Το δρόμο της οργάνωσης και ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος, της ενωμένης, δυναμικής και παρατεταμένης πάλης των εργαζομένων, της συμμαχίας τους με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, για να ανοίξει η πορεία, να περάσει η πολιτική εξουσία από τις δυνάμεις του κεφαλαίου στις δυνάμεις της εργασίας, στις δυνάμεις αυτών που παράγουν τον πλούτο και που σήμερα δεν τον καρπώνονται, ανέδειξε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας προχτές σε εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΝΕ στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα με θέμα την οικονομική κρίση.

Αναφερόμενη στο χαρακτήρα και τα αίτια της οικονομικής κρίσης η Λ. Ράζου σημείωσε: «Η αιτία της δεν είναι κάποια παροδικά φαινόμενα κακής ρύθμισης, κάποιων κακών επιχειρηματιών, τραπεζιτών, των "γκόλντεν μπόις", ούτε καμία αρρυθμία και στρέβλωση του καπιταλιστικού συστήματος. Βρίσκεται στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Στην αναρχία που το χαρακτηρίζει ως κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, στην ανισομετρία της ανάπτυξής του και ανάμεσα σε χώρες και ανάμεσα στους κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας».

Ακόμα πρόσθεσε: «Αυτή η αναρχία έχει οδηγήσει σε μια υπερσυσσώρευση, υπερπαραγωγή κεφαλαίων και εμπορευμάτων, σε μια περίοδο μάλιστα που οι λαϊκές ανάγκες όχι μόνο δεν ικανοποιούνται, αλλά κάτω από το βάρος της κρίσης περιορίζονται τα εργατικά δικαιώματα και συνολικά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η κρίση είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι έχει παραχθεί πάρα πολύς πλούτος που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, αλλά επειδή αυτός ο πλούτος ιδιοποιείται από μια μικρή μερίδα κεφαλαιοκρατών (βιομηχάνων, εφοπλιστών, μεγαλεμπόρων, τραπεζιτών...) βαθαίνει η βασική αντίθεση μεταξύ αυτών που παράγουν τον πλούτο και αυτών που τελικά τον ιδιοποιούνται. Αν αυτή η βασική αντίθεση δεν αποτελέσει το κέντρο των εργαζομένων για την ανατροπή της, κανένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση δεν μπορεί να έχει φιλολαϊκό χαρακτήρα».

«Φιλολαϊκή λύση, με τέτοιου είδους κυβερνήσεις και αυτές τις τάξεις στην εξουσία, που δημιούργησαν την κρίση, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι ζήτημα μείγματος νεοφιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης», σημείωσε η Λ. Ράζου, και κάλεσε το λαό και τη νεολαία να γυρίσουν την πλάτη στα σχέδια - καλέσματα της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» να βρεθεί κοινή λύση για διέξοδο από την κρίση.

«Η ΝΔ έχει σχέδιο και το υλοποιεί. Το σχέδιο που έχει για τη διέξοδο από την οικονομική κρίση είναι σχέδιο για να υποστεί τα βάρη της κρίσης η πλατιά πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού. Το ΠΑΣΟΚ, που σηκώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους απέναντι στην κυβέρνηση, στρατηγικά έχει το ίδιο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης γιατί δεν αμφισβητεί τις αιτίες που τη γεννούν. Η αντιπολιτευτική τακτική που ακολουθεί είναι τακτική επίθεσης στη ΝΔ στα σημεία της πολιτικής και όχι στην ουσία της πολιτικής. Το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο όμοιο με εκείνο της ΝΔ που δεν μπορούν να κρύψουν την ομοιότητα, και μπροστά στις κάλπες, στις εκλογικές αναμετρήσεις που έπονται, τα δύο κόμματα επιδιώκουν να συσκοτίσουν την ομοιότητα ώστε να μη γίνει ορατή από την πλατιά πλειοψηφία του λαού».

Στη συνέχεια η Λ. Ράζου αναφέρθηκε στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, που εκφράζεται στο επίπεδο των εργατικών δικαιωμάτων με την αύξηση της ανεργίας, των απολύσεων, και στο εργατικό εισόδημα, όπου η κυβέρνηση εξήγγειλε μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων, που δεν καταδικάζουν μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους σε μισθούς πείνας αλλά θα συμπαρασύρουν και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. «Τα μέτρα της κυβέρνησης - τόνισε - δίνουν αέρα στους βιομήχανους, στους μεγαλεμπόρους, στους επιχειρηματίες, στους εφοπλιστές, να πετσοκόψουν τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και τις πενιχρές αυξήσεις που θα μπορούσαν κάτω από την πίεση του εργατικού λαϊκού κινήματος να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι».

Επισήμανε ότι «το ίδιο γινόταν και πριν την κρίση με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που υπέγραψαν πριν δυο χρόνια αυξήσεις ένα ευρώ τη μέρα, όταν το ίδιο χρονικό διάστημα τα κέρδη των 300 εισηγμένων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο έφτασαν έως και 28% πάνω».

Το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στις συνέπειες της κρίσης και για τη νεολαία, που θίγουν παραπέρα τις συνθήκες διαβίωσής της μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Υπογράμμισε σχετικά: «Οι λαϊκές οικογένειες και οι ίδιοι οι φοιτητές εξωθούνται να κάνουν θυσίες για να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες οικονομικές απαιτήσεις για τις σπουδές τους. Η περικοπή των δημόσιων δαπανών, άρα και το παραπέρα πετσόκομμα των κρατικών κονδυλίων για την Παιδεία, θα χειροτερέψει την κατάσταση σε ό,τι έχει απομείνει στη φοιτητική μέριμνα. Ο περιορισμός των δημόσιων δαπανών σημαίνει ακόμη λιγότερες προσλήψεις, με ανατροπή των εργασιακών σχέσεων για τους νεοπροσλαμβανόμενους, άρα περισσότερα εμπόδια στην εργασιακή προοπτική, γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων με ανασφάλιστη εργασία, μισό μεροκάματο, stage, κ.ά.».

Σχετικά με το τι πρέπει να κάνει το φοιτητικό κίνημα, ποια πρέπει να είναι η στάση του μπροστά στην κρίση σημείωσε: «Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να συμπορευτεί με το ταξικό εργατικό κίνημα γυρίζοντας την πλάτη στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που επικρατούν, να ενισχύσει τη ριζοσπαστική, ταξική γραμμή πάλης, το ΠΑΜΕ. Οι δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ να πληρώσουν μέσα στις σχολές το τίμημα της πολιτικής των κομμάτων που εκπροσωπούν, της πολιτικής της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας των πανεπιστημίων. Χρειάζεται να αλλάξει ο συσχετισμός μέσα στο φοιτητικό κίνημα ώστε να σταματήσει και ο εκφυλισμός του».

«Οι επιτροπές αγώνα - υπογράμμισε απαντώντας σε σχετική ερώτηση - μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, να διαμορφώνεται ένας πόλος συσπείρωσης από τα κάτω, μια πλειοψηφία που θα βάζει φραγμό σε αυτό τον εκφυλισμό, για να κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη της πλατιάς πλειοψηφίας των φοιτητών στη συλλογική δράση και πάλη».

Χαρακτηριστικά επισήμανε: «Δεν μπορούν οι φοιτητές να περιμένουν τα κομματικά επιτελεία της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ να συγκροτήσουν ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ, που με δική τους ευθύνη έχουν διαλυθεί αυτά τα όργανα εδώ και χρόνια». Και κατέληξε τονίζοντας: «Χρειάζεται οι φοιτητές να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Με γραμμή πάλης ενάντια στη δράση των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στις σχολές, σε συμμαχία με τις υπόλοιπες ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις. Γιατί η υπόθεση της Παιδείας, του δημόσιου πανεπιστημίου, του περιεχομένου των σπουδών είναι υπόθεση πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Να αξιοποιηθεί η κάλπη των φοιτητικών εκλογών για το κόντεμα των παρατάξεων του δικομματισμού και του οπορτουνισμού μέσα στα πανεπιστήμια».