Παπαγεωργίου Βασίλης

Οσον αφορά το επίμαχο θέμα απάντησε σχηματικά με τη φράση «ναι στο διάλογο, όχι στο συμβιβασμό». Δεν παρέλειψε δε να χαρακτηρίσει «αήθη τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική της στο θέμα των ταυτοτήτων», διαπιστώνοντας ταυτόχρονα πίσω από αυτόν «την περιθωριοποίηση της Εκκλησίας». Και επανέλαβε την πρόταση για δημοψήφισμα στο οποίο, όπως είπε, το 90% του ελληνικού λαού θα ταχθεί υπέρ των θέσεων της Εκκλησίας.

Ειδικότερα αναφέρθηκε στη «νέα τάξη πραγμάτων», όπου «οι εθνικές και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις προκαλούν μια πρόσκαιρη αναστάτωση, που όμως, είτε με τη βία είτε με τη διαδικασία της πολιτισμικής ενσωμάτωσης στο κυρίαρχο μοντέλο, επιλύονται». Και ζήτησε «να παύσουν η κοινωνία και οι εποχές να προσδιορίζονται από τα δημιουργήματα του ανθρώπου και να αρχίσουν να προσδιορίζονται από τους ίδιους τους ανθρώπους, δηλαδή να μεταβούμε πλέον από τη βιομηχανική κοινωνία όχι στην κοινωνία της πληροφορίας, αλλά στην ανθρώπινη κοινωνία».

Και συνέχισε επισημαίνοντας: «Εξάλλου με την παγκοσμιότητα αποσύρεται ίσως οριστικά από το προσκήνιο της ιστορίας η ανάγκη της ιδιοπροσωπίας των λαών και καταργούνται τα τείχη μεταξύ όχι μόνον των ιδεών, που άλλοτε διαχώριζαν και διέκριναν τους πολιτισμούς και τους λαούς, αλλά και αυτών των κατ' ιδίαν χαρακτηριστικών των».

Ακολούθως έθεσε το ερώτημα: «τι δέον γενέσθαι;».

Στην απάντηση που επιχειρεί να δώσει επισημαίνει: «Η Ευρώπη περνά βαθιά πνευματική κρίση...». Και παραθέτει τις «μελαγχολικές σκέψεις για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού μας». Και κάνει λόγο για «προσδοκίες - εκκλησιαστικών προσώπων του δυτικού κόσμου - που στηρίζουν στην Ορθοδοξία της Ανατολής για τη μετάγγιση νέου αίματος χριστιανικής αυθεντικότητας στο σώμα του τραυματισμένου από την αλλοτρίωση δυτικού πολιτισμού».

Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις σε σχέση με τη διεκδίκηση πολιτικού ρόλου αναφέρει: «Οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στη διάρκεια των 2000 χρόνων χριστιανικής μας παρουσίας στο προσκήνιο της ιστορίας, δεν ανήκαμε και δεν ανήκουμε σε τάξεις, δεν αναμειχθήκαμε στην κοσμική εξουσία και δεν επιδιώκαμε να μετατρέψουμε την Εκκλησία σε κοσμικό θεσμό».

Για να θεμελιώσει το ρόλο που διεκδικεί η Εκκλησία στην Ελλάδα έκανε αναφορές στην ιστορία και επικαλέστηκε τους πολλούς αιώνες που έχει υπάρξει «μαζί με τον λαό», για να καταλήξει: «Γι' αυτό στην Ελλάδα, Εκκλησία και Εθνος είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοπεριχωρούμενες. Για τον Ελληνα η ιδιότητα του ορθοδόξου χριστιανού είναι προσδιοριστική της ταυτότητάς του. Είμαστε μέσα στην Ευρώπη μειονότητα θρησκευτική. Οι μόνοι επί του παρόντος ορθόδοξοι. Κανέναν όμως δεν ενοχλεί η ιδιότητά μας αυτή. Εμάς αντιθέτους μας προσδιορίζει και μας χαρακτηρίζει».

Ως απάντηση στις «διαφαινόμενες, μετεξελίξεις των κοινωνιών μας σε ανώνυμες μάζες», η πρόταση του αρχιεπισκόπου είναι η «ανένδοτη πίστη στο Θεό», ώστε να «διασωθεί από την αλλοτρίωση που του επιφυλάσσουν η Μετανεωτερικότητα και η Παγκοσμιοποίηση». Και διαχωρίζοντας τη θέση του από τις άλλες πολιτικές και αναγορεύοντας τη θεοκρατική προσέγγιση των πραγμάτων ως τη μοναδική που υπάρχει, σημείωσε: «Η κρίση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με ιδεολογήματα, ούτε με πολιτικές επιλογές αμφίβολης αποτελεσματικότητας».

Στο σημείο αυτό τοποθετεί και το ρόλο της Εκκλησίας: «Εδώ αναδύεται η δυνατότητα της προσφοράς, εδώ στη χώρα μας, αλλά και έξω από αυτήν, της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Η Ορθοδοξία δεν είναι ρομαντικό ιδεολόγημα. Είναι πρόταση που σαρκώνει με ταπείνωση την ελπίδα του πεπτωκότος ανθρώπου των ημερών μας. Είναι πρόταση ζωής. Ο Ελληνας διασώθηκε πάντοτε μέσα στην Ορθοδοξία. Η "τεχνοκρατική" και "οικονομική" και "μαζική" εποχή μας, όπου ο απλός άνθρωπος κινδυνεύει να παύσει να είναι μια ανεπανάληπτη αξία και να μετατραπεί σε κώδικα αριθμό, καλεί όλους μας σε επαγρύπνηση για να περισώσουμε τα πρόσωπά μας». Και συνέχισε αντιπαραθέτοντας τους δύο τύπους ανθρώπων τον «άνθρωπο χωρίς σύνορα, κοσμοποίτη που κολακεύεται να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος, προοδευτικός, ανεξάρτητος από δεσμεύσεις» και τον άνθρωπο «που έχει θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια και αξίες».

Με αφετηρία αυτήν την τοποθέτηση κηρύσσει και την εκστρατεία: «Η Ορθοδοξία αυτόν τον άνθρωπο διαπλάθει και στηρίζει. Τον άνθρωπο με αυτοσυνειδησία και ταυτότητα. Τον αληθινό Ευρωπαίο. Οι καιροί επιβάλλουν ένα ευρύτερο άνοιγμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο ,για να δώσει όραμα, ελπίδα και προ πάντων ζωή».

Τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας, η γιγαντιαία επιχείρηση πολιτισμικής ισοπέδωσης, του χριστιανικού αποχρωματισμού της Ευρώπης, το κοινωνικό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και πτωχών, η καλπάζουσα ανεργία, η πείνα και ο αποκλεισμός, η βία και η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και φονταμενταλισμός, τα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα της άρνησης και το αμοραλισμού, επιβάλουν σε κάθε καλής προθέσεως πολίτη που υπάρχει σ' αυτή τη χώρα και σε όλη την Ευρώπη, επιστράτευση στις κοινές αρχές μας, αντίσταση ενάντια στην ισοπέδωση και δράση για συνέχιση του πολιτισμού μας. Πρώτη εξ αυτών η Ορθοδοξία έχει ήδη αναλάβει τους ρόλους της. Και δαπανάται στην προσπάθεια διάσωσης του λαού μας από την αλλοτρίωση και την παρακμή, προσφέροντας τον αναπάντητο πλούτο της πνευματικότητάς της, της παράδοσής της. Ολοι γνωρίζουμε καλά ότι στην Ελλάδα η θρησκεία, η Εκκλησία μας εδώ και αιώνες συνδέθηκε με τόσο άρρηκτους και αδιάλυτους δεσμούς με τους Ελληνες, ώστε μόνον όσοι θέλουν να αντιστρατευτούν στα πιστεύματα του λαού, να διανοούνται ένα αποχωρισμό της δημόσιας ζωής του τόπου από την Ορθοδοξία».