Η αναφορά μας στον οπορτουνισμό έχει αυτή τη σημασία, της επισήμανσης του πώς αξιοποιείται από την αστική ιδεολογία και πολιτική.

Σήμερα το σύστημα χρειάζεται ένα ρεύμα που θα έχει στοιχεία αντικαπιταλιστικής κριτικής, αλλά θα είναι κύρια αντικομμουνιστικό, θα μηδενίζει την ιστορία και τις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος, θα καταδικάζει την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, θα αρνείται τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, θα δουλεύει για τη διάλυση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, την εκφυλιστική μετάλλαξή τους και αντικειμενικά θα απορρίπτει την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάχτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη σε συνεργασία με τους συμμάχους της.

Ενα ρεύμα που επί της ουσίας θα ενσωματώνει στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης κάθε αγωνιστική, ριζοσπαστική τάση, ιδιαίτερα στη νεολαία.

Σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα οι δυνάμεις του σύγχρονου δεξιού οπορτουνισμού της λεγόμενης «Νέας Αριστεράς», που εκφράζονται κυρίως στην Ευρώπη μέσα από τη συγκρότηση του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Στηρίζονται γιατί είναι δυνάμεις που έχουν καταδικάσει ανοιχτά την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα¹⁰⁷, έχουν απορρίψει τον επαναστατικό δρόμο για το σοσιαλισμό, ενώ το σύνθημά τους «σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία» κάνει πιο πειστική την αστική θεώρηση περί βίας, ανελευθερίας, «ολοκληρωτισμού» στα σοσιαλιστικά κράτη. Την αστική ιδεολογία και πολιτική βολεύει η ύπαρξη μιας πολιτικής δύναμης που στο όνομα του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» νομιμοποιεί την υποταγή στο ιμπεριαλιστικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης¹⁰⁸ προβάλλοντάς την ως αναγκαιότητα για τους εργαζομένους όπως και για το κεφάλαιο. Το ίδιο βολεύει το απατηλό σύνθημα «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή». Εξυπηρετεί η απορρόφηση των δυσαρεστημένων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων σε ακίνδυνες για το σύστημα συσπειρώσεις όπως των Ευρωπαϊκών και Παγκόσμιων «Κοινωνικών Φόρουμ», όπου συσπειρώνονται παλιά (σοσιαλδημοκρατικά, τροτσκιστικά, νεο-μαοϊκά, αναρχοαυτόνομα) και νέα οπορτουνιστικά ρεύματα υποστηρίζοντας ότι παλεύουν για την ανάδειξη ενός «νέου» υποκειμένου της κοινωνικής εξέλιξης και προοπτικής.

Ιστορικά στοιχεία για τον αντικομμουνισμό στην Ελλάδα

Από τα πρώτα του βήματα το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας αντιμετώπισε την άγρια και λυσσασμένη επίθεση της αστικής εξουσίας. Η επίθεση επικεντρώθηκε στο ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του.

Ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα κυριάρχησε στην πολιτική της άρχουσας τάξης μετά το 1920. Εκφράστηκε με συγκεκριμένα κατασταλτικά μέτρα και αντίστοιχη προπαγάνδα. Στα ανοικτά κατασταλτικά μέτρα ενάντια στον κομμουνισμό περιλαμβάνονται:

• Η ανοιχτή απαγόρευση της δράσης του ΚΚΕ. Στη δικτατορία Πάγκαλου, στη δικτατορία Μεταξά, στην περίοδο του ΔΣΕ και στο μετεμφυλιακό καθεστώς έως και τη δικτατορία των συνταγματαρχών (1946-1974).
• Η διαμόρφωση ισχυρού αντικομμουνιστικού νομικού πλαισίου. Η ψήφιση του Ιδιώνυμου το 1929. Ο μεταξικός νόμος περί κατασκοπίας Ν.375/1936, το Γ' ψήφισμα της 18/26 Ιουνίου του 1946 και ο Ν.509/1947, με τους οποίους καταδικάστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές.
• Η οργάνωση και ενίσχυση ένοπλων αντικομμουνιστικών ομάδων την περίοδο της Κατοχής με συνεργασία αστικής τάξης - δυνάμεων κατοχής - Μ. Βρετανίας (ΕΔΕΣ¹⁰⁹, Τάγματα Ασφαλείας¹¹⁰, «Χ»¹¹¹ κλπ.), ομάδες που την περίοδο του Εμφυλίου αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του αστικού καθεστώτος.
• Η ένοπλη ιμπεριαλιστική επέμβαση της Μ. Βρετανίας στην αρχή και στη συνέχεια των ΗΠΑ ενάντια στο ΚΚΕ και στο ελληνικό εργατικό λαϊκό κίνημα.
• Η λειτουργία και δράση κρατικών - «παρακρατικών» ομάδων με διασυνδέσεις στο στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας.
• Η ύπαρξη μυστικών στρατιωτικο-πολιτικών σχεδίων στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και των μυστικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση της ανόδου της ταξικής πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος, όπως το σχέδιο «Περικλής»¹¹² και η «Κόκκινη Προβιά»¹¹³.
• Η διείσδυση στις γραμμές του Κόμματος και η δημιουργία χαφιέδικων κέντρων με στόχο το προβοκάρισμα του Κόμματος, με χαρακτηριστική την περίπτωση διαμόρφωσης τέτοιου κέντρου από στελέχη του Κόμματος που συνεργάστηκαν με τη δικτατορία του Μεταξά και της έκδοσης χαφιέδικου «Ριζοσπάστη».
• Η κατηγοριοποίηση χιλιάδων Ελλήνων και Ελληνίδων ως μιασμάτων, με την καθιέρωση του «Πιστοποιητικού Κοινωνικών Φρονημάτων». Οι πολιτικές και κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος τους αποτέλεσαν επίσης σημαντικά «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, στη βία που ασκήθηκε ενάντια στους κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα.

Τα μέτρα άγριας καταστολής του κομμουνιστικού κινήματος από τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα επιβάλλονταν από μια σειρά παράγοντες που σχετίζονταν με την ίδια τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη του καπιταλισμού στη χώρα, τη στρατηγική της θέση στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

107. «Σε ανεπιφύλακτη αντιδιαστολή με αντιδημοκρατικές, σταλινικές πρακτικές που βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά» («Καταστατικό Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» - Προοίμιο) ... «Η απόρριψη του σταλινισμού ανήκει στην πολιτική μας ταυτότητα... δεν έχει τίποτα να κάνει με το παρελθόν μας... Αυτό που αρνούμαστε με απόλυτο τρόπο είναι η ίδια η ιδέα της εξουσίας που συνδέεται με το σταλινισμό. Ξεκινώντας από εκεί μπορούμε να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία. Χωρίς αυτή την απόρριψη, δε θα είμαστε σε θέση να φανταστούμε τη δικιά μας ιδέα για το σοσιαλισμό» («Σχετικά με το γράμμα του ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας», συζήτηση στην ΕΕ του ΕΑΚ, Βερολίνο, 8 του Γενάρη 2005).

108. «Πιστεύουμε ακλόνητα στην ιστορική ανάγκη για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης και είμαστε πεπεισμένοι ευρωπαϊστές» (Πρόταση της Εκτελεστικής Επιτροπής στο 1ο Συνέδριο του ΚΕΑ), σελ. 16.

109. ΕΔΕΣ: Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος. Αντικομμουνιστική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1941 με στόχο να αποτελέσει αντίβαρο της δράσης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Η ιδέα της ίδρυσης ανήκε στον παλιό βενιζελικό πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα. Αρχηγός του ΕΔΕΣ ήταν ο βενιζελικός συνταγματάρχης και όργανο των Βρετανών Ναπολέων Ζέρβας. Το καταστατικό ίδρυσης του ΕΔΕΣ δεν ανέφερε πουθενά το ζήτημα της πάλης ενάντια στους καταχτητές. Σε όλη τη διάρκεια της δράσης του συντονιζόταν με το βρετανικό επιτελείο με στόχο τον έλεγχο του ΕΛΑΣ, ενώ δε δίστασε να συνεργαστεί και με τους ναζί. ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ συνεπλάκησαν πολεμικά το 1943 και το 1944 στην Ηπειρο.

110. Τάγματα Ασφαλείας: Ιδρύθηκαν στις αρχές Οκτώβρη του 1943 στην Αθήνα από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Σκοπός των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν η από κοινού με τους ναζί αντιμετώπιση της δράσης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Με την ίδρυση των ΤΑ συμφώνησαν σχεδόν το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου αλλά και η Αγγλία. Τα Τάγματα Ασφαλείας ευθύνονται για πολλά εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού. Οι αξιωματικοί, τα στελέχη και τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας αξιοποιήθηκαν μετά την απελευθέρωση από την αστική τάξη στην αντιμετώπιση του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος.

111. «Χ»: Αντικομμουνιστική οργάνωση που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής από φιλομοναρχικούς με επικεφαλής τον Γεώργιο Γρίβα. Η «Χ» είχε τρομοκρατική δράση, ιδιαίτερα στην Αθήνα, ενάντια σε στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ιδιαίτερη τρομοκρατική δράση ανέπτυξε κατά τη διάρκεια της μάχης του Δεκέμβρη του 1944 αλλά και μετά τη Βάρκιζα.

112. «Σχέδιο Περικλής»: Σχέδιο συντονισμένο από το αστικό κράτος και στηριζόμενο στους μηχανισμούς της Γενικής Ασφάλειας, της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της χωροφυλακής σε συνεργασία με διάφορες αντικομμουνιστικές ομάδες, με στόχο την αλλοίωση του αποτελέσματος των εκλογών της 29ης του Οκτώβρη του 1961, γνωστές ως «εκλογές βίας και νοθείας». Στόχος ήταν να καταγραφεί μείωση της επιρροής της ΕΔΑ που συμμετείχε στις εκλογές με τα ψηφοδέλτια του Πανδημοκρατικού Αγροτικού Μετώπου (ΠΑΜΕ - Συνεργασία της ΕΔΑ με το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα). Στις προηγούμενες εκλογές, του 1958, η ΕΔΑ ήρθε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 24,42%. Για να αντιμετωπιστεί η πιθανότητα καταγραφής μιας αυξημένης επιρροής της ΕΔΑ ενώθηκαν τα κόμματα του λεγόμενου «Κέντρου» στην «Ενωση Κέντρου» υπό τον Γ. Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, ο Κ. Καραμανλής είχε συγκροτήσει τη λεγόμενη «επιτροπή των 10», που καθοδηγούσε πολιτικά τον αντικομμουνιστικό αγώνα (μέλος της επιτροπής ήταν ο μετέπειτα αρχι-πραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος). Το αποτέλεσμα του σχεδίου «Περικλής» ήταν μια εκτεταμένη βία και νοθεία σε όλη την Ελλάδα ενάντια σε στελέχη υποψηφίους του ΠΑΜΕ (κατά την οποία δολοφονήθηκαν και 2 μέλη της νεολαίας ΕΔΑ). Το ΠΑΜΕ συγκέντρωσε 14,63% (Πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 23/01/2000 και 27/10/2002).

113. «Κόκκινη Προβιά»: Κωδικό όνομα του ελληνικού παρακλαδιού ενός πανευρωπαϊκού αντικομμουνιστικού δικτύου οργανωμένου από το ΝΑΤΟ και τη CIA με τη συμμετοχή των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης με το κωδικό όνομα «Stay Behind» στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Στην Ιταλία ονομάστηκε «Γκλάντιο», στη Βρετανία «Stay Behind operation», κλπ. Η Ελλάδα εντάχθηκε σε αυτό το δίκτυο το 1955 μετά από συμφωνία της κυβέρνησης Παπάγου με το ΝΑΤΟ. Στόχος αυτού του δικτύου ήταν η αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και πρώτα απ' όλα των κομμουνιστικών κομμάτων. Στη δράση του συμπεριλαμβάνονταν: Δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες και άλλες προβοκάτσιες με στόχο να αποδίδονται στους κομμουνιστές. Γι' αυτό το σκοπό αξιοποιούνταν η δράση ακροδεξιών συμμοριών, η διείσδυση σε αριστερίστικες οργανώσεις, η δράση ένοπλων κρατικών-«παρακρατικών» ομάδων, κ.ά. Στην Ελλάδα αποκαλύφθηκε ότι: Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους, εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, δημόσια κτίρια, ακόμα και κάτω από ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα που υποστηριζόταν από αυτό το υλικό αριθμούσε 1.500 και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500 μέλη. Ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» μπορούμε να βρούμε στη δολοφονία του Λαμπράκη και την περίφημη οργάνωση «καρφίτσα», στην υπόθεση της «νάρκης του Γοργοπόταμου», όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα, και αλλού. (Πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 11/08/2002 και 13-14/01/2006).