ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιος πληρώνει το έλλειμμα;

Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Γιούροστατ), που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Τετάρτη, καταγράφουν επιδείνωση του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2008. Το μεν δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 5% του ΑΕΠ και το κατά Μάαστριχτ δημόσιο χρέος αναρριχήθηκε στο 97,6% του ΑΕΠ. Σαν έτοιμος από καιρό, ο υπουργός Οικονομίας, από τη σκοπιά του πολέμιου των ελλειμμάτων, δήλωσε απερίφραστα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι έτοιμη να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για τη μείωση των ελλειμμάτων, κάτω από το 3% του ΑΕΠ, όπως έχουν από κοινού συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μέτρα, τα οποία, όπως έχει ξεκαθαρίσει ήδη η κυβέρνηση, θα έχουν και πάλι αντιλαϊκό προσανατολισμό. Αντίθετα, αποκλείει τη συμμετοχή των επιχειρήσεων και των τραπεζών, στην προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, με το επιχείρημα ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης το κεφάλαιο, όχι μόνο δεν πρέπει να επιβαρυνθεί, αλλά αντίθετα απαιτείται η ενίσχυσή του...

Επομένως το ερώτημα που τίθεται, δεν είναι αν θα πρέπει να ληφθούν μέτρα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Αυτά δημιουργούνται επειδή οι κυβερνήσεις ενισχύουν το κεφάλαιο. Το ερώτημα είναι ποιοι θα κληθούν να πληρώσουν τις συνέπειες. Και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου φορτώνουν την πληρωμή τους στο λαό. Η διόγκωση του δημοσιονομικού προβλήματος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το ρόλο του καπιταλιστικού κράτους στην αναπαραγωγική διαδικασία του κοινωνικού κεφαλαίου. Που απαιτεί τη συνεχή κρατική του ενίσχυση. Αλλο ένα γεγονός που δείχνει ότι η ύπαρξη του κράτους δεν αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου, αλλά αντίθετα επιτελεί ρόλο εξυπηρέτησης των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, της τάξης των αστών. Και ως προς τις οικονομικές του λειτουργίες, αυτό στο οποίο προσβλέπει είναι να ενισχύει τις επιχειρήσεις.

Η ενίσχυση του κεφαλαίου από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι που δημιουργεί τα ελλείμματα. Δηλαδή τα έξοδα του προϋπολογισμού είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα όχι γιατί δίνονται για κοινωνικές δαπάνες, αυτές περικόπτονται, αλλά γιατί το μεγαλύτερο μέρος τους δίνεται για πολύμορφες επιδοτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η ενίσχυση των τραπεζών στο όνομα της κρίσης με τα 28 δισ. ευρώ. Επίσης τα ελλείμματα δημιουργούνται και με άλλες μορφές. Με τη θέσπιση φοροαπαλλαγών στις επιχειρήσεις, με την ενεργοποίηση «αναπτυξιακών» νόμων, την εφαρμογή των λεγόμενων ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης. Σε τελική ανάλυση, το δημοσιονομικό πρόβλημα έχει τις ρίζες του στη φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης. Οταν από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου λαμβάνονται μέτρα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, από αυτά εξαιρούνται οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Για να ισοσκελιστούν τα έσοδα με τα έξοδα το κράτος δανείζεται. Και έτσι δημιουργείται και το δημόσιο χρέος. Ο δε προσανατολισμός αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και του χρέους γίνεται πάντα σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Δηλαδή με επιβολή έμμεσων φόρων, με πάγωμα μισθών και συντάξεων των εργαζομένων στο δημόσιο, με μείωση των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών, με πέρασμα λειτουργιών του κράτους στους ιδώτες κλπ. Γι' αυτό οι κομμουνιστές επιμένουν και παλεύουν την άποψη ότι ο λαός δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για τα ελλείμματα και το χρέος. Τη δημοσιονομική κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία που τη δημιούργησε. Οι εργαζόμενοι, ο λαός να παλέψουν για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους και να τιμωρήσουν πολιτικά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Εμπορευματοποιούνται ακτές και το ... κύμα!

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλη μια μελανή σελίδα στην επιχείρηση «παράδοση των ακτών» της χώρας μας στο μεγάλο κεφάλαιο - όσων βέβαια είχαν απομείνει ακόμη ελεύθερες - κατέγραψε η προχτεσινή κοινή υπουργική απόφαση, με την οποία παραχωρούνται στους δήμους ο αιγιαλός και οι παραλίες και μέσω αυτών σε διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ο λαός έτσι και οι εργαζόμενοι χάνουν και τα τελευταία περιθώρια ελεύθερης και δωρεάν πρόσβασης στις ακτές, παρότι είναι λαϊκή περιουσία!

Το έργο της παράδοσης των ακτών, όμως, στο μεγάλο κεφάλαιο έχει την ιστορία του:

Προηγήθηκε ο νόμος 2971/2001 (ΠΑΣΟΚ), τον οποίο επικαλείται και η προχτεσινή απόφαση, ο οποίος επιτρέπει την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού και των παραλιών ή την παραχώρησή τους για αποκλειστική χρήση από επιχειρηματίες έναντι ...ενοικίου!
Ακολούθησε ο νόμος 3105/2003 (πάλι ΠΑΣΟΚ) που επέτρεψε στην «Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ» να άρει την προστασία μεγάλων τμημάτων του αιγιαλού γύρω από τις τουριστικές μονάδες του ΕΟΤ και να τις παραδώσει στο μεγάλο κεφάλαιο.
Ακολούθησε ο νόμος 3342/2005 (ΝΔ) για την «αξιοποίηση» των Ολυμπιακών Ακινήτων, με βάση τον οποίο εκχωρήθηκαν οι ακτές του Σαρωνικού σε μεγαλοεπιχειρηματίες για ξενοδοχεία, μαρίνες και άλλες εγκαταστάσεις.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής και των δύο κομμάτων είναι οι εργαζόμενοι, για να κάνουν το καλοκαίρι ένα μπάνιο, να πληρώνουν ακόμη και ένα ...μεροκάματο!

ΥΣ: Αλήθεια με ποιον από τους παραπάνω νόμους δόθηκε άδεια για τη μεγαλεπήβολη - και προφανώς κερδοφόρα - επένδυση της κατασκευής ολόκληρου πλωτού νησιού - καφετέριας και εστιατορίου που θα λειτουργεί ως πανάκριβη ατραξιόν μέσα στο λιμάνι του Βόλου; Και τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας μέσα σ' αυτό το όργιο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας;

Η ... ακραία ανισότητα...

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και άκρως αποκαλυπτικές, για τον τρόπο που στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται το θέμα των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, είναι το κείμενο για τα «διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας», που δημοσιεύτηκε στη χτεσινή ΑΥΓΗ.

Ο προβληματισμός, που αναπτύσσεται στο κείμενο, κινείται γύρω από την αναζήτηση απαντήσεων πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν και να ελεγχθούν δείκτες όπως είναι τα δημόσια ελλείμματα, το χρέος και το εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας. Ο συντάκτης του, αφού υιοθετεί την άποψη ότι η αριστερά κατανοεί το πρόβλημα που υπάρχει με τους δείκτες αυτούς, εξηγεί ότι «η βασική αιτία του οικονομικού προβλήματος είναι το κοινωνικό ζήτημα - το κύριο διαρθρωτικό πρόβλημα - είναι η ακραία κοινωνική ανισότητα» και από αυτή την άποψη καταλήγει ότι «ο πραγματισμός και όχι η επανάσταση, λοιπόν, επιβάλλει μια τολμηρή αναδιανεμητική πολιτική».

Το γεγονός ότι εν έτει 2009, με την οικονομική κρίση του καπιταλισμού να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται παρόμοιες απόψεις και μάλιστα διεκδικούν δάφνες προοδευτικότητας και αριστεροσύνης, είναι απόλυτα ενδεικτικό και αποδεικτικό του χαρακτήρα του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού. Γιατί, όσοι στις σημερινές συνθήκες περιορίζουν το βασικό οικονομικό πρόβλημα στο «διαρθρωτικό πρόβλημα» και στην ...«ακραία» κοινωνική ανισότητα, προτείνοντας ως διέξοδο την αναδιανομή, το μόνο που καταφέρνουν είναι ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, να αφοπλίζουν την εργατική τάξη προβάλλοντας την ουτοπία της δυνατότητας εφαρμογής πολιτικής αφαίρεσης κερδών από το κεφάλαιο για να δοθούν στους φτωχούς και μάλιστα σε συνθήκες απελευθέρωσης. Αρα εμποδίζουν τη συνειδητοποίηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες, η ακραία και κάθε φτώχεια είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που απαιτεί πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών κόντρα στα μονοπώλια, με προοπτική τον κύριο στόχο, που είναι η ρήξη και η ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Δεύτερον, να γίνονται ουρά και να αναμασούν όσα μονότονα επαναλαμβάνουν τους τελευταίους μήνες οι πλέον ντούροι θιασώτες των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, με το περιτύλιγμα του εξωραϊσμού μέσω αναδιανομής, του μικρότερου κακού. Γιατί καμιά αναδιανομή δε λύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

... και οι ομοιότητες

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μόλις προχτές, σε άρθρο του στην «ΕΣΤΙΑ», ο γνωστός για τις απόψεις του Ανδριανόπουλος έλεγε περίπου τα ίδια, όταν, μιλώντας για το «νέο καπιταλισμό», εξηγούσε ότι «το μέλλον του βρίσκεται στην φροντίδα της κοινωνικής του φυσιογνωμίας», μια και «η μεγάλη ανισότητα προκαλεί σοβαρές ψυχολογικές παρενέργειες» και άρα πρέπει να «φροντίζει, ώστε οι όποιες διαφορές εισοδημάτων να συμπληρώνονται από σοβαρές και αποτελεσματικές κοινωνικές υπηρεσίες».