Τον μόνο δρόμο για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα την οικονομική κρίση, που είναι η ανασύνταξη του κινήματος και η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, παρουσίασε χτες το απόγευμα στην εργατούπολη της Δραπετσώνας η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε μια πολύ μαζική συγκέντρωση που έγινε στο δημαρχείο της πόλης. Τη συγκέντρωση διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Δραπετσώνας και Ευγένειας των Δυτικών Συνοικιών Πειραιά του ΚΚΕ και ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Η αίθουσα του δημαρχείου αποδείχτηκε πολύ μικρή για να υποδεχτεί όλον αυτόν τον κόσμο που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Κομματικών Οργανώσεων δείχνοντας ότι η χτεσινή εκδήλωση αποτέλεσε σημαντικό πολιτικό γεγονός για τους εργαζόμενους της πολύπαθης και χτυπημένης άγρια από την ανεργία πόλης της Δραπετσώνας. Η χτεσινή συγκέντρωση χαρακτηρίστηκε από τις πιο μαζικές που έχει οργανώσει εκεί το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια, και ήταν η απτή απόδειξη της ανόδου του κύρους του Κόμματος, ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συσπειρώνονται στις γραμμές του καταλαβαίνοντας ότι έτσι δίνουν δύναμη στη δύναμή τους.

Πολύ πριν ακόμα η Αλέκα Παπαρήγα ανέβει στο βήμα, η αίθουσα είχε ήδη πλημμυρίσει από εργαζόμενους, νεολαία, γυναίκες και απόμαχους της δουλειάς. Ενώ στη συνέχεια επικράτησε το αδιαχώρητο.

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν ο δήμαρχος της Δραπετσώνας Α. Χρυσός και η αντιδήμαρχος Ξ. Φωτίου.

Μετά την ομιλία ακολούθησε πλήθος ερωτήσεων.

Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε την ομιλία της χτες βράδυ στη Δραπετσώνα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, η οποία συνεχίζοντας τόνισε πως όλα τα τεράστια προβλήματα που χρόνια τώρα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του μόχθου είναι βασικά χαρακτηριστικά και μόνιμα συμπτώματα του καπιταλιστικού συστήματος. Τα προβλήματα αυτά, υπογράμμισε, «είναι αποτέλεσμα της προώθησης των αναδιαρθρώσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που εμείς τις λέμε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και που δείχνουν το εξής: Οτι το κεφάλαιο επιτίθεται για να κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη και επιτίθεται ακάθεκτα».

«Η κρίση - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - δεν έχει ξεσπάσει ακόμα. Και η κρίση όταν θα χτυπήσει σημαίνει ότι όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα τα ζήσουμε σε πιο οξυμένο βαθμό. Τότε θα έχουμε πραγματικά ένα μεγάλο ταρακούνημα, θα έχουμε μαζικές απολύσεις, θα έχουμε μαζικότερη ανεργία και θα έχουμε μια ολομέτωπη επίθεση, ακόμα μεγαλύτερη και πιο σφοδρή από αυτήν που έχουμε ζήσει στα εργατικά, στα λαϊκά δικαιώματα, με ιδιαίτερα θύματα τις γυναίκες και τη νεολαία, τις νεότερες ηλικίες».

«Η θέση η δικιά μας είναι ότι έπρεπε να έχει ετοιμαστεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα να αντιμετωπίσει - και πρέπει να ετοιμαστεί - αυτήν τη μεγάλη μπόρα που έρχεται. Ηδη οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, όλοι οι κεφαλαιοκράτες, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν ξεκινήσει να παίρνουν μέτρα, για να αντιμετωπίσουν, για να τους βρει η κρίση, την κάθε μια επιχείρηση χωριστά, σε όσο γίνεται καλύτερη, σε πλεονεκτικότερη θέση.

Είναι φανερό ότι η εργατική τάξη, τα μικρομάγαζα και η φτωχή αγροτιά δε ρυθμίζουν τις αποφάσεις. Δεν είναι στην εξουσία. Αυτά τα μέτρα που μπορούμε να πάρουμε είναι μέτρα αγωνιστικά, να βρεθεί σε θέση αντεπίθεσης το κίνημα.

Ενα από τα βασικά μέτρα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν είναι το ξεκαθάρισμα: Τι είναι αυτή η οικονομική κρίση, πού οφείλεται, γιατί χτυπάει η οικονομική κρίση; Γιατί αν αυτό το πράγμα δε γίνει καθαρό - και δυστυχώς τα άλλα κόμματα κάνουν ό,τι μπορούν για να συσκοτίσουν το πρόβλημα και έτσι δεν είναι καθαρό πού οφείλεται η οικονομική κρίση - δεν είναι δυνατόν και να προφυλαχτείς».

«Είναι πολύ πιο ισχυρός ο καπιταλισμός και τα μεγαθήρια, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις, για να κλονιστούν απ' αυτό που είπαν ότι οι τράπεζες οι αμερικάνικες είχαν τοξικά ομόλογα, είχαν προϊόντα υψηλού ρίσκου. Στην Ελλάδα δεν είχαν τέτοια. Ούτε όλη η Ευρώπη είχε τέτοια προϊόντα. Αυτή είναι μια απλή εξήγηση, γιατί δε θέλουν να δείξουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης.

Η ΝΔ, λοιπόν, λέει ότι η κρίση έρχεται απ' έξω, όλα τα πράγματα πάνε καλά στην Ελλάδα, ή όταν στριμώχνεται λέει φταίει η οικονομία που παρέλαβα από το ΠΑΣΟΚ. Και 20 χρόνια να είναι κυβέρνηση, το ίδιο θα λέει. Αλλωστε, το ίδιο έλεγε και το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν κυβέρνηση. Εφταιγε η οικονομία που παρέλαβε από τη ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη μεριά, πάει στην άλλη άκρη. Λέει, κυρίως, ότι η κρίση θα χτυπήσει την Ελλάδα από την ανικανότητα της ΝΔ. Και παραγνωρίζει τη διεθνή κρίση. Και όταν βεβαίως βρεθεί με κανέναν συνομιλητή που το στριμώχνει τότε παραδέχεται, ναι είναι διεθνής η κρίση, αλλά εμείς θα μπορούσαμε να την είχαμε αποφύγει και θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα καλύτερα.

Την κρίση δεν τη φτιάχνει καμία κυβέρνηση, δεν τη δημιουργεί μια κυβέρνηση. Είναι άλλο πράγμα οι πολιτικές των κυβερνήσεων που στηρίζουν, που ενισχύουν όλες αυτές τις τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Βεβαίως, έχουν μια ευθύνη αλλά η κρίση, είναι καθαρό, έχει να κάνει με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η κρίση είναι σύμφυτη με το σύστημα και δεν πρόκειται να απαλλαγεί ο καπιταλισμός, όσο υπάρχει, από αυτές τις κρίσεις.

Μάλιστα, κάθε κρίση από εδώ και εμπρός που θα χτυπάει θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Γιατί, βεβαίως, την κρίση θα την ξεπεράσει το καπιταλιστικό σύστημα, πατώντας επί πτωμάτων, κυριολεκτικά, των λαών. Θα υπάρξει μια ανάκαμψη και μετά από ένα διάστημα η κρίση θα ξαναχτυπήσει και, ξαναλέμε, θα είναι πολύ χειρότερη.

Εμείς λέμε καθαρά και παστρικά, η κρίση οφείλεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε τελευταία ανάλυση τι είναι η κρίση; Είναι απόδειξη ότι το σύστημα μπούκωσε κυριολεκτικά από κέρδη, κεφάλαια και από παραγωγή εμπορευμάτων. Και δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση η καπιταλιστική έρχεται όταν έχει προηγηθεί μεγάλη κερδοφορία, όταν έχουν προηγηθεί μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης. Η κρίση δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης κακής οικονομικής κατάστασης στον καπιταλιστικό κόσμο. Το αντίθετο. Γίνεται η μεγάλη ανάπτυξη και εκεί μπουκώνει. Είναι σαν να πούμε βαρυστομάχιασε ή και έσκασε, πολύ απλά, πολύ λαϊκά το λέω, αλλά απλώς για να δώσω την εικόνα.

Τι ακριβώς γίνεται; Ποιος είναι ο σκοπός του καπιταλισμού, ο βασικός του νόμος; Η ικανοποίηση των αναγκών του κέρδους και όχι βεβαίως η ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Πώς το πραγματοποιεί αυτό; Συσσωρεύοντας κεφάλαια, παράγοντας εμπορεύματα. Συνεχώς επενδύει για να παράγει εμπορεύματα. Χωρίς προγραμματισμό. Διότι δεν υπάρχει προγραμματισμός στον καπιταλισμό. (...) Επομένως επενδύουν, επενδύουν χωρίς να μπορούν να ελέγξουν, αν καταρχήν αυτά τα προϊόντα που παράγουν θα πουληθούν.

Η παραγωγή σημαίνει αύξηση του κέρδους. Και μάλιστα ακριβώς, για να μεγαλώσουν το κέρδος κάνουν συνεχώς αλλαγές στην τεχνολογία, στα μηχανήματα. Να μην πούμε τη σπατάλη που γίνεται στη διαφήμιση, πόσα χρήματα ξοδεύονται για να διαφημιστεί ένα αποσμητικό έναντι κάποιου άλλου. Αυτό, βεβαίως, ανεβάζει το κόστος των προϊόντων. Και το πληρώνει, βεβαίως, ο καταναλωτής.

Εν τω μεταξύ, συγκρούονται μεταξύ τους. Συγκρούονται, μέχρι και πολέμους κάνουν. Φτάνει λοιπόν σε ένα σημείο που, λόγω της αναρχίας που κυριαρχεί στον καπιταλισμό και δεν απαλλάσσεται από αυτήν, συγκεντρώνονται τόσα κέρδη, τόσα εμπορεύματα που δεν μπορούν να ξαναμπούν στην παραγωγή, στην κυκλοφορία για να ξαναβγάλουν κέρδη. Ενας λόγος που δεν μπορούν είναι ο εξής: Για να ανέβει η κερδοφορία έχουν υποσκάψει την αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων. Οταν, λοιπόν, τους μισθούς τους συμπιέζεις και την ίδια ώρα παράγεις, παράγεις, φτάνεις σε ένα σημείο που στομώνεις. Επομένως, ένας από τους παράγοντες που εκδηλώνεται η κρίση είναι ακριβώς η υπόσκαψη της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων.

Αλλος παράγοντας που παίζει ρόλο: Επενδύουν, όχι παντού όπου πρέπει, αλλά παντού όπου βγαίνει περισσότερο κέρδος. Ολοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στο εξής: Ενώ υπάρχει χρήμα, δε συμφέρει, δεν μπορεί να ξαναμπεί στην παραγωγή και στην κυκλοφορία γιατί δε φέρνει κέρδη, έχει στομώσει.

Βεβαίως, υπάρχει και άλλη πλευρά. Ακριβώς επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη κερδοφορία, οι βιομήχανοι, αυτοί που επενδύουν στην παραγωγική διαδικασία, σκέφτονται ως εξής: Γιατί ό,τι χρήματα έχω να πάω να τα επενδύσω στην παραγωγή; Θα δώσω ένα μέρος στην τράπεζα και η τράπεζα θα πάει να παίξει με μετοχές, τίτλους, ομόλογα κλπ. Να παίξει σε αυτό το πεδίο. Αλλά όταν αγοράζεις μετοχές, αγοράζεις με την πρόβλεψη να κερδίσεις, αλλά μπορεί και να χάσεις. Ετσι ένα μέρος των χρημάτων πηγαίνει στις τράπεζες για να αγοράζουν και να παίζουν με τις τιμές των μετοχών.

Κάνουν όμως και ένα άλλο οι μεγάλοι επιχειρηματίες, τα διεθνικά μονοπώλια. Θα τα βάλω στην τράπεζα και η τράπεζα θα δανείσει άλλους επιχειρηματίες που δεν έχουν τα απαιτούμενα κεφάλαια. Αλλά όταν, κάτω από τον ανταγωνισμό, κάποιοι επιχειρηματίες κλείνουν, τότε αυτοί δεν έχουν να δώσουν τα λεφτά στην τράπεζα και αρχίζει μια τέτοια αλυσίδα προβλημάτων που οδηγεί κάποιους πραγματικά να είναι χρεωμένοι, να μην μπορούν να πληρώσουν, κάποιους να έχουν χρήματα και να μην έχουν την ευκαιρία να τα επενδύσουν.

Αυτή είναι η ουσία της κρίσης. Και στην Ελλάδα υπάρχουν και οι εσωτερικοί λόγοι για την κρίση και οι διεθνείς, με την έννοια ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει στην ΕΕ, επομένως υφίσταται μοιραία και τους κραδασμούς και τις συνέπειες της ΕΕ».

Παρακάτω η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Η κρίση λοιπόν είναι αποτέλεσμα συγκέντρωσης του κεφαλαίου, δυναμώματος του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του, της ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτά κανένα απ' τα άλλα κόμματα δεν τα λέει. Και θα πρέπει να σας πω το εξής πράγμα. Στο Νταβός που μαζεύτηκαν το τελευταίο διάστημα ή σε άλλες συνεδριάσεις που έκαναν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και οι επιχειρηματίες ξέρετε τι επικαλούνται για την κρίση; Τον Μαρξ. Γιατί ο πρώτος που μίλησε για την κρίση ήταν ο Μαρξ και τον μελετούν, γιατί στο έργο του βρίσκεται η απάντηση για το πού οφείλεται η οικονομική κρίση, δεν μπορούν όμως να το ομολογήσουν γιατί τότε πρέπει να αναγνωρίσουν όχι μόνο την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος και την ταξική φύση κάθε κόμματος που το υπηρετεί, αλλά και ότι αυτό δεν είναι αιώνιο, ότι ακριβώς κάθε φορά που βγαίνει στην επιφάνεια η κρίση γίνεται ακόμα πιο καθαρή η ανάγκη η καπιταλιστική ιδιοκτησία να μετατραπεί σε κοινωνική, η ανάγκη στην καπιταλιστική αναρχία να απαντήσουμε με τον κεντρικό σχεδιασμό.

Επομένως, ανοίγει αντικειμενικά η συζήτηση για τους δύο δρόμους ανάπτυξης: Ο ένας δρόμος ανάπτυξης είναι ο καπιταλιστικός, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός όπου το τι θα επενδυθεί και ποια θα είναι η θέση της εργατικής τάξης καθορίζεται με κριτήριο το κέρδος. Βεβαίως, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχαν οι εργαζόμενοι. Τα μονοπώλια έχουν την εξουσία αλλά τίποτα δε θα μπορούσαν να κάνουν δίχως τον εργαζόμενο λαό. Δεν μπορούν να παράγουν μόνοι τους.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης είναι αυτός που το ΚΚΕ υποστηρίζει. Είναι δρόμος ο οποίος λέει ότι ιδιοκτήτης και παραγωγός πρέπει να είναι ο εργαζόμενος λαός και σκοπός της ανάπτυξης να είναι η συνεχής ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Αυτοί οι δρόμοι ανάπτυξης αντικειμενικά υπάρχουν.

Τι να κάνουμε σήμερα; Ενα ζήτημα, να είναι καθαρό πού οφείλεται η κρίση. Αν θεωρείς ότι οφείλεται στην ανικανότητα μιας κυβέρνησης τότε πρέπει να περιμένεις να υποστηρίξεις μια καλή κυβέρνηση να σου λύσει τα προβλήματα.

Η ΝΔ λέει ότι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις, να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη.

Τι λέει το ΠΑΣΟΚ; Οτι φταίει η κυβέρνηση. Αλλά στο πρόγραμμά του δεν έχει καθόλου ούτε επιμέρους διαφορές από τη ΝΔ στο πεδίο της οικονομίας. Στο πεδίο των συνθημάτων έχει κάποιες, όταν είσαι αντιπολίτευση έχεις το πλεονέκτημα να λες διάφορα.

Η ΝΔ δεν μπορεί να δημαγωγεί τόσο πολύ. Τα ίδια λέει: Ενίσχυση των επιχειρηματιών. Απλώς λέει εγώ θα κάνω περισσότερη οικονομία. Οικονομία δεν μπορείς να κάνεις, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, όταν τα μονοπώλια απαιτούν βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ έχει το πλεονέκτημα κάθε μέρα να λέει και κάτι άλλο, τη μια έτσι και την άλλη αλλιώς, έχει βρει τη λύση στα αριστερά συνθήματα και στο πεδίο της οικονομίας μια πολιτική πολύ κοντά προς το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Μιμείται το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70. Η εποχή όμως δεν είναι η ίδια. Το ΠΑΣΟΚ, όταν πρόβαλλε αυτά τα συνθήματα, δεν είχε φτάσει εδώ που έφτασε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τότε ήταν μια ανερχόμενη δύναμη που εξέφραζε ένα ριζοσπαστισμό των μικροαστικών στρωμάτων της κοινωνίας και πατούσε στην τότε κατάσταση που υπήρχε στην κοινωνία και την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, λέει ότι δεν πρέπει να πληρώσει την κρίση ο εργαζόμενος, δε μας λέει όμως πώς θα υποχρεωθούν οι επιχειρηματίες να αυξήσουν τους μισθούς, να μην καταστρατηγούν τα ωράρια, πώς θα γίνουν αυτά; Με ευχές δε γίνονται. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Εκλογές λέει. Εμείς, βεβαίως, γιατί να μην τις θέλουμε τις εκλογές; Θα δώσουμε μάχη ώστε στην κάλπη να εκφραστεί αυτό που στη συνείδηση του λαού έχει αρχίσει να αχνοφέγγει, η ανάγκη μιας ριζικής αλλαγής, να εκφραστεί πιο δυνατά αυτό που λέει ο λαός ότι κανείς απ' τους δύο δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Και τώρα να γίνουν, πολύ ευχαρίστως. Ομως δεν μπορείς να βγαίνεις και να λες στον κόσμο ότι απαντώ στην οικονομική κρίση με τις εκλογές».

«Εμείς λέμε το εξής: Να ετοιμαστεί το κίνημα, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις κοινής δράσης των εργατοϋπαλλήλων με τα μικρομάγαζα και τη φτωχή αγροτιά. Σε ποια κατεύθυνση; Οχι να στηρίξουμε τις επιχειρήσεις να βγάλουν κέρδη να μας δώσουν κάτι, αλλά ο εργαζόμενος να πειστεί ότι υπάρχουν μέσα να ζήσει καλύτερα και δεν πρόκειται να γίνει το θύμα αυτής της κρίσης. Κι επομένως διεκδικήσεις και αμυντικά αιτήματα, π.χ. όχι στις απολύσεις, και επιθετικά, αυξήσεις, κατάργηση έμμεσων φόρων κ.λπ. Διότι, αν οποιαδήποτε κυβέρνηση αντιμετωπίσει ένα ενιαίο μπλοκ εργατών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ένα κίνημα που φουσκώνει κυριολεκτικά και αντεπιτίθεται, τότε και μπορείς να πετύχεις περιορισμό των αρνητικών συνεπειών αλλά και να αμφισβητείς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να θέτεις ζήτημα αλλαγής ουσιαστικής. Και τέτοια αλλαγή είναι να αλλάξει η τάξη που εξουσιάζει.

Μέσα απ' τη δράση του κινήματος να επιταχυνθούν οι διεργασίες συγκρότησης του λαϊκού μετώπου, του αντιιμπεριαλιστικού, του αντιμονοπωλιακού απ' τα κάτω. Απ' τα πάνω δεν υπάρχουν προϋποθέσεις.

Για να γίνει το μέτωπο προϋποθέτει ότι παραμερίζονται όλα τα τριτοβάθμια και το μεγαλύτερο μέρος των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Δεν εννοούμε να φτιαχτεί μια άλλη ΓΣΕΕ, όχι. Εννοούμε αυτό που υπάρχει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η συσπείρωση σωματείων απ' τα κάτω, δυνάμεων μέσα στις γραμμές του κινήματος, που θα εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων με συνέπεια.

Με τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δυνατότητα αντιμετώπισης της κρίσης. Ενα τέτοιο κίνημα από τα κάτω ανοίγει δυνατότητα αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού. Το ΚΚΕ είναι η εγγύηση σήμερα, αλλά ενδεχομένως να εμφανιστούν κι άλλες δυνάμεις. Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ είναι η μοναδική.

Εχει σημασία, λοιπόν, να χτίσουμε αυτό το μέτωπο το κοινωνικό, που θα είναι πολιτικοποιημένο και θα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική και που θα αρχίσει έστω να συζητά, να αχνοφέγγει στην πορεία, ότι ο λαός μπορεί να έρθει στην εξουσία.

Εμείς υποστηρίζουμε σαν απάντηση στη σημερινή εξουσία την πάλη για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μικρομάγαζων και της φτωχής αγροτιάς. Υποστηρίζουμε την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όπου θα υπάρχει συνεταιρισμός, παλλαϊκό σχέδιο, εργατικός έλεγχος και το κυριότερο θα αναπτύσσεται ό,τι μπορεί να αναπτυχθεί, για να εξασφαλίσουμε και μια αυτάρκεια. Αυτάρκεια, αυτοδυναμία και ανεξαρτησία. Ανεξαρτησία μια χώρα έχει, όταν ο λαός της είναι στην εξουσία και καθορίζει τι θα παράγει και ποιος θα καρπώνεται τον πλούτο. Κριτήριο, πάντα, θα είναι η ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών».

«Κάθε μέρα, λοιπόν, να επιταχύνουμε την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, των αγροτών και των μικρομάγαζων. Να συσπειρωθούν δυνάμεις στα σωματεία τους και κόντρα στις διοικήσεις, όπου αυτές δεν ανταποκρίνονται, ώστε τη λαίλαπα της κρίσης που θα έρθει να την αντιμετωπίσουμε με διεκδικήσεις. Να υποσκαφτεί η δύναμη του πολιτικού συστήματος. Οταν αυτό είναι αδύναμο έχει δυσκολία να πάρει σκληρά μέτρα. Ετσι, στις εκλογές έχει σημασία να αναδειχτεί όσο γίνεται πιο αδύναμη κυβέρνηση.

Η κρίση είναι κρίση του συστήματος, δεν προέρχεται από ένα κόμμα, η πάλη πρέπει να είναι η αμφισβήτηση αυτού του συστήματος, οι στόχοι πάλης να είναι σε σύγκρουση με τα μονοπώλια. Αν οι εργαζόμενοι δεν πιστέψουν τώρα στην ανάγκη αντεπίθεσης δε θα σταματήσει η ιστορική εξέλιξη αλλά θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος».