«SOS». Διεθνές σήμα καταστάσεων έκτακτης ανάγκης ή ζητημάτων που απαιτούν όλη μας την προσοχή σε συγκεκριμένες στιγμές, όπως αυτή που βιώνει η ανθρωπότητα απ' το 1990. Κι αυτή η ιστορική «στιγμή», που το μάκρος της όλο και κονταίνει, θέτει επί τάπητος δυο ζητήματα.

Πρώτον. Αιτίες αντεπανάστασης και ανατροπής των πρώην σοσιαλιστικών κρατών.

Ηδη έχουν δοθεί βασικές, επαρκείς, επιστημονικές απαντήσεις, μέσα απ' τις Θέσεις του ΚΚΕ για το 18° Συνέδριο, χωρίς να σημαίνει ότι το θέμα μπαίνει στο «αρχείο». Εξάλλου, αρκετά πράματα θ' απαντηθούν στην πράξη, κατά την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού που θα προκύψει απ' τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 21^ου αιώνα.

Δεύτερον.Ανατροπή του Καπιταλισμού-Ιμπεριαλισμού και Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική Επανάσταση.

Η πλειοψηφία του απλού λαού, π.χ. στη χώρα μας, αντιλαμβάνεται ότι «δεν πάει άλλο». Αναζητούν διέξοδο οι άνθρωποι, καταλαβαίνοντας πως ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του, κάτι που μάλλον δεν καταφέρνουν, προς το παρόν, να ερμηνεύσουν με πολιτικούς όρους. Να γιατί πέφτουν θύματα κάλπικων υποσχέσεων των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Θύματα ξέφρενης ρουσφετολογίας άνευ αντικρίσματος, αφού οι «θεσούλες» είναι προσωρινές και αριθμητικώς ελάχιστες. Μη μας διαφεύγει όμως κι ο «ρόλος» του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, (Σ.Σ.). Με νύχια και δόντια πασχίζει να πείσει, ότι διαθέτει «μαγικό» ραβδάκι για ν' ανθρωπέψει τον καπιταλισμό. Σαν άριστος σοσιαλδημοκράτης, όχι «απλά» οπορτουνιστής, υπόσχεται δίκαια αναδιανομή του πλούτου, ώστε αφεντικά και δούλοι, όμοιοι να είναι ούλοι, θα μοιράσει, λέει, και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Για χάντρες, δε μίλησε. Πάντως, τα «παίζει» όλα για όλα, επιδιδόμενος και σ' έναν γελοίο, άκρατο αντικομμουνισμό, συναγωνιζόμενος ως και το «γνωστό» ΛΑ.Ο.Σ....

Γιατί όμως ο Σ.Σ. δεν αρκείται στην παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης του λαού, αλλά προβαίνει σε «ξεφωνημένο» αντικομμουνισμό; Μήπως επειδή εμπέδωσε, ότι η βρωμοδουλειά που ανέλαβε, απ' τη «γέννησή του κιόλας, είναι απραγματοποίητη; Κι η βρωμοδουλειά που ανέλαβε, είναι η «αφαίμαξη» του ταξικού λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, σε βαθμό διάλυσής τους. Απιαστο «όνειρο» όμως, κι η πίστωση χρόνου απ' τον αφέντη του, τον κυρ-Καπιταλισμό, λήγει. Συνεπώς, υποχρεούται στην επιστροφή «προκαταβολών» που πήρε. Να γιατί τα «κερασμένα» ποσοστά του βρίσκονται σ' ελεύθερη πτώση, μέχρι δικής του διάλυσης. Αρα, η αντικομμουνιστική σχιζοφρένειά του, μπορεί να 'ναι απλά ο «επιθανάτιος» ρόγχος του, δίχως αυτό να σημαίνει πως ξεμπερδεύει το κίνημα απ' τον οπορτουνισμό. Αντίθετα, θα εμφανιστεί με νέα «μούτρα». Πάντα άλλαζε «προσωπείο», ελπίζοντας να ξεγελάσει την ιστορία.

Αλλά και η παρατεταμένη, «προστατευόμενη» οικονομική κρίση του καπιταλισμού, αντάμα με την εντεινόμενη βαρβαρότητά του, σάμπως δεν επαναπιστοποιούν και τον δικό του επιθανάτιο ρόγχο; Και τι προσωπείο να βάλει το «σύστημα», π.χ. στην Ελλάδα, για να κερδίσει χρόνο; Να βάλει κατευθείαν την παλιομοδίτικη «μουτσούνα» της 21^ης Απρίλη 1967; Μπα... Αυτή είναι η προτελευταία πράξη του «έργου». Να συνεχίσει κοινοβουλευτικά; Ποιο κόμμα του θ' αναλάβει τη «δουλειά»; ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αυτοδυναμία δεν «ξαναβλέπουν», εκτός αν χρησιμοποιηθούν παραπέρα καλπονοθευτικοί εκλογικοί «νόμοι». Εξάλλου, έχουν ίδια πολιτική, οπότε..., απ' την Κική και την Κοκό, ποια να διαλέξει ο κυρ-Καπιταλισμός; Α-πα-πα-πα... Γκρίνια θα πέσει. Τι επιλογές μένουν; Κοινό ψηφοδέλτιο ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. ή ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ. Χμ... Δε βγαίνει ο «λογαριασμός», μα και δεν «τολμούν», προς το παρόν, φανερό «δεσμό» με την ακροδεξιά και τα φανερά φασισταριά. Θα τους προγκίξει ο κόσμος. Κοινό ψηφοδέλτιο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μήπως; Μωρέ, το θένε τούτο, αλλά... Δε γίναν δα, «αμερικανάκια» οι Ελληνες, θα τους πάρουν με τις πέτρες. Ενας «πολιτικός» γάμος, ΝΔ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ; Αχχχ, εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος, μα με μικρή «προίκα». Κρίμα, θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι. Να ποντάρει σε συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ; Ω, ναι! Η λύση των λύσεων(!), μα τα «κουκιά» λειψά. Τα ποσοστά τους ανεβοκατέβαιναν, μέχρι πρότινος, ταυτόχρονα. Ο ένας «δανειζόταν» απ' τον άλλον και τούμπαλιν. Αυτά πια, δεν είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μα ένα δοχείο με δυο στόμια. Τώρα πια..., ο Σ.Σ. πάει «περίπατο». Παίρνει πίσω τα «κουκιά» το ΠΑΣΟΚ. Αυτοδυναμία όμως, δεν εξασφαλίζει. Πο-πο, βάσανα πού 'χει ο καπιταλισμός... Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας!

Μήπως εντέλει, εκείνο που απομένει στο «σύστημα», είναι το «χαρτί» της δήθεν εθνικής ομοψυχίας και ενότητας; Ναι! Το τέλειο «έγκλημα»! Πώς γίνεται πράξη όμως, χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι; Κυρίως, πώς γίνεται πράξη, δίχως να μπορούν οι «ενοχλητικοί», ΚΚΕ και ΠΑΜΕ, να το αποδείξουν στον κόσμο;

Μήπως, να επενδύσουν την εθνική ενότητά «τους» στην καπιταλιστική οικονομική κρίση; Μπα... θα βγουν οι Κουκουέδες με τους Παμίτες και θ' αποδείξουν μ' επιχειρήματα, ότι λείπει ο δράκος απ' το «παραμύθι», αφού ο λαός θα πεινάει κι ο πλουτοκράτης θα σκάει απ' την «πολυφαγία». Μήπως, να «προκύψει» άμεσα πολεμική σύρραξη Ελλάδας-Τουρκίας; Ε, όχι και να παίξουν την τελευταία πράξη του «έργου», πρώτη! Επομένως, ένας δρόμος μένει στο «σύστημα». Ο γνωστός-άγνωστος...

Μια πολύμορφη παρατεταμένη προβοκάτσια μεγάλων «διαστάσεων», που θα επιτύχει μ' έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια... α) Κυβέρνηση «εθνικής» ενότητας από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ., «δικαιολογημένη» στη συνείδηση παντός ανυποψίαστου και με τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης... β) Το ΚΚΕ, που δεν «τσιμπάει» σ' αυτό το «θέατρο», «λιθοβολείται» ολημερίς ως αντεθνικόν μίασμα, απ' τα δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» και τους ενωμένους εις σάρκαν μίαν, εεε..., συγνώμη, εις κοινήν κυβέρνησην, πολιτικούς προϊσταμένους τους. γ) Απαγόρευση απεργιών, συναθροίσεων και διαδηλώσεων, για το «καλό» μας φυσικά... δ) ΚΚΕ και ΠΑΜΕ απειθαρχούν σ' απαγορεύσεις που έχουν στόχο τον «στραγγαλισμό» των απλών εργαζομένων και την τοποθέτηση του ταξικού λαϊκού κινήματος στο «γύψο». Αρα... Ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες και αστυνομίες, ξεσαλώνουν εντελώς. Μια επόμενη προβοκάτσια τεραστίων «διαστάσεων», στέλνει ΚΚΕ και ΠΑΜΕ στο «εδώλιο» του κατηγορουμένου. Αποφασίζομεν και διατάσσομεν... Ετοιμος ο «γύψος». Το ξεζούμισμα του λαού εντείνεται αχαλίνωτα, κι ολοκληρώνεται σε χρόνο ρεκόρ, για να προλάβει η μεγαλοαστική τάξη να τιγκάρει γερά τα θησαυροφυλάκιά της, πριν την τελευταία πράξη του «έργου». Πόλεμος. Η αυλαία πέφτει... Πόσες αλήθειες κρύβονται(;) σ' αυτό το σενάριο(;), σήμερα; Μία πάντως, δε χωρά καμιά αμφισβήτηση, κι αυτή είναι, πως όσες θύελλες κι αν ξεσπάσουν στα κεφάλια μας, όσες προβοκάτσιες κι αν «σπείρουν» στο διάβα του ταξικού λαϊκού κινήματος, όση βαρβαρότητα κι αν επιδείξει ο καπιταλισμός, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Τώρα μάλιστα, «τρέχει» με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Γι' αυτό κι ο επιθανάτιος ρόγχος του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, ακούγεται δυνατότερα και συχνότερα. Το θέμα είναι να προλάβουμε, κατά το δυνατόν, τις «εξελίξεις».

Ας κάνουμε, λοιπόν, το αυτονόητο, εδώ και τώρα!!! Ας μιλήσουμε «ανοιχτά» με συγγενείς, γείτονες, φίλους, γνωστούς. Και με άγνωστους. Στο δρόμο, στα λεωφορεία, στις λαϊκές αγορές, στα σούπερ-μάρκετ. Οπου βρεθούμε. Ν' «ανοίξει» η κουβέντα. Ν' «απλωθεί» καλά. Να μην πιαστεί ο κόσμος στον «ύπνο». Να συζητήσουμε μαζί τους το «σήμερα», βοηθώντας να το ερμηνεύσουν με πολιτικούς όρους. Ιμπεριαλιστική ειρήνη εδώ, ιμπεριαλιστικός πόλεμος αλλού, γιατί όχι κι εδώ... Δικαιούνται να μάθουν επιτέλους τα πράματα με τ' όνομά τους. Τέλος, να τους «δείξουμε» τη διέξοδο. Το «αύριο». Το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Και τι είναι αυτός, εντέλει; Ε, να πώς τον «φαντάζομαι» εγώ.

Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δουλειά μόνιμη, σταθερή, πενθήμερη, τριανταπεντάωρη το πολύ. Αξιοπρεπής μισθός. Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, χωρίς την τρομοκρατία της απόλυσης. Στέγη, δίχως «νταβατζή» τραπεζίτη, ή ιδιοκτήτη. Να την ορίζω, όσο ζω. Ομοια, ένα σπίτι για το παιδί μου, άμα αποφασίσει να μείνει μόνο του ή να κάμει δική του φαμίλια, θέρμανση, ηλεκτρισμός, νερό, φθηνά. Δωρεάν, αποκλειστικά δημόσια, αναβαθμισμένη παιδεία και υγεία. Καλά, αγνά διατροφικά προϊόντα. Αξιόλογο πολιτισμό, αθλητισμό. Τηλεόραση ωφέλιμη, όχι καταστροφέα συνειδήσεων. Επιστήμη και διανόηση στην υπηρεσία του λαού. Ομορφο, καθαρό περιβάλλον. Ανθρώπινες διακοπές κάθε χρόνο, ένα μήνα και παραπάνω, δωρεάν ή πάμφθηνες. Πάταξη της εγκληματικότητας μια κι έξω. Εξαφάνιση των ναρκωτικών ουσιών διά παντός. Ελεύθερος χρόνος. Καλά γεράματα. Πρόοδος και ειρήνη.

Ζητάω πολλά;

Φαίνεται πως η κυρίαρχη τάξη των καπιταλιστών, τελευταία, νιώθει το θρόνο της να καταρρέει. Η αντιδραστική της προπαγάνδα χύνει δηλητήριο στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νεολαίας σε όλα τα πεδία της ιδεολογικής διαπάλης. Αιχμή του αντικομμουνισμού έχει επιλεγεί ο 20ός αιώνας και όχι τυχαία. Είναι ο αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων της εργατικής τάξης. Ο αιώνας που η αστική τάξη, πλέον ως παρασιτική και εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη, ανατράπηκε σε μία σειρά από χώρες με πρώτη την τσαρική Ρωσία (με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση) και στη συνέχεια σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, της Ασίας καθώς και στην Κούβα.

Μέσα σε αυτό τον αμείλικτο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται παγκοσμίως ανάμεσα στο νέο που έρχεται με τα κουρέλια, που δεν έχει τίποτα και έρχεται να τα πάρει όλα και στο παλιό που έχει γεράσει και σαπίζει ντυμένο στα μετάξια, ήρθε και η προσωρινή ήττα της εργατικής τάξης (με τις αντεπαναστατικές ανατροπές του '90-'91). Αυτό η αστική τάξη το αξιοποίησε και το αξιοποιεί στο έπακρο, βγάζοντας από το οπλοστάσιό της έναν σωρό αστούς κονδυλοφόρους της διανόησης και χύνοντας τόνους μελάνης για να μας πείσουν με ένα σωρό θεωρίες ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ότι πέθανε, ότι ήταν απολυταρχικό καθεστώς, ότι διέπραξε τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας, κ.ά. Ακριβώς επειδή η κυρίαρχη τάξη έχει βρωμίσει από την οσμή της σαπίλας της και του επερχόμενου θανάτου της χτυπά με κάθε μέσο το νεκροθάφτη της πριν τη θάψει. Οταν το ζώο ψυχορραγεί γίνεται πιο επιθετικό. Αλλά στο τέλος πεθαίνει.

Η διαστρέβλωση της Ιστορίας από τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά επιτελεία έχει πάρει διαστάσεις υστερίας. Σε αυτή την υστερία εξέχουσα θέση διεκδικούν εκπρόσωποι της ελληνικής «διανόησης» σε κανάλια, εφημερίδες, πανεπιστήμια μέχρι και στον προσυνεδριακό διάλογο (όπως ο κ. Ρούσης, ο κ. Χρυσής, κλπ.) που έσπευσαν το τελευταίο διάστημα να πετάξουν σπέκουλα στο Κόμμα με αφορμή το κείμενο για το σοσιαλισμό. Στόχος είναι να χτυπήσουν το Κόμμα μας και το χαρακτήρα του (που βλέπουν από τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα ότι είναι μαρξιστικός - λενινιστικός), καθώς πλησιάζουμε στο 18ο Συνέδριό μας. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το Κόμμα κάνει σταλινική στροφή, ότι έγινε σεχταριστικό, ότι οι δίκες της Μόσχας... κλπ., κλπ.

Βέβαια, η διανόηση δεν είναι τάξη αλλά πάντα κάποιας τάξης τα συμφέροντα υπερασπίζεται. Φαίνεται, λοιπόν, ότι αυτοί που είναι με την αστική τάξη «πιπιλάνε την ίδια καραμέλα». Γιατί όμως αιχμή του δόρατος αποτελεί ο Ι. Β. Στάλιν;

Η αστική τάξη και οι «διανοούμενοι» κονδυλοφόροι της, θέλοντας να σπιλώσουν ή να αθωώσουν ένα ολόκληρο σύστημα, πάντα έβαζαν μπροστά διάφορες προσωπικότητες. Τελευταίο παράδειγμα ήταν και αυτό με τον Ομπάμα που έσπευσαν να πουν ότι ο καπιταλισμός αλλάζει πρόσωπο, ότι υπάρχει ελπίδα, και αλήθεια είναι ότι το αίμα στην Παλαιστίνη είναι πολύ για να μπορέσουν να ξεπλύνουν...

Στην ταξική πάλη, λοιπόν, μέσα από τη δράση των λαϊκών μαζών (στο πέρασμα των αιώνων) αναδεικνύονται ηγέτες που εμπνέουν την εργατική τάξη στην πάλη για εξουσία, στην πάλη για το σοσιαλισμό. Μία τέτοια προσωπικότητα είναι ο Ι. Β. Στάλιν. Στο πρόσωπό του θέλουν να χτυπήσουν τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατακτήσεις που οι λαοί των μεγάλων ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών δεν είδαν ούτε με κιάλια.

Στο 1ο Συνέδριο των Σοβιέτ στο Τατζικιστάν, η νέα εργατική εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άνοιξε το δρόμο για την εξάλειψη της ανεργίας, την εξασφάλιση, σε όλους τους ανθρώπους, μόρφωσης, Κοινωνικής Ασφάλισης, Πρόνοιας. Από το '56 καθιερώθηκε 7ωρη και 6ωρη δουλειά. Εξασφαλίστηκε ελεύθερος χρόνος. Η χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων. Από τα πρώτα καθήκοντα ήταν ο άμεσος εξηλεκτρισμός. Η επανάσταση έδωσε πλήρη δικαιώματα στη γυναίκα. Το σοβιετικό κράτος έκανε συνεχή προσπάθεια για τη λαϊκή Παιδεία (ανακαλύφθηκε γραφή για περίπου 50 φυλές και εξαλείφτηκε ο αναλφαβητισμός που πριν την επανάσταση έφτανε το 80%), ανέπτυξε την έρευνα και τις επιστήμες, θέτοντάς τες στην υπηρεσία του λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη η ΕΣΣΔ έστειλε δορυφόρο στο Διάστημα, πρώτη έκανε επανδρωμένη πτήση. Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας έγινε το μέσον για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, δημιουργού του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ δεν ξεχώρισαν μόνον οι μεγάλοι δημιουργοί της Τέχνης, ξεχώρισε πάνω απ' όλα η μαζική υψηλή πολιτιστική στάθμη των λαών. Ο Κόκκινος Στρατός με τα 20.000.000 νεκρούς στον πόλεμο με το φασισμό (που αστοί κονδυλοφόροι τα ονομάζουν θύματα του απολυταρχικού σοσιαλισμού) υπήρξε το βαρόμετρο για την απελευθέρωση σχεδόν όλης της Ευρώπης. Ο σοσιαλισμός στάθηκε εχθρός του εθνικισμού, του σοβινισμού και των κηρυγμάτων μίσους κατά των εργαζομένων, αντίβαρο στην πολεμοκάπηλη εγκληματική δραστηριότητα του NATO και των άλλων επιθετικών μηχανισμών των μονοπωλίων. Την οικονομική κρίση του '29, όπου παρέπαιαν τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη (ΗΠΑ, κλπ.), η Σοβιετική Ενωση την έμαθε από τις εφημερίδες.

Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν είναι και επίθεση στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, με δεδομένη τη λενινιστική υποθήκη ότι «κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη», σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί η δράση αντισοσιαλιστικών δυνάμεων που δρουν μέσα στο σοσιαλισμό. Αυτές δεν εξαλείφονται αυτόματα μετά την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε οξύτατη διαπάλη με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας που οικοδομεί τη νέα κοινωνία, η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Ταυτόχρονα, ο Λένιν επαναλάμβανε ότι η ύπαρξη μικρής εμπορευματικής παραγωγής αποτελεί κίνδυνο (αν γίνουν λάθη στη σοσιαλιστική οικοδόμηση) να γίνει μεγάλη και να υπάρξει πισωγύρισμα.

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό αναφέρονται οι βασικοί νόμοι που ουσιαστικά διέπουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Επιβεβαιώνουν τη νομοτελειακή κατάργηση του καπιταλισμού που κέντρο έχει την ατομική ιδιοκτησία, την αναρχία στην παραγωγή, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και αποδεικνύουν ότι ο δρόμος που θα ακολουθήσει η εργατική τάξη προς τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία διέπεται από συγκεκριμένους νόμους, σύμφωνα με την κοινωνική εξέλιξη.

Οι αστοί δεν το αντιμετωπίζουν αυτό μόνο από ταξικό ένστικτο, αλλά από τη συσσωρευμένη ιστορική πείρα και την πορεία οριστικής νίκης των δικών τους σχέσεων παραγωγής πάνω στη φεουδαρχία, καθώς και τη γνώση του αναπόφευκτου της αντικατάστασης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική. Οι καπιταλιστές, τα κόμματά τους, τα επιτελεία τους έχουν το ταξικό κριτήριο υψηλά ανεπτυγμένο, γνωρίζοντας και αυτοί όπως και εμείς τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ταξικό κριτήριο, το οποίο μένει αναλλοίωτο στην κοινωνία, όσο συνεχίζει να διατηρείται η ταξική τους εξουσία.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στις περιβόητες δίκες της Μόσχας. Την απάντηση όλοι αυτοί που πετάνε αντικομμουνιστικό λίβελο, την παίρνουν από τον ίδιο τον πρέσβη των ΗΠΑ την περίοδο εκείνη (που παρακολούθησε όλες τις δίκες Μπουχάριν, κλπ.). Οπως χαρακτηριστικά γράφει μέσα στο κείμενο για το σοσιαλισμό, στο γράμμα του ο Ντέιβις προς τον υπουργό Εξωτερικών γράφει μεταξύ άλλων: «Σε ό,τι αφορά τους κατηγορούμενους, διέπραξαν αρκετά εγκλήματα σύμφωνα με το σοβιετικό νόμο, εγκλήματα που αποδείχτηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία και χωρίς να είναι δυνατή η εύλογη αμφισβήτησή τους, ώστε να δικαιολογείται η ετυμηγορία που τους κρίνει ένοχους προδοσίας και η απόφαση που τους καταδικάζει στην προβλεπόμενη από τον ποινικό κώδικα της ΕΣΣΔ ποινή».

Το σίγουρο είναι ότι όση λάσπη και να ρίξουν, όσο υπάρχει το ΚΚΕ, δε θα καταφέρουν να κρύψουν από την εργατική τάξη τη μόνη αχτίδα φωτός που υπάρχει, το σοσιαλισμό. Και όπως λέει και το τραγούδι, «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό...».