Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τις τραγικές εξελίξεις των ανατροπών των σοσιαλιστικών χωρών όπου τότε, ορισμένοι διακήρυτταν το θάνατο του κομμουνισμού, αλλά απ' ό,τι φαίνεται το φάντασμά του τους καταδιώκει ακόμα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι διώκτες του κομμουνισμού έχουν εξαπολύσει τα τελευταία χρόνια έντονη αντικομμουνιστική εκστρατεία, σε μια προσπάθεια να σβηστεί από την μνήμη των ευρωπαϊκών λαών αλλά και όλου του κόσμου η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος, και φυσικά η ιστορική εμπειρία του σοσιαλισμού να μη φτάσει ποτέ στις νεότερες γενιές. Η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό - ναζισμό, το πιο αντιδραστικό και βάρβαρο καθεστώς που γέννησε ο καπιταλισμός, το φασισμό, με ό,τι πιο προοδευτικό συνέλαβε η ανθρώπινη σκέψη, τον κομμουνισμό, δηλαδή την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, ο χαρακτηρισμός των σοσιαλιστικών χωρών «ολοκληρωτικά καθεστώτα», η λεγόμενη καταδίκη τους και οι προσπάθειες να εμφανίσουν τους κομμουνιστές ηγέτες σαν τέρατα ισάξια ή ακόμα και χειρότερα του Χίτλερ, βρίσκονται επίσης σ' αυτά τα πλαίσια.

Οι απαγορεύσεις ή οι προσπάθειες απαγόρευσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε πολλές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι παρακολουθήσεις δραστηριοτήτων κομμουνιστών από μυστικές υπηρεσίες, η ανάδειξη φασιστών σε ήρωες της χώρας, αποτελούν μέρος σχεδίου της άρχουσας τάξης να ανακόψει το κύμα νοσταλγίας για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, αλλά και να κρατήσει σε άγνοια τη νέα γενιά αυτών των χωρών που δεν έχει ουσιαστικά γνωρίσει τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Σχέδιο που περιλαμβάνει και «πλύση εγκεφάλου» στους λαούς αυτών των χωρών, αλλά και αυτών του καπιταλιστικού κόσμου με τα περί «δημοκρατίας και ελευθερίας» και της αφθονίας των προϊόντων, ώστε να ξεχαστούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού, όπως η δωρεάν Παιδεία και Υγεία, η στέγαση, η εργασία, η κοινωνική φροντίδα, η προσφορά του πολιτισμού και του αθλητισμού και της αναψυχής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η ποινικοποίηση της δράσης της Κομμουνιστικής Ενωσης Τσεχίας (ΚΕΝ), η παραγωγή μπλούζας με ανοικτή προπαγάνδιση να δολοφονούνται κομμουνιστές, ποινικές διώξεις σε κομμουνιστές, γιατί δημόσια και με θάρρος υπερασπίστηκαν το σοσιαλισμό. Στη Λετονία και τη Λιθουανία, όπου το ΚΚ είναι παράνομο και στελέχη του κόμματος έχουν καταδικαστεί σαν κοινοί εγκληματίες με βαριές ποινές φυλάκισης κατηγορούμενοι για την προσπάθεια διάσωσης της ΕΣΣΔ, επιχειρείται να ξαναγραφτεί η Ιστορία στα σχολικά βιβλία και τιμές απολαμβάνουν όσοι συνεργάστηκαν με τους ναζί. Στη Ρουμανία, υπάρχει νόμος που απαγορεύει σε όλα τα πρώην μέλη του ΚΚ και της ΚΝ, καθώς και άλλων ανώτατων αξιωματούχων να κατέχουν σημαντικές θέσεις στο δημόσιο τομέα - κάτι εξάλλου που ισχύει και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ενώ στη Σλοβακία υπάρχει νόμος που δίνεται μια ηθική αναγνώριση σε αυτούς που υποτίθεται ρίσκαραν τη ζωή τους, την προσωπική τους ελευθερία και το επάγγελμά τους, για την πάλη για μια «δημοκρατική και ελεύθερη» χώρα, δίνοντας μάλιστα στους πιο ...αφοσιωμένους πολίτες, το βαθμό των βετεράνων του Ψυχρού Πολέμου.

Πολλές είναι οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν, με απόφαση των κοινοβουλίων τους, καταδικάσει «τα ...εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος».

Στην Αλβανία, το Κοινοβούλιο έχει υιοθετήσει απόφαση που καταδικάζει τα εγκλήματα του πρώην «κομμουνιστικού καθεστώτος του Χότζα» και ζήτησε να «ανοίξουν τα αρχεία της κομμουνιστικής περιόδου», ενώ ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που ηγήθηκε το ΚΚ Αλβανίας την περίοδο 1941-45 «δεν ήταν πάλη απελευθέρωσης αλλά εμφύλιος πόλεμος». Στην Πολωνία έχει υιοθετηθεί νομοσχέδιο για το άνοιγμα των αρχείων της μυστικής αστυνομίας, ενώ έχει εγκριθεί άλλο που προβλέπει την απόλυση οποιουδήποτε από το δημόσιο τομέα είχε συνεργαστεί με τις μυστικές υπηρεσίες. Παρόμοια απόφαση έχει πάρει και το κοινοβούλιο της Σλοβακίας, αλλά και της Ρουμανίας, που εκτός από τους κομμουνιστές, στο στόχαστρο βρέθηκαν και τα πρώην μέλη του Ρουμανικού Εργατικού Κόμματος και της Ενωσης Νέων Εργατών.

Με συγκεκριμένο νόμο, η κυβέρνηση της Εσθονίας έδωσε το «πράσινο φως» στο ξήλωμα μνημείων που κατά την εκτίμησή της «αναμοχλεύουν τα μίση, αποτελούν απειλή για την κοινωνική τάξη και επαινούν κράτη που κατέκτησαν την Εσθονία», δηλαδή τα σοβιετικά μνημεία, την ίδια στιγμή που τιμούν τους συνεργάτες των ναζί. Προχώρησε και στην απαγόρευση των σοβιετικών συμβόλων (σφυροδρέπανο, κόκκινο αστέρι) ως σύμβολα «δυνάμεων κατοχής» που εξισώνει με τα φασιστικά, ενώ προτείνεται τιμωρία με τρίχρονη φυλάκιση και πρόστιμο έως 3.200 ευρώ στους ...παραβάτες. Στην Ουκρανία έχει υιοθετηθεί νόμος με τον οποίο η μεγάλη πείνα της περιόδου 1932-33 αποτέλεσε γενοκτονία ενάντια στον ουκρανικό λαό, προχωρώντας ένα βήμα ακόμα στη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων. Μάλιστα ο Ουκρανός Πρόεδρος της ...«πορτοκαλί επανάστασης» Βίκτορ Γιουστσένκο είχε ζητήσει να χαρακτηριστεί «γενοκτονία από τη Σοβιετική Ενωση», η οποία «σκόπιμα προκάλεσε την πείνα, ώστε να αναγκάσει την αγροτιά να δεχθεί τη σοσιαλιστική προοπτική», ζητώντας μάλιστα επιβολή προστίμων 35-50 δολαρίων σε όποιον προβεί στη δημόσια άρνηση αυτού...

Και στη Ρωσία, πρόσφατα το υπουργείο Δικαιοσύνης, ανακοίνωσε πως μετά από έλεγχο που έκανε στο Καταστατικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) βρέθηκαν ορισμένα σημεία που δεν ανταποκρίνονται στο νέο νόμο για τα πολιτικά κόμματα, με αποτέλεσμα να του επιβάλει την «προειδοποίηση απαγόρευσης». Μια πιθανή δεύτερη «προειδοποίηση» επισύρει την προσφυγή στη Δικαιοσύνη με το αίτημα της απαγόρευσης της δράσης του κόμματος. Τον αποκλεισμό του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ) είχε εξάλλου αποφασίσει το υπουργείο Δικαιοσύνης και το 2006.

Ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της κατάστασης είναι και η προώθηση πιο έντονα του αντικομμουνισμού ως επίσημης πολιτικής, με τη δημιουργία κρατικών υπηρεσιών αλλά και ινστιτούτων και μουσείων που «ερευνούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού».

Εκτός από το δικτυακό χώρο του Παγκόσμιου Μουσείου για τον Κομμουνισμό (Global museum on communism) που περιλαμβάνει το χυδαίο αντικομμουνισμό σε όλες τις χώρες, στη Βουλγαρία έχει συσταθεί το «Ινστιτούτο για την Εθνική Μνήμη των Εγκλημάτων ενάντια στο Βουλγαρικό Λαό», στην Εσθονία το κατά τα άλλα «ιδιωτικό» μουσείο «Αγώνα για την Απελευθέρωση» στην περιοχή Λαγκέντι έχει χρηματοδοτηθεί από την κυβέρνηση με δεκάδες χιλιάδες ευρώ, όπου έχει ανεγερθεί μνημείο υπέρ των ναζιστικών λεγεώνων. Στη Λιθουανία λειτουργεί το «Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας», ενώ στη Λετονία το «Μουσείο Κατοχής» για να θυμίζει στο λαό «το κακό που έπραξαν οι ξένες δυνάμεις» (δηλαδή οι σοβιετικοί) και να τιμήσει τους συνεργάτες των ναζί. Το «Ινστιτούτο Ερευνας για τα Εγκλήματα του καθεστώτος Τσαουσέσκο» λειτουργεί στη Ρουμανία, ενώ στην Ουγγαρία λειτουργεί το «Σπίτι του Τρόμου» στη μνήμη όσων «κρατήθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν» στο συγκεκριμένο κτίριο. Στη Τσεχία, ύστερα από απόφαση του κοινοβουλίου, λειτουργεί το «Ινστιτούτο Μελέτης Απολυταρχικών Καθεστώτων», ενώ στη Πολωνία, το «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης» έχει αναλάβει τον «έλεγχο» όσων έχουν γεννηθεί πριν τον Αύγουστο του 1972 και έχει αναλάβει την «ευθύνη» έκδοσης ...πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων» για όσους συνεργάστηκαν με τη μυστική αστυνομία πριν το 1989. Οποιος τελικά παραδεχθεί την «ενοχή» του δεν θα έχει επιπτώσεις, για τους υπόλοιπους θα υπάρχει απαγόρευση εργασίας στο δημόσιο τομέα για 10 χρόνια. Αλλά και στη Γερμανία, εκλέχθηκε από το Μπούντεσταγκ ο «Γερμανός Ομοσπονδιακός Επίτροπος για τις Καταγραφές της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφάλειας της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας».

Πρόσφατα μάλιστα ο ουγγρικής καταγωγής Τζορτζ Σόρος που έχει αποσπάσει τον τίτλο του «φιλάνθρωπου» ...χρηματοδοτώντας την ανατροπή των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και όχι μόνο, ομολόγησε τις πράξεις του σε συνέντευξή του στο CNN. Ανάμεσα στις αντιδραστικές δραστηριότητές του, που ξεκίνησαν στη δεκαετία του '80 είναι και η χρηματοδότηση δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων σε διάφορα ...ιδρύματα αφοσιωμένα στην ιδέα της «ανοικτής κοινωνίας» που συνέβαλλαν και στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Ξεκίνησε από την Ουγγαρία το 1984, όπου με προϋπολογισμό μόλις 3 εκατομμυρίων δολαρίων ισχυρίστηκε πως το ίδρυμά του κατόρθωνε να επηρεάζει περισσότερο και από το υπουργείο Πολιτισμού μέσω δωρεάς εκτυπωτικών μηχανημάτων, ομιλούντων βιβλίων για τυφλούς κ.ά., ενώ στην συνέχεια ...επεκτάθηκε στην Πολωνία, την Κίνα και τη Σοβιετική Ενωση. Με υπερηφάνεια υποστήριξε πως έως το 1992 υπήρχαν ιδρύματα «Ανοικτής Κοινωνίας» σε 22 χώρες και τα έξοδα είχαν φτάσει στα 53 εκατομμύρια. «Ενα χρόνο μετά ξοδεύαμε σχεδόν 184 εκατομμύρια»...

Σε όλα τα παραπάνω δεν είναι «απόντες» τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και το Ευρωκοινοβούλιο, όπου η αντικομμουνιστική αυτή κλιμάκωση είναι εμφανέστατη και στο επίπεδό τους. Ας μην ξεχνάμε τα διάφορα αντικομμουνιστικά μνημόνια, όπως η απόφαση 1096 του Συμβουλίου της Ευρώπης (1996) «περί μέτρων για την κατεδάφιση της κληρονομιάς των πρώην κομμουνιστικών απολυταρχικών συστημάτων», το αντικομμουνιστικό μνημόνιο του 2003, που δεν πέρασε αλλά ακολούθησε η απόφαση του 16ου Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος το 2004 με τον τίτλο «Καταδίκη του απολυταρχικού κομμουνισμού». Αλλά και το αντικομμουνιστικό μνημόνιο για την «ανάγκη της διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των απολυταρχικών κομμουνιστικών καθεστώτων» του 2006, την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου το 2006 με αφορμή τα 50χρονα από την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία όπου ξαναζωντανεύει το αντικομμουνιστικό μνημόνιο με μια ακόμα πιο επιθετική μορφή ζητώντας την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Ακολουθεί η γνωστή «Διακήρυξη της Πράγας» που καταλήχθηκε τον Ιούνη του 2008 στη συνδιάσκεψη υπό τον τίτλο «Συνείδηση της Ευρώπης και κομμουνισμός» υπό την αιγίδα της Τσεχικής Γερουσίας όπου συγκεντρώθηκαν αντικομμουνιστές από την Ευρώπη και κάποιες άλλες χώρες. Η συγκεκριμένη Διακήρυξη παρέθεσε τα πρακτικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε όχι μόνο να παραχαραχτεί η Ιστορία αλλά και να διαμορφωθούν οι νέες γενιές με αυτήν, έχοντας ως δεδομένο ότι φασισμός και σοσιαλισμός είναι το ίδιο πράγμα, με τον «ορισμό» των λεγόμενων «ολοκληρωτικών καθεστώτων». Ανέδειξε την ...ανάγκη δημιουργίας ευρωπαϊκού θεσμού που θα ασχοληθεί με τα ζητήματα του κομμουνισμού και του ναζισμού, επισημαίνοντας ωστόσο ότι τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί....

Η επίθεση αυτή φάνηκε ακόμα πιο έντονα, κατά τη διάρκεια της τσεχικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (πρώτο εξάμηνο του 2009) όπου πραγματοποιήθηκαν σειρά διεθνών διασκέψεων και εκδηλώσεων με τέτοιο χυδαίο περιεχόμενο. Για παράδειγμα, στις 15 - 16 Απρίλη διεξήχθη στην Πράγα από το «Ινστιτούτο για τη Μελέτη των Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» και την τσεχική κυβέρνηση διεθνής διάσκεψη με θέμα «Αντίσταση και αντιπολίτευση στο κομμουνιστικό καθεστώς στην Τσεχοσλοβακία και την Κεντρική Ευρώπη» όπου εξέθεσαν τις μεθόδους και τις δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού από το 1948 και μετά. Αλλά και στα μέσα Μάρτη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με θέμα «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Εγκλήματα του Ολοκληρωτικού Κομμουνισμού: 20 χρόνια μετά», όπου αναπαρήγαγαν τη χυδαία ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και της ταύτισης του κομμουνισμού με το ναζισμό.

Μάλιστα, για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ο αντιδραστικός - αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ με το ψήφισμα (2/4/2009) περί «Ευρωπαϊκής Συνείδησης και Ολοκληρωτισμού» που υπογράφτηκε από τις πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE) και ουσιαστικά ζητά «δήλωση μετάνοιας» από τους κομμουνιστές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ταυτίζοντας το ναζισμό με τον κομμουνισμό, όπου αναφέρεται ότι οι κυβερνήσεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών κατηγορούνται για «εγκλήματα της ανθρωπότητας», κατέληγε στο συμπέρασμα πως το Ευρωκοινοβούλιο «είναι πεπεισμένο ότι απώτερος στόχος της αποκάλυψης και της αποτίμησης των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η συμφιλίωση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρξει αποδοχή της ευθύνης, ζητηθεί συγγνώμη και προωθηθεί η ηθική ανάκαμψη», απαιτώντας από τους κομμουνιστές να αποποιηθούν και να καταδικάσουν την ιδεολογία τους, ζητώντας... συγγνώμη!

Στο ίδιο ψήφισμα μάλιστα γίνεται αναφορά να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου, μέρα που υπογράφτηκε το σύμφωνο ανάμεσα στον Χίτλερ και τον Στάλιν, γνωστό ως σύμφωνο Μόλοτοφ - Ριμπεντρόπ, που αξιοποίησε η Σοβιετική Ενωση για να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη επίθεση της ναζιστικής Γερμανία, ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ναζιστικών και κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων, με τον ίδιο τρόπο που η Ευρώπη τιμά τα θύματα του ολοκαυτώματος των Εβραίων στις 27 Ιανουαρίου...

Η παραθέτηση των παραπάνω έχουν στόχο ώστε να υπογραμμιστεί η ανάγκη επιτακτικής αντίθεσης στην αντικομμουνιστική εκστρατεία καθώς ο αντικομμουνισμός έχει καταγραφεί ιστορικά ως προάγγελος ευρύτερων αντιδραστικών εξελίξεων, απαρχή φίμωσης κάθε μορφής ριζοσπαστισμού και αμφισβήτησης, για να δικαιολογήσει την αφαίρεση των κεκτημένων των εργαζομένων και των λαών. Η προσπάθεια «αμαύρωσης» του φωτεινού παραδείγματος των σοσιαλιστικών χωρών - με όποιες ελλείψεις ή λάθη μπορεί να έγιναν - δεν πρέπει να περάσει, καθώς μέχρι και σήμερα, αποτελεί φάρο ελπίδας για τους λαούς.