας της και των σκοπών της, αλλά και πόσο μαζικό φαινόμενο είναι ή τείνει να εξελιχτεί. Ετσι, ακούστηκαν με κάθε σοβαρότητα απ' όλους αυτούς αναλύσεις όπως: Πρόκειται για τρομοκράτες με ακραία ριζοσπαστική ιδεολογία. Για «οργάνωση» με μαζικά χαρακτηριστικά όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. `Η όπως μαζικά ένοπλα κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαίοι. Οταν ταυτίζεται η ριζοσπαστική ιδεολογία με την τρομοκρατία και τη δράση τέτοιων μηχανισμών, αυτό γίνεται για να δημιουργεί αποστροφή στη λαϊκή συνείδηση ο ριζοσπαστισμός, δηλαδή η αμφισβήτηση του καπιταλισμού, του αστικού πολιτικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων και η από κοινού πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για τη ρήξη, την ανατροπή. Το ίδιο και τα «μαζικά χαρακτηριστικά» που παίρνει η τρομοκρατία, το ίδιο και η ταύτισή της με το «κίνημα». Γιατί και ο χαρακτηρισμός «μαζικά» και ο χαρακτηρισμός «κίνημα» παραπέμπουν στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, που αγωνίζεται για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, όχι μόνο για να βελτιώσει τη θέση του ο λαός στον καπιταλισμό, αλλά για να ανατρέψει την πολιτική του κεφαλαίου και την εξουσία του, επειδή ακριβώς είναι η πηγή των βασάνων του. Κλίμα τρομοφοβίας και αποστροφής στη μαζική λαϊκή πάλη, στην πολιτική πάλη για τη λαϊκή εξουσία πάνε να δημιουργήσουν, για να χειραγωγήσουν και να υποτάξουν τις λαϊκές δυνάμεις στη βία της δικτατορίας των μονοπωλίων. Και είναι χρήσιμη στο αστικό κράτος η δράση τέτοιων μηχανισμών. Και από μια άλλη σκοπιά. Από τη γιγάντωση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών. Της κρατικής βίας ενάντια στους λαούς.

Επομένως, η υπόθεση της «τρομοκρατίας» χρησιμοποιείται και αξιοποιείται ως μέσο πλήρους και μάλιστα επιστημονικά επεξεργασμένης χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού. Χρησιμοποιείται για αντιλαϊκές πολιτικές εξελίξεις και για ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος. Χρησιμοποιείται ως μέσο ιδεολογικού πολέμου κατά κομμουνιστικών, ριζοσπαστικών ιδεών και, προπαντός, δραστηριοτήτων που αμφισβητούν τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Χρησιμοποιείται ως μέσο για περισσότερη καταστολή, για νέο κύμα επιθέσεων κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων και των συλλογικών και ατομικών ελευθεριών των λαών. Βολεύει, ενόψει της οικονομικής κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης με νέο γύρο καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όπως έχουν αποφασίσει στην ΕΕ οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, να εμποδιστεί με κάθε μέσο η λαϊκή πίεση, η ταξική πάλη, με δεδομένο ότι τις συνέπειες θα πληρώσει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Από την περίοδο της «εξάρθρωσης της 17Ν» το 2002, το ΚΚΕ έθεσε το εξής ζήτημα: Φαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά στην επιχείρηση απόσυρσης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης - μηχανισμού, με τη συνδρομή ξένων μυστικών υπηρεσιών, άρα κυβερνήσεων, με πασιφανή πρωτεργάτη τις υπηρεσίες των ΗΠΑ, του υπ' αριθμόν 1 δηλαδή παγκόσμιου χωροφύλακα και τρομοκράτη. Διαμορφώθηκαν ως φαίνεται οι προϋποθέσεις να υπάρξουν νέα, διάδοχα σχήματα. Μεθοδεύεται η απόσυρσή της, με τέτοιον τρόπο, ώστε να μείνουν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί υπεύθυνοι και πρωταίτιοι. Αρα δεν υπάρχει ελπίδα να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα του.

Τότε λέγαμε ότι δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για την πλήρη αποκάλυψη του φαινομένου «17Ν», κι αυτό με δεδομένο πως δεν μπορεί να γίνει, όταν δεν υπάρχει πολιτική βούληση να αναδειχτούν οι παράγοντες που οδήγησαν στην εμφάνιση της «17Ν» και στην αξιοποίησή της.

Τώρα λένε προέκυψε «νέα γενιά τρομοκρατών». Και την αξιοποιούν για να δημιουργήσουν αντανακλαστικά φόβου έτσι που να επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να αυξάνεται η ανεκτικότητα ή και η αποδοχή της αντίδρασης της εξουσίας των μονοπωλίων. Το φωνάζουν άλλωστε. Πιο αποτελεσματικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς χρειάζεται η κοινωνία. Και ταυτόχρονα, έχοντας έτοιμο το νομοθετικό οπλοστάσιο με τους τρομονόμους, έχουν και τη δυνατότητα αξιοποίησής τους κατά του λαϊκού κινήματος, στο όνομα της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας». Αυτήν την αντιδραστική πορεία του πολιτικού συστήματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού, την ονομάζουν θωράκιση της δημοκρατίας!

Αλλά δεν τους φτάνει μόνο αυτό. Μια συνεχώς εξελισσόμενη αντιδραστική πραγματικότητα ως στοιχείο της δράσης του αστικού πολιτικού συστήματος, για να επιβληθεί, απαιτεί και την ανάλογη ιδεολογικοπολιτική επένδυση, που θα επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να αυξάνεται η ανεκτικότητα ή και η αποδοχή της αντίδρασης. Χρειάζονται το υπόβαθρο. Κατασυκοφάντηση λοιπόν της έννοιας «ριζοσπαστισμός», της έννοιας «κίνημα». Και, ταυτόχρονα, στρέφουν την προπαγάνδα τους στην Ιστορία του λαϊκού κινήματος, στην κατασυκοφάντηση των οργανωμένων μαζικών λαϊκών αγώνων, και των σύγχρονων, και γενικά στο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα και τις πρωτοπόρες δυνάμεις του, κυρίως στο ΚΚΕ. Αλλωστε, το ζούμε ανάγλυφα και τώρα, με μια ολομέτωπη εξελισσόμενη σφοδρή επίθεση στο ΚΚΕ.

Πουθενά, βεβαίως, ούτε υποψία, για την κατασκευή ή τη χρήση τέτοιων μηχανισμών από τα αστικά κράτη στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Και ας έχουν ομολογήσει οι ίδιοι οι Αμερικανοί (Μπους πατέρας) ότι χρησιμοποιούν τέτοια κατασκευάσματα με δήθεν αριστερό ή δήθεν αντιιμπεριαλιστικό πολιτικοϊδεολογικό υπόβαθρο, για δικούς τους σκοπούς, και αν δε βρίσκουν τέτοια, τα στήνουν.

Η τρομοκρατία τέτοιων μηχανισμών, αποδυναμώνει το λαϊκό κίνημα, δυσκολεύει την ταξική πάλη, ενισχύει την κρατική τρομοκρατία ενάντια στο λαό. Προσφέρει σπουδαίες υπηρεσίες στον καπιταλισμό και την εξουσία του. Οχι μόνο σήμερα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, αλλά από την εποχή που το εργατικό κίνημα απέκτησε επαναστατική κοσμοθεωρία και οργάνωση. Γι' αυτό και οι Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν ήταν φανατικοί πολέμιοί της.

Η ατομική τρομοκρατία είναι εχθρός της ταξικής πάλης, της επαναστατικής διαδικασίας. Ετσι, την αντιμετωπίζει το κομμουνιστικό κίνημα από τη γέννησή του, από την εποχή των Μαρξ - Ενγκελς, αλλά και αργότερα του Λένιν. Από την εποχή ακόμη των κλασικών του μαρξισμού, οι μυστικές υπηρεσίες είτε οργάνωναν, είτε χρησιμοποιούσαν μηχανισμούς και πρόσωπα για «τρομοκρατική δράση» σε όφελος των κυρίαρχων τάξεων.

Οι Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία, στο κίνημα των αναρχικών, αλλά και των ναρόντνικων, (αγροτικό δημοκρατικό κίνημα στα μέσα του 19ου αιώνα στη Ρωσία). Αλλά και στη συνέχεια, αρχές του 20ού αιώνα, ο Λένιν το αντιμετώπισε στη δράση των εσέρων (σοσιαλιστές - επαναστάτες).

Σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων και προσώπων γράφει ο Ενγκελς, σε επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, στη Μαδρίτη:

«(...) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ' την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...).(Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 39, σελ. 223).

Μετά το ματοβαμμένο τσάκισμα της «Κομμούνας του Παρισιού», οι αναρχικοί επιτέθηκαν στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», επίθεση συνδυασμένη με την επίθεση των αστικών κυβερνήσεων.

Ο Ενγκελς, σε επιστολή του από το Λονδίνο, στις 24 Γενάρη του 1872, ένα χρόνο μετά την Κομμούνα, προς τον Τέοντορ Κούνο στο Μιλάνο αναφέρεται σ' αυτό ως εξής:

«(...)Αν αναλογιστεί κανείς σε ποια στιγμή - τώρα ακριβώς που όλα τα σκυλιά έχουν ξαμοληθεί καταπάνω στη Διεθνή - οι άνθρωποι αυτοί οργανώνουν τη συνωμοσία τους, τότε δεν μπορεί να μην περάσει απ' το μυαλό του πως οι κύριοι της διεθνούς αστυνομίας έχουν βάλει το χέρι τους στην υπόθεση. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει. Στο Μπεζιέ, οι μπακουνικοί της Γενεύης έχουν σαν εκπρόσωπό τους τον διευθυντή της αστυνομίας! (...) Ως ποιο βαθμό είναι ανακατεμένη στην υπόθεση η ρωσική αστυνομία είναι κάτι που το αφήνω ανοιχτό για την ώρα, αλλά ο Μπακούνιν ήταν χωμένος ως τα μπούνια στην υπόθεση "Νετσάγιεφ" (βέβαια, το διαψεύδει, αλλά εμείς εδώ έχουμε τα πρωτότυπα των ρωσικών κειμένων κι επειδή και ο Μαρξ και εγώ καταλαβαίνουμε τα ρωσικά, δεν μπορεί να μας ρίξει στάχτη στα μάτια). Κι ο Νετσάγιεφ, είτε είναι agent provocateur (πράκτορας) των Ρώσων, είτε οπωσδήποτε έδρασε ως τέτοιος. Πέρα απ' αυτό, ανάμεσα στους Ρώσους φίλους του Μπακούνιν υπάρχουν κάθε λογής ύποπτα άτομα (...). (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 33, σελ. 388 - 392).

Σχετικά δε με τη «Μυστική Συμμαχία», των Μπακούνιν - Νετσάγιεφ, η οποία σκοπό της είχε την είσοδο μελών της στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», με σκοπό την υπονόμευση και διάλυσή της, ταυτόχρονα δρούσαν αυτοτελώς με μορφές πάλης τις δολοφονίες πολιτικών, δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών σαν την «τρομοκρατία» των σημερινών μηχανισμών, γράφουν τα εξής:

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που, κάτω απ' τη μάσκα του πιο ακραίου αναρχισμού, δε στρέφει τα χτυπήματά της ενάντια στις υπάρχουσες κυβερνήσεις... Για να επιτύχει τους σκοπούς της, η εταιρεία αυτή δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Τέλος, στη Ρωσία η εταιρεία αυτή αντιποιείται κατάφωρα τον τίτλο της Διεθνούς και, καλυπτόμενη πίσω από την επωνυμία της Διεθνούς, διαπράττει ποινικά αδικήματα, απάτες, μια δολοφονία, ενώ για όλα αυτά ο κυβερνητικός και ο αστικός Τύπος επιρρίπτει την ευθύνη στην Ενωσή μας(...) Ας φωνασκούν οι ηγέτες της Συμμαχίας περί προδοσίας. Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης "Tagwacht" είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε:

"Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να 'χει, ένα είναι φανερό: κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ' ό,τι προξενήσατε εσείς"».(Από το βιβλίο «Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Ο Λένιν ήταν επίσης φανατικός πολέμιος της ατομικής τρομοκρατίας σαν μορφής πάλης. Είναι χαρακτηριστική αυτή η πολεμική του στους σοσιαλιστές επαναστάτες, που δρούσαν με τις μορφές των πολιτικών δολοφονιών. Στο έργο του «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός», αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε, αναφέρει:

Υπερασπίζοντας την τρομοκρατία, που η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, οι σοσιαλιστές - επαναστάτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και δηλώνουν πως αναγνωρίζουν μόνον την τρομοκρατία που συνδυάζεται με τη δουλειά στις μάζες και γι' αυτόν το λόγο δεν τους αφορούν τα επιχειρήματα, με τα οποία οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης.(...)

Εμείς δεν επαναλαμβάνουμε τα λάθη των τρομοκρατών, δεν αποσπούμε κανέναν από τη δουλειά στις μάζες, βεβαιώνουν οι σοσιαλιστές - επαναστάτες, και ταυτόχρονα συνιστούν θερμά στο κόμμα πράξεις σαν τη δολοφονία του Σιπιάγκιν από τον Μπαλμασόφ, αν και ο καθένας ξέρει θαυμάσια και βλέπει πως η πράξη αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τις μάζες, ούτε και μπορούσε να έχει...

"Ποιον να χτυπάμε;" - ρωτάει το κόμμα των σοσιαλιστών - επαναστατών και απαντά: Τους υπουργούς και όχι τον τσάρο, γιατί "ο τσάρος δε θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα" (!! από πού το έμαθαν;;), κι έπειτα "αυτό είναι και πιο εύκολο" (έτσι επί λέξει!): "Κανένας υπουργός δεν μπορεί να κλειστεί στο παλάτι, σαν σε φρούριο". Και η επιχειρηματολογία αυτή τελειώνει με τον ακόλουθο συλλογισμό, που αξίζει ν' απαθανατιστεί, σαν πρότυπο "θεωρίας" των σοσιαλιστών - επαναστατών. "Ενάντια στον όχλο, ο απολυταρχισμός έχει τους φαντάρους, ενάντια στις επαναστατικές οργανώσεις τη μυστική και φανερή αστυνομία, τι θα τον σώσει, όμως..." (ποιον, την απολυταρχία; Ο συντάχτης, χωρίς να το καταλάβει, συνταύτισε πια την απολυταρχία με τον υπουργό, που είναι ευκολότερο να χτυπηθεί!) "... από τα μεμονωμένα άτομα ή τους μικρούς ομίλους που ασταμάτητα και εν αγνοία μάλιστα του ενός από τον άλλο (!!) ετοιμάζονται για επίθεση και επιτίθενται; Καμιά δύναμη δε θα βοηθήσει απέναντι στο ασύλληπτο. Συνεπώς, το καθήκον μας είναι καθαρό: Να βγάζουμε από τη μέση κάθε αυταρχικό σατράπη της απολυταρχίας με το μοναδικό μέσο που μας άφησε (!) η απολυταρχία - το θάνατο".

Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, - σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς.

Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!».

• Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Απαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»