Οσο πλησιάζουμε προς την ημέρα των ευρωεκλογών, τόσο το κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων, παρά την προβολή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και το «σπρώξιμο» των δημοσκοπήσεων, αποκαλύπτεται. Και αποκαλύπτεται γιατί δεν έχει τίποτε να πει για τα λαϊκά προβλήματα. Για τον εργάτη, τον φτωχό αγρότη, τα προβλήματα της νεολαίας. Και είναι απολύτως λογικό, αφού όσα λένε και οι αλλαγές που προτείνουν ταυτίζονται με δράσεις που έχουν στόχο τις επενδύσεις (βλέπε: μπίζνες) δισεκατομμυρίων ευρώ «πράσινων μονοπωλίων», με πρόσχημα τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα.

Οσο και να ψάξει κανείς, στα κείμενά τους δε θα βρει παρά απαντήσεις που αποκρύπτουν την ταξική φύση, όχι μόνο των περιβαλλοντικών προβλημάτων, για τα οποία καλλιεργείται έντεχνα ότι γι' αυτά ευθύνονται εξίσου και οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια, αλλά και για όλα τα άλλα σημαντικά προβλήματα, όπως αυτά της Υγείας, της Παιδείας, των εργασιακών σχέσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης κ.ά. Οι Οικολόγοι είτε δεν τοποθετούνται καθόλου για τέτοια ζητήματα, είτε αρκούνται σε κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις που δεν αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Οπως δεν τοποθετούνται καθαρά για την ιμπεριαλιστική φύση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τον ευρωστρατό κ.ά. Προφανώς επειδή θέλουν να κρύψουν ότι μέσω του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, του οποίου είναι μέλος, έχουν ταχθεί στο Ευρωκοινοβούλιο υπέρ όλων των επεμβάσεων της ΕΕ σε τρίτες χώρες.

Οι Οικολόγοι - Πράσινοι δεν κρύβουν ότι είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν το σύστημα ως «τσόντα» των δύο μεγάλων κομμάτων. Για το ενδεχόμενο να συνεργαστούν με ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους Μιχ. Τρεμόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, αφού δήλωσε πρώτα ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι «δεν είναι δεκανίκι καμίας εξουσίας», αμέσως μετά επιβεβαίωσε ότι ετοιμάζονται να γίνουν σωσίβιο του συστήματος. «Εμείς μιλάμε, δήλωσε συγκεκριμένα, για προγραμματική συζήτηση, λέμε για διάλογο στην ελληνική κοινωνία για να διαπιστώσουμε ποια είναι τα θέματα που μπορεί να έχουμε κοινή πορεία σε όλα τα επίπεδα και στην κοινωνία και στην εναλλακτική διακυβέρνηση και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης και σε κεντρικό». Και πρόσθεσε: «Αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να είναι μόνοι εναντίον όλων, ή κάποιοι θέλουν απλά να αναβαθμίσουν την αξίωσή τους να κυβερνήσουν αυτοδύναμα είναι δικαίωμά τους, είναι μια πολιτική επιλογή. Αλλά εμείς έχουμε μια άλλη κουλτούρα»!

Η ψήφος, λοιπόν, στους Οικολόγους Πράσινους είναι χαμένη ψήφος. Είναι ψήφος που στηρίζει ένα ανάχωμα του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια να χαραμίζει την ψήφο του. Αλλά πρέπει να την κάνει δύναμη για αγώνα, ρήξη και ανατροπή ενός συστήματος που του καταστρέφει τη ζωή. Γιατί ξέρει πλέον καλά ότι η πάλη για τη βελτίωση του περιβάλλοντος είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την πάλη για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Ξέρει ποιοι υπερασπίζονται το δίκιο του και ποιοι του «πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες»...

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Οικολόγοι - Πράσινοι απουσιάζουν από τους αγώνες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας που αγωνίζονται και διεκδικούν καλύτερα μεροκάματα, δωρεάν Παιδεία και Υγεία για όλους, την αποτροπή των απολύσεων και της κατεδάφισης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, την απόκρουση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Αντίθετα, κάνουν προτάσεις για το πώς θα βγει το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση μέσα από «πράσινα new deal» και πράσινες επενδύσεις από «πράσινους» καπιταλιστές. Δηλαδή παραδίδουν το περιβάλλον στους βιαστές του. Οι ίδιοι, άλλωστε, δεν κρύβουν ότι είναι υπέρ της «ελεύθερης αγοράς», θέτοντας την προϋπόθεση αυτή να μην είναι ανεξέλεγκτη, λες και είναι ποτέ δυνατό να ελεγχθεί! Εχουν ξεκαθαρίσει ότι είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Επομένως είναι υπέρ της εμπορευματοποίησης της γης, του νερού, των δασών, της δημόσιας περιουσίας, του αιγιαλού και της παραλίας. Αρκεί οι επενδύσεις αυτές στην ούγια να γράφουν «πράσινη» και «οικολογική»!

Οι Οικολόγοι - Πράσινοι δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι είναι υπέρμαχοι των «πράσινων λύσεων». Ταυτόχρονα, όμως, δε βγάζουν τσιμουδιά για το περιβάλλον εργασίας, που εξακολουθεί να είναι αιτία φθοράς, αρρώστιας και θανάτου ανυπολόγιστου αριθμού εργαζομένων. Αρκεί να θυμίσουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, 1,1 εκατομμύριο εργαζόμενοι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους εξαιτίας των συνθηκών εργασίας, δηλαδή 3.000 θάνατοι τη μέρα ή 2 θάνατοι το λεπτό. 300.000 θάνατοι από αυτούς έχουν μάλιστα ως αιτία την έκθεση των εργαζομένων σε επικίνδυνες ουσίες. Συμπαρατάσσονται έτσι ουσιαστικά με τα μονοπώλια, που δε δίνουν δεκάρα τσακιστή από τα τεράστια κέρδη τους ούτε για αντιρρυπαντική τεχνολογία, ούτε για μέτρα ασφάλειας των εργαζομένων και των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, όπως για παράδειγμα το Θριάσιο, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος να έχουμε τραγωδίες τύπου Σεβέζο.

Η θέση των Οικολόγων - Πράσινων για τους εργαζόμενους είναι πως πρέπει «να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους». Οι Οικολόγοι - Πράσινοι ζητούν από την εργατική τάξη να αποδεχτεί να πληρώσουν και νέα χαράτσια και «πράσινους» φόρους για την ενέργεια και το περιβάλλον. Σαν αυτά που προετοιμάζονται σε εφαρμογή της Οδηγίας για το νερό, που με πρόσχημα τη λειψυδρία και την ανάκτηση του περιβαλλοντικού κόστους, επιβάλλει υδρόμετρα στους αγρότες, ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα διαχείρισης των υδάτων και μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια ύδρευσης.

Από την άλλη πλευρά, μέσα από εκδηλώσεις τους, οι Οικολόγοι - Πράσινοι προσπαθούν να προβάλουν κάποιες ...«ηθικές τράπεζες» και κάνουν λόγο για κάποιο «Ηθικό Χρηματοπιστωτικό Σύστημα», σε αντίθεση με το συμβατικό που ρουφά το αίμα του λαού. Είναι ολοφάνερο ότι το μόνο που επιδιώκεται μέσα από το διαχωρισμό των τραπεζών σε «καλές» και «κακές» είναι να καλλιεργούνται αυταπάτες και να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για «καλές» και «κακές» επιχειρήσεις συνολικά. Η πράσινη τράπεζα όπως την παρουσιάζουν είναι τράπεζα με συνεταίρους Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και «πράσινους επιχειρηματίες» που αντλούν τα κεφάλαιά τους από τα κονδύλια της ΕΕ, προκειμένου να εκμεταλλεύονται «ηθικά» τους εξαθλιωμένους. Αλλωστε, στις επεξεργασίες τους, αντιγραφή από την Ιταλία και άλλες χώρες της ΕΕ που διάφοροι επιτήδειοι έχουν προχωρήσει σε ανάλογα εγχειρήματα, το λένε καθαρά. Δε χάνουν αυτές οι τράπεζες τα κέρδη τους. Αλλά είναι λιγότερο ληστρικές από τις άλλες. Αν είναι δυνατόν. Ετσι λοιπόν είτε πρόκειται για τράπεζα που δημιουργείται από κεφαλαιοκράτες, είτε για τράπεζα που δημιουργούν, με τα κεφάλαια που παίρνουν από την ΕΕ και τις διάφορες κυβερνήσεις οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τελικά απέναντί μας έχουμε τράπεζα, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και οι μεν και οι δε, στο κέρδος στοχεύουν και χάριν του κέρδους υπάρχουν. Οι πρώτες για τα συμφέροντα των μετόχων τους και οι δεύτερες για να χρηματοδοτούν το έργο οργανώσεων που λειτουργούν με τις ευλογίες, την καθοδήγηση και την οικονομική ενίσχυση της ΕΕ, προκειμένου να στηρίζουν το σύστημα και να εκτονώνουν την λαϊκή αντίδραση προς ανώδυνες για το κεφάλαιο κατευθύνσεις.