Για παράδειγμα, ο υπουργός Μεταφορών - Επικοινωνιών, Ευρ. Στυλιανίδης, όταν ρωτήθηκε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη για τα νομοσχέδια που ...μείναν στον αέρα, εξέφρασε την αγωνία του μην τυχόν και δημιουργηθεί «κανένα νομικό κενό» και πάνε στράφι όσα έκανε η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει τα ιδιωτικά συμφέροντα. Η αγωνία του υπουργού είναι η ομαλή μετάβαση του ομίλου της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ) στη MIG του Α. Βγενόπουλου και η «μεταρρύθμιση» (διάβαζε εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση) του ΟΣΕ. Για να μην τον αδικήσουμε, όμως, ο υπουργός εξέφρασε την ...αγωνία του και για «την τακτοποίηση των εργαζομένων» στον όμιλο της ΟΑ. Για το θέμα αυτό είπε χαρακτηριστικά ότι ...παλεύει να δει πώς θα το τακτοποιήσει, ενώ για τη μετάβαση της εταιρείας στη MIG εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι θα έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία έως το τέλος του μήνα, παρά τις κάποιες διαδικαστικές πράξεις που έχουν μείνει σε εκκρεμότητα.
Τις προάλλες ήταν ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ που δήλωνε για τον ΣΥΝ ότι «δεν έχουμε κρύψει τη διάθεσή μας να μιλήσουμε με αυτό το χώρο, να ανοίξουμε μια συζήτηση, για να δούμε πού υπάρχει δυνατότητα προγραμματικών συγκλίσεων. Θα θέλαμε όμως η εξέλιξη της εσωτερικής τους συζήτησης να είναι τέτοια, που να επιτρέψει αυτός ο διάλογος να συνεχιστεί, γιατί θα είναι για το καλό πιστεύω του τόπου και συνολικά της προοδευτικής παράταξης». Την αμέσως επόμενη μέρα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Λεβέντης, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν ο ίδιος βλέπει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είπε: «Προεκλογική συνεργασία δεν τίθεται θέμα από κανέναν. Μετεκλογικά ασφαλώς έχει σημασία ποια θα είναι η κυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό θα εξαρτηθεί και από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν θα υπάρξει αυτοδυναμία, αν δε θα υπάρξει αυτοδυναμία, οτιδήποτε άλλο. Τώρα, όπως είναι οι προϋποθέσεις, δε φαίνεται στον ορίζοντα ένα ενδεχόμενο συνεργασίας. Γιατί, για να υπάρξει συνεργασία θα πρέπει να υπάρξουν κάποιες προγραμματικές συμφωνίες και κάποιες συγκλίσεις».
Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ, με συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Οταν κλήθηκε να σχολιάσει την πρόταση Κύρκου για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, είπε: «Η άποψή του (σ.σ. του Κύρκου), όμως, για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μόνο ως ευχή θα μπορούσε να εκληφθεί παρά ως ρεαλιστική προοπτική. Και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι στον ΣΥΝ, καθώς είναι σε όλους μας φανερό πως δεν υπάρχουν οι προγραμματικές προϋποθέσεις για μια τέτοια συνεργασία». Τι καταλαβαίνει ο αναγνώστης αυτών των δηλώσεων; Οτι όλοι τους εν χορώ και ο καθένας για τον άλλο, κάνουν την ευχή να υπάρξουν οι κατάλληλες εκείνες διεργασίες που θα επιτρέψουν την προγραμματική σύγκλιση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ και θα νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του κόσμου την ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία. Κάπως έτσι ο ΣΥΝ προσπαθεί να συντηρήσει την αυταπάτη ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εξελιχθεί και σ' ένα φιλολαϊκό κόμμα. Κάπως έτσι κρατούν ανοιχτή την πόρτα της σύμπραξης, με δεδομένη τη στρατηγική τους σύγκλιση σε βασικά προγραμματικά σημεία. Μόνοι τους τα λένε, και οι μεν και οι δε, και μετά παραπονιούνται πως κάποιοι κακόβουλοι στήνουν τα σενάρια της συνεργασίας.
Θέλουν - λέει - να αποκλείσουν όλους εκείνους που κατά την άσκηση των κυβερνητικών τους καθηκόντων προκάλεσαν την κοινή γνώμη...
Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό. Είναι το ότι πιστεύουν πως υπάρχουν και κάποιοι που ...δεν την προκάλεσαν.
Σε περίπτωση που δεν το έχουν αντιληφθεί, δεν είναι απαραίτητο να εμπλέκεται ένας υπουργός ή βουλευτής στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου ή των «τοξικών» ομολόγων, για να έχει δυσαρεστήσει τον κόσμο.
Το να εφάρμοζε απλώς την κυβερνητική πολιτική (που προκάλεσε φτώχεια, λιτότητα και ανεργία) αρκεί! Ομως, αυτά προφανώς τα θεωρούν δεδομένα.
ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΠΑΛΙ έχουν - όπως διαβάζουμε - άλλον πονοκέφαλο. Δεν ξέρουν πώς θα αξιοποιήσουν το ... «κεφάλαιο» του Κινήματος, που λέγεται Κώστας Σημίτης. Εχει πέσει πολλή σκέψη για το θέμα.
Οσον αφορά το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, δεν ξέρουμε τι θα γίνει (και ελάχιστα μας νοιάζει, εδώ που τα λέμε). Ξέρουμε όμως τι γίνεται με την πολιτική του...
Απλούστατα, το ΠΑΣΟΚ τη διατηρεί αλώβητη στο πρόγραμμα και τους πολιτικούς του στόχους, όσο κι αν προσπαθούν να τη «φτιασιδώσουν» με διάφορες ανούσιες καινοτομίες «παπανδρεϊκής» εμπνεύσεως.
Κι αυτήν την πολιτική δε χρειάζεται να την ...υπενθυμίσουμε. Τη θυμάται πολύ καλά ο Ελληνας εργαζόμενος κι αν τη συγκρίνει με τη σημερινή δε θα μπορέσει να βρει ιδιαίτερες διαφορές.
ΦΥΣΙΚΑ, ΚΑΘΕ εκλογική αναμέτρηση έχει και τους ...μαϊντανούς της. Τις περίφημες «προσωπικότητες» που - μετά από υπόγειες συναντήσεις και συμφωνίες - μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο. Για να δούμε ποιοι θα είναι αυτή τη φορά...