Παρά τα όποια - διαφορετικά για τον καθένα - προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΔΗΠΕΘΕ, τα αντιπαλεύουν δημιουργώντας, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Ενα από αυτά, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θοδωρή Γκόνη, φέτος προσπαθεί, με ένα πλούσιο ρεπερτόριο, παράλληλες εκδηλώσεις, μετακλήσεις, αλλά και δικές του παραγωγές, να επιβεβαιώσει το ρόλο «εφ' ω ετάχθη».

Οπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών «με την πνευματική του δραστηριότητα παρεμβαίνει θετικά στα πολιτιστικά δρώμενα της τοπικής κοινωνίας, συμβάλλοντας με το έργο του στη διαμόρφωση ποιοτικών όρων ανάπτυξης της θεατρικής Παιδείας στο ευαίσθητο ιστορικά και πολιτιστικά τοπίο της ακριτικής μας περιφέρειας. Η πολιτιστική του φιλοσοφία που καθορίζει τους στόχους και τις βασικές του αρχές, προσδιορίζεται από τις πνευματικές ανάγκες του κοινωνικού του περιβάλλοντος και εστιάζεται στην ουσιαστική προσέγγιση της εκπαιδευτικής κοινότητας, των νέων και των μαζικών χώρων μέσα από ένα πρόγραμμα εξωστρεφούς θεατρικού προσανατολισμού, που πέρα από τις παραγωγές της Κεντρικής του Σκηνής, ανταποκρίνεται στο κοινωνικό αίτημα της πόλης και της περιφέρειας για γνώση, συμμετοχή και δημιουργία».

Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1984 μετά τη διάλυση του Κρατικού Θεάτρου Ανατολικής Μακεδονίας (κλιμάκιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος), που με έδρα τις Σέρρες λειτουργούσε από το 1979. Από τον Δεκέμβρη του 1992 μετατρέπεται σε Δημοτική Επιχείρηση, αλλάζοντας το νομικό του πλαίσιο από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ. Εχει έδρα και χρησιμοποιεί το θέατρο της οδού Ορφέως, ένα διατηρητέο αρχιτεκτονικό κόσμημα ιστορικής μνήμης, που χτίστηκε το 1909. Οι οικονομικοί πόροι του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών συνδέονται με τις επιχορηγήσεις που προβλέπονται από την Προγραμματική Σύμβαση μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Σερρών, ενώ ένα μικρότερο ποσό προέρχεται από τα εισιτήρια, διαφημίσεις, χορηγίες κ.λπ.

Στη διάρκεια της πολυετούς θεατρικής του διαδρομής, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών ανέβασε 55 παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή, 14 στην Παιδική, 3 στη Λυόμενη και 2 στην Ερασιτεχνική. Εκτός των πολυπληθών πολιτιστικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων του για την προσέγγιση της τοπικής κοινωνίας, διοργάνωσε μαθήματα θεατρικής παιδείας, θεατρικά σεμινάρια, ενώ οργανώνει ετήσια θεατροπαιχνίδια και Πανελλήνια Πανεπιστημιάδα Θεάτρου.

Φέτος παρουσίασε, σε συνεργασία με το «Θέατρο του Νέου Κόσμου», το «Σφαγείο», του Ιλαν Χάντσορ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, την «Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου, σε σκηνοθεσία του ίδιου, τη συναυλία «Ενα τραγούδι για τον Ορφέα» με τους Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιώργο Ανδρέου, Χρήστο Θηβαίο, κ.ά. και συναυλία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Μέχρι το τέλος του Γενάρη θα παίζεται «Ο Αίσωπος σε ...κόμικς», σε σκηνοθεσία Ράτζου Τάσου, σκηνικά - κοστούμια Θεοδωράκη Αλεξίας, μουσική Βόμβολου Κώστα, χορογραφίες Μπάκα Βασιλικής. Παίζουν: Μιχαλοπούλου Ροζαλία, Λαμάκης Τάσος, Χρήστου Βάσια, Αγγελακοπούλου Νικολέτα, κ.ά. «Στους ανθρώπους», λέει σε σημείωμά του ο σκηνοθέτης «δεν αρέσει ν' ακούνε κατάμουτρα την αλήθεια. Θυμώνουν και κλείνονται στον εαυτό τους ή γίνονται επιθετικοί. Ο Αίσωπος μας δείχνει έναν μοναδικό υπέροχο δρόμο επικοινωνίας για λίγο ξεχνάμε το πρόβλημα και χανόμαστε σ' ένα παραμυθάκι με ζώα που γλυκαίνει την καρδιά μας κι όταν η ιστορία τελειώνει καταλαβαίνουμε ότι έτσι πράτταμε κι εμείς κι αυτά τα σοφά ζώα μας είπανε αυτό που δεν αντέχαμε ν' ακούσουμε. Ο Αίσωπος είναι ο μοναδικός δούλος της αρχαιότητας που κέρδισε την ελευθερία του, χάρη στο μυαλό του και τη σπάνια ικανότητα να παρουσιάζει ανάγλυφα τον άνθρωπο πίσω από τη μάσκα των ζώων. Οι μύθοι του Αισώπου προσφέρουν απίστευτη χαρά στα παιδιά, διασκεδάζουν με την καρδιά τους όταν τους ακούνε. Εμείς οι μεγάλοι μαθαίνουμε ξανά τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να μην τρέφουμε αυταπάτες για το ποιοι είμαστε. Κι όσο πιο καλά ξέρουμε ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε τόσο πιο μεγάλη η δυνατότητα επιλογών, για το πού θα πάμε. Τόσο πιο μεγάλη η ελευθερία μας. Ακούμε τα ζώα να λένε αλήθειες τόσο χρήσιμες όσο η καλύτερη συμβουλή. Δεν έχω εικόνα του γέρου Αισώπου. Εχω όμως εικόνα κάποιων λίγων της γενιάς του '30 που πρόλαβα ζωντανούς. Είχαν περάσει κατοχή, εμφύλιο, χούντα και αντί να αλλοιωθούν, κράτησαν την ψυχική τους ακέραια και τον σπάνιο τρόπο να σε κοιτάνε στα μάτια... έτοιμοι να σε στηρίξουν, να προσφέρουν με γενναιοδωρία τη, με κόπο, αποκτημένη σοφία τους. Πάντα με τη μεγαλύτερη απλότητα. Αυτοί οι παππούδες μού δείξανε το δρόμο της ελευθερίας μέσα απ' την προσφορά».

Στις 13 Φλεβάρη ανεβαίνει η μουσικοθεατρική παράσταση «Sugar Babes» σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. Πρόκειται για παράσταση - σχόλιο για την πόλη. Ποιες δυνατότητες ανάπτυξης υπάρχουν, ποιες εναλλακτικές μπορούν να ευδοκιμήσουν, μπροστά στην κρίση της αγροτικής οικονομίας, ποιες οι απαιτήσεις, ποια τα ρίσκα για τους ανθρώπους. Ερμηνεύει η Σύρμω Κέκε.

Το Μάρτη, η ομάδα σύγχρονου χορού «Ζήτα» θα παρουσιάσει την παράσταση «Self Portrait» σε χορογραφία Ιριδας Καραγιάν, με την Μαριλένα Πετρίδου, το Χοροθέαμα «Κινητήρας» την παράσταση «Life Style Drug» σε σκηνοθεσία Αντιγόνης Γύρα, με τους Ιωάννα Καμπυλαύκα και Σταύρο Αποστολάτο, η ομάδα «Γκριφόν» την παράσταση «Σταχτοπούτα» σε χορογραφία Σεσίλ Μικρούτσικου, με την Ράνια Γλυμίτσα και η ομάδα «Πρόσχημα» την παράσταση «(πρ@ξεις) 3». Τον Μάρτη, εκτός από συναυλία των «Χειμερινών Κολυμβητών» θα παρουσιαστεί η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Οι διψασμένοι» του Ουαζντί Μουαουάντ, σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυροματάκη. Παίζουν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη, Μανώλης Μαυροματάκης. Επίσης, σε μετάκληση θα παρουσιαστεί η «Φεύγουσα κόρη» σε σκηνοθεσία Μίρκας Γεμεντζάκη, με την Ρηνιώ Κυριαζή από το θίασο «Ηώς» και η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Νένα Μεντή.