Eurokinissi

Από κανένα βάρος δε θα απαλλαγούν οι μαθητές και οι οικογένειές τους με την πολυδιαφημισμένη αναμόρφωση του Λυκείου

Η συναίνεση στη στρατηγική κατεύθυνση φαίνεται και από την αντιμετώπιση των αλλαγών στο Λύκειο από το σύνολο του αστικού Τύπου ως... αναγκαίων, με την αναπαραγωγή της ίδιας ακριβώς επιχειρηματολογίας (φροντιστήρια, χρήματα του ελληνικού λαού, απαξίωση Λυκείου, ανάγκη αξιολόγησης, κ.τ.λ.). Ηρθε η ώρα, λοιπόν, για το αστικό κράτος, για να προχωρήσει στις απαραίτητες αναπροσαρμογές στο χαρακτήρα του Λυκείου! Πεδίο δόξης λαμπρό όμως και για τους κομμουνιστές, για να θέσουν επί τάπητος το κεντρικό ζήτημα του περιεχομένου του σχολείου, για να δώσουν τη μάχη των ιδεών και του αγώνα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας που είναι η απάντηση του σήμερα για την ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών λαϊκών αναγκών.

Αναμόρφωση του Λυκείου για ...υποταγή στη διά βίου ημιμάθεια

Το πιο βασικό στοιχείο της αναμόρφωσης του Λυκείου είναι η προπαγάνδα περί «λιγότερου σχολείου», περί «απαλλαγής από το άγχος» και περί «ξεπεράσματος του απωθητικού χαρακτήρα του Λυκείου». Πρόκειται για διαπιστώσεις που πατούν στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα της αστικής εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και που σήμερα κρίνεται αναχρονιστική για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Στο βαθμό όμως, που η απάντηση που δίνεται είναι από τη σκοπιά της προώθησης της αστικής στρατηγικής, όχι μόνο δε μπορεί να δοθεί λύση αλλά αντίθετα οξύνει τα αδιέξοδα, αναπαράγει την αντιδραστική ουσία του αστικού σχολείου.

Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια υπάρχει συναίνεση στα εξής:

Για το πώς πρέπει να είναι δομημένα τα αναλυτικά προγράμματα. Συμφωνούν όλοι στο ότι τα νέα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να έχουν ενσωματώσει τις απαραίτητες οκτώ δεξιότητες για τη διά βίου μάθηση που δεν είναι τίποτε άλλο από στοιχειώδεις χρηστικές πληροφορίες (ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, κτλ), να αποκτήσουν πιο έντονη ιδεολογική παρέμβαση στη γραμμή της ενίσχυσης της ταυτότητας του «Ευρωπαίου πολίτη», κ.τ.λ. Το ζητούμενο είναι η απόκτηση των αναγκαίων ελάχιστων γνώσεων για την αναπαραγωγή του φθηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, του ανθρώπου που δε θα έχει αποκτήσει μια αντικειμενική πυξίδα προσανατολισμού στην πραγματικότητα, που θα χαρακτηρίζεται από το σχετικισμό και τον υποκειμενισμό. Αλλωστε, τα νέα βιβλία που προωθήθηκαν στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο αυτό αποδεικνύουν!

Για τη μείωση της διδακτέας ύλης. Συμφωνούν όλοι στο ότι η μείωση της διδακτέας ύλης υποτίθεται ότι έρχεται να λύσει το φορτωμένο πρόγραμμα του μαθητή και να ξεκαθαρίσει το αναλυτικό πρόγραμμα από «άχρηστες και αναχρονιστικές γνώσεις». Η μείωση της διδακτέας ύλης εντάσσεται στη λογική της παροχής χρηστικών πληροφοριών και στην αφαίρεση κάθε διαχρονικού επιστημονικού στοιχείου για την αλήθεια και την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το βεβαρημένο μαθητικό πρόγραμμα, γιατί όσο υπάρχουν επικαθήμενες εκπαιδευτικές βαθμίδες (Δημοτικό - Γυμνάσιο - Λύκειο) το ίδιο μάθημα θα γίνεται ξανά και ξανά, έως και τρεις φορές!

Για τις νέες μεθόδους διδασκαλίας και την ανάγκη κατάρτισης και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού.

Συμφωνούν όλοι στο ότι το σχολείο πρέπει να διέπεται από τη δεξιότητα «μαθαίνω πώς να μαθαίνω» και την «ομαδοσυνεργατική» διδασκαλία. Επιδιώκεται να ενισχυθεί: α) η ανορθολογική και σχετικιστική αντίληψη για την πραγματικότητα και την αλήθεια και β) να θεωρηθεί ο μαθητής και ο νέος υπεύθυνος για την εκπαιδευτική του πορεία, υιοθετώντας τη λογική των ευκαιριών μάθησης αντί για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων.

Οπως είναι φανερό, οι αναδιαρθρώσεις στο σχολείο συμπαρασύρουν στη μετατροπή του ρόλου του εκπαιδευτικού σε μεσάζοντα ανάμεσα στο μαθητή και την πληροφορία. Και γι' αυτό το λόγο, αναδεικνύεται απ' όλους τους φορείς, με διάφορα προσχήματα, η «ανάγκη» για επιμόρφωση του εκπαιδευτικού και η αξιολόγησή του, ώστε να παίζει καλύτερα και υπό πιο ασφυκτικά πλαίσια το ρόλο του. Η επιμόρφωση και η αξιολόγηση είναι το καρότο και το μαστίγιο για να γίνει ο εκπαιδευτικός πιο αποδοτικό γρανάζι στο σχολείο της αγοράς και της διά βίου ημιμάθειας.

Ολοι μιλάνε για τα προβλήματα του σχολείου. Είναι όμως άλλο πράγμα με τον όρο προβλήματα να εννοεί κάποιος τις δυσκολίες προσαρμογής του σχολείου στις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας και είναι εντελώς άλλο να κάνει λόγο για τα προβλήματα που προκύπτουν για τη λαϊκή οικογένεια και την προοπτική ικανοποίησης των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών.

Δεν μπορεί να υπάρξει αναμόρφωση του σχολείου αν δεν προηγηθεί ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης! Σε αυτά τα πλαίσια απαντάμε επιθετικά για το σχολείο που έχει ανάγκη ο λαός και η νεολαία. Αποκαλύπτουμε την υποκρισία των αστικών δυνάμεων.

Στο ψευτοδίλημμα «αναχρονιστικές γνώσεις ή δεξιότητες» απαντάμε με την αντίληψή μας για τη γνώση ως αληθινής αντανάκλασης της πραγματικότητας στην ανθρώπινη συνείδηση. Στο ψευτοδίλημμα «περιορισμός της διδακτέας ύλης ή φόρτωμα του μαθητή» απαντάμε με τη θέση ότι τα βιβλία και τα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να ξαναγραφτούν με παιδαγωγική ευθύνη και να επικεντρωθούν στα πιο ουσιαστικά και ανθεκτικά στο χρόνο στοιχεία της γνώσης, στις αρχές και τους νόμους που διέπουν την εξέλιξη της φύσης και της κοινωνίας. Κάτι που η αστική τάξη δεν μπορεί και δε θέλει να κάνει! Στο ψευτοδίλημμα «ισοπέδωση ή διαφοροποιημένο πρόγραμμα» αντιτάσσουμε την άποψη ότι δεν υπάρχουν μαθητές με εγγενείς διανοητικές αδυναμίες και ελλειπτική προσωπικότητα, που δεν παίρνουν τα γράμματα, για ...να αρκούνται μόνο στα στοιχειώδη. Με όχημα την προπαγάνδα περί ευέλικτου σχολείου, κρύβουν τον αντιδραστικό στόχο τους για διαφοροποίηση του σχολείου, φθάνοντας έτσι ο καθηγητής Γ. Πανάρετος (εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο ΣΠΔΕ) να αναρωτιέται προκλητικά: «Γιατί κάποιος να έχει το δικαίωμα να επιλέξει την οδοντόπαστα που θα αγοράσει αλλά όχι τις σπουδές και το δάσκαλο του παιδιού του;»!

Οσο δε για την περιβόητη αποβολή του άγχους για την οποία κόπτεται ο Γ. Μπαμπινιώτης, όσον αφορά τη λαϊκή οικογένεια δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά αποδοχή ότι τα παιδιά της έχουν «μειωμένες ικανότητες και απαιτήσεις» για τη ζωή, ότι από πιο νωρίς θα εντάσσονται στη χοάνη της ψευτοκατάρτισης. Ακόμα παραπέρα, πώς μπορεί το σχολείο να σταματήσει να είναι απωθητικό όταν ο ανταγωνισμός για μια θέση στον ήλιο εντείνεται, όταν η ανεργία και η ανασφάλεια καλπάζουν;

Ξεπερασμένος είναι για το ΚΚΕ κάθε τύπος του αστικού σχολείου! Σύγχρονος και προοδευτικός είναι για το ΚΚΕ αυτός ο τύπος σχολείου που ανοίγει το δρόμο για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, ολόπλευρα αναπτυγμένου σε κάθε πτυχή του ψυχισμού του, γιατί όταν ο άνθρωπος είναι μόνο μαθητής παύει να είναι άνθρωπος!

Είναι το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Βασικό Υποχρεωτικό Σχολείο που εξασφαλίζει βασική - γενική εκπαίδευση έως τα 18 χρόνια που ο άνθρωπος ενηλικιώνεται ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά και βιολογικά, με σκοπό την ολόπλευρη διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε νέου πριν από την επαγγελματική επιλογή. Αυτό το σχολείο δεν στέκει στον αέρα, γιατί δεν υπάρχει αυτόνομο σχολείο και αυτόνομη Παιδεία. Η Παιδεία είναι μέρος του συνολικού κοινωνικού προβλήματος, δεν ξεκόβεται από τις ταξικές σχέσεις που καθορίζουν τελικά και το χαρακτήρα του σχολείου. Γι' αυτό, κάθε μεμονωμένη πρόταση για το σχολείο που δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα της εκπαίδευσης ως πρόβλημα ταξικό και πολιτικό, όχι μόνο δεν κατορθώνει να αποσπάσει κατακτήσεις, αλλά ενσωματώνει και εγκλωβίζει το κίνημα στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Η πρόταση για Ενιαίο Δωδεκάχρονο Υποχρεωτικό Σχολείο εκφράζει τη λαϊκή προσδοκία για ισότιμη παροχή του δικαιώματος στη μόρφωση, ενώ ταυτόχρονα αντανακλά τις απαιτήσεις της σύγχρονης παραγωγής για υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο από αυτό των προηγούμενων γενιών. Φωτίζει το δρόμο για τη θέση της εκπαίδευσης στη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία που σχεδιασμένα θα ικανοποιεί τις διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες.