Συνεχίζονται οι προετοιμασίες για τις κινητοποιήσεις που διοργανώνει η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία την Τετάρτη, 1 Απρίλη, με σύνθημα «Αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση».

Μεγάλες κλαδικές Ομοσπονδίες (σε Περού, Εκουαδόρ, Βολιβία, Κανάρια Νησιά, Νεπάλ, Μπανγκλαντές κ.ά.) προχωρούν τη συγκεκριμένη μέρα σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Στην ίδια κατεύθυνση δουλεύει και το ΠΑΜΕ, εντάσσοντας τις δραστηριότητες της ΠΣΟ στην προετοιμασία για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 2 Απρίλη.

Τη συμμετοχή τους στη δράση της ΠΣΟ έχουν ανακοινώσει συνδικαλιστικές οργανώσεις από την Ασία (Πακιστάν, Φιλιππίνες, Σρι Λάνκα, στην Ινδία κτλ.), τη Νότια και Κεντρική Αμερική (Ουρουγουάη, Χιλή, Αργεντινή, Περού, Εκουαδόρ, Βραζιλία, Κολομβία, Μεξικό, Νικαράγουα κτλ.), την Ευρώπη (Καταλωνία, Χώρα των Βάσκων, Κανάρια Νησιά, Πορτογαλία) αλλά και την Αφρική (Σενεγάλη κτλ.), προετοιμάζοντας πολύμορφες δραστηριότητες.

Λίγες μόνο μέρες μένουν μέχρι την απεργία στις 2 του Απρίλη και τις δεκάδες απεργιακές συγκεντρώσεις που θα διοργανώσει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο σε 66 πόλεις όλης της χώρας, με κεντρική αυτή της Αθήνας στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Ομόνοιας. Στη Θεσσαλονίκη η συγκέντρωση θα γίνει στις 10.30 π.μ. στο Αγαλμα Βενιζέλου και στον Πειραιά την ίδια ώρα στην πλατεία Ηλεκτρικού Σταθμού.

Κάθε εργατική μάχη έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία. Η επερχόμενη όμως πανεργατική πανελλαδική απεργία στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα είναι μια σημαντική και κρίσιμη από κάθε άποψη αναμέτρηση. Από την επιτυχία της θα κριθούν πολλά το επόμενο διάστημα.

Ο χαρακτήρας της απεργίας, η περίοδος στην οποία γίνεται, η όξυνση της αντιπαράθεσης που έχει προκαλέσει η στάση κάθε πολιτικής και συνδικαλιστικής δύναμης απέναντι στην κρίση είναι στοιχεία που πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά και να κινητοποιήσουν κάθε εργάτη και εργάτρια.

Την Πέμπτη, οι εργατοϋπάλληλοι στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα έχουν διπλό καθήκον, με πρώτο αυτό της συμμετοχής τους στην απεργία. Επιπλέον, όμως, έχουν αντικειμενικό συμφέρον να δώσουν στον απεργιακό τους αγώνα σαφή ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Να σηματοδοτήσουν με τις επιλογές τους τη μεγαλύτερη δυνατή, ριζική και μαζική αποστροφή προς τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να τους φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης.

Να στείλουν μήνυμα μηδενικής ανοχής και καταδίκης στη μεγαλοεργοδοσία και την πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη της. Στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, που παρά τις μεταξύ τους αντεγκλήσεις για τα επουσιώδη και επιμέρους που αφορούν στη διαχείριση της κρίσης, σε ένα πράγμα συμφωνούν απόλυτα: Οτι οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, Ελληνες και μετανάστες, είναι τα υποζύγια που πρέπει να βγάλουν το κάρο της εργοδοτικής κερδοφορίας από τη λάσπη της οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης που έχει προκαλέσει η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Μπροστά στην απεργιακή μάχη, πρέπει να είναι καθαρό το εξής: Για να πάρουν οι εργοδότες και τα κόμματά τους το μήνυμα, για να φοβηθούν τους εργάτες, για να διαμορφωθεί μια στοιχειώδης γραμμή άμυνας και - σε μια πορεία - αντεπίθεσης στην κλιμακούμενη εργοδοτική επιθετικότητα, ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση στο ΠΑΜΕ.

Από αυτή τη σκοπιά, είναι αναγκαία η μαζικότερη από κάθε άλλη φορά συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις που θα διοργανώσει σε όλη τη χώρα το ταξικό κίνημα, η ήττα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού σε όλα τα μέτωπα. Η καταδίκη της ΕΕ και η απαγκίστρωση από τα κόμματά της, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε εκλογική, πολιτική και συνδικαλιστική μάχη.

Η συμμετοχή στην απεργία με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα καταδίκης:

• Της κυβέρνησης της ΝΔ και της μεγαλοεργοδοσίας. Εχουν την κύρια ευθύνη για το γεγονός ότι στο όνομα της κρίσης σφίγγει η θηλιά των αντιδραστικών μέτρων σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η κυβέρνηση ενθαρρύνει και νομιμοποιεί την εκ περιτροπής απασχόληση και τις απολύσεις, παγώνει τους μισθούς και τις συντάξεις στο Δημόσιο, ετοιμάζεται να καταργήσει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης για τους δημόσιους υπαλλήλους, στη βάση της μεθοδευμένης απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και προωθεί νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα προς όφελος της εργοδοσίας.
• Του ΠΑΣΟΚ. Η «αντιπολίτευσή» του στη ΝΔ δε γίνεται από τη σκοπιά των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων, αλλά είναι προσαρμοσμένη στην επιδίωξή του να επιστρέψει στην κυβερνητική εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ νομοθέτησε τον 2639/98 για την εκ περιτροπής απασχόληση. Προτείνει νέα μέτρα για τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου και απαλλαγή από τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις, προκειμένου δήθεν να αποτραπεί η αύξηση της ανεργίας. Συμφωνεί με στρατηγικές επιλογές της ΝΔ, όπως η πριμοδότηση των τραπεζών με 28 δισ. ευρώ. Προωθεί τη λογική της συναίνεσης ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα για το ξεπέρασμα της κρίσης, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους εργαζόμενους και τις πολυεθνικές.
• Της πλειοψηφίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η ΓΣΕΕ, που σήμερα κόπτεται δήθεν για τα εργατικά δικαιώματα και το εισόδημα, είναι αυτή που υπέγραψε με τους εργοδότες «αύξηση» στους μισθούς και τα μεροκάματα μικρότερη από ένα ευρώ για το 2008-2009. Κατ' εντολή της εργοδοσίας και των κομμάτων της παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο την καλλιέργεια κλίματος συναίνεσης. Την ώρα που οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοξενοδόχοι απολύουν και ανατρέπουν δικαιώματα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφωνεί μαζί τους σε 11 σημεία - φωτιά για τις ανάγκες των εργαζομένων, ανοίγοντας το δρόμο σε επιδόματα ελεημοσύνης προς τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, για τη γιγάντωση των Επαγγελματικών Ταμείων, για την παραπέρα χρηματοδότηση των εργοδοτών.
• Της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Ακόμα και ο πιο δύσπιστος μπορεί σήμερα πιο καθαρά να δει το χτύπημα που έχει προκαλέσει στις εργατικές κατακτήσεις η πολιτική της ΕΕ. Στις δικές της κατευθύνσεις στηρίζεται το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, οι αντιασφαλιστικές ανατροπές. Δικά της δημιουργήματα, με τη συνέργεια των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι τα νομοθετήματα που επιβάλλουν τη λεγόμενη «δημοσιονομική σταθερότητα», την οποία διαχρονικά πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η ΕΕ είναι αυτή που σήμερα στρώνει το έδαφος για τη νέα προαποφασισμένη επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στο εισόδημα, στο χρόνο εργασίας. Υπόλογα για την επιθετικότητα αυτής της βαθιά αντιδραστικής λυκοσυμμαχίας είναι τα κόμματα που είτε στηρίζουν τη στρατηγική της, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑ.Ο.Σ., είτε δεν την αμφισβητούν και προσπαθούν να την εξωραΐσουν, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλλιεργεί αυταπάτες για μια άλλη, δήθεν φιλεργατική ΕΕ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι διπλά υπόλογος, επειδή στηρίζει και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, η οποία αποτελεί επί της ουσίας στήριγμα των εργοδοτών, της κυβέρνησης και των κομμάτων τους στο εργατικό κίνημα, συνδικαλιστικό βραχίονα της πολιτικής της ΕΕ.

Η αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ, η δυναμική της συσπείρωσης που έχει το πλαίσιό του έχουν δοκιμαστεί. Η αποτελεσματικότητά τους αναγνωρίζεται από πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.

Ομως, αυτό που κυρίως έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης, στα δέκα χρόνια ζωής και δράσης του ΠΑΜΕ, είναι ότι δεν αρκείται στις οικονομικές διεκδικήσεις. Και σ' αυτήν ακριβώς τη λογική διαπαιδαγωγεί χιλιάδες εργάτες, μπολιάζει την εργατική τάξη και το κίνημά της, καθοδηγεί σοβαρούς εργατικούς αγώνες.

Στις μικρές και μεγάλες μάχες του σήμερα, το ΠΑΜΕ βάζει αιτήματα προωθημένα, επιθετικά. Αιτήματα και στόχους που σπάνε τη μοιρολατρία και το κλίμα της συναίνεσης. Που ξεμπροστιάζουν τις δυνάμεις της αντίδρασης και του οπορτουνισμού.

Το ΠΑΜΕ δεν κρύβει από τους εργαζόμενους ότι για να διασφαλίσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους χρειάζεται να πάρουν την τύχη στα δικά τους χέρια, να βάλουν ψηλά τον πήχη της απαιτητικότητάς τους, να πολιτικοποιήσει η εργατική τάξη την πάλη της. Μ' αυτή την ξεκάθαρη γραμμή το ΠΑΜΕ έδωσε και δίνει τις καθημερινές μάχες, πορεύεται προς την απεργία της Πέμπτης.