ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προς «εραστή της ελευθερίας και χωρίς εισαγωγικά αντιεξουσιαστή»

Γρηγοριάδης Κώστας

«Εραστής της ελευθερίας, πάνω απ' όλα, ο χωρίς εισαγωγικά αντιεξουσιαστής, δηλαδή ο συνειδητός αναρχικός, ξέρει καλά τα όριά της: Εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Σέβεται τη ζωή ως αυταξία και τη μάνα φύση. Διακονεί την κοινωνική αλληλεγγύη και υπερασπίζεται το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πολέμιος κάθε ολοκληρωτισμού, βλέπει το σταλινισμό στην αντίπερα όχθη» και μιλά για «κατάντια του ΚΚΕ». Ο Γ. Βότσης της «Ελευθεροτυπίας» αυτοσυστήνεται. Και εμείς τα ίδια του γράψαμε. Αυτά που λέει ο ίδιος για τον εαυτό του. Αντε, του βάλαμε εισαγωγικά στο αντιεξουσιαστής. Γιατί ο ίδιος δε θέλει εισαγωγικά, αυτό τον πείραξε; Γιατί σκούζει ξανά στο περισπούδαστο πόνημά του στην εφημερίδα με τον προβοκατόρικο ρόλο στο κίνημα και στο ΚΚΕ, (Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009); Για να μας πει ότι διαβάζει και Καμύ; Το έχουμε καταλάβει ότι κάτι τέτοιοι διανοουμενίζοντες δημοσιολόγοι είναι χρήσιμοι γι' αυτό που κάνουν για το σύστημα. Οι χρησιμότεροι είναι οι αντιΚΚΕ αντιεξουσιαστές με ή χωρίς εισαγωγικά. Και ο συγκεκριμένος το 'χει αποδείξει από πολύ παλιά. Ευτυχώς σ' αυτόν τον τόπο γνωριζόμαστε. Γράφει, λοιπόν, «εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Δηλαδή η αντιεξουσιαστικότητά του ως ελεύθερος αναρχικός φτάνει ως εκεί που ξεκινά η ελευθερία της εξουσίας των αστών. Δηλαδή ως εκεί που το δικαίωμα του εργάτη να απολάμβάνει ό,τι παράγει δεν έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα του αφεντικού του να του κλέβει αυτό που παράγει. Διακονεί την κοινωνική αλληλεγγύη. Δηλαδή την ταξική συμφιλίωση. Πολέμιος κάθε ολοκληρωτισμού, βλέπει το σταλινισμό στην αντίπερα όχθη. Ε, εδώ ξεπερνά τον εαυτό του. Γιατί τον ολοκληρωτισμό τον βλέπει στον Στάλιν, αθωώνοντας τον Χίτλερ. Γι' αυτό εκθείασε την ταινία του Πολωνού Α. Βάιντα για το «Κατίν». Τη σφαγή των Πολωνών από τους χιτλερικούς που την αποδίδει στον Στάλιν και ο κύριος εραστής της ελευθερίας όπως και ο σκηνοθέτης.

Διαδοχική κοροϊδία

Κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που είχαν ασφαλιστεί στη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους σε περισσότερα από ένα Ταμείο και βγαίνουν στη σύνταξη, παίρνουν συντάξεις έως και 30% μειωμένες σε σχέση με τους συναδέλφους τους που ασφαλίστηκαν τα ίδια χρόνια σε ένα και μόνο Ταμείο. Το παράλογο αυτό καθεστώς που ισχύει στη διαδοχική ασφάλιση και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και η σημερινή της ΝΔ είχαν υποσχεθεί ότι θα το διορθώσουν. Οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις. Διαδοχική κοροϊδία. Χτες, η υπουργός Απασχόλησης σύστησε εκ νέου Επιτροπή και υποσχέθηκε και αυτή ότι θα διορθώσει τις αδικίες.

Την ίδια στιγμή βέβαια, η υπουργός δεν ανέλαβε καμία συγκεκριμένη δέσμευση. Είπε απλώς ότι σε τρεις μήνες θα λάβει τα σχετικά πορίσματα της Επιτροπής. Δηλαδή, σε περίοδο λίγο πριν από τις εκλογές, αν αυτές γίνουν μέχρι τον Ιούνη. Αν όλα τα παραπάνω σάς μυρίζουν επικοινωνιακά προεκλογικά κόλπα, καλά το σκεφτήκατε. Διότι η κυβέρνηση, με τη μέχρι τώρα πολιτική της, αλλά και αυτή που προδιαγράφεται για το μέλλον, παραμένει σταθερή στη μείωση των συντάξεων, στο χτύπημα της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και καμιά υπαρκτή αδικία σε βάρος των ασφαλισμένων δεν πρόκειται να άρει. Οπως, άλλωστε, δεν το έκανε πέντε ολόκληρα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Δε θα το κάνει ούτε στην επόμενη πενταετία και ας φτιάχνει επιτροπές και επιτροπάτα...

«Μαύρη τρύπα» και κινητά τηλέφωνα

Τη «μαύρη τρύπα» του όλου πλέγματος ελέγχου των τηλεφωνικών επικοινωνιών των πολιτών και όχι τη «μαύρη τρύπα» του σωφρονιστικού συστήματος, θέλει να κλείσει η κυβέρνηση με το μέτρο που ανακοίνωσε περί άρσης της ανωνυμίας των κατόχων καρτοκινητών τηλεφώνων. Η απόδραση από τις φυλακές Κορυδαλλού είναι απλά η αφορμή, καθώς το μέτρο αυτό ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και είναι τμήμα του ασφυκτικού πλαισίου που επιβάλλουν οι διάφοροι τρομονόμοι σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Εντάσσεται στην υλοποίηση των αποφάσεων της ΕΕ σχετικά με την παρακολούθηση και αποθήκευση των τηλεφωνικών συνομιλιών και επικοινωνιών στο διαδίκτυο. Αυτό, όμως, που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι το «επιχείρημα» του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «οι νομοταγείς πολίτες δεν έχουν τίποτα φοβηθούν». Αυτό είναι, με άλλα λόγια, το δόγμα, σύμφωνα με το οποίο «όλοι είναι ένοχοι μέχρι να αποδείξουν ότι είναι αθώοι».

Ούτε βήμα πίσω!

Πριν από λίγες μέρες, οι μεγαλοξενοδόχοι και μόλις προχτές οι μεγαλέμποροι απείλησαν απροκάλυπτα τους εργαζόμενους ότι θα προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις, επικαλούμενοι την οικονομική κρίση. Πρόκειται για δύο κλάδους με αποδεδειγμένα μεγάλη κερδοφορία, στηριγμένη στον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλει οι μεγαλοεργοδότες. Το 2007, οι 795 μεγαλύτερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις είχαν κέρδη 82 εκατομμύρια ευρώ. Αντίστοιχα, οι 100 μεγαλύτερες εμπορικές επιχειρήσεις, το 2006, είχαν τζίρο 9,76 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο τζίρος το 2007 διαμορφώθηκε στα 11,64 δισ. ευρώ. Αύξηση 19,3%! Οι ίδιες ακριβώς εμπορικές εταιρείες το 2006 είχαν κέρδη 466,2 εκατ. ευρώ, ενώ το 2007 έφτασαν τα 732 εκατ. ευρώ. Ποσοστό αύξησης 57%!

Οι «προειδοποιήσεις» των εργοδοτών αποσκοπούν στο να προετοιμάσουν το έδαφος, ώστε, όταν μπουν για τα καλά στη δίνη της κρίσης, να μπορούν να κάνουν όσες απολύσεις εξυπηρετούν τα κέρδη τους χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Θέλουν να κατοχυρώσουν στη συνείδηση των εργαζομένων τα αντεργατικά μέτρο σαν κάτι αυτονόητο, σαν «αναγκαίο κακό». Στόχος τους να αυγατίσουν ή, τουλάχιστον, να διατηρήσουν τη σημερινή κερδοφορία τους. Το αναγνωρίζουν, άλλωστε, ισχυριζόμενοι, διά στόματος των εκπροσώπων τους, πως ο «στόχος είναι να διατηρήσουμε και για το 2009 τα επίπεδα τζίρου και κύκλου εργασιών». Είναι βέβαιο ότι οι εργοδότες, έχοντας την πλήρη κάλυψη από τα κόμματά τους και τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, δε θα αρκεστούν στις απολύσεις. θα βάλουν εκβιαστικά σε εφαρμογή κάθε αντιδραστικό μέτρο που μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά τους σε περίοδο κρίσης και μετά από αυτήν.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δείξουν καμιά ανοχή, κανένα φόβο μπροστά στις εργοδοτικές απειλές. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συναινέσουν σε απολύσεις ή άλλο αντεργατικό μέτρο για να σωθεί δήθεν η επιχείρηση. Κάθε βήμα πίσω, το μόνο που κάνει είναι να αφαιρεί κατακτήσεις και δικαιώματα και, ταυτόχρονα, να στρώνει το έδαφος στην ένταση της αντεργατικής επίθεσης, για παραπέρα αφαίρεση μισθολογικών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Οι εργάτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η αναδίπλωση μπροστά στις απειλές της εργοδοσίας σημαίνει νέες θυσίες, νέα πλήγματα, νέα επιδείνωση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης.

Ο δρόμος που ανταποκρίνεται στα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων είναι ο δρόμος της συσπείρωσης με το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, με αίτημα να πληρώσει η πλουτοκρατία την κρίση. Αυτό μπορεί και πρέπει να εκφραστεί και σε πολιτικό - συνδικαλιστικό επίπεδο, με την καταδίκη των δυνάμεων που στηρίζουν το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Μόνον έτσι μπορούν να μπουν εμπόδια στις αντεργατικές πολιτικές. Ο αντιμονοπωλιακός αγώνας να γίνει η προκεχωρημένη γραμμή του εργατικού κινήματος, να αποτελέσει το εφαλτήριο για την αντεπίθεση, με στόχο την αποδυνάμωση και, τελικά, την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Στόχος που για να γίνει χειροπιαστός απαιτεί καθημερινά, μικρά και μεγάλα, βήματα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι παραπάνω από αναγκαία η δράση για την προετοιμασία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ στις 17 Μάρτη, η συμμετοχή σε αυτά νέων δυνάμεων από κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς.