Η εκδήλωση θα γίνει σήμερα (8.30 μ.μ ), στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (μέσα στη ΔΕΘ, είσοδος από την πύλη της πλατείας ΧΑΝΘ), με τίτλο: «Οι Ατρείδες του Ρίτσου». Πρόκειται για περιδιάβαση στην «Τέταρτη διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, από τον Νικηφόρο Παπανδρέου και τους ηθοποιούς Δημήτρη Ναζίρη και Εφη Σταμούλη.

Ο Γ. Ρίτσος, όσο κανένας άλλος Ελληνας ποιητής, μας «σηκώνει ψηλότερα» από τη λήθη της ιστορίας, θυμίζοντας πόσο η ανθρώπινη ύπαρξη έχει τη δύναμη και την υποχρέωση να αντιδικήσει με την αρχή και την τάξη, διαφορετικά ο θάνατος είναι μάταιος και ο έρωτας φλυαρία... Οπως φαίνεται στην «Ισμήνη», ο χρόνος και η εποχή δεν έχουν σημασία, γιατί στο πρόσωπο της Ισμήνης ο ποιητής ζωντανεύει μια ανθρώπινη ύπαρξη με όλες τις αντιθέσεις, αντιφάσεις, ενοχές, επιθυμίες και αναστολές που έχει κάθε άνθρωπος...

Στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου το πάθος για ζωή και η βίωση της καθημερινότητας, με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση, εξασφαλίζουν στο άτομο αιώνια νεότητα ή οδηγούν στη μεταφορική της επαναβίωση. Η νεότητα συνδέεται, επίσης, με την ανανέωση του κοινωνικοπολιτικού οράματός του. Παράλληλα με τον έρωτα, ο ποιητής εξυμνεί την επανάσταση, την επαναστατική συμπεριφορά, το μεγαλείο των κοινωνικών αγώνων και έτσι ξαναγυρίζει σε παλαιότερα σύμβολα του έργου του: «Οχι γονατιστός / ολόρθος ανυψώνω την ακμαία / προσευχή μου/... αγιασθήτω τ' όνομα του Ανθρώπου /... αγιασθήτω η Ενάρετη Ειρήνη επί Γης και εν Υψί/ στοις...».

Η αγωνιστική, ανθρώπινη και δημιουργική μεγαλοσύνη του Γιάννη Ρίτσου αποτελεί δεδομένο αδιαμφισβήτητο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους. Το έργο του συνδέθηκε με το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας μας, σε όλες σχεδόν τις ιστορικές περιόδους. Η ριζοσπαστική διαμαρτυρία του αταλάντευτου κομμουνιστή, του διεθνιστή ποιητή της Ρωμιοσύνης και της παγκόσμιας ειρήνης, ενάντια στον πόλεμο, στον καπιταλισμό και στην αστική ηθικολογική υποκρισία, τον καταξίωσε ως παντοτινό ποιητή της επαναστατικής εξύψωσης του ανθρώπου.

Ολοκληρώνεται αύριο στον κινηματογράφο «Αφαία» το φεστιβάλ αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, που ξεκίνησε στις 8/1 και περιλαμβάνει 21 ταινίες από και για την Παλαιστίνη.

Σήμερα προβάλλονται οι ταινίες (από 6 μμ): «Κάτω από τις βόμβες» Philippe Aractingi, «Ο γάμος της Ράνα» Hany Abu-Assad, «Η δική μου Γιάφα» Ροβήρος Μανθούλης, «PALESTINE BLUES» Nida Sinnokrot, «Το σιδερένιο τείχος» Mohammed Alatar.

Αύριο: «Κάτω από τις βόμβες», «9 STAR HOTEL» Ido Haar, «Σημείο σύγκρουσης» Julia Bacha, Ronit Avni, «Η τελευταία σελήνη» Miguel Littin.

«Κάτω από τις βόμβες» (Λίβανος 2007). Η ταινία μας μεταφέρει στο Λίβανο, τον Ιούλη του 2006, με τα πρώτα γυρίσματα να έχουν γίνει λίγες μέρες μετά την ισραηλινή επίθεση.

«PALESTINE BLUES» (ΗΠΑ 2008): Βραβευμένο ντοκιμαντέρ για ένα χωριό που ζει στην απόλυτη σύγχυση, απόγνωση και απελπισία. Τα γυρίσματα είχαν διάρκεια πάνω από 6 μήνες και επικεντρώθηκαν στο Jayyous, ένα χωριό με ανθρώπους που είχαν ως κύρια ασχολία τη γη και την καλλιέργειά της. Προκειμένου οι Ισραηλινοί να σηκώσουν ένα τείχος «ασφαλείας» στην κατεχόμενη Παλαιστίνη δε δίστασαν όχι μόνο να καταστρέψουν τη γη, αλλά έφτασαν να γκρεμίζουν ακόμη και τα σπίτια τους.

«Ο γάμος της Ράνα» (Παλαιστίνη, Ολλανδία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 2002): Η αληθινή αγάπη και το όνειρο ενός ευτυχισμένου γάμου μοιάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας εκεί που σύνορα και κατοχή γίνονται καθημερινότητα.

«Η δική μου Γιάφα» (1998): Το ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη δείχνει τη δειλή επιστροφή, μετά από 50 χρόνια αναγκαστικής εξορίας των προσφύγων της Γιάφα στην πόλη όπου γεννήθηκαν, για να δουν τον κήπο του σπιτιού τους, που σήμερα έχει δημευτεί, το σχολείο, το φαρμακείο και ό,τι έχει απομείνει από την παλιά τους γειτονιά, πριν ξαναγυρίσουν στην καινούρια τους πατρίδα, τη διασπορά.

«Το σιδερένιο τείχος» (Παλαιστίνη/ΗΠΑ 2006): Δυτική Οχθη, Λωρίδα της Γάζας. Το χρονικό της κατοχής από το 1967 μέχρι σήμερα. Συνεντεύξεις Παλαιστίνιων ακτιβιστών και αγροτών, Ισραηλινών αποίκων και στρατιωτικών, αναλυτών.

«9 STAR HOTEL» (Ισραήλ 2007): Η καθημερινή διαδρομή Παλαιστινίων εργατών για δουλειά στο Ισραήλ. Εργάτες οικοδομής ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα κομμάτι ψωμί, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία. Μαζί με τον κίνδυνο γεννάται και η αλληλεγγύη. Παλαιστίνιοι που μοιράζονται τροφή, υπάρχοντα και ιστορίες.

«Σημείο σύγκρουσης» (ΗΠΑ 2006): Προσωπικές ιστορίες και δράματα Ισραηλινών και Παλαιστινίων που διακινδυνεύουν προς την κατεύθυνση ειρηνικής επίλυσης του Μεσανατολικού.

«Η τελευταία σελήνη» (Παλαιστίνη/Χιλή/Μεξικό 2004): Ο Σολιμάν είναι Αραβας χριστιανός ορθόδοξος και ο Ιακώβ Εβραίος. Είναι φίλοι και ζουν σε διπλανά χωριά της Παλαιστίνης την εποχή που η Μέση Ανατολή υπέφερε από την τουρκική κυριαρχία, στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οπως μας είπε η υπεύθυνη αυτής της πρωτοβουλίας, Αννα Λάζου, λέκτορας του Τμήματος Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, η καλλιτεχνική ομάδα «Δρυός Τόποι», που ιδρύθηκε το 2004, είναι η μετεξέλιξη της φοιτητικής πολιτιστικής ομάδας «Δρυς», ωστόσο σήμερα εκτός από φοιτητές συμμετέχουν και ακαδημαϊκοί και καλλιτεχνικοί συνεργάτες.

«Κεντρική ιδέα της ομάδας είναι η ίδια η θεατρική λειτουργία να μην είναι μια παθητική διαδικασία, αλλά κυρίως τα παιδιά να συμμετέχουν, να μαθαίνουν τις πραγματικές αξίες της ζωής» και συμπλήρωσε «βλέπουμε το πανεπιστήμιο στο πλαίσιο της γενικότερης διεκδίκησης για να είναι ένας χώρος ανοιχτός στην κοινωνία με παιδαγωγικό και πολιτιστικό ρόλο. Νομίζουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να στηριχτούν από την πολιτεία, τα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού».

Το έργο, σε σκηνοθεσία της Λέτας Κουτσοχέρα, περιγράφει την ιστορία του Ηλιου, που μια μέρα αρνείται να ανατείλει, οργισμένος από την καταστροφή που προκαλεί στο περιβάλλον η ανθρώπινη απληστία. Μια ομάδα παιδιών αποφασίζουν να αναλάβουν δράση για να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους με στόχο να κάνουν τη ζωή καλύτερη. Στο τέλος καλούνται και οι μικροί φίλοι να συμβάλουν με τη ζωγραφική τους σε αυτή την υπόθεση. Μουσικά την παράσταση έντυσε, βγάζοντας ήχους από τα πιο απίθανα μουσικά όργανα, ο Σόλης Μπαρκή, ενώ έπαιξαν η Κατερίνα Μπαραμπούτη και η Ευτυχία Ταβουλαρέα και παιδιά από τη Μουσική Σχολή Δαφνίου.