- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Μάλλιασε η γλώσσα μας! Εννιά πρεμιέρες, και μάλιστα σε περίοδο ισχνών αγελάδων, είναι πολλές! Ο φίλος του κινηματογράφου δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε το χρήμα να παρακολουθήσει ούτε καν τις μισές! Τα κελεύσματα, όμως, των Αμερικάνων «Big Brothers», που ελέγχουν την εγχώρια διανομή, άλλα επιτάσσουν. Πολλές ταινίες στις αίθουσες και αμέσως μετά DVD και όπου τσιμπήσει, και όπου τσιμπήσουμε τον πελάτη!
Μαζί με το θεατή, βέβαια, υποφέρει και ο σωστός κριτικός λόγος! Η αλόγιστη ποσότητα αναγκάζει τον κριτικό να γράφει τηλεγραφήματα αντί για αναλυτική και εμπεριστατωμένη κριτική που είναι υποχρεωμένος. Ταινίες, όπως οι πολύ καλές αντιστασιακές «Μέρες Θυμού», του Δανού Ολε Κρίστιαν Μάντσεν, για παράδειγμα, απαιτούν, μαζί με την κριτική, και ένα πλήρες ιστορικό πληροφοριακό σημείωμα. Η Δανία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η δανέζικη αντίσταση είναι αρκετά «μπερδεμένη» για τον απληροφόρητο, κυρίως νεαρό, θεατή! Αλλά και το «απλό» και πολύ «κατανοητό», «Gran Torino», του βετεράνου Κλιντ Ιστγουντ, απαιτεί τις δικές του εξηγήσεις. Βάζει τόσα ζητήματα ο θαυμάσιος Αμερικανός δημιουργός, που χρειάζεται «ψάξιμο» για να καταλήξεις!
Οι παρατηρήσεις για τις δύο παραπάνω ταινίες ισχύουν και για το εξαιρετικά κινηματογραφημένο ψυχολογικό και υπαρξιακό «φιλμ νουάρ», «Μια Ιστορία με Θέμα την Αγάπη», του, επίσης Δανού, Ολε Μπόρνενταλ. Και αυτό βάζει ζητήματα που, χωρίς αμφιβολία, ξεφεύγουν από την απλή αστυνομική ταινία!
Για τις τρεις ελληνικές ταινίες της βδομάδας, «Μικρές Ελευθερίες», του Κώστα Ζάπα, «Γκίνες», του Αλέξη Καρδαρά και «Carousel», του Σταμάτη Τσαρουχά, απαιτείται ...δοκίμιο και όχι απλή κριτική! Ολες οι περιφερικές δορυφορικές κινηματογραφίες προσπαθούν με την ποιότητα και τη θεματολογία τους να επιβιώσουν και να επιβληθούν. Εμείς, ζώντας στον κόσμο μας, παρουσιάζουμε πρωτολειακά πειράματα (Ζάπας), τηλεοπτικές «μαύρες» κωμωδίες (Καρδαράς) επιφανειακά κοινωνικά δράματα (Τσαρουχάς)! Για τις δύο τελευταίες είναι συνυπεύθυνο και το ΕΚΚ και ελέγχεται για τις αστόχαστες επιλογές του, αν όχι, και το πιο πιθανό, τις σκόπιμες κατευθύνσεις του!
Υπάρχει, επίσης, το αρκετά ενδιαφέρον (κυρίως για το σχέδιό του, τα χρώματά του και την έλλειψη βίας) καρτούν, «Η Ιστορία του Ντεσπερό», των Σαμ Φελ & Ρομπ Στίβενχάνγκεν. Θεματολογικά, δυστυχώς, μια από τα ίδια: βασιλιάδες, πριγκίπισσες και ποντικάκια!
Οι ...ανθρωπιστικές, και αρκετά καλών προθέσεων, «Επτά Ζωές», του Γκάμπριελ Μουτσίνο, δεν ξεφεύγουν από μια απλή ταινία! Ενοχος για το θάνατο της γυναίκας του βοηθάει αγνώστους για να εξιλεωθεί! Χαιρετίσματα! Μεταφυσική κωμωδία είναι η τελευταία ταινία της βδομάδας: «Push, Το Επικίνδυνο Χάρισμα», του Πολ ΜακΓκίγκαν. Ανθρωποι που διαθέτουν το «χάρισμα» να προβλέπουν και να σχεδιάζουν το μέλλον, να μετακινούν αντικείμενα, να ακούνε τις σκέψεις των άλλων ...και να μη σκάει χείλη στην αίθουσα!
Αφίσα της ταινίας |
Από την πρώτη στιγμή της εισβολής, ωστόσο, ένα σημαντικό κομμάτι του δανέζικου λαού, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές (οι οποίοι άφησαν προσωρινά στην άκρη τις διαφορές τους και ενώθηκαν (ΒΟΡΑ), αντέδρασαν δυναμικά (έκδοση εφημερίδας, σαμποτάζ και άλλες δυναμικές ενέργειες). Ενα άλλο κομμάτι, οι αστοί δημοκράτες, πολλοί από τους οποίους πολέμησαν στη Φινλανδία εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, και αυτό έχει τη σημασία του, βγήκαν και αυτοί στην παρανομία!
Αυτοί οι τελευταίοι, με τους οποίους ασχολείται η ταινία (αντιστασιακή οργάνωση «Holger Danske»), συνδέθηκαν αμέσως με τη Μεγάλη Βρετανία, και συντόνισαν τις ενέργειές τους. Κάποιοι από αυτούς, όπως οι δυο πρωταγωνιστές της, ο «Flame» και ο «Citron» (ψευδώνυμα) με το θάρρος τους και τη δράση τους έγιναν λαϊκοί ήρωες.
Η ταινία, και αυτό την κάνει ξεχωριστή, δεν παγιδεύεται από το όνομα των ηρώων ή από την αντιστασιακή συμμετοχή της Δανίας στον αντιναζιστικό πόλεμο, γενικά! Ψάχνει να βρει την αλήθεια για τις δυνάμεις που έδρασαν, και με τον τρόπο που έδρασαν, στη γερμανική κατοχή! Πολύ σοφά αφήνει στην άκρη τους κομμουνιστές (οι οποίοι, σύμφωνα με την ιστορική αλήθεια, αλλά και την ταινία, δεν ήταν μπλεγμένοι σε ίντριγκες αλλά πολεμούσαν αγνά τον φασίστα εχθρό και γι' αυτό, τόσο η Ιστορία όσο και η ταινία, έχουν μόνον καλά λόγια να πουν), και καταπιάνεται με τις ενδο-αστικές πολιτικές πλεκτάνες, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της αστικής τάξης και τις εθνικές και διεθνείς συγκρούσεις για την εξουσία! Η ταινία, εξαιρώντας τους κομμουνιστές, καταλήγει, τελικά, πως η αντίσταση της αστικής τάξης της Δανίας ενάντια στο ναζισμό δεν ήταν και τόσο καθαρή! (Σας θυμίζει Ελλάδα, ίσως; Δίκιο έχετε!)
Ο πολύ καλός και πολύ δημιουργικός σκηνοθέτης Ολε Κρίστιαν Μάντσεν, με εξαιρετικό κινηματογραφικό τρόπο, με τη δράση του, με τις θαυμάσιες ερμηνείες των ηθοποιών του, με τις σωστά δραματουργικά επιλεγμένες γωνίες της μηχανής του, με τους πολύ καλούς φωτισμούς του, με τη λειτουργική μουσική και τους επίσης λειτουργικούς ήχους του, με την «αντιστασιακή» δραματική ατμόσφαιρα που δημιούργησε, με το εντεινόμενο «μυστήριο», μας μπάζει δυναμικά σε έναν κόσμο που, με λίγες εξαιρέσεις, όπως οι δύο κεντρικοί ήρωες, μπάζει! Στο τέλος η ταινία, και μαζί της και ο θεατής, θα καταλήξουν πως η αστική τάξη, τελικά, είναι ενιαία και έχει ενιαίες συμπεριφορές και αντιδράσεις! Κάποιες φορές, βέβαια, κάποιοι αστοί αναγκάζονται να καταφύγουν σε σκληρότερα μέτρα (ναζισμός, επιθετικοί πόλεμοι, Βιετνάμ, Ιράκ, κλπ.) και κάποιοι άλλοι να τους εναντιώνονται! Στόχος και σκοπός και των δύο πλευρών είναι η εξουσία και οι απολαβές της! Το πρόσχημα, βέβαια, εξαρτάται από τις περιστάσεις!
Κανένας δεν πρέπει να αρκεστεί στο πρώτο επίπεδο της ταινίας, που είναι η δράση, οι παλικαρισμοί και οι ατομικές - προσωπικές συγκρούσεις των ηρώων. Στοιχεία άφθονα στην ταινία. Ο καλός Δανός σκηνοθέτης, είναι φανερό, σε άλλα έχει το μυαλό και εκεί θέλει να κατευθύνει το θεατή του. Στην ανάλγητη στάση και δράση της δανέζικης αστικής τάξης, ακόμα και σε κρίσιμες εθνικές στιγμές, για τη νομή της εξουσίας! Με αυτήν την έννοια, η ταινία είναι άκρως τολμηρή, κριτική και διδακτική!
Παίζουν: Θούρε Λίντχαρντ, Μαντς Μίκελσεν, Στίνε Στένγκαντε, Πέτερ Μίγκιντ, κ.ά.
Δε μας παίρνει ο χώρος να απαριθμήσουμε τα βραβεία του και τις επιτυχίες του! Πάντως, πολύ μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες φέρουν την υπογραφή του («Γράμματα από την Ιβο Ζίμα», «Μίλιον ντόλαρ μπέιμπι», «Οι γέφυρες του Μάντισον» κ..α). Το «Gran Torino» είναι η τελευταία του δημιουργία. Μια ευαίσθητη «χειροποίητη», για τα αμερικάνικα -και τα δικά του- μέτρα ταινία!
Η ιστορία είναι πολύ απλή, όπως και η κινηματογράφηση, επίσης! Ενας βετεράνος της Κορέας, ο οποίος σκότωνε ό,τι κουνιόταν στην ασιατική χώρα το 1952, «γιατί έτσι τον διέταζαν», στο τέλος του βίου του βλέπει όλους αυτούς που πολέμαγε, τους εχθρούς του δηλαδή, να έχουν περικυκλώσει το σπίτι του, στην ίδια του την πατρίδα! Ολοι αυτοί οι σχιστομάτηδες, τους οποίους σκότωνε χωρίς να τους γνωρίζει, έχουν στήσει τα σπίτια τους δίπλα στο δικό του. Στην πραγματικότητα τον έχουν περικυκλώσει! Κάποιο πρωί διαπιστώνει πως είναι ο τελευταίος Αμερικάνος κάτοικος της περιοχής, και το σπίτι του το μόνο σπίτι στο οποίο κυματίζει η αμερικανική σημαία! Παντού γύρω του Ασιάτες! Ο Εφιάλτης του!
Ο βετεράνος αν εξακολουθούσε να ήταν ακόμα γερός, νέος και ανώριμος, ίσως να μην έφτανε ποτέ στις διαπιστώσεις που έφτασε. Οτι, δηλαδή, είχε πολλά περισσότερα να πει -και να κάνει - με αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι τρυφεροί και ευγενικοί, από την ίδια του την οικογένειά του, τα παιδιά του και τις νύφες του, από τους συμπατριώτες του, τελικά. Στο τέλος της ταινίας, και της ζωής του, δε θα διστάσει να θυσιαστεί για εκείνους. Για εκείνους που σκότωνε και μισούσε άκριτα!
Ναι, πράγματι, η τελευταία ταινία του Κλιντ Ιστγουντ κρυπτο-θρησκευτίζει! Ο ίδιος γίνεται ένα είδος Χριστού που σταυρώνεται για τη σωτηρία του κόσμου (των κατατρεγμένων Ασιατών). Μάλιστα το τελικό μήνυμα της ταινίας είναι κάτω τα όπλα (ο πόλεμος). Ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα χαζό έργο! Ο Κλιντ Ιστγουντ έχει, πια, αποκτήσει κριτική ματιά και έχει αποφασίσει να μη διστάζει να πει την αλήθεια του! Ετσι, μέχρι να φτάσουμε στο ειρηνόφιλο και θρησκευτικό φινάλε, το οποίο είναι σίγουρα μια (ηλικιακή;) υποχώρηση, ο Ιστγουντ δεν άφησε τίποτα στο απυρόβλητο και ασχολίαστο. Από την κριτική του δε γλίτωσε το δολοφονικό αμερικάνικο κράτος (το οποίο σπέρνει το φυλετικό μίσος και δολοφονεί χωρίς έλεος). Δε γλίτωσε ούτε η εκκλησία (με την άγνοιά της και την υποκρισία της). Δε γλίτωσε ούτε η οικογένεια (ένας θεσμός που, φαίνεται, στις αναπτυγμένες χώρες έχει φάει τα ψωμιά του).
Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με μεγάλη ταινία! Τη «ζημιά» της, όμως, την κάνει! Αναγκάζει, ειδικά τους Αμερικανούς, να κοιτάξουν πίσω τους, να κοιτάξουν δίπλα τους, να κοιτάξουν μπροστά τους! Το τράβηγμα του πιστολιού σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση! Το μαρτυράνε οι εκατόμβες των νεκρών, αλλά και η αναποτελεσματικότητα της βίας.
Παίζουν: Κλιντ Ιστγουντ, Μπι Βανγκ, Ανεϊ Χερ, Κρίστοφερ Κάρλεϊ κ.ά.
Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με κλασική αστυνομική ταινία. Δεν υπάρχει δολοφόνος και κόσμος να κυνηγάει τη σύλληψή του. Το «Μια Ιστορία με Θέμα την Αγάπη», κλείνει περισσότερο στο «φιλμ νουάρ», τουλάχιστον αισθητικά. Δεν έχει συνέχεια στην αφήγηση, η φωτογραφία του είναι πλούσια σε φωτοσκιάσεις, οι θέσεις της μηχανής είναι μια συνεχής έκπληξη, κλπ., κλπ. Στιγμές - στιγμές, και λόγω ...συγγενικής κουλτούρας (η ταινία είναι δανέζικη), πλησιάζει το γερμανικό εξπρεσιονισμό.
Ανέφερα τα παραπάνω ...κολακευτικά, για να σας «παρασύρω» να δείτε την ταινία, παρότι δε συγκεντρώνει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα την έκαναν ξεχωριστή! Ωστόσο, μας αφορά (έμμεσα)! Το θέμα της δεν είναι από αυτά που θα μας γέμιζε το μάτι και θα μας χόρταινε. Ενας άντρας, παντρεμένος, με δύο παιδιά, που με την πρώτη ματιά δείχνει ευτυχισμένος, με ένα «τσακ» ανακαλύπτει τα κενά του! Κάτω από τραγικές συνθήκες (αυτοκινητιστικό ατύχημα) γνωρίζει μια γυναίκα που θα τον αναστατώσει. Στην αρχή από «περιέργεια» (και από την ανάγκη να δει «τι κρύβεται πίσω από την πόρτα»), στη συνέχεια γιατί μυρίστηκε πάθος (που του έλειπε), της παραδίδεται! Σιγά - σιγά δένεται μαζί της, εισχωρεί στο «εσωτερικό» της, και, τέλος, πληρώνει για την τόλμη του! Μια προσωπική υπαρξιακή ιστορία, η οποία, όπως είναι φυσικό, δημιουργεί θύτες και θύματα, ευτυχισμένους και δυστυχισμένους! Μια, ας πούμε, πολύ δραματική ιστορία!
Ωστόσο, αυτή η προσωπική, υπαρξιακή, πολύ δραματική, έστω, ιστορία, έχει μια τρομερή γοητεία, που σε αναγκάζει να μην μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη! Η αξία αυτού του «συνηθισμένου» θέματος που διαπραγματεύεται βρίσκεται στον κινηματογραφικό χειρισμό του! Ο Δανός σκηνοθέτης Ολε Μπόρνενταλ κάνει επίδειξη τεχνικής και αισθητικής. Αυτήν την απλή ιστορία την κινηματογραφεί με τέτοιο τρόπο που την κάνει να μοιάζει, αισθητικά και θεματολογικά, με τις θαυμάσιες ιστορίες του Κάφκα. Στα χέρια του πανέξυπνου και ταλαντούχου αυτού ανθρώπου, το «απλό» αυτό θέμα, γίνεται ένα αξιοπρόσεκτο κινηματογραφικό έργο. Ο θεατής από κάποιο σημείο και μετά μοιάζει να αδιαφορεί για την ιστορία. Δείχνει να τον έχει κερδίσει η εικόνα και η αισθητική! Στο τέλος της ταινίας, ωστόσο, θα επανέλθει στην ιστορία από την οποία, στην ουσία, ποτέ δεν απομακρύνθηκε, και θα βγάλει και αυτός τα δικά του (χρήσιμα) συμπεράσματα.
Παίζουν: Αντρες Γ. Βέρθχελσεν, Ρεμπέκα Χέμσε, Νικολάι Λίε Κας, Σαρλότ Φικχ, Μπέτζαν Κούκικ.
Σταμάτη Τσαρούχα «Carousel» |
- Η ταινία του Σταμάτη Τσαρουχά, «Carousel», ενώ διαθέτει ένα ενδιαφέρον κοινωνικό θέμα, το βιασμό μιας νέας γυναίκας από τον πατριό της και τις επιπτώσεις στον ψυχισμό της, και στη συνέχεια της ζωής της (στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Σοφίας Σωτηρίου, η οποία έγραψε και το σενάριο), δυστυχώς, δεν ευτύχισε στη μεταφορά του στον κινηματογράφο (ούτε σεναριακά). Ο έμπειρος, θα έλεγα, σκηνοθέτης (το «Carousel» είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του), δεν κατάφερε, ούτε μια στιγμή, να μας «μαγέψει»! Ηταν όλα τόσο κλασικά κακοφτιαγμένα, και κακοπαιγμένα, που σε εξουδετέρωναν και σε αποστασιοποιούσαν! Ούτε μια στιγμή δεν συνέλαβα τον εαυτό μου να πονάει.
- Ο Κώστας Ζάπας, με τις «Μικρές Ελευθερίες» του, προσπαθεί, με πολύ κοντινά πλάνα, με εγκεφαλική σύλληψη του θέματος, και με γυμνά ταλαιπωρημένα κορμιά, να μας ...ξεγελάσει. Επί 82 ολόκληρα λεπτά ακούμε κραυγές και βλέπουμε όλες τις λεπτομέρειες των κορμιών των ηθοποιών (μαζί και τα γενετήσια όργανά τους) αλλά ιστορία δεν βλέπουμε! Και δεν βλέπουμε ιστορία, γιατί δεν υπάρχει! Στη θέση της ιστορίας, λοιπόν, έχουμε μικρούς και ερασιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς. Από τους οποίους, αν διαθέτεις μαντικές ικανότητες, μπορείς να συμπεράνεις ότι στην οθόνη διαδραματίζονται εκπορνεύσεις (πατέρας εκπορνεύει την κόρη του και προσπαθεί να κάνει πόρνο και το γιο του), αιμομιξίες (κόρη και γιος), βία, και πολλοί εμετοί! Ο Κώστας Ζάπας, ωστόσο, διαθέτει κινηματογραφική ματιά, η οποία, φυσικά, σκορπάει στον άνεμο, αφού ο ίδιος, φαίνεται, ζει στον κόσμο του!
- Χειρότερη και από τις δύο παραπάνω είναι η ταινία του Αλέξη Καρδαρά, «Γκίνες». Αντικειμενικά είναι η πιο ...επαγγελματική! Ο σκηνοθέτης έχει καταχτήσει τους (εμπορικούς) κανόνες!Το θέμα της, ωστόσο, δε φτάνει ούτε για την τηλεόραση (την οποία αντιγράφει). Νεαρός ψάχνει θησαυρό και μέχρι να τον βρει προλαβαίνει να ερωτευτεί, ενώ γύρω του η οθόνη γεμίζει (από ατυχήματα και όχι από εγκλήματα) πτώματα. Μια «μαύρη» κωμωδία, που δε βγάζει γέλιο! Και δε βγάζει γέλιο, γιατί χάνεται ανάμεσα στην περιπέτεια και στην κωμωδία. Και δε βγάζει γέλιο, επίσης, γιατί είναι μια τετριμμένη ιστορία που ερμηνεύεται (και από καλούς ηθοποιούς, μάλιστα, Αντώνη Καφετζόπουλο, Ακης Σακελαρίου, Στέλιος Μάινας, π.χ.) με πολύ τετριμμένο, κακό και τηλεοπτικό τρόπο!Αλέξη Καρδαρά «Γκίνες»
Κώστα Ζάπα «Μικρές ελευθερίες» |
Λυπούμαστε που, λόγω χώρου, θα αδικήσουμετις τρεις τελευταίες ταινίες. Σίγουρα άξιζαν κάποιας καλύτερης (πιο εμπεριστατωμένης) μεταχείρισης (τουλάχιστον οι δύο πρώτες). Μην ψέγεστε εμάς! Την οργή σας πρέπει να την εισπράξουν τα γραφεία διανομής με την αλόγιστη ...διανομή τους! Γιατί και οι τρεις (τουλάχιστον οι δύο πρώτες), πέρα από τις όποιες αντιρρήσεις, έχουν αρκετές αρετές! Η ταινία του Γκάμπριελ Μουτσίνο, «Επτά Ζωές», για παράδειγμα, διαθέτει ένα θαυμάσιο θέμα, που αν είχε αναπτυχθεί καταλλήλως, θα είχαμε να κάνουμε με μια «μεγάλη» ταινία! Αλλά και έτσι όπως κινηματογραφήθηκε εξακολουθεί να βγάζει συγκίνηση. Αφήστε που όλοι οι πρωταγωνιστές είναι μαύροι (και πανέμορφοι). Η ταινία είναι, ίσως, η πρώτη «κατάμαυρη» ταινία! Ο Μπεν νιώθοντας ένοχος για το χαμό της γυναίκας του (αυτοκινητιστικό δυστύχημα) αποφασίζει να γίνει ...Καραμουτζούνης! Επιλέγει επτά αγνώστους ανθρώπους και κάνει τα αδύνατα δυνατά να βελτιώσει τη ζωή τους! Και, ...ποιητική αδεία, τα καταφέρνει! Ο αλτρουισμό του, δε, φτάνει μέχρι.... η συνέχεια επί της οθόνης! Το μήνυμα της ταινίας είναι πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ευτυχισμένοι (αν «κάποιος» τους λύσει τα προβλήματα)!
Αρκετά καλό είναι και το καρτούν των Σαμ Φελ & Ρομπ Στιβενχάγκεν «Η Ιστορία του Ντεσπερό». Πρώτον, γιατί δεν έχει βία! Δεύτερον, γιατί διαθέτει πολύ καλό σκίτσο (ιδιαίτερα στις φυσιογνωμίες και στη ζωγραφική)! Το μειονέκτημά του, η αχίλλειος πτέρνα του, είναι το πεπαλαιωμένο θέμα του! Στο βασίλειο Ντορ πεθαίνει η βασίλισσα. Ο βασιλιάς και η πριγκίπισσα πέφτουν σε βαθιά μελαγχολία! Και τότε γεννιέται ένα γενναίο ποντικάκι, ο Ντεσπερό! Η συνέχεια, και εδώ, ...επί της οθόνης! Απλώς, αν μου επιτρέπεται, μια παρατήρηση! Τα παιδιά, πια, τα ξέρουν όλα! Αν δεν έχουμε τίποτα καινούριο να τους πούμε, μην τα ξαναγυρίζουμε ολοταχώς πίσω στο παρελθόν! Καμία ανάγκη, πια, δεν επιβάλλει βασιλικές ιστορίες! Ας τελειώνουμε με αυτόν τον ξεπερασμένο θεσμό! Και μη μου πείτε, «εντάξει αδερφέ, για ταινία πρόκειται», γιατί θα σας απαντήσω, «αφού πρόκειται για ταινία, γιατί δεν αναφέρεστε στον ...Σπάρτακο, ας πούμε»!
Ολα τα λεφτά του ψιλοθρίλερ, της ψιλοπεριπέτειας, του ψιλοβιντεογκέιμ, του Πολ ΜακΓκίγκαν, «Push, Το Επικίνδυνο Χάρισμα», είναι η μικρή παιδί - θαύμα πρωταγωνίστρια (που σχεδόν μεγάλωσε πια) Ντακότα Φάνινγκ. Η μικρή διαθέτει ικανότητες να μετακινεί αντικείμενα, να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, να βλέπει το μέλλον! Από εκεί πέρα, χάος! Η ταινία μπερδεύεται ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο. Τελικά, χωρίς ταυτότητα περνάει στην αδιαφορία! Σας βεβαιώνω δε θα χάσετε τίποτα αν δεν τη δείτε! Αντίθετα, θα κερδίσετε και χρόνο και χρήμα! Ο γνωστός για τις μεταφυσικές εκπομπές, κύριος Χαρδαβέλλας είναι, σας βεβαιώνω, πιο ...επιστημονικός!
