Με την παλιά, γνωστή μέθοδο των «Εκθέσεων» και των «Επιτροπών», η κυβέρνηση φτιάχνει το κλίμα για νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, ενώ ήδη έχει δρομολογηθεί η ανατροπή του καθεστώτος στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ) και το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων, αξιοποιώντας και τη σχετική απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Το κόλπο δοκιμασμένο και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ. Μετά τους αντιασφαλιστικούς νόμους της περιόδου 1990 - 1993, το ΠΑΣΟΚ προετοίμασε τη δική του επίθεση και τους μετέπειτα αντιασφαλιστικούς του νόμους (1998 - 1999) μέσα από την «Εκθεση Σπράου». Στη δεκαετία που διανύουμε, την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου Ρέππα το 2002 προετοίμασε η μελέτη των Αγγλων αναλογιστών, ενώ για τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο της ΝΔ, το ρόλο του λαγού ανέλαβε να παίξει η Επιτροπή Αναλυτή και ο «διάλογος» που εξελίχτηκε στις επιτροπές της Βουλής. Και πάντα, βέβαια, μαζί με τις εκθέσεις, τις μελέτες και τις επιτροπές, στην ποδηγέτηση του κινήματος και την κατάπνιξη των αντιστάσεων, ειδική αποστολή είχαν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τον «κοινωνικό διάλογο».

Τώρα, το σκηνικό ξαναστήνεται. Επιστρατεύουν την άεργη και επί της ουσίας ανύπαρκτη Εθνική Αναλογιστική Αρχή, φέρνοντας στην επικαιρότητα τη σχετική Εκθεσή της που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, ενώ στο γήπεδο της τρομοκράτησης των εργαζομένων κατεβαίνει και το βαρύ πυροβολικό, με την Εκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλου. Ο τελευταίος κρίνει ότι ο νόμος Πετραλιά ήταν αναγκαίος μεν, αλλά δε φτάνει, αφού - όπως είπε στην ομιλία του την περασμένη Τετάρτη - «η γήρανση του πληθυσμού θα καταστήσει αναγκαία και άλλα τολμηρά βήματα, με στόχο τη μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών».

Οταν τον περασμένο Σεπτέμβρη πρωτοδημοσιεύτηκε η Εκθεση της Αναλογιστικής Αρχής, από τότε ο «Ρ» σημείωνε χαρακτηριστικά ότι «η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Αρχή, για να ανοίξει και πάλι θέμα Ασφαλιστικού...». Δεν είναι όμως γνωστή και παλιά μόνο η μεθόδευση. Παλιά και διάτρητα είναι και τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύουν κάθε φορά αυτοί που επιβουλεύονται τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Το δημογραφικό, η γήρανση του πληθυσμού, τα ελλείμματα και η επιβάρυνση του προϋπολογισμού, είναι η αναμασημένη τροφή που σερβίρεται στο πόπολο. Τα ίδια έλεγε η ΝΔ όταν ψήφιζε τους αντιασφαλιστικούς νόμους το 1990 - 1992, τα ίδια το ΠΑΣΟΚ, το διάστημα 2001 - 2002, με το πακέτο Γιαννίτση και το νόμο Ρέππα. Τα ίδια πριν την ψήφιση του νόμου Πετραλιά, τα ίδια και μετά την ψήφισή του, όπως κάνει τώρα ο κ. Προβόπουλος.

Μόνο που δεν πρωτοτυπούν ούτε αυτοί. Τα ίδια ακριβώς προσχήματα επιστράτευε η άρχουσα τάξη από τη δεκαετία του 1950! Ιδού πώς καταγράφει Εκθεση του υπουργείου Συντονισμού το 1959 (!), εδώ και μισόν αιώνα δηλαδή, τα προβλήματα του Ασφαλιστικού: «Περιορισμένα τα δυνάμενα να διατεθούν διά την κοινωνικήν ασφάλισιν μέσα. Το ποσοστό (της κοινωνικής ασφάλισης εις το ΑΕΠ) δέον να θεωρηθεί ήδη λίαν υψηλό». Και ακόμα: «Το ελλειμμα (...) αποτελεί το πλέον σοβαρόν και επείγον πρόβλημα της κοινωνικής ασφαλίσεως».

Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε την πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της, για πενήντα χρόνια να λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, να τα παρακρατούν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τόση ήταν η αγωνία τους για τα οικονομικά προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος και για τα «περιορισμένα μέσα» που διέθετε, ώστε μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια, σχεδόν 60 δισεκατομμύρια ευρώ, κεφάλαια δηλαδή που είναι δύο φορές η σημερινή περιουσία των Ταμείων, να κάνουν φτερά... Να γίνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις, καράβια και τράπεζες στα χέρια της αστικής τάξης.

Σχεδόν μια εικοσαετία τώρα, όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι κατέληγαν σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης σε μείωση των συντάξεων και χειροτέρευση όρων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης. Αυτό «ψήνουν» και τώρα οι διάφορες Εκθέσεις, είτε του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είτε της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής. Ούτε όμως στις «προτάσεις» τους λένε τίποτα καινούριο. Τούς έχουν προλάβει, οι όμοιοί τους, εδώ και μισόν αιώνα.

Να τι διαπίστωνε η ίδια επιτροπή του υπουργείου Συντονισμού το 1959: «Ανάγκη αναμορφώσεως της όλης νομοθεσίας διά να τεθούν βασικαί αρχαί»! Και μάλιστα «ενδεικτικώς» εστίαζε στο τι έπρεπε να αλλάξει: «υπερβαλλόντως επιεικείς προϋποθέσεις συνταξιοδοτήσεως», «εξαιρετικώς χαμηλά όρια ηλικίας (σ.σ. συνταξιοδότησης)», «ισοπεδωτικός τρόπος υπολογισμού συντάξεως».

Αν όλα αυτά, τα ξαναδιαβάζουμε στις Εκθέσεις που προαναφέραμε, αν σήμερα τα ακούμε από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, αν τα 'χει στο πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ, αυτό δε συμβαίνει λόγω σύμπτωσης. Γιατί, ανέκαθεν, από την ίδρυση των πρώτων Ταμείων και παρά τους αγώνες της εργατικής τάξης, το μεγάλο κεφάλαιο δεν έπαψε να αντιμάχεται κάθε κοινωνική κατάκτηση, να εποφθαλμιά τα αποθεματικά και τις εισφορές των εργαζομένων, σταθερά να επιδιώκει να κάνει πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης, είτε αυτό αφορά άμεσα το μισθό, είτε τις άλλες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (π.χ. Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις).

Ακριβώς αυτή η επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών κάνει και το ασφαλιστικό πρόβλημα «άλυτο». Γιατί πάντα το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα μηχανεύονται «θεωρίες» και προσχήματα, για να προωθούν χειρότερους όρους για τη ζωή των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα του «Ασφαλιστικού». Πρόβλημα βαθιά πολιτικό και ταξικό. Δεν είναι ούτε πρόβλημα «γήρανσης του πληθυσμού», ούτε «ελλειμμάτων», όπως το παρουσιάζουν οι απολογητές του συστήματος. Και από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, δεν μπορεί παρά να είναι πεδίο ταξικής πάλης, οργάνωσης και διεκδίκησης για την ικανοποίηση των αναγκών της.

Να γιατί, είκοσι χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ «λύνουν» το Ασφαλιστικό και αυτό - όπως μας λένε τώρα - παραμένει άλυτο. Και δε θα το «λύσουν», αφού ο πραγματικός τους στόχος είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η εξασφάλιση προϋποθέτει σήμερα για το καπιταλιστικό σύστημα, και μείωση συντάξεων, και αύξηση των ορίων ηλικίας, και μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, και το χρηματιστηριακό τζόγο.

Αλλωστε, όλες αυτές οι ανατροπές δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, σε όλα τα κράτη της ΕΕ προωθούνται οι ίδιες αλλαγές και πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Πώς μπορεί, άραγε, να εξηγηθούν οι ανατροπές στα ασφαλιστικά συστήματα στην πιο ισχυρή οικονομία της ΕΕ - και πριν ακόμα την κρίση - όπως είναι η Γερμανία; Πώς ερμηνεύονται ανατροπές που έγιναν τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να προωθούνται σε εύρωστες οικονομίες όπως η Γαλλία, η Σουηδία και αλλού; Με έναν και μόνο λόγο: Την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τον παραμερισμό κάθε εμποδίου στο δρόμο για την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας που κινείται με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και μέσω του κέρδους.

Ας αναρωτηθούμε: Γιατί, άραγε, η πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία του κόσμου, η χώρα με τις πιο ισχυρές εταιρείες, όπως είναι οι ΗΠΑ, έχει σήμερα 47 εκατομμύρια ανασφάλιστους, χωρίς καθόλου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δεκάδες εκατομμύρια μισοασφαλισμένους; Πώς γίνεται μια οικονομία, που κρατάει «γονατισμένες» ολόκληρες χώρες και λαούς, να μην μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συντάξεις και στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας ούτε για το δικό της λαό;

Για τον απλό λόγο, γιατί και εκεί, όπως και στην ΕΕ και στη χώρα μας, η «ανάπτυξη» είναι για τους κεφαλαιοκράτες. Γιατί και εκεί, όπως και εδώ, έχει οικοδομηθεί μια οικονομία και μια κοινωνία που στηρίζεται στη σκληρή εκμετάλλευση της πλειοψηφίας. Γι' αυτό και εδώ - δε θα «λύσουν» - όπως και εκεί τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν «έλυσαν», το Ασφαλιστικό. Αν θέλουμε να δούμε πού πηγαίνει η ΕΕ, πού σπρώχνουν τη χώρα μας στο Ασφαλιστικό, κοιτάτε τις ΗΠΑ.