Για τις Θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, για το πώς οι εργάτες και ο λαός ασκούσαν την εξουσία τα πρώτα χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, για την ανάπτυξη και τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου στο σοσιαλισμό, για τις ιδεολογικές παρεκκλίσεις στο ΚΚΣΕ, για την αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ενωση... Για όλα τα παραπάνω συζήτησαν, χθες, σπουδαστές στο ΤΕΙ Πειραιά με τον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ, στην εκδήλωση για το σοσιαλισμό που διοργάνωσαν οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις στο ΤΕΙ. Η ομιλία του Κ. Παπασταύρου πυροδότησε πλήθος ερωτήσεων από τους σπουδαστές, φέρνοντας στο επίκεντρο την επικαιρότητα του σοσιαλισμού και το ενδιαφέρον της νέας γενιάς να μάθει την αλήθεια, τόσο για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, όσο και για τις αιτίες των ανατροπών.

«Η αντίδραση των αντιπάλων μας στη συζήτηση που άνοιξε το Κόμμα μας με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το σοσιαλισμό που κατέληξε στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου, νομίζουμε ότι αναδεικνύει τη σοβαρότητα και τη σημασία του ζητήματος. Το ταξικό κριτήριο της αστικής τάξης είναι αλάνθαστο, έχει πολύχρονη πείρα να καταλαβαίνει τον κίνδυνο που την απειλεί και πρέπει να το θεωρήσουμε ως σοβαρό δείκτη», σημείωσε στην ομιλία του ο Κ. Παπασταύρου.

Ακόμα, τόνισε ότι «μια σειρά απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, και ανάμεσά τους διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις - μετανιωμένοι πρώην κομμουνιστές που εγκατέλειψαν την επαναστατική πάλη και υιοθέτησαν την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας, προσπαθούσαν να πείσουν ότι: Το πρόβλημα δεν είναι ο καπιταλισμός στο σύνολό του, αλλά μια μορφή διαχείρισής του, η νεοφιλελεύθερη, έτσι, εάν αυτή αλλάξει, τότε μπορούν τα πράγματα να αποκτήσουν φιλολαϊκή κατεύθυνση». «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, δεν μπορεί η πολιτική διαχείριση να αλλάξει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας. Αντίθετα, η πολιτική διαχείριση υποτάσσεται πάντα σε αυτές τις νομοτέλειες, στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους, του ανταγωνισμού κλπ.», ξεκαθάρισε.

Εξήγησε ότι στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων «ακόμα υπάρχουν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες για δυνατότητα φιλολαϊκής διεξόδου χωρίς μεγάλες ρήξεις και ανατροπές», σημειώνοντας ότι αυτό είναι και αποτέλεσμα «της βαριάς ήττας του εργατικού κινήματος, που φροντίζει η αστική προπαγάνδα να συντηρεί και να αναπαράγει με τον αντικομμουνισμό και τη σταλινολογία. Επίσης, και του γεγονότος ότι σε όλους τους τόνους οπορτουνιστικές δυνάμεις, προερχόμενες από το κομμουνιστικό κίνημα όλων των αποχρώσεων και ρευμάτων, φροντίζουν σταθερά να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα».

Και υπογράμμισε τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται για την αναζωογόνηση της προοπτικής του σοσιαλισμού στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των παιδιών της:

• «Η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, σε κόντρα με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Η υπεράσπιση της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, των σημαντικών κατακτήσεων για τους εργαζόμενους, της εξάλειψης της ανεργίας, του αναλφαβητισμού, της εξασφάλισης δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Ασφάλισης για όλους. Η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας που εξασφαλίζει την άμεση συμμετοχή των εργαζόμενων μαζών στις αποφάσεις και στην εκλογή των αντιπροσώπων τους με την κατάργηση του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού, και ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ, στη νίκη ενάντια στο φασισμό, στον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, στην αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.
• Η κατανόηση των αιτιών της αντεπανάστασης ως αποτελέσματος της υποχώρησης από την απαρέγκλιτη πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και όχι το αντίθετο. Η θεώρηση ότι στο σοσιαλισμό - πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού - ισχύουν κριτήρια της αγοράς όπως το κέρδος, η θεώρηση των νομοτελειών της αγοράς ως στοιχείων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ήταν αυτά που ενίσχυσαν υπαρκτές κοινωνικές διαφοροποιήσεις που θα συνεχίσουν να υπάρχουν στη σοσιαλιστική βαθμίδα, δυνάμωσαν τις κοινωνικές δυνάμεις που στην αρχή ήθελαν να βάλουν φρένο στην παραπέρα επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων και στη συνέχεια επιδίωξαν την ανατροπή τους. Αποδείχθηκε ότι το ΚΚ δεν πρέπει να βάζει νερό στο κρασί του, δεν πρέπει να υποχωρεί σε πιέσεις, πρέπει, όταν είναι ώριμες οι συνθήκες, να καθοδηγεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο προχώρημα των κομμουνιστικών σχέσεων. Η θεωρητικοποίηση της υποχώρησης οδηγεί στην κυριαρχία οπορτουνιστικών θέσεων, οι οποίες δεν αργούν να εξελιχθούν σε αντεπαναστατικές. Ετσι, φτάσαμε στο τραγικό αποτέλεσμα, το ΚΚ, από καθοδηγητής της επανάστασης, να μετατραπεί σε καθοδηγητή της αντεπανάστασης.
• Η απόρριψη του "αντισταλινισμού" ως βασικής αιχμής του αντικομμουνισμού.
• Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν περιοριζόμαστε στην ιστορική αποτίμηση και στην επιβεβαίωση θεωρητικών θέσεων του μαρξισμού - λενινισμού που είχαν αλλοιωθεί. Το Κόμμα μας προχωρά στη διαμόρφωση των βάσεων της προγραμματικής αντίληψης για το σοσιαλισμό, στηριγμένο στην πεποίθηση ότι οι υλικές προϋποθέσεις στη χώρα μας είναι ώριμες για το σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες του κόσμου σήμερα, θα ξεκινήσει από ένα ανώτερο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης σε σχέση με τη Ρωσία του 1917, έχουν συσσωρευτεί ωριμότερες προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Για εμάς ο σοσιαλισμός δεν είναι ένας καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, δεν είναι ένας καπιταλισμός με καλύτερη Παιδεία, Υγεία, Εργασία. Είναι το πρώτο βήμα για την αταξική κομμουνιστική κοινωνία».