Το τελευταίο διάστημα στην ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Ελλάδας, με πρόσχημα την κρίση, εντείνεται η συντονισμένη επίθεση των βιομηχάνων στα δικαιώματα των εργαζομένων, καθοδηγούμενη από το Σύνδεσμο Βιομηχάνων και με τις πλάτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ένας μετά τον άλλον οι βιομήχανοι - με πρόσχημα την κρίση - προωθούν την εφαρμογή της τετραήμερης εργασίας με ανάλογη μείωση του μεροκάματου, προωθούν μέτρα, όπως οι διαθεσιμότητες, άδειες χωρίς αποδοχές, απολύσεις, κ.ά.

Υποστηρίζουν πως τα μέτρα αυτά είναι «προσωρινά» και αποσκοπούν στο να μην κλείσουν τα εργοστάσιά τους και χάσουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι. Κρύβουν επιμελώς τα τεράστια κέρδη που αποκόμισαν τα προηγούμενα χρόνια, σε μια προσπάθεια να μεταφέρουν νέα δυσβάστακτα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης και πάλι οι εργαζόμενοι, όπως πλήρωσαν και την αύξηση των κερδών τους τα προηγούμενα χρόνια. Αλλωστε, καμιά θυσία των εργαζομένων δεν αναιρεί τους λόγους της επιθετικότητας του κεφαλαίου, που είναι η αύξηση των κερδών του.

Είναι γνωστό ότι η «συμφωνία» των εργαζομένων για μείωση του μισθού τους εξασφαλίζεται με την απειλή της απόλυσης, με το πιστόλι στον κρόταφο. Εχουν μάλιστα το θράσος να υποστηρίζουν πως οι εργαζόμενοι τους χρωστούν και χάρη, γιατί οι «κοινωνικά υπεύθυνοι» βιομήχανοι τους «δίνουν» εργασία (δηλώσεις του προέδρου του ΣΒΒΕ, Τετάρτη 18/3/09, στο MEGA).

Για τον καλύτερο συντονισμό τους, οι βιομήχανοι προχώρησαν σε σεμινάριο, με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βόρειας Ελλάδας, που έγινε πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη, όπου τους δόθηκαν οδηγίες για το πώς καλύτερα μπορεί να αξιοποιηθεί η ισχύουσα νομοθεσία που ψήφισαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι εισηγητές στο σεμινάριο ήταν στελέχη της Επιθεώρησης Εργασίας και του ΙΚΑ δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τις ταξικές «προτιμήσεις» και το ρόλο του κράτους και των μηχανισμών του.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού απ' τις Βρυξέλλες περί «έκτακτης κατάστασης που επιβάλλει έκτακτα μέτρα» έδωσαν στους βιομήχανους το σύνθημα να εφαρμόσουν το νόμο του ΠΑΣΟΚ του 1998 για μείωση των ωρών εργασίας και των μισθών. Νόμος με τον οποίο συμφώνησε και η ΓΣΕΕ. Μόνος, κοινός τους στόχος είναι να καμφθούν οι αντιστάσεις των εργαζομένων, να αρνηθούν να υπογράψουν την καταδίκη τους.

Τόσο ο θεσμός της μερικής απασχόλησης, με το νόμο 1892/90 από τη ΝΔ, όσο και η εκ περιτροπής εργασία, με το νόμο 2639/98 του ΠΑΣΟΚ, υιοθετήθηκαν σε περίοδο αλματώδους οικονομικής ανάπτυξης (βλέπε εκτίναξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και απογείωση του χρηματιστηρίου). Αρα, τα μέτρα αυτά δεν έχουν σχέση με την κρίση, αλλά με τη γενική στρατηγική του κεφαλαίου να προωθήσει ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Τα μέτρα αυτά δεν είναι προσωρινά αλλά θα παραμείνουν και μετά από την κρίση. Είναι μέτρα αποκλειστικά υπέρ των εργοδοτών και όχι των εργαζομένων.

Είναι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης που στηρίζονται και υλοποιούνται απ' τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» στη χώρα μας, με στόχο να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου σε κάθε περίπτωση. Είναι μέτρα που ανοίγουν το δρόμο για το χτύπημα, έως και την πλήρη κατάργηση της σταθερής και πλήρους εργασίας. Το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και τελικά το αποφασιστικό χτύπημα των συνδικάτων και του ταξικού συνδικαλισμού.

Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση αυτού του νομοθετικού πλαισίου, συμμετέχοντας στους «κοινωνικούς διαλόγους», είναι απαραίτητες στο σύστημα για να νομιμοποιεί την πολιτική του στη συνείδηση των εργατών, όπως έκαναν με την αποδοχή του νόμου του 1998 για τη μείωση ωραρίου και μισθών και όπως κάνουν σήμερα με τη συμφωνία τους με τον ΣΕΒ για απολύσεις ενόψει της κρίσης, αλλά με τον «όρο» να είναι δήθεν «αιτιολογημένες»... Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στάσης αυτών των πλειοψηφιών είναι και ο ανοιχτός εκβιασμός που ασκούν στους εργαζόμενους του ομίλου Λαναρά να αποδεχτούν την απόλυση ακόμα 250 συναδέλφων τους για να πάρει νέα δάνεια από τις τράπεζες ο εργοδότης τους.

Είναι σίγουρο πως το επόμενο διάστημα μαζί με τις δυσκολίες θα δημιουργούνται δυνατότητες για την ανάπτυξη του ταξικού κινήματος. Την ίδια περίοδο - με την ευκαιρία του συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ στις 17/3 -αναδείχτηκαν ορισμένα χαρακτηριστικά στους αγώνες, αλλά και στη δουλειά των κομμουνιστών, έγιναν βήματα που είχαν αποτελέσματα.

Για παράδειγμα:

Αυτή την περίοδο έγιναν μαζικές συσκέψεις με εργαζόμενους, κάτι που δυσκολευόμασταν να κάνουμε πριν, παρά το βάρος που ρίχναμε σ' αυτή τη μορφή.

Εγιναν συσκέψεις σε κλάδους, όπως ο βιομηχανικός επισιτισμός, οι τηλεπικοινωνίες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, σε επιχειρήσεις των κλάδων της χημικής βιομηχανίας, του μετάλλου, που η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν από 20 έως και 35 η καθεμία. Στήθηκαν νέα σωματεία μέσα από ανάπτυξη αγώνων.

Στήθηκαν Επιτροπές Αγώνα στο μέταλλο, στον τουρισμό, σε επιχειρήσεις. Οι επιτροπές αυτές ανέπτυξαν δράση με παρεμβάσεις σε χώρους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, συσπείρωσαν εργαζόμενους, αυτοδύναμα προέβαλαν στόχους πάλης απέναντι στις εργοδοσίες. Απ' αυτή τη μικρή δράση φάνηκαν δυνατότητες που ξανοίγονται μπροστά μας.

Η επιτυχία του συλλαλητηρίου, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, έχει να κάνει με την παραπάνω δράση. Συμμετείχαν πάρα πολλοί εργαζόμενοι για πρώτη φορά από τους παραπάνω χώρους. Οι πρωτοβουλίες της Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ (συμβολική κατάληψη των γραφείων του ΣΒΒΕ, παρεμβάσεις σε χώρους που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, κ.α.) δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να προβληματιστούν οι εργαζόμενοι, να σκέφτονται την οργάνωση της δράσης τους ώστε να αποφύγουν τέτοιες εξελίξεις και στο χώρο τους. Να έρθουν σε αντιπαράθεση με το σύνολο των εκπροσώπων του συστήματος (εργοδότης, κράτος, κόμματα, συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι).

Σε μια επιχείρηση του κλάδου του μετάλλου, όπου επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν μέτρα όπως το τετραήμερο με αντίστοιχη μείωση του μισθού, η παρέμβαση του ΠΑΜΕ και της Επιτροπής Αγώνα μετάλλου ήταν καθοριστική. Πραγματοποιήθηκαν μαζικές συσκέψεις με τους εργαζόμενους, στήθηκε Επιτροπή Αγώνα, δόθηκε απάντηση στην εργοδοτική τρομοκρατία, με αποτέλεσμα κανένας εργαζόμενους να μην αποδεχτεί την εφαρμογή του. Βεβαίως, ο αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη. Η εργοδοσία πήρε πίσω το τετραήμερο, αλλά προχώρησε στην απόλυση εργαζόμενης - μέλους της Επιτροπής Αγώνα.

Αυτές οι εξελίξεις με την οικονομική κρίση έφεραν μια αναστάτωση στους εργαζόμενους, αναστάτωση που καταλαμβάνει όλο και περισσότερους. Ακόμη και εργαζόμενοι που μέχρι τώρα δεν είχαν εμπειρίες από αγώνες, κατανοούν ευκολότερα πως δε φτάνει να αγωνίζονται για την αύξηση του μεροκάματου, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, πως οι κεφαλαιοκράτες δε θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση παρά μόνο θέλουν να φορτώσουν τα σπασμένα στους εργαζόμενους, να πετύχουν μακροπρόθεσμη νίκη ενάντια στην εργατική τάξη. Κατανοούν ότι εδώ χρειάζεται αντίσταση.

Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης, παρά τον αποπροσανατολιστικό ρόλο των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και παρά την καθαρά υπονομευτική ταχτική και το ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, από κινητοποίηση σε κινητοποίηση, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κάνουν την απογοήτευση και την αγανάκτησή τους συμμετοχή και δράση. Εκεί που συνδέουμε αυτές τις εξελίξεις με τις πολιτικές ευθύνες αυτών που έχουν στρώσει το έδαφος στους βιομήχανους, που τις συνδέουμε με την προοπτική, κατανοούν ευκολότερα οι εργαζόμενοι πως η οικονομική κρίση είναι προϊόν της γάγγραινας του καπιταλισμού. Ετσι, ο οικονομικός αγώνας για την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μπορεί πιο εύκολα στις σημερινές συνθήκες να μεταβάλλεται σε πολιτικό αγώνα.

Πατώντας στα βήματα αυτά συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά. Οργανώνουμε ακόμα και την αμέσως επόμενη περίοδο την αντίσταση σε αυτήν την πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι δουλειά μέσα στους εργαζόμενους, μαζί με τους εργαζόμενους. Δημιουργούμε Επιτροπές Αγώνα, κέντρα ταξικής αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο. Το ταξικό εργατικό κίνημα σε κάθε κλάδο και πόλη με τη δράση και την αλληλεγγύη του να μετατρέπει κάθε χώρο που χτυπιέται σε εστία αντίστασης, με στόχο την παρεμπόδιση της εφαρμογής αυτής της αντεργατικής πολιτικής. Να εξηγούμε στους εργαζόμενους ότι αυτό που τελικά θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων και η δράση του μαζικού λαϊκού κινήματος και πρώτα απ' όλα του εργατικού ταξικού κινήματος.

Οξύνουμε την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, αποκαλύπτουμε σταθερά τον υπονομευτικό του ρόλο, τη στήριξη που παρέχει στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λογική της «συνεννόησης» και της «συναίνεσης» των «κοινωνικών εταίρων» που θέλει να περάσει. Δυναμώνουμε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το δέσιμό του με περισσότερους τόπους δουλειάς, το δυνάμωμά του με νέα σωματεία, συνδικαλιστές, εργαζόμενους. Χωρίς ταλαντεύσεις, συνεχίζουμε στην αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης, αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, που υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Η απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν είναι η σοσιαλδημοκρατία. Να αναδείξουμε ακόμη περισσότερο τις αιτίες, τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου». Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε να εκδηλωθεί σθεναρά η ανυπακοή και απειθαρχία στην ΕΕ, αποδυναμώνοντας τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Στις ευρωεκλογές του Ιούνη οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να εκφράσουν με την ψήφο τους τη λαϊκή αντεπίθεση, ενισχύοντας το ΚΚΕ.