θα ήθελα, συμβάλλοντας στον προσυνεδριακό διάλογο του Κόμματός μας, να καταθέσω κάποιες σκέψεις το πώς καλύτερα μπορούμε να εξειδικεύσουμε την πείρα του Κόμματος και τις θέσεις μας στο χώρο των τηλεπικοινωνιών.

Καταρχήν η πολιτική συγκυρία μας ευνοεί σημαντικά:

-- 17 χρόνια μετά τη διάσπαση, το Κόμμα μας είναι πιο ισχυρό ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά. Εχει πιο ισχυρούς δεσμούς με τα εργατικά στρώματα. Είναι δυναμωμένο στη συνείδηση της πλατιάς μάζας

-- Η οικονομική κρίση (πρώτα στις ΗΠΑ και ετεροχρονισμένα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα) φέρνει καθημερινά στα στόματα όλο και περισσότερων αβίαστα έννοιες όπως καπιταλισμός - κραχ - οικονομική κρίση - ανεργία - απολύσεις - ανέχεια, όχι σαν ιδέες μακρινές και συνυφασμένες με άλλες εποχές και κόσμους, όπως άλλοτε, αλλά στοιχεία της πραγματικότητάς τους.

Τα στοιχεία της κρίσης είναι φανερά σε όλους, η ουσία τους όμως;

Γι' αυτό να επεξεργαστούμε τις θέσεις εκείνες που θα οδηγήσουν γρηγορότερα στην οικοδόμηση συμμαχιών, στη συσπείρωση στο δυνάμωμα του ΑΑΔ Μετώπου.

Πώς όμως θα το επιτύχουμε αυτό σε κάθε χώρο δουλειάς, στο χώρο ευθύνης της αχτίδας μας, στον τομέα των τηλ/νιών;

Εχουμε τον άξονα, την πρόταση του Κόμματος, τη γενική πολιτική θέση για ενιαίο κρατικό φορέα τηλ/νιών. Καθήκον μας είναι να τεκμηριώσουμε στα επιμέρους ζητήματα. Πώς θα γίνει αυτό όμως;

Χρειάζεται κατ' αρχήν εμπεριστατωμένη ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης στο χώρο, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο: Επικαιροποίηση λόγω της απελευθέρωσης της αγοράς, ποιες οι βασικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί, ποιοι μεγάλοι όμιλοι - συμφέροντα έχουν διεισδύσει, ποια τα «στοιχήματα» της άρχουσας τάξης στο χώρο (π.χ. ευρυζωνικότητα/ ηλ. υπηρεσίες/ παρακολουθήσεις/ ΜΜΕ). Οι συγχωνεύσεις - εξαγορές που μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες. Πώς προχωρά η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στο χώρο;

Ποιες οι συνέπειες στο λαό:

• Στους εργαζόμενους στον κλάδο: Χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλία μορφωτικού επιπέδου και το νεαρό της ηλικίας σε μεγάλο ποσοστό. Ποια η εργασιακή τους κατάσταση; (συμμετοχή σε σωματεία/ απολύσεις/ συμπίεση μισθών/ διεύρυνση του εργάσιμου χρόνου). Ειδικά πρέπει να σταθούμε στις εταιρείες του κλάδου που οδεύουν προς λουκέτο. Σε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις οι αγώνες βραχυπρόθεσμα πιθανότατα δε θα έχουν το άμεσο επιθυμητό αποτέλεσμα. Το μη κλείσιμο δηλαδή της επιχείρησης. Το κλείσιμο επιχειρήσεων, ο μαρασμός ολόκληρων κλάδων και η μεταφορά του κεφαλαίου σε άλλους πιο προσοδοφόρους είναι νομοτελειακά φαινόμενα του καπιταλισμού.
• Στο λαό, στο σύνολο του: με τις τιμές να ανεβαίνουν και την ποιότητα να πέφτει.
• Στην ανεξαρτησία της χώρας, καθώς ο κρίσιμος τομέας των επικοινωνιών δίνεται σε ιδιώτες - πολυεθνικές.

Εχει επομένως ιδιαίτερη σημασία να τοποθετηθούμε αναλυτικά και συγκεκριμένα σχετικά με τις στρατηγικές επιδιώξεις της αστικής τάξης. Διαφορετικά η παρέμβασή μας θα περιορίζεται στην πράξη στο επίπεδο της αντιπαράθεσης με την εφαρμογή των μέτρων της κυβερνητικής πολιτικής.

Να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, την πολιτική μας πρόταση για τον ενιαίο κρατικό φορέα τηλ/νιών και το πώς αυτός μπορεί να στηριχτεί στη χώρα μας, προχωρώντας την κουβέντα στη λαϊκή οικονομία - λαϊκή εξουσία.

Κρατώντας τη θετική πείρα των προηγούμενων ετών κυρίως σε συνδικαλιστικό επίπεδο με την ίδρυση του ΣΕΤΗΠ, τους μικρούς αλλά και μεγάλους αγώνες που έδωσε. Να οργανώσουμε τη διάταξη των δυνάμεών μας, τη δράση μας καλύτερα και με άλλα κλαδικά συνδικάτα. Να δώσουμε το βάρος στις επιχειρήσεις για τη σύσταση σωματειακών επιτροπών. Να επεξεργαστούμε και να παλέψουμε για την πρώτη κλαδική σύμβαση.

Ετσι θα γίνει και ο «Ρ» πραγματικός καθημερινός σύντροφος, γιατί θα είναι απαραίτητος για την πολιτική μας θωράκιση στην τριβή μας με τον κόσμο.

θα έρθει πείρα - προβληματισμός στις ΚΟΒ ερεθίσματα για παραπέρα συζητήσεις, άνοιγμα στον κόσμο, πρωτοβουλίες.

Ο Λένιν έγραφε: «η ζύμωση των γενικότερων θέσεών μας να μη γίνεται μόνο σε "επίσημες ευκαιρίες" αλλά συστηματικά και καθημερινά. Το καθήκον αυτό αφορά όλους μας ανεξαίρετα, απλά μέλη και στελέχη. Είναι στοιχείο της ζωντάνιας της καθημερινής μας δράσης». Για να φτάσουμε να μετράμε αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δουλειάς στους πολιτικούς σταθμούς - εκδηλώσεις του Κόμματος.

Και έτσι θα μετρήσουμε βήματα και στο συνδικαλιστικό επίπεδο: συζητώντας π.χ. για την παραγωγικότητα της εργασίας μας σε σχέση με τους μισθούς μας, για το επίπεδο και την ποιότητα ζωής μας σε σχέση με τις τιμές των τηλ/κών προϊόντων. Εχοντας ξεκάθαρο ότι κάθε κουβέντα για την κρίση πρέπει να οδηγεί στην αντίθεση και ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στη διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης. Οι αγώνες καλλιεργούν το έδαφος για πολιτικές διεργασίες, όταν συγχωνεύονται με τη διάδοση της πολιτικής, του προγράμματος του Κόμματος, με τη δράση για την ισχυροποίηση του Κόμματος, την ενίσχυση του ΑΑΔ Μετώπου.

Και έτσι το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα γίνει το εφαλτήριο της αντεπίθεσης. Προβάλλοντας την ιστορική αναγκαιότητα αλλά και τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού. Αναδεικνύοντας την επαναστατική λύση που καταργεί την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, που οδηγούν στις κρίσεις, στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, που φέρνουν στο κατώφλι μας τον εφιάλτη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ηρθε η ώρα να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και το κόμμα τους, το ΚΚΕ.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Τελευταία αρχίζω να προβληματίζομαι κάθε φορά που διαβάζω παραθέσεις έργων των κλασικών. Το Κόμμα μας, 90 χρόνια τώρα, εκτιμά πάντα με βάση το μαρξισμό - λενινισμό και τον τιμά καθημερινά και ως εργαλείο επεξεργασίας και εκτίμησης και ως ιδεολογικοπολιτικό καθοδηγητή και ως προσανατολισμό δουλειάς και δράσης. Δεν ξέρω τι χρησιμότητα έχει να απαριθμούμε κομμάτια από τους Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν όταν ζητείται η γνώμη μας για κάτι. Εκτός κι αν τους αξιοποιούμε είτε για να πείσουμε με τη βαρύτητα των ονομάτων τους είτε για να καλύψουμε τη γύμνια μας.

Το ζήτημα που με απασχόλησε περισσότερο στο κείμενο της ΚΕ για το σοσιαλισμό είναι εκείνο της κατανομής του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος και κατά συνέπεια της πολιτικής μισθών στην ατελή βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Ζήτημα εξαιρετικά σοβαρό, καθώς απαιτεί από τον καθένα να σκεφτεί με νέους όρους και κριτήρια που δεν είχε συνηθίσει στην καπιταλιστική παραγωγή.

Σωστά κατά τη γνώμη μου η ΚΕ εκτιμά πως η κατανομή πρέπει να γίνεται με βάση το χρόνο εργασίας αποκλειστικά, όπου ως τέτοιος ορίζεται το μέτρο της ατομικής συμμετοχής του παραγωγού στην κοινωνική εργασία. Πιο απλά, να πληρώνεσαι ανάλογα με το πόσο δουλεύεις, δηλαδή το κλάσμα που σου αναλογεί (ανάλογα με το πόσο χρόνο διαθέτεις) από το κοινωνικό προϊόν που προορίζεται για ατομική κατανάλωση. Αλλιώς, όσο δουλεύεις, τόσο πληρώνεσαι, τι πιο δίκαιο απ' αυτό;

Εδώ αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός από συντρόφους που θεμελιώνεται με μια ακατάσχετη περιπτωσιολογία εξαιρέσεων σ' αυτό τον κανόνα, δηλαδή περιπτώσεων που πρέπει να πληρώνονται παραπάνω απ' όσο δουλεύουν (κανένας δεν υποστηρίζει το αντίθετο).

Τέτοιες περιπτώσεις: Ενταση εργασίας, εξειδικευμένη εργασία, ανώτατη μόρφωση, πνευματική εργασία, συνθετότητα εργασίας, αποδοτικότητα, παραγωγικότητα, διευθυντική θέση στην παραγωγή (π.χ. μηχανικοί), μόνο η εξυπνάδα και η αρτιμέλεια δεν αναφέρονται...

Η κατηγοριοποίηση στο μισθό, μόνο τυφλός δεν το βλέπει, δημιουργεί άμεσα κοινωνική διαφοροποίηση την οποία προσπαθεί ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός να εξαλείψει. Αλλωστε η θέση στην παραγωγή, ο τρόπος ιδιοποίησης και το ύψος του μισθού καθορίζουν σε ποια τάξη είσαι, αλλά και με ποια τάξη είσαι.

Η περιπτωσιολογία που εξαιρεί από τον κανόνα παραγωγούς, φτιάχνει εχθρούς του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, εχθρούς της ίδιας της εργατικής τάξης και της εξουσίας της, βάζει μπουρλότο στα θεμέλια του κεντρικού σχεδιασμού, εισάγει από την πίσω πόρτα κριτήρια κέρδους και επαναφέρει με άλλο κεκαλυμμένο τρόπο καπιταλιστικά εργαλεία.

Ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός πρέπει να είναι κυρίαρχος. Αυτή η νέα σχέση παραγωγής και κατανομής καθορίζει ποιοι, πού, πόσο, από πόσο, για πόσο, για ποιον, με ποιον τρόπο, με ποιο κίνητρο και με ποιο καθεστώς θα δουλεύουν στη σοσιαλιστική παραγωγή με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Αρα το εργατικό δυναμικό θα κατανέμεται, θα διατάσσεται, θα αξιοποιείται, θα αμείβεται λαμβανομένων υπόψη από τον κεντρικό σχεδιασμό και όλων των ποιοτικών παραγόντων: Ανάγκες, υλικοί όροι (π.χ. βαριά και ανθυγιεινά), ιδιαίτερες ατομικές (π.χ. μητέρες) ή κοινωνικές (κλαδικά, τοπικά) ανάγκες, δυνατότητες - γνώσεις - εξειδίκευση (π.χ. δε δίνεις νυστέρι σε υδραυλικό ούτε φλόμπα σε γιατρό), διάθεση για προσφορά. Κάτι θυμίζουν όλα τα παραπάνω από τα κριτήρια με τα οποία το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αναδεικνύουν στελέχη...

Φαίνεται όμως πως μερικοί σύντροφοι και φίλοι προσπαθούν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους μέσα στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία με λάθος τρόπο. Η ατομικότητα καθορίζεται από την ασίγαστη προσφορά χωρίς κανένα υλικό κίνητρο, με μόνο κίνητρο τη συνέχιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τη νίκη του κομμουνισμού, την ικανοποίηση που προκύπτει από τη λειτουργία της παραγωγής, της κοινωνίας με κριτήριο τις ανάγκες της. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση σε δυνατότητες του σοσιαλιστικού ανθρώπου οφείλει να υποτάσσεται ως τέτοια στην προσφορά στη νέα κοινωνία, με περηφάνια και τιμή κι έτσι να εξελίσσεται και να ανθίζει.

Εκατομμύρια κομμουνιστές έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Είναι λυπηρό μερικοί να μην είναι διατεθειμένοι, όπως φαίνεται, να δώσουν τα σχετικά προνόμια που ίσως απολαμβάνουν σήμερα. Αλλά πάλι η ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι δύσκολη υπόθεση. Για να αναμετριούμαστε όμως καθημερινά μ' αυτή!...

Με 64 χρόνια κομμουνιστικής εμπειρίας, με πρώτα εφόδια «ο κομμουνισμός δεν είναι δόγμα αλλά καθοδήγηση για δράση» και «γερό μυαλό γερή καρδιά αυτοί νικούν και όταν πέφτουν», νομίζω ότι πυρήνας των κρισιακών φαινομένων στο κομμουνιστικό κίνημα είναι οι ιδεαλιστικές παρεκκλίσεις και στα τρία βάθρα του επιστημονικού σοσιαλισμού, το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, την πολιτική οικονομία και την πολιτική επιστήμη. Αριστερά ιδεολογήματα, Τροτσκισμός, Μαοϊσμός, Ευρωκομμουνισμός αποτελούν ιδεαλιστικές παρεκκλίσεις διαστρέβλωσης και αναθεώρησης του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός επιβεβαιώνεται στη ζωή και παραμένει ακλόνητος και μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές που συντελέστηκαν και τα πολυδιαφημισμένα δεξιά ιδεολογήματα του «τέλους της ιστορίας και του κομμουνισμού».

Το ΚΚΕ στην πρωτοπορία αναζήτησε τις αιτίες της ανατροπής, έκανε αυτοκριτική και εκτίμησε τη στάση του (κεφάλαιο 30), θέτοντας ένα γενικότερο προβληματισμό που θα οδηγήσει στην επιστημονική αποκάλυψη των αιτίων. Αυτό εξάλλου υπαινίσσεται και ο επίλογος των Θέσεων για το σοσιαλισμό. Οποιαδήποτε άποψη, από διαλεκτική σκοπιά, με την ιδιαιτερότητά της συμβάλλει στη συνέχιση της μελέτης και έρευνας στο θέμα αυτό π.χ. ποιος γνωρίζει γιατί εκτελέστηκε ο Μπέρια αμέσως μετά το Στάλιν. Προέκυψε. Το ερώτημα κατάρρευση ή ανατροπή, από το φαινόμενο της παθητικής στάσης της σοβιετικής κοινωνίας. Κατάρρευση κοινωνικού συστήματος ή κυβερνητικής εξουσίας οποιασδήποτε μορφής έχουμε όταν τα κρισιακά φαινόμενα οξύνονται, οι δυνάμεις της επαναστατικής διαδικασίας είναι αδύναμες για να πάρουν την πρωτοβουλία της ανατροπής και παρουσιάζεται κενό εξουσίας το οποίο φροντίζει να το καλύψει η κυρίαρχη τάξη, όπως στη χώρα μας στις 23/7/1974. Στην ΕΣΣΔ την πρωτοβουλία της αντεπαναστατικής ανατροπής την είχαν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις που κυριάρχησαν με τις ιδεαλιστικές παρεκκλίσεις στο ΚΚΣΕ, επηρέασαν τη σοβιετική κοινωνία και οδήγησαν στην παλινδρόμηση για την παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος.

Στις σημερινές συνθήκες το ΚΚΕ επωμίζεται ιστορικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο, με τη συγκέντρωση του ιστορικού υλικού, την αναζήτηση των πηγών του, την εμπειρία των άλλων ΚΚ και τη συλλογικότητα, για την τεκμηρίωση στην αποκάλυψη των αιτίων που οδήγησαν στην αντεπαναστατική ανατροπή. Χωρίς επιστημονική ανάλυση των κοινωνικών αντιθέσεων στη σοβιετική κοινωνία που συγκροτούν την κοινωνική εντροπία της αποσταθεροποίησης, αποσύνθεσης του κοινωνικού συστήματος δεν αποκαλύπτονται τα αίτια της ανατροπής του. Η αναγκαία πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τη νίκη της επανάστασης ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης δεν είναι δοσμένη για πάντα. Σε αντιδιαστολή βρίσκεται το πραξικόπημα με τη βία της μειοψηφίας ή τη δικτατορία του φασιστικού κόμματος καθώς και η μετατροπή της δικτατορίας της εργατικής τάξης σε δικτατορία του ΚΚ με το περίβλημα της μονολιθικότητας.

Δεν υπήρξε θεωρητικός για την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Η ουσιαστική ηγετική συνεισφορά του Στάλιν περιορίστηκε στα πρωτόγνωρα, πολυεπίπεδα, πολυσύνθετα προβλήματα της βάσης και του εποικοδομήματος του σοσιαλιστικού συστήματος, στην εδραίωση και ανάπτυξη της ΕΣΣΔ, που την έφερε από την πέμπτη στη δεύτερη θέση της παγκόσμιας οικονομίας και πρώτη στη διαστημική επιστήμη και τεχνολογία. Το θεωρητικό έργο του από την εμπειρία των προβλημάτων του σοσιαλιστικού συστήματος και η αναλυτική προοπτική του για πιθανή πολεμική σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστών, αποκλείοντας την προηγούμενη πολεμική ή πολιτική ήττα της ΕΣΣΔ, δε συνεισφέρει σε μια γενική επιστημονική θεώρηση της επαναστατικής διαδικασίας. Ο χαρακτηρισμός του με τον όρο Σταλινισμός αποτελεί ιδεαλιστική παρέκκλιση του ΚΚΣΕ. Διαβεβαίωνε την κατάργηση της αστικής τάξης και συγχρόνως τόνιζε την όξυνση της ταξικής πάλης χωρίς να προσδιορίζει σε ποιες βασικές - κυρίαρχες τάξεις και σε ποιες μη βασικές - δευτερεύουσες αναφερόταν. Σε μια αντεπαναστατική διαδικασία των υπολειμμάτων της αστικής τάξης προσελκύονται για διαφορετικούς λόγους από διαφορετικές αντιθέσεις που αναδύονται στην κοινωνία και όσοι δεν έχουν σχέση με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ή έχουν άλλα προσωπικά κίνητρα. Ακόμα η κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού δεν αφομοιώνεται κατά τον ίδιο τρόπο από την εργατική τάξη και το κόμμα της. Ανεξάρτητα από το τεράστιο έργο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και τις επιτυχίες του, τα ιδεολογικά προβλήματα που επηρεάζουν και τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις οξύνθηκαν και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν και μετατράπηκαν από εσωκομματική πάλη απόψεων σε κοινωνική αντίθεση που τροφοδότησε την αντεπαναστατική διαδικασία με το κάλυμμα του μονοκομματισμού.

Στην περίοδο της παιδικής ηλικίας της ανθρωπότητας, του πρωτογονισμού των ενστίκτων της επιβίωσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού της ανταγωνιστικότητας, κυριαρχεί από την αρχαιότητα η ιδεαλιστική κοσμοαντίληψη. Ο κορυφαίος ιδεαλιστής Πλάτων, σύμβουλος των Τυράννων, εχθρός της δημοκρατίας, αποδεχόταν τη διαλεκτική μεθοδολογία για τον ορθολογισμό και την επαγωγή της, όπως αναγκαστικά όλοι οι επιστήμονες, καταλήγοντας σε ιδεαλιστικά συμπεράσματα. Για τη σημασία της διαλεκτικής κοσμοαντίληψης είναι χαρακτηριστική η απάντηση του Λένιν σε αναρχικό: «τους εισβολείς θα τους διώξουμε, την οικονομία παρ' όλες τις δυσκολίες θα τη δημιουργήσουμε, θα την αναπτύξουμε. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να αλλάξουμε το μυαλό». Σήμερα η Μαοϊκή Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας αναπτύσσει τον καπιταλισμό σπέρνοντας συγχύσεις για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Από την εποχή της ενέργειας του ατμού στην εποχή της πυρηνικής ενέργειας, της βιοτεχνολογίας, της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, νανοτεχνολογίας και διαστημικής, της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης, ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας βάθυνε και πλάτυνε προκαλώντας αναδιατάξεις στην εργατική τάξη και νέα προβλήματα στον κεντρικό σχεδιασμό. Ο χρόνος εργασίας, ως μέτρο των νόμων της αξίας και της υπεραξίας, μπορεί να αντικατασταθεί από ενεργειακούς όρους που θα αποκαλύπτουν την ενεργειακή συμμετοχή της χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας στη δημιουργία της υπεραξίας και την αυθαίρετη νομιμοποίηση της ιδιοποίησής της από τους κεφαλαιοκράτες. Οι νόμοι γίνονται αντιληπτοί από τα φαινόμενα που προκαλούν. Ο νόμος του διαφορικού ποσοστού συγκέντρωσης υπεραξίας γίνεται αντιληπτός από την ανισομερή οικονομική και πολιτική ανάπτυξη μεταξύ των χωρών και ανισόμετρης μεταξύ οικονομικών κλάδων και μονάδων. Η χώρα μας προτελευταία στους 15 της ΕΕ, είναι πρώτη στη ναυτιλία της ΕΕ.

Ο οπορτουνισμός με τους ιδεαλιστικούς ακροβατισμούς του σκοπεύει στον αφοπλισμό του κομμουνιστικού κινήματος από την κοσμοθεωρία του και στην ένταξή του σε καπιταλιστικό πλαίσιο λειτουργίας. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός στην τακτική κρίνεται από το αποτέλεσμα του αν ανταποκρίνεται στη διαλεκτική ή στην ιδεαλιστική κοσμοαντίληψη. Η συμφωνία με τον καταπονημένο ιμπεριαλιστή στο Μπρεστ - Λιτόφσκ εδραίωσε τη σοβιετική εξουσία. Η ΝΕΠ διεύρυνε την οικονομική βάση για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Η κατάργηση της Τρίτης Διεθνούς δεν πρόσφερε τίποτα. Η συμφωνία της Βάρκιζας με το νικητή ιμπεριαλιστή αφόπλισε το επαναστατικό κίνημα της χώρας μας. Η αναγνωρισμένη ηγετική φυσιογνωμία του Ζαχαριάδη δεν ήταν απαλλαγμένη ιδεαλιστικών παρεκκλίσεων. Ολα τα ΚΚ παρουσιάζουν κρισιακά φαινόμενα, δεν αποτέλεσε εξαίρεση το ΚΚΣΕ.