Τα συνθήματα Απειθαρχία - Ανυπακοή δεν είναι σημερινά. Μετά το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, οπότε διαμορφώθηκε το Πρόγραμμα του Κόμματος, τα συναντάς στις ομιλίες, στην αρθρογραφία, στις συνεντεύξεις, στα κομματικά έντυπα και στον «902», στα πανό και στις αφίσες μας, στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτάκια, στις πλατείες και στους δρόμους. Εχουν γίνει συνθήματα εργατών - εργατριών, που δεν ταυτίζονται με όλο το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του ΚΚΕ, ενώ δονούν και ανθρώπους που δε βρίσκονται στη δράση, απλώς ψηφίζουν στις εκλογές ή και μόνο στους συνδικαλιστικούς χώρους. Μάλιστα, μια παραλλαγή αυτών των συνθημάτων, το «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι», έγινε και αντικείμενο κλοπής: Από το ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να φαιδρύνει το σύνθημα, και από την ΟΝΝΕΔ, με αποτέλεσμα να το ευτελίσει τελείως. Η κλοπή δείχνει, έστω κι έτσι, τη μεγάλη απήχηση των παραπάνω συνθημάτων.

Είναι φανερό ότι τα παραπάνω συνθήματα, βασικά συνθήματα του ΚΚΕ και σε αυτή τη μάχη των ευρωεκλογών, δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση της ΝΔ και στα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αυτά τα κόμματα δεν απειθαρχούν, δε δείχνουν ανυπακοή, αντίθετα είναι απόλυτα εναρμονισμένα με τη στρατηγική της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους.

Τι σημαίνει απειθαρχία - ανυπακοή προς την ΕΕ, ειδικότερα εδώ στην Ελλάδα;

Σημαίνει να μη νομιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι στη συνείδησή τους τις αποφάσεις της ΕΕ, της ελληνικής Βουλής, της κυβέρνησης. Να αντιταχθούν στα 3ωρα και στα 4ωρα, στους μισθούς πείνας, στην πανάκριβη Παιδεία, στη συνταξιοδότηση στα 70, στο 65ωρο και λοιπά.

Δε σημαίνει ότι το ΚΚΕ καλεί τον άνεργο να μην εργαστεί με ελαστικά ωράρια και να πεθάνει από την πείνα. Αναγκαστικά ο εργάτης δουλεύει όπου βρει. Το θέμα είναι να μην αποδεχθεί αυτό ως δίκαιο νόμο, ως μοίρα του, αλλά να θεωρεί βαθιά ότι νόμος είναι το δίκιο του και όχι οι αντεργατικές αποφάσεις της όποιας Βουλής ή Ευρωβουλής.

Απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει να ξηλώνεις τις χαφιεδοκάμερες, όπως για παράδειγμα έκανε η πλειοψηφία του Δήμου Νίκαιας. Σημαίνει να αρνείσαι την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, όπως για παράδειγμα έκαναν η πλειοψηφία του Δήμου Νίκαιας και παλιότερα η επίσης κομμουνιστική πλειοψηφία του Δήμου Περάματος.

Απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει και η άρνηση του ΚΚΕ να αποδεχθεί έλεγχο από την Εφορία των συνδρομών και εισφορών χιλιάδων μελών και φίλων του, τόσο γιατί το ΚΚΕ έχει πικρή πείρα παλιότερων χρόνων, όσο και γιατί και σήμερα είναι πολυπληθείς οι διώξεις εργατών και εργατριών, που μόλις απεργήσουν απολύονται!

Απειθαρχία είναι να ρίχνεις τα κάγκελα νατοϊκής βάσης απ' όπου βομβαρδίζονται λαοί, σε πείσμα διεθνούς συμφωνίας που έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση. Το ίδιο και εκείνο το περίφημο βήμα των κομμουνιστών, προσπέλασης της απαγορευτικής γραμμής που οριοθέτησαν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πρεσβεία των ΗΠΑ, κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα.

Ο εργαζόμενος που αντιδρά στην ανεργία και στη λιτότητα, που αγανακτεί, επί της ουσίας απειθαρχεί, έστω κι αν δεν το βλέπει έτσι, έστω κι αν δεν συνειδητοποιεί ακόμη ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα.

Το σύνθημα απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει δράση καθημερινή σε κάθε τόπο δουλειάς και κατοικίας, με τη χρήση όλων των μορφών πάλης που θα αποφασίσει ο συγκεκριμένος συλλογικός χώρος των εργατών - εργατριών, όσο μικρός κι αν είναι αυτός. Ναι, οι εκατό εργάτες ενός εργοστασίου έχουν δικαίωμα να κλείσουν μία εθνική οδό. Οπως το έχουν και οι χίλιοι και οι δέκα χιλιάδες.

Απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει, λοιπόν, ότι ο εργαζόμενος αψηφά την ύπαρξη νόμων που εμποδίζουν τη δράση του, νόμων που άλλοι ονομάζονται «περί παρακώλυσης συγκοινωνιών» και άλλος ορίζει ως «τρομοκρατική ενέργεια» την κατάληψη οδοστρωμάτων και δημοσίων κτιρίων.

Το δικαίωμα να δρα το ΚΚΕ, να δρουν η εργατική τάξη, ο λαός, με αυτά τα συνθήματα, το έχουν από το επιστημονικά αποδεδειγμένο γεγονός, ότι όλο τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι και τον ιδιοποιείται το κεφάλαιο. Το έχουν από το γεγονός ότι η πολιτική εξουσία στηρίζει και νομικά θωρακίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι παραγωγοί του πλούτου τον δικαιούνται εξ ολοκλήρου. Είναι δικός τους.

Το ΚΚΕ δεν κρύβει τους στόχους του. Ούτε τους διακηρύσσει μόνο. Και τους λέει δημόσια και παλεύει για να τους υιοθετήσουν η εργατική τάξη και οι δυνάμει σύμμαχοί της.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο, ότι αυτή η επίθεση εντάθηκε μόλις έσκασε μύτη η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Τα αστικά κόμματα και τα οικονομικά τους στηρίγματα ένιωσαν τον υπαρκτό κίνδυνο να ανυψωθεί το ταξικό εργατικό κίνημα, να απομονωθούν οι κυβερνήσεις, τα όργανα του κεφαλαίου σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και να τσακιστεί η εργοδοτική τρομοκρατία. Αυτά όλα βεβαίως πηγαίνουν χέρι χέρι με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και με την αγωνιστική ανάταση των μαζών.

Μαζί με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και δημοσιογραφικά όργανα, επιστρατεύτηκαν και καθηγητές Πανεπιστημίων, που... φρικίασαν μπροστά στο άκουσμα! Και συνόδευσαν τη φρίκη τους με τον απαραίτητο αντικομμουνισμό!

Ας δούμε δύο από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις πανεπιστημιακών.

Του Στ. Τσακυράκη, ο οποίος έγραψε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (28/04/2009):

«Αναρωτιέμαι τι σημαίνει άραγε η ανυπακοή στην οποία καλεί τους πολίτες το ΚΚΕ. Δεν επαναλαμβάνει απλώς αυτό που χρόνια τώρα διατυμπανίζει, ότι δηλαδή πρέπει να τα σπάσουμε με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ, τους φιλελεύθερους και τους ιμπεριαλιστές, αλλά καλεί το λαό σε ανυπακοή. Με αφορμή μάλιστα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την εξίσωση των συνταξιοδοτικών ορίων μεταξύ ανδρών και γυναικών, πρόσθεσε και τη λέξη απειθαρχία. Ανυπακοή και απειθαρχία, λοιπόν. Συμβιβάζεται με τη δημοκρατία το κάλεσμα ενός κοινοβουλευτικού κόμματος σε ανυπακοή (...); Η απάντηση είναι φυσικά και κατηγορηματικά αρνητική».

Και του Θ. Διαμαντόπουλου, ο οποίος έγραψε στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ (25/4/2009):

«Ας αναλογιστούμε μόνο τι αντιδράσεις θα προκαλούσε η φράση νόμος είναι το δίκιο του αστού, προφερόμενη από κάποιον πολιτικό που θα έκρινε ότι τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα οικειοποιούνται και εκμεταλλεύονται τη δημιουργικότητα και τον παραγωγικό μόχθο της αστικής τάξης»...

Εννοείται ότι τα παραπάνω των κυρίων καθηγητών συνοδεύονται με τα γνωστά «σταλινολογικά» των εγκλημάτων! Επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι ο αντικομμουνισμός πηγαίνει πάντα μαζί με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, με την προσπάθεια να μένουν οι εργαζόμενοι στο περιθώριο, υποταγμένοι, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα.

Ιδού, λοιπόν, ο Στ. Τσακυράκης: «το ΚΚΕ (...) έχει δικαιολογήσει ακόμη και τις διαβόητες "δίκες" της Μόσχας, τις μαζικές εκτελέσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψυχιατρεία»... Σε ανάλογο ύφος και ο Θ. Διαμαντόπουλος.

1. Δεν αναγνωρίζουν στο λαό το «δικαίωμα» να επιλέγει το δρόμο που εκείνος αποφασίζει. Αναγνωρίζουν στο λαό μόνο το δικαίωμα να επιλέγει διαχειριστή της δυστυχίας του! Με αυτή την έννοια και μόνο, επικαλούνται τη δημοκρατία. Τους εργαζόμενους στηλιτεύουν και τότε που κάνουν μία πορεία! Αυτό χαρακτηρίζει και τους διανοούμενους που βρίσκονται στην υπηρεσία της αστικής εξουσίας και πολλούς ακόμα, θαμώνες της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, συνολικά της ηγεσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηρίζει, όμως, και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», το ΛΑ.Ο.Σ. και το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

2. Την απειθαρχία και ανυπακοή του στις αντιλαϊκές αποφάσεις το ΚΚΕ δεν την επαιτεί, ούτε παραπονιέται που οι αστοί και οι κονδυλοφόροι τους δεν την αναγνωρίζουν στο μαχόμενο εργάτη. Τη θεωρεί (και είναι) δικαίωμά του, δικαίωμα όλων των εργατών - εργατριών, των μικρομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, να αντεπιτεθούν. Η αντεπίθεση διεξάγεται τώρα, καθημερινά, στους δρόμους και στην κάλπη. Και θα πάρει διαστάσεις χειμάρρου αργά ή γρήγορα.

3. Η ψήφος στο ΚΚΕ στην ερχόμενη μάχη των ευρωεκλογών είναι ψήφος απειθαρχίας - ανυπακοής στα χειρότερα μέτρα που έχουν ετοιμάσει σε βάρος του λαού, των λαών, η ΕΕ με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.