Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 5 το απόγευμα, στη Νίκαια Λάρισας. Το χωριό που ζούσε και αγάπησε και επί χρόνια ήταν πρόεδρος της Κοινότητάς του.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, σε ανακοίνωσή της για το θάνατο του Γιάννη Πατάκη, σημειώνει:

«Εφυγε σήμερα (σ.σ. χθες) το βράδυ από τη ζωή, σε ηλικία 69 χρόνων και κτυπημένος από την ανίατη ασθένεια, ο σ. Γιάννης Πατάκης, στέλεχος του ΚΚΕ και ένας από τους πρωτοπόρους αγωνιστές για τα συμφέροντα των ξωμάχων του κάμπου με ξεχωριστή προσφορά και συμβολή στην υπεράσπιση των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς. Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του σ. Πατάκη, στους άμεσους συνεργάτες του στην ΚΟ Λάρισας και στους συναγωνιστές του στην ΠΑΣΥ. Ο σ. Πατάκης υπήρξε βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Λάρισας και πρόεδρος της γενέτειράς του Κοινότητας Νίκαιας. Πρωτοστάτησε σε μεγάλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις της αγροτιάς. Τιμήθηκε και αναγνωρίστηκε από τους συναδέλφους του για τη συνέπειά του και την αγωνιστική του στάση. Η πορεία του σ. Πατάκη στο αγροτικό κίνημα και στην πολιτική δράση είναι εκείνη που έχει συμφέρον να ακολουθήσει η μικρομεσαία αγροτιά».

Τη βαθιά θλίψη της για την απώλεια του συντρόφου Γιάννη Πατάκη εκφράζει, με ανακοίνωσή της, η ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, που, ανάμεσα στ' άλλα, σημειώνει:

«Η ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, καθώς και οι χιλιάδες φίλοι και μέλη του Κόμματος, εκφράζουμε τη βαθιά θλίψη μας για την απώλεια του σ/φου μας Γιάννη Πατάκη. Εκφράζουμε ολόψυχα τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του. Αποχαιρετούμε τον σ. Γιάννη, που σε όλη του τη ζωή στάθηκε πιστός στις ιδέες και αξίες του ΚΚΕ, με την πρωτοπόρα αγωνιστική στάση του διαπαιδαγώγησε νέα γενιά κομμουνιστών και πρωτοπόρων αγωνιστών. Υπήρξε υπόδειγμα αδιάλλακτου και αφοσιωμένου υπερασπιστή της φτωχής μικρομεσαίας αγροτιάς.

Ο Γιάννης Πατάκης γεννήθηκε στη Νίκαια Λάρισας το 1940 από γονείς αγρότες.

Στις δημοτικές εκλογές του 1975, εκλέχτηκε κοινοτικός σύμβουλος και επανεκλέγεται το 1978 αντιπρόεδρος της Κοινότητας Νίκαιας.

Στη συνέχεια, για τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις, ο λαός της Νίκαιας τον τιμά με την ψήφο του και τον εκλέγει πρόεδρο της Κοινότητας. Τη δράση του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση συνέχισε και τα επόμενα χρόνια, αρχικά ως δημοτικός σύμβουλος Νίκαιας και στη συνέχεια ως νομαρχιακός σύμβουλος Λάρισας.

Αναδείχθηκε αρχικά γραμματέας και στη συνέχεια πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Λάρισας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΓΕΣΑΣΕ, της ΠΑΣΕΓΕΣ και ηγετικό στέλεχος της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ).

Μέλος του ΚΚΕ έγινε το 1974 και αργότερα εκλέχτηκε στη Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας και στην Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας μέχρι πρόσφατα. Εκλέχτηκε βουλευτής το 2000 και στη συνέχεια ευρωβουλευτής του Κόμματος το 2001, παλεύοντας και από αυτές τις θέσεις για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Ο σ. Γιάννης Πατάκης αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην Κομματική Οργάνωση Θεσσαλίας. Αφήνει, όμως, πίσω του ισχυρή παρακαταθήκη, που αποτελεί η ίδια του η ζωή. Απ' αυτήν εμπνέονται σήμερα νέοι κομμουνιστές και πρωτοπόροι λαϊκοί αγωνιστές, που θα συνεχίσουν την πάλη του, μέχρι την τελική δικαίωση των στόχων και οραμάτων του. Θα αποτελέσει πρότυπο λαϊκού αγωνιστή, παράδειγμα που θα ακολουθήσουν οι νέες γενιές».

Ανακοίνωση εξέδωσε και η Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Νομού Λάρισας.

Με αφορμή την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουλή στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την ασφάλεια, στην οποία η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στη βρώμικη επιχείριση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να ποινικοποιήσει την κομμουνιστική ιδεολογία, ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από το ΚΚΕ να υπογράψει δήλωση μετανοίας και υποταγής στη δημοκρατία των βαρβάρων και δολοφόνων ιδιοκτητών των μονοπωλίων, στη δημοκρατία των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Και ισχυρίστηκε ότι εάν «κάποιοι, κάπου για αδιευκρίνιστους λόγους θέλουν να ποινικοποιήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία δε χρειάζεται να ψάξουν πολύ για δικαιολογίες. Αρκεί να διαβάσουν την τελευταία αγόρευση της Παπαρήγα στη Βουλή».

Λέει, λοιπόν, ο αρθρογράφος του ΒΗΜΑΤΟΣ ότι αφού το ΚΚΕ λέει πως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», τότε αυτό δικαιολογεί την ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πως, αφού το ΚΚΕ «υποστηρίζει όλες τις μορφές πάλης», τότε αυτό συνιστά ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πως, επειδή το ΚΚΕ αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, επειδή παλεύει για να ανατρέψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η κομμουνιστική ιδεολογία πρέπει να ποινικοποιηθεί. Και συνεχίζει: «Στη δημοκρατία μας, η ελευθερία και τα δικαιώματα του εργάτη ισούνται με την ελευθερία και τα δικαιώματα του αστού, συνεπώς κατοχυρώνονται και οι δύο».

Στη δημοκρατία, για την οποία μιλά ο δημοσιολόγος της αστικής τάξης στο ΒΗΜΑ, είναι τέτοια η ισότητα ανάμεσα σε αφεντικά και εργάτες, σε αστούς και εργατική τάξη, που οι πρώτοι μετρούν τα κέρδη τους πάνω από τα πτώματα των εργατών Ελλήνων και μεταναστών στα γιαπιά, στα σαπιοκάραβα, στα ναυπηγεία, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Τέτοια ισότητα που οι μανάδες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών παλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για να πάρουν μια σύνταξη 600 ευρώ, όταν η «Δημοκρατία» - δικτατορία του κεφαλαίου την λένε οι εργάτες - μοιράζει δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο για να μην τους «ακουμπήσει» η οικονομική κρίση.

Από την άλλη, η αστική τάξη και οι μηχανισμοί - και μέσα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης - παλεύουν για το αντίθετο. Ενα από τα όπλα τους είναι ο αντικομμουνισμός, όπως αποκρυσταλλώθηκε πρόσφατα και στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Αντικομμουνισμός, όπως εκδηλώνεται από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από τους βαστάζους της αστικής τάξης στα ΜΜΕ, στο πλαίσιο του οποίου - διαβάζουμε και κείμενα σαν αυτό στο ΒΗΜΑ.

Απλά είναι τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, την εξουσία την έχει η αστική τάξη, οι καπιταλιστές. Για να τη διατηρούν ασκούν βία στην εργατική τάξη. Αν θέλει το ΒΗΜΑ να τη λέει βία της δημοκρατίας, δε θα του χαλάσουμε χατίρι. Οι κομμουνιστές τη λένε βία της δικτατορίας του κεφαλαίου. Βία της κυρίαρχης τάξης που με τους νόμους της: Απολύει, κόβει μεροκάματα, αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, στερεί σε πολλούς νέους των λαϊκών οικογενειών να σπουδάσουν, κατακρεουργεί δικαιώματα των μεταναστών, πλαστογραφεί την Ιστορία. Σε αυτήν τη βία, απάντηση είναι η οργάνωση του κοινού αγώνα και η δημιουργία προϋποθέσεων για μια λαϊκή συμμαχία και μέτωπο που με τη βία θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων.