Ενας καταγγελτικός χείμαρρος, που αναδεικνύει περίτρανα την εργασιακή ανασφάλεια, την απλήρωτη δουλειά, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις δικαιολογίες της εργοδοσίας όταν ...σερβίρει απολύσεις, κ.ά., ήταν οι μαρτυρίες των εργαζόμενων φοιτητών και σπουδαστών σε σύσκεψη που διοργάνωσαν την περασμένη Κυριακή η Αχτιδική Επιτροπή ΑΕΙ - ΤΕΙ - Ερευνας της ΚΟΑ του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις Σπουδάζουσας και ΤΕΙ της ΚΝΕ. Στη σύσκεψη μίλησε ο Κώστας Ζιώγας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος απηύθυνε κάλεσμα αντεπίθεσης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

«Είμαστε τόσο αναλώσιμοι που απολύουν χωρίς λόγο. Τον περασμένο μήνα απολύθηκαν 17 άτομα. Μας περάσανε από κόσκινο. Εμένα μου είπαν ότι τη γλίτωσα γιατί είμαι, λέει, παραγωγική και γρήγορη... Οταν παραιτείσαι πρέπει να ενημερώσεις μια εβδομάδα νωρίτερα. Οταν όμως σε απολύουν σου λένε "Δευτέρα είναι σήμερα; Τρίτη δεν ξανάρχεσαι"», «είχα απολυθεί από το καφέ - μπαρ που δούλευα το Σεπτέμβρη γιατί είχα απεργήσει αλλά με κινητοποίηση του σωματείου επαναπροσλήφθηκα. Τέτοιου είδους μαγαζιά μπορεί να είναι μικρομάγαζα που απασχολούν ένα μικρό αριθμό εργαζομένων όπου θα πάνε να περάσουν ότι "είμαστε μια οικογενειακή επιχείρηση, εγώ δε σε βλέπω σαν εργαζόμενο που τον εκμεταλλεύομαι, σε βλέπω σαν παιδί μου", αλλά τη στιγμή της απεργίας ο "μπαμπάς" θα γυρίσει και θα σου πει "απολύεσαι επειδή απέργησες και με άφησες ξεκρέμαστο". `Η, από την άλλη, υπάρχουν μεγάλα μαγαζιά, ο ιδιοκτήτης έχει κι άλλα πέντε, απασχολούν 30 εργαζόμενους, οι σχέσεις είναι πιο ψυχρές και καταπατάται κάθε δικαίωμα». «Πολλοί φοιτητές θεωρούν τη δουλειά προσωρινή και γι' αυτό δε διεκδικούν τα ένσημά τους», «ό,τι προσωρινό κι αν περνάς τελικά η ανασφάλεια είναι μόνιμη», «με έβαλαν να υπογράψω στη σύμβαση ότι την ασφάλιση την πληρώνω μόνη μου, πως όποτε με καλέσουν για δουλειά θα πάω και πως πρέπει να είμαι εντάξει σε όλες μου τις υποχρεώσεις αλλιώς έχει δικαίωμα να με απολύσει. Δηλαδή αν απεργήσω θεωρείται ότι δεν είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου;».

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο απ' όσα εύγλωττα κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι φοιτητές και σπουδαστές, που γέμισαν την αίθουσα εκδηλώσεων της ΚΟΑ για να ακούσουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Ανοίγοντας τη συζήτηση και αναφερόμενος στην κρίση και στις αιτίες που την προκάλεσαν, ο Κ. Ζιώγας σημείωσε ότι «πρέπει το κεφάλαιο να βγει λαβωμένο, να μετακυλιστεί το κόστος της κρίσης στις πλάτες του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων, να αποκρουστούν αυτά τα μέτρα, να διευρυνθούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων και κυρίως να το πληρώσουν πολιτικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του "ευρωμονόδρομου"» και στις ευρωεκλογές του Ιούνη.

Σε αυτές τις συνθήκες, σημείωσε, είναι αναγκαία η «σύγκρουση με σημαία την αντεπίθεση, μαζικές εγγραφές στα συνδικάτα, ανάδειξη του πόλου συσπείρωσης, του ΠΑΜΕ, ως του μοναδικού πραγματικού εκφραστή των συμφερόντων της εργατικής τάξης, συμμετοχή στους δυο σταθμούς των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στα (σ.σ. σημερινά) συλλαλητήρια και στην απεργία στις 2 του Απρίλη. Να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες στους χώρους δουλειάς, αλλά να μην αποτελέσουν αυτές οι δυσκολίες την αφορμή για εκπτώσεις και οπισθοχώρηση από τη γραμμή μας».

«Οταν δούλευα σε μαγαζί στο χώρο του επισιτισμού και ήμασταν κάμποσοι που ήμασταν οργανωμένοι στο συνδικάτο είχαμε αποτελέσματα: Οι εργαζόμενοι έβγαζαν συμπεράσματα, συμμετείχαν σε σημαντικό ποσοστό στις απεργίες, είχαμε και κατακτήσεις στο χώρο εργασίας. Ωστόσο, η εργοδοσία πήρε τα μέτρα της. Εκλεισε το κατάστημα αυτό και μας έστειλε διάσπαρτους σε διάφορα καταστήματα στην Αθήνα. Και βλέπω τη διαφορά, που στο χώρο εργασίας δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις οργανωμένες στο συνδικάτο, πόσο πίσω είναι η κατάσταση και πόση δουλειά πρέπει να κάνουμε», σημείωσε ο Χρήστος, εργαζόμενος φοιτητής, επιβεβαιώνοντας τη σημασία να αποκτήσουν θεμέλια οι ταξικές δυνάμεις σε όλους τους χώρους δουλειάς και σε κάθε συνδικάτο.

«Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι η ρήξη και η αντεπίθεση», ξεκαθάρισε ο Κ. Ζιώγας, επισημαίνοντας ότι «όπου υπήρξε συμβιβασμός και οπισθοχώρηση τα πράγματα ήταν χειρότερα για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, στο εργοστάσιο της "Nissan" στην Ισπανία ο πρόεδρος του σωματείου όταν έκλεισε το εργοστάσιο είπε ότι "όλα αυτά τα χρόνια ικανοποιήσαμε όλες τις απαιτήσεις, κάναμε ό,τι μας είπαν και τώρα έρχονται και μας απολύουν"».

Ακόμα, σημείωσε ότι «υπάρχει δικαιολογημένα ο φόβος της απόλυσης γιατί ο εργαζόμενος αν απολυθεί κινδυνεύει η επιβίωσή του, ιδιαίτερα αν έχει οικογένεια. Εδώ πρέπει να γίνουμε πειστικοί με τα επιχειρήματά μας, με τους αγώνες μας ότι όταν υπάρχει ένας ισχυρός πόλος που θα αντιστρατεύεται αυτή την πολιτική με όρους σύγκρουσης και ανατροπής, τότε μπορούν να αντιμετωπιστούν και όλα τα φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας, βιομηχανίας διώξεων, όπως πρόσφατα με την οδηγία Σανιδά». Αλλωστε, δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα που έφεραν οι ίδιοι οι φοιτητές από την πείρα τους, όπου οι ταξικές δυνάμεις άμεσα απάντησαν και πάρθηκαν πίσω απολύσεις ή συνεχίζουν τον αγώνα για να ανακληθεί μια απόλυση, μετρώντας και αγωνιστικά σκιρτήματα στους υπόλοιπους εργαζόμενους που μέχρι τότε είχαν σκυμμένο το κεφάλι.

«Βεβαίως πρέπει να αντικρούσουμε την επίθεση, ταυτόχρονα όμως πρέπει να προτάξουμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, εκείνον που ο λαός θα διαφεντεύει τον πλούτο του και θα κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής. Και είναι μόνο μέσα σε αυτή την κοινωνία, που εμείς λέμε λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία - σοσιαλισμό, που θα μπορέσουν να επιλυθούν ριζικά τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών», υπογράμμισε ο Κ. Ζιώγας.

Και τόνισε: «Απαιτείται ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα αντικρούσει τις συνέπειες της κρίσης, θα βελτιώσει τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα βάλει πλάτη, θα στηθούν ποδάρια για να οικοδομηθεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης. Αυτή η γραμμή είναι η μοναδική που μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα ακόμα και γι' αυτά τα αιτήματα που ουσιαστικά βελτιώνουν τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στο πλαίσιο του καπιταλισμού, σε απόσπαση κατακτήσεων στις σημερινές συνθήκες».

Και όπως σημείωσε μια εργαζόμενη φοιτήτρια, «το Σωματείο μισθωτών τεχνικών έχει υπογράψει σύμβαση 1.200 ευρώ μόνο για την Αττική αλλά δεν εφαρμόζεται με ευθύνη του σωματείου. Αν είναι να υπογράφεις όμως μια σύμβαση με σχετικά ικανοποιητικό μισθό και να στα παίρνουν από την Υγεία, την Παιδεία και την Ασφάλιση, ε, τι να το κάνεις; Το ζήτημα είναι να υπάρχει ο προσανατολισμός της αλλαγής της εξουσίας, αλλιώς δεν έχει νόημα».