«Συναίνεση», «συνεργασία», «συμφωνία», «διάλογος»! Οι λέξεις αυτές, σε όλες τις παραλλαγές τους, ακούστηκαν και επαναλήφθηκαν στη συνάντηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις την περασμένη Τετάρτη. Για άλλη μια φορά, με την πλάτη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, στήνεται το σκηνικό του «κοινωνικού εταιρισμού», της θεωρίας περί κοινών συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών.

Και δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την κατεύθυνση πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Την κρίσιμη ώρα, την ώρα που οι απολύσεις πάνε σύννεφο και το κεφάλαιο τσαλαπατά τους εργάτες, τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εργοδοτικό τσουνάμι αυθαιρεσίας, εκμετάλλευσης και βίαιης αφαίρεσης δικαιωμάτων, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ζητάει από τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι, να παραδοθούν άνευ όρων. Και όχι μόνο αυτό: Ανοιχτά προπαγανδίζει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να βρουν «κοινές λύσεις» με αυτούς που ευθύνονται για την κρίση και την κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη.

«Συμφωνήσαμε σε κάποια πράγματα που αφορούν κώδικες, κανόνες και συμπεριφορές που πρέπει ως μήνυμα να εκπέμψουμε σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία», ήταν η κατακλείδα του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου. «Από κοινού κράτος, εργαζόμενοι και εργοδότες» να αναλάβουν πρωτοβουλίες, συμπλήρωσε ο γγ της ΓΣΕΕ, Κ. Πουπάκης. Σαφές το μήνυμα και από τους δύο εκπροσώπους της δικομματικής συμμαχίας στη ΓΣΕΕ. Σαφής και η πρόθεσή τους για το τι πρόκειται να κάνουν μπροστά στην όλο και εντεινόμενη κρίση: «Οι άνθρωποι θεωρούν ως μέγιστο διακύβευμα το αν θα έχουν εργασία αύριο, δεν αντιμετωπίζουν και δε θεωρούν ως τρόπο αντιμετώπισης μόνο την απεργιακή κινητοποίηση», δηλώνει ευθαρσώς ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.

Μετά από μια τέτοια στάση της ΓΣΕΕ, δεν είναι παράξενο που ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, μπορεί προκλητικά να ξεστομίζει ότι εργαζόμενοι και εργοδότες «πρέπει να λειτουργήσουμε όχι απλώς ως κοινωνικοί εταίροι, αλλά και κοινωνικοί συνεταίροι»! Να λοιπόν που εκτός από «κοινωνικοί εταίροι», οι εργάτες μπορούν να γίνουν και «συνεταίροι» με τους βιομήχανους. Θα γίνουν μήπως οι εργάτες συνεταίροι στα κέρδη και στην περιουσία των βιομηχάνων που τόσα χρόνια έχουν συσσωρεύει;

Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ - προς άρσιν κάθε παρεξήγησης - έσπευσε να κάνει καθαρό πως σε άλλο πράγμα ζητά να γίνουν συνεταίροι οι εργάτες. «Στο πλαίσιο αυτό, οι απολύσεις είναι για την επιχείρηση αναγκαστικό μέτρο έσχατης ανάγκης και όχι αβασάνιστη επιλογή». Να αποδεχτούν δηλαδή τις απολύσεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να πιστέψουν ότι οι απολύσεις δεν είναι «αβασάνιστη επιλογή» για τους εργοδότες. Γιατί, βλέπετε, η τάξη των βιομηχάνων είναι και ευαίσθητη και αυτό πρέπει να το εμπεδώσουν οι εργάτες που απολύονται. Οι απολύσεις είναι «ανάγκη» και μάλιστα «έσχατη».

Αλλά παρά την «ευαισθησία» τους, οι βιομήχανοι δεν κρύβουν ότι είναι άνθρωποι που πατάνε στη γη. Είναι, βλέπετε, «ευαίσθητοι», αλλά και ρεαλιστές. Γι' αυτό ο πρόεδρος του ΣΕΒ αναγνωρίζει: «Δεν λέω ότι δε θα υπάρχει κόστος, για όλους, από την κρίση που ουσιαστικά μόλις ξεκίνησε. Το θέμα είναι η ελαχιστοποίησή του και η δίκαιη κατανομή του». Στον ίδιο χαβά και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ: «Να ξεπεράσουμε στο μέτρο του δυνατού για τις δυνάμεις της εργασίας με τις λιγότερες ζημιές αυτή τη μεγάλη κρίση». Και αυτός ευαίσθητος. Ο λαός μας βέβαια το λέει αλλιώς: «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι».

Οσο για τη «δίκαιη κατανομή» του κόστους που επιδιώκει ο πρόεδρος του ΣΕΒ, αλήθεια πόσο δίκαιη μπορεί να είναι η κατανομή ανάμεσα στον επιχειρηματία, που στη χειρότερη περίπτωση έχει συσσωρεύσει πλούτη και για τον όγδοο απόγονό του, και στον εργάτη της επιχείρησης, που αύριο ως άνεργος δε θα 'χει ούτε γάλα να πάει στο παιδί του; Περίεργη, πράγματι, αντίληψη περί «δίκαιης κατανομής» του κόστους.

Στην πράξη, βέβαια, οι εργαζόμενοι ξέρουν - και οι εργοδότες ήδη το εφαρμόζουν - ότι «κατανομή του κόστους» σημαίνει να μειώσουν τον γλίσχρο μισθό των 800 και 1.000 ευρώ. Σημαίνει να αποδεχτούν τη μερική ανεργία, να αποδεχτούν κάποια ψίχουλα, προσωρινά βοηθήματα του ΟΑΕΔ, στη θέση της σταθερής εργασίας. Με δυο λόγια, εργοδότες και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ χύνουν στη συνείδηση των εργαζομένων το ίδιο φαρμάκι. Αυτό της παραίτησης και της συνθηκολόγησης μπροστά στις αξιώσεις της πλουτοκρατίας. Να γιατί ο μέχρι τώρα ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, τη στιγμή της κρίσης, αποδεικνύεται πολύ πιο επικίνδυνος για τους εργάτες. Πολύ πιο χρήσιμος για την πλουτοκρατία.

Γιατί απέναντι στην ανάγκη για άμεση οργάνωση της πάλης ενάντια στις απολύσεις, στους εκβιασμούς και τις αυθαιρεσίες του κεφαλαίου, αντί για όξυνση της ταξικής πάλης, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κηρύσσει τη «συναίνεση». Καλεί τους εργάτες να σηκώσουν λευκή σημαία. Να γονατίσουν μπροστά στον ταξικό αντίπαλο. Να παραδειγματιστούν όχι από τον Κλέφτη, τον Αρματολό και το Παλικάρι, αλλά από τον υποταγμένο, αυτόν που το μόνο που μπορούσε να αντιτάξει στον κατακτητή ήταν «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Να «πάμε άκλαφτοι». Σε αυτό καλεί τους εργάτες και τις εργάτριες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Αλλωστε, και στο «διά ταύτα», στις λεγόμενες προτάσεις της για την κρίση, σέρνεται πίσω από τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, τις συνταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του «ευρωμονόδρομου». Ετσι, ζητάει τη δημιουργία Ταμείου Αναχρηματοδότησης προβληματικών κλάδων και επιχειρήσεων, πρόταση που σε τελική ανάλυση θα οδηγήσει στη χρηματοδότηση των εργοδοτών μέσα από τη φορολογία των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή αποδέχεται και τις ομαδικές απολύσεις, αφού δεν εναντιώνεται σε αυτές αλλά απλώς ζητάει από τους εργοδότες να τις συνοδεύουν «με εναλλακτικές λύσεις και συνοδευτικά κοινωνικά μέτρα».

Οσο γι' αυτό το παραμύθι - που πλασάρουν από κοινού ΓΣΕΕ και ΣΕΒ - ότι δε χρειάζεται άλλη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και ότι δήθεν τάσσονται κατά της πρότασης Μίχαλου, παραβιάζουν ανοιχτές θύρες. Είναι προπέτασμα καπνού, αφού η λεκτική αυτή εναντίωση δεν έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Γιατί η λεγόμενη εκ περιτροπής εργασία έχει ήδη νομοθετηθεί τη δεκαετία του '90 με σχετικά νομοσχέδια και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τζάμπα μάγκες λοιπόν. Πολύ περισσότερο που μέσα στα εργοστάσια οι βιομήχανοι βάζουν στο συρτάρι το καρότο του κ. Δασκαλόπουλου και ανασύρουν το μαστίγιο της οικονομικής τους εξουσίας.

Motion Team

Το ΠΑΜΕ καλεί τις εργάτριες και τους εργάτες να μη δείξουν καμιά ανοχή στην προσπάθεια ΓΣΕΕ - ΣΕΒ και των κομμάτων τους να τους φορτώσουν την κρίση

«Η εργατική τάξη έχει πείρα από τα αποτελέσματα των "διαλόγων" που στήθηκαν το προηγούμενο διάστημα για το Ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το εισόδημα, τις συλλογικές συμβάσεις, που τα αποτελέσματά τους ήταν ο σφαγιασμός των δικαιωμάτων της. Τώρα επιχειρούν μέσα από αυτόν το "διάλογο", τη συναίνεση, το συμβιβασμό, να μη χάσει η πλουτοκρατία από την κερδοφορία της, μεταφέροντας την καπιταλιστική κρίση στις πλάτες των εργαζομένων», σημειώνει, μεταξύ άλλων, το ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα «να πετάξουν στα άχρηστα την πολιτική του κεφαλαίου, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Να απομακρυνθούν από τις συμβιβασμένες και ζημιογόνες ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για τη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι να δυναμώσουν τις προσπάθειες οργάνωσης της εργατικής τάξης και συγκέντρωσης δυνάμεων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια στις δηλώσεις και το νέο πρόγραμμα λιτότητας, που ανακοίνωσε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.

Να βρίσκονται κοντά και σε καθημερινή επαφή με τους εργαζόμενους. Να οργανωθεί η πάλη καλύτερα από τα κάτω. Να δυναμώσει η καθημερινή παρέμβαση. Παντού, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε εργοστάσιο, να υπάρχουν τα μάτια και τα αυτιά των συνδικάτων που θα επαγρυπνούν. Ο κάθε κλάδος, το κάθε συνδικάτο να έχει έτοιμο σχέδιο δράσης και παρέμβασης. Κάθε πρόβλημα, κάθε απόλυση να γίνεται μέλημα όλων των κλάδων, να εκφράζεται έμπρακτα η αλληλεγγύη σε άλλους κλάδους».

• Στο πλαίσιο της προετοιμασίας των συλλαλητηρίων, η Γραμματεία Πειραιά του ΠΑΜΕ διοργανώνει πλατιά συνδικαλιστική σύσκεψη την Τετάρτη 25 Φλεβάρη, στις 6.30 μ.μ., στην αίθουσα του 4ου ορόφου του ΕΚ Πειραιά.