Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που δίνει ελπίδα, δίνει θάρρος, καλλιεργεί μια μαχητικότητα, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Είναι ένα κόμμα που μπορεί πραγματικά να εμπνεύσει και ηθική ανάταση στο λαό, όχι ηθικολογία, γιατί ένα κίνημα, ένας λαός, για να μπορέσει να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις, απαιτείται να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ηθική ανάταση. Μπορούν να μας ψηφίσουν και αυτοί που δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας και μέσα σε αυτό το δρόμο, στην κοινή δράση για το σήμερα, να μπορέσουμε να δούμε πού μπορούμε να συναντηθούμε και για τη ριζική ανατροπή, για την αλλαγή της εξουσίας, για τη λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό. Αλλά αυτά θα τα βρούμε στον κοινό δρόμο του αγώνα. Την άλλη μέρα των εκλογών πρέπει να τρέμει το φυλλοκάρδι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να έχουν δυσκολία να εφαρμόσουν τα αντιδραστικά τους μέτρα. Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένα δυνατό ΚΚΕ.

Αυτά επισήμανε, ανάμεσα σε άλλα, χτες, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στο κατάμεστο από γυναίκες αμφιθέατρο του πολυχώρου «ΑΠΟΛΛΩΝ» στον Πειραιά σε εκδήλωση - συγκέντρωση που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ.

Παρακάτω παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της.

«Αγαπητές συντρόφισσες και φίλες, κάθε εκλογική μάχη έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, αν και ορισμένοι προσπαθούν να τα ισοπεδώσουν και να αφυδατώσουν εντελώς την ιδιαιτερότητα της κάθε μάχης. Λένε το αυτονόητο: Οι εκλογές γίνονται για να δούμε ποιο κόμμα θα κυβερνήσει, για να βγει η κυβέρνηση. Δεν είναι και τίποτα το καινούριο αυτό. Πασίγνωστο είναι. Οι εκλογές έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Επομένως, λοιπόν, δεν έχει να σκεφτείς τίποτα άλλο - λίγο- πολύ έτσι λένε στις γυναίκες και στους άνδρες βεβαίως - από το ποιο κόμμα πρέπει να είναι κυβέρνηση, ή ποιο κόμμα - αυτό είναι η ουσία - είναι πιο κοντά στο να γίνει κυβέρνηση.

Εμείς καταρχήν ξεκαθαρίζουμε το εξής: Είναι δικαιολογημένη, απόλυτα δικαιολογημένη η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική της ΝΔ. Και όταν λέμε λαϊκή, λέμε και ανάμεσα στους άνδρες και ανάμεσα στις γυναίκες. Είναι φανερό αυτό. Ακόμα περισσότερο από ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η δυσαρέσκεια είναι οξύτερη ιδιαίτερα ανάμεσα στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γιατί, βεβαίως, να είναι δυσαρεστημένοι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, ή μεσαία στρώματα; Επομένως, αυτή η δυσαρέσκεια απέναντι στη ΝΔ πρέπει να καταδειχτεί με την καταδίκη της. Το ψηφοδέλτιο της ΝΔ δεν πρέπει να μπει στο φάκελο από αυτούς που αισθάνονται δυσαρεστημένοι, προδομένοι, μετανιωμένοι.

Ομως, εμείς συμπληρώνουμε και βάζουμε δίπλα δίπλα και ένα άλλο ζήτημα. Η ζωή έχει δείξει ότι όταν ένα κόμμα, αυτό που λέμε συντηρητικό, ένα κόμμα που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προκαλεί τη δυσαρέσκεια σε ένα μεγάλο μέρος του λαού, ανάμεσα στα λαϊκά, στα εργατικά στρώματα, σε γυναίκες και άνδρες - και καμιά φορά σε ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο στις γυναίκες - σαν πρώτο καταφύγιο κοιτάς το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα, ιδιαίτερα σήμερα που το ΠΑΣΟΚ κάνει κυριολεκτικά ένα λαθρεμπόριο ελπίδας.

Εμείς, λοιπόν, λέμε ότι στο φάκελο των γυναικών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να μπει το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν είναι σε θέση και δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κάνει το εμπόριο ελπίδας, που έκανε σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν έχει καμία σχέση με το κλίμα που υπήρχε το 1981. Ηταν καταδικασμένη στη συνείδηση του λαού η ΝΔ. Η ΝΔ, σαν συνέχεια της ΕΡΕ, είχε χάσει σοβαρά ερείσματα και τότε ευχαρίστως ήταν ένα ΠΑΣΟΚ με ψηλά τις σημαίες, σωστά συνθήματα. Πολλά από τα συνθήματά του θύμιζαν τα συνθήματα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ενα ΠΑΣΟΚ αδοκίμαστο στη διακυβέρνηση. Τότε, αν θέλετε, αυτό ήταν κατανοητό. Γιατί ένας κόσμος έβλεπε το ΠΑΣΟΚ σαν μια εναλλακτική λύση και σαν ένα σκαλοπάτι για να πραγματοποιηθεί αυτό που έλεγε ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, "το ραντεβού με την ιστορία" και "να μπει η δεξιά στο χρονοντούλαπο". Κύλησε πολύς χρόνος από τότε. Εχουμε περάσει αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, όπου πραγματικά το πιο πιθανό να αναδειχθεί κυβερνητικό κόμμα ήταν ανάμεσα στα δύο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και, βεβαίως, να θυμηθούμε την εκλογική αναμέτρηση του 2004. Τότε, στα μάτια αρκετών εργαζόμενων ανθρώπων - μιλάμε πάντα για τα λαϊκά στρώματα - φάνταζε σαν μια εναλλακτική λύση στο ΠΑΣΟΚ η ΝΔ. Ελεγαν πολλοί "ε, δεν είναι δυνατόν, ύστερα από τόσα χρόνια η ΝΔ που έμεινε εκτός διακυβέρνησης, θα έβαλε μυαλό, κάτι καλύτερο θα κάνει". Δε συμφωνούσαμε και τότε, αλλά πρέπει να το πούμε κατηγορηματικά: Πολύ περισσότερο από ό,τι ήταν στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, η ατομική ευθύνη μεγαλώνει στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη 2009. Μεγαλώνει γιατί: Δοκιμάστηκε, βεβαίως, η ΝΔ και αυτοί που ήλπιζαν, τώρα φεύγουν μετανιωμένοι. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχει δοκιμαστεί. Και σαν αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά έχει δοκιμαστεί αρκετά και δοκιμάζεται και σήμερα, με τις συγκεκριμένες εξαγγελίες που κάνει. Το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι έχει έναν εύκολο δρόμο, που πατάει πάνω στη διάψευση των ελπίδων που προκλήθηκαν από τη ΝΔ. Κυριολεκτικά κάνει λαθρεμπόριο ελπίδων.

Και ξέρετε ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα στις 5 Οκτώβρη του 2009; Οτι φοβόμαστε - αλλά το αντιπαλεύουμε με αισιοδοξία και μαχητικά, όμως πρέπει να πω και τι κίνδυνοι υπάρχουν - μήπως στις 5 του Οκτώβρη, την επόμενη μέρα, τους αμέσως επόμενους μήνες, αυτή η αγανάκτηση που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, ανάμεικτη με ψήγματα ελπίδας προς το ΠΑΣΟΚ, να μετατραπεί σε μία πολύ βαθιά απογοήτευση. Κι αυτή η πολύ βαθιά απογοήτευση συμπαρασύρει και ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό, με ριζοσπαστική διάθεση και μάλιστα νέους σε ηλικία, αυτούς που δοκιμάζουν και θα μας δώσουν την πρώτη ψήφο στις 4 Οκτώβρη. Και έτσι, αυτή η αγανάκτηση, η αναζήτηση του διαφορετικού, αυτό το προχώρημα που έχει γίνει στη σκέψη πολλών εργαζομένων - εκφράζεται και στις δημοσκοπήσεις, όπου σε ποσοστό 60% απαντούν ότι ανάμεσα στα δύο κόμματα δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές - αυτό λοιπόν το προχώρημα της σκέψης να μείνει στη μέση, να σταματήσει. Και το κυριότερο, να μετατραπεί σε μια γενική αντίληψη ότι δεν υπάρχει διέξοδος.

Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και λογικός, όταν σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες να πάμε ένα και δύο βήματα μπροστά. Είναι γενική ομολογία ότι το πολιτικό σύστημα περνάει κρίση. Είναι γενική ομολογία ότι μια κυβέρνηση δεν μπόρεσε να σταθεί πάνω από δύο χρόνια. Είναι γενική ομολογία - να μην πω καθολική, αλλά είναι κυρίαρχη ομολογία - ότι το ΠΑΣΟΚ, πέρα από τις φασαρίες που έκανε μέσα στη Βουλή και ενώ, π.χ., οι δυνάμεις του είχαν την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και στις περισσότερες δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις και Εργατικά Κέντρα, είχε ισχυρή δύναμη στον αγροτικό χώρο και στους επαγγελματοβιοτέχνες και στους εμπόρους, άρα είχε δύναμη μέσα στο οργανωμένο κίνημα.

Το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπόρεσε - εμείς λέμε δε θέλησε, αλλά ας πούμε αυτό που είναι πιο φανερό - να συμβάλει σε ένα κίνημα εργατικό, αγροτικό, των μικρών επιχειρηματιών. Σε ένα κίνημα, το οποίο θα εμπόδιζε ορισμένες, αν όχι τις περισσότερες, από τις επιλογές της ΝΔ. Δοκιμάστηκε λοιπόν και ως δύναμη αντιπολίτευσης. Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχει δικαιολογία, εργατικά λαϊκά στρώματα, γυναίκες που ανήκουν σε αυτά τα λαϊκά στρώματα και σήμερα έχουν πολύ περισσότερες εμπειρίες από ό,τι πριν 20 χρόνια, να μην κάνουν κάτι το διαφορετικό από ό,τι έκαναν σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές μάχες. Και το διαφορετικό σήμερα είναι μονόδρομος, κυριολεκτικά μονόδρομος. Είναι η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο αντίπαλός μας, για εμάς δεν είναι μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πριν απ' όλα είναι η αστική τάξη, οι εφοπλιστές, οι εμποροβιομήχανοι, είναι αυτοί που έχουν τη μεγάλη ιδιοκτησία και τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις στην αγροτική παραγωγή, είναι τα μονοπώλια, είναι οι πολυεθνικές. Ο ταξικός αντίπαλος δε σταματάει στα σύνορα τα ελληνικά, αλλά είναι σε ολόκληρη την Ευρώπη, παγκόσμια. Αυτός ο αντίπαλος έχει κατακτήσει σε πολύ υψηλά επίπεδα την τέχνη χειραγώγησης, ενσωμάτωσης, αποπροσανατολισμού, εκφοβισμού των λαών και του ελληνικού λαού. Εχει πάρει πολλά διδακτορικά σε αυτό. Και αν στην Ελλάδα η κατάσταση είναι καλύτερη, απ' ό,τι είναι στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία, είναι γιατί εδώ δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ. Αυτό κάνει τη διαφορά.

Στη Γερμανία, που είναι αναμφισβήτητα μια χώρα πιο αναπτυγμένη, πιο ισχυρή, πιο μεγάλη - δεν είναι η μικρή Ελλάδα, όπως μας λένε - αλλά είναι στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ, στον παγκόσμιο ηγετικό πυρήνα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, απολύονται μονομιάς 10 και 15 και 20 χιλιάδες εργαζόμενοι και δε σαλεύει φύλλο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι ευχαριστημένοι οι απολυμένοι στη γερμανική βιομηχανία. Δεν μπορούμε να το φανταστούμε ότι τους λένε "δώστε κι άλλα" και δε σαλεύει φύλλο. Οχι μόνο δε σαλεύει φύλλο, δεν υπάρχουν διαθέσεις. Αν δεν υπάρχει πρωτοπορία, αυτές οι διαθέσεις δε βγαίνουν στην επιφάνεια. Κι όχι μόνο δε σαλεύει φύλλο, αλλά έρχονται τα συνδικάτα και αποφασίζουν: Από τους 20.000, απόλυσε αυτούς, απόλυσε εκείνους. Παζαρεύουν δηλαδή τη διαδικασία των απολύσεων. Πάρτε τη Μ. Βρετανία. Ανάλογες οι εξελίξεις. Εκεί τα επιδόματα φτώχειας και οι λαμαρίνες που μοιράζουν στους φτωχούς για να πηγαίνουν το βράδυ από κάτω και να μη βρέχονται είναι εκτεταμένο φαινόμενο. Κάποιες κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα ήταν κινητοποιήσεις για να φύγουν οι ξένοι από τη Μ. Βρετανία, "γιατί μας παίρνουν τη δουλειά". Στη Γαλλία, πραγματικά υπάρχουν περισσότερες αντιστάσεις, όμως πολύ κατώτερες από την ιστορική παράδοση που έχει το εργατικό κίνημα στη χώρα αυτή. Στην Ιταλία, ένας Μπερλουσκόνι - που δεν είναι ένας, είναι η αστική τάξη με το κόμμα του Μπερλουσκόνι - ως πρωθυπουργός της Ιταλικής Δημοκρατίας έχει ευτελιστεί και πολύ περισσότερο είναι τα μέτρα, η ανεργία, οι απολύσεις. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές, ο νότος, που υποφέρουν. Οι κινητοποιήσεις πού βρίσκονται;

Αν τα λέμε όλα αυτά είναι για τον εξής λόγο: Υπάρχει μια γενική τάση σε ολόκληρη την Ευρώπη οι λαοί να χάνουν κατακτήσεις και κεκτημένα. Εδώ στην Ελλάδα, η συζήτηση γίνεται στο εξής: Η μεν ΝΔ βλέπει την κρίση σαν κάτι που ήρθε απέξω. Η κρίση βεβαίως είναι διεθνής, είναι η οικονομική καπιταλιστική κρίση. Και στην Ελλάδα δε θα είχαμε αυτές τις συνέπειες αν δεν ήταν η Ελλάδα - όχι μόνο η καπιταλιστική Ελλάδα, η Ελλάδα του κεφαλαίου - η οποία, βήμα το βήμα και με μεγαλύτερη ταχύτητα, ενσωματώθηκε μέσα στις επιλογές του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Το ΠΑΣΟΚ δε βλέπει διεθνή κρίση. Για το ΠΑΣΟΚ όλα είναι στην καμπούρα της ΝΔ.

Η ΝΔ λέει, "την κρίση θα τη βγάλουμε πιο εύκολα, αλλά εγώ εκεί βλέπω την καμπούρα του ΠΑΣΟΚ". Ο ένας βλέπει την καμπούρα του άλλου και "λάδι" η ΕΕ, "λάδι" ο καπιταλισμός, "λάδι" οι επιχειρηματίες. Και όχι μόνο αυτό. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα λένε το εξής: Στην Ελλάδα είναι οξυμένα τα πράγματα. Στη Σουηδία τα προβλήματα λύνονται έτσι, στη Γερμανία λύνονται αλλιώς, στη Μ. Βρετανία είναι καλύτερα, στην Ελλάδα είναι χειρότερα. Αμ δεν είναι έτσι. Η τάση είναι γενική. Βεβαίως, κάποιες χώρες είχαν ένα καλύτερο στάνταρ για τους λαούς, ενώ η εκμετάλλευση ήταν πιο σκληρή και ταξική και αυτές οι συγκρίσεις των μισθών, στη Γαλλία είναι τόσο, στη Σουηδία είναι τόσο, αυτή η σύγκριση δεν έχει μέτρο. Διότι η παραγωγικότητα στη Γερμανία είναι μεγαλύτερη από αυτή της Ελλάδας, άρα ο βαθμός εκμετάλλευσης είναι χειρότερος. `Η κάνουν επιλεκτικές συγκρίσεις. Μπορεί μια υπηρεσία στην Ελλάδα να είναι φθηνότερη απ' ό,τι στη Γερμανία. Πριν από πολλά χρόνια στη Μ. Βρετανία αγόραζες μια ντομάτα, εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούσες να αγοράσεις μία. Σήμερα στην Ελλάδα σου ζυγίζουν και τη μία. Θέλω να πω ότι υπάρχει μια γενική τάση και η μόνη σύγκλιση που υπάρχει, είναι η σύγκλιση της απώλειας κατακτήσεων. Που, βεβαίως, κατά τη γνώμη μας ήταν ξεπερασμένες κατακτήσεις. Σημαντικές, προϊόν της ταξικής πάλης, προϊόν φόβου απέναντι στην αίγλη και την πίεση που ασκούσε το σοσιαλιστικό σύστημα, αλλά οι κατακτήσεις αυτές άρχισαν να ξεπερνιόνται από τη δεκαετία του '80. Αλλη η κατάσταση στη δεκαετία του '50, άλλη του '60, άλλη του '70, άλλη του '80. Υπάρχει λοιπόν μια γενική τάση.

Επομένως, λέμε το εξής: Κακιά ήταν η ΝΔ; Μάλιστα! Αντιλαϊκή, ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Ναι, αλλά την ίδια πολιτική ακολούθησαν τα αντίστοιχα κόμματα της ΝΔ στην Ευρώπη. Δεν εμπιστευόμαστε το ΠΑΣΟΚ. Γιατί, όταν ήταν κυβέρνηση, ήταν κι αυτό αντιλαϊκό. Μπορεί να πει κάποιος ότι, αυτό ίσως να είναι ελληνικό πολιτικό φαινόμενο. Μα δεν είναι ελληνικό. Σε όλη την Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία έχει την ίδια πορεία. Ιδιαιτερότητες υπάρχουν.

Εμείς ξαναλέμε: Το ιδιαίτερο θετικό που υπάρχει στην Ελλάδα, είναι ότι δεν ήταν πλήρης η υποχώρηση μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Οτι, στην Ελλάδα υπήρχαν αντιστάσεις. Κατώτερες και πίσω από τις ανάγκες, αλλά όμως, υπήρξαν αντιστάσεις. Και κατά του πολέμου, και διεκδικήσεις εργατικές και αγροτικές, και μια κινητοποίηση - μικρότερη μεν για ευνόητους λόγους - στο χώρο των μικρών επιχειρηματιών. Οτι, στην Ελλάδα έχουμε ορισμένα αποτελέσματα. Οχι καθολικά, αλλά μερικά. Δεν είναι τυχαίο ότι σε συνθήκες κρίσης, κινητοποιήσεις που έγιναν σε μια επιχείρηση οδήγησαν στην επαναπρόσληψη απολυμένων. Σκόρπιες μεν, αλλά υπάρχουν τέτοιες επιτυχίες, που μεγεθύνονται, γιατί σε συνθήκες κρίσης δεν υπάρχει εργοδότης που κάνει πίσω. Οτι, στην Ελλάδα το δηλητήριο του αντικομμουνισμού δεν είναι τόσο ισχυρό, παρά τις προσπάθειες που έγιναν σε άλλες χώρες. Οτι, στην Ελλάδα ο ιμπεριαλισμός δε είναι πιο δυναμικός, από ό,τι είναι σε άλλες χώρες στην Ευρώπη που είχαν σοβαρές παραδόσεις. Πού οφείλονται όλα αυτά; Στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ; Μήπως στον ΣΥΡΙΖΑ, ή μήπως στον Καρατζαφέρη; `Η μήπως στις κινητοποιήσεις για το περιβάλλον;

Εδώ στον Πειραιά έγιναν κινητοποιήσεις για τα λιπάσματα, για κείνο, για το άλλο, για τη ΔΕΗ, πάρα πολλές κινητοποιήσεις. Μήπως αυτές οι κινητοποιήσεις οφείλονται στους οικολόγους; Μακριά από μας η αντίληψη ότι είμαστε το Α και το Ω του κινήματος. Οχι, αλλά για να υπάρξει κίνημα που αντιστέκεται και επιτίθεται, αυτό ίσχυε, ισχύει και θα ισχύσει, χρειάζεται μια πρωτοπορία και αν μέσα σε αυτή την πρωτοπορία δεν υπάρχει ισχυρή κομμουνιστική πρωτοπορία, αυτό το κίνημα χάνει την αντοχή του, δυσκολεύεται, αναδιπλώνεται, μπερδεύεται, εσνωματώνεται.

Στις εκλογές στις 4 Οκτώβρη, κρίνεται το εξής πράγμα: βαθμολογείται ο ριζοσπαστισμός του λαού, της κοινωνικής, πολιτικής, λαϊκής συνείδησης, το μέγεθος μάλλον. Ριζοσπαστισμός υπάρχει, αλλά αν αυτός ο ριζοσπαστισμός βάθυνε, μεγάλωσε, δυνάμωσε, αυτό θα κριθεί.

Αν δεν έχουμε σοβαρές ανακατατάξεις στις 4 Οκτώβρη, αν η μόνη ανακατάταξη και αλλαγή είναι να έρθει το ΠΑΣΟΚ στη θέση του χαλίφη, στη θέση της ΝΔ να 'ρθει το ΠΑΣΟΚ, είναι σοβαρή αλλαγή αυτή; Οχι. Αναμενόμενη αν θέλετε, το έχουμε ξαναζήσει το έργο.

Ποιο είναι αυτό το πράγμα που θα ταρακουνήσει;

Το ΚΚΕ να βρεθεί σε μια τέτοια - 3η οπωσδήποτε - και δυναμική θέση σε ψήφους. Αυτό θα κάνει τη διαφορά. Το άλλο θα είναι ένα έργο από το πρόσφατο παρελθόν. Και μάλιστα, σε συνθήκες εκβιασμών, κινδυνολογίας για ακυβερνησία. Αυτό θα δείξει ότι ο λαός δεν πισωγυρίζει. Δηλαδή δεν πάει στην κάλπη αφήνοντας τη συνείδησή του στο πλάι, αλλά πάει στην κάλπη μαζί με τη συνείδησή του. Οι εκλογές γίνονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης - η κρίση δεν είναι εθνικό πρόβλημα. Εχει πρόβλημα το μεγάλο κεφάλαιο, οι επιχειρηματίες, ενώ έχουν πάρα πολλά χρήματα και δεν είναι σωστό ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Η κρίση δείχνει ότι υπάρχει περίσσευμα χρημάτων και εμπορευμάτων που δεν μπορεί να τα καταναλώσει ο λαός. Και δεν μπορούν με την ίδια ευκολία που τα πήραν να τα ξαναβάλουν στην παραγωγή και στην κυκλοφορία για να πραγματώσουν περισσότερα κέρδη. Εχει μεγαλώσει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, σκοτώνονται μεταξύ τους από την κρίση, ποιος θα φάει το διπλανό του, την επιχείρηση στον ίδιο κλάδο ή του διπλανού και να γίνει ισχυρότερη. Και έχουν πρόβλημα οι άνθρωποι. Αλλά δεν τους λυπόμαστε. Εχουν πρόβλημα και γιατί το δικομματικό πολιτικό σύστημα αρχίζει και κουτσαίνει. Εχουν και με αυτό πρόβλημα. Ο λαός όμως έχει άλλα προβλήματα: Οτι φορτώνεται όλα τα βάρη, ότι αυτός τάισε το κεφάλαιο, έσφιξε το ζωνάρι για να βγάλει τα κέρδη και τώρα πρέπει να τους ξαναταΐσει για να μη μειωθούν τα κέρδη. Και όχι μόνο να μη μειωθούν, αλλά να αυξηθούν ακόμη περισσότερο και με ακόμη μεγαλύτερους ρυθμούς. Αρα το πρόβλημα δεν είναι ενιαίο. Αλλα είναι τα δικά τους προβλήματα και άλλα τα δικά μας, του λαού.

Οι γυναίκες και οι νέες ηλικίες πληρώνουν περισσότερα. Ολα τα στοιχεία είναι σε βάρος των γυναικών. Αυτό το παραδέχονται και οι ίδιοι, δε το λέμε μόνο εμείς. Μόνο που δεν εξηγούν την αιτία και λένε διάφορα. Λένε ότι υπάρχουν οι παραδοσιακές αντιλήψεις, υπάρχουν πατριαρχικές αντιλήψεις, οι ανδροκρατικές αντιλήψεις και διάφορα. Εμείς δε λέμε ότι δεν υπάρχουν και τέτοιες αντιλήψεις. Η ουσία είναι η εξής: Το καπιταλιστικό σύστημα, κάνει την ταξική εκμετάλλευση και πιο ειδικευμένη. Διαπλέκεται με το φύλο, την ηλικία, τους μετανάστες. Δεν είναι ενιαία η εκμετάλλευση. Αξιοποιεί γυναίκες περισσότερο, μετανάστες περισσότερο, νέες ηλικίες περισσότερο. Σε άλλες χώρες μπορεί να παίζουν και άλλα στοιχεία, ιθαγενείς κλπ. Δε θέλω να κάνω ανάλυση του γυναικείου ζητήματος, αλλά εδώ γίνεται και η μεγάλη απάτη. Δεν μπορεί να βγει σήμερα η σύγχρονη Ευρώπη, η πολιτισμένη Ευρώπη που λένε, η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού - αυτά είναι ιστορικά ψέματα και ιστορικές βλακείες - και να πει ότι εμείς διατηρούμε την ανισότητα των δύο φύλων. Καλλιεργεί λοιπόν και στις γυναίκες τον κοσμοπολιτισμό και την ισότητα την τυπική, μέσα από τους νόμους κτλ. Αλλά και από την άλλη καλλιεργεί το εξής: Θέλετε οι γυναίκες ισότητα; Θα εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης, θα δουλεύετε και νύχτα. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη πλευρά - γιατί παίζουν ταυτόχρονα σε δύο ταμπλό - είναι η εξής: Λένε, ναι, αλλά οι γυναίκες θέλουν να είναι περισσότερες ώρες με τα παιδιά και οι γυναίκες και οι φοιτητές θέλουν τα 4ωρα για να βγάζουν χαρτζιλίκι. Τώρα είναι αλήθεια ότι δουλεύουνε και για το χαρτζιλίκι. Δε δουλεύουνε για να συμπληρώσουν το ασυμπλήρωτο οικογενειακό εισόδημα. Λοιπόν, αμέσως αυτές οι αντιφάσεις εκδηλώνονται και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ και σε όλα τα κόμματα. Αυτή είναι η αντίφαση.

Τι λέμε εμείς; Οπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και σε αυτό, δεν υπάρχει καμία αντίφαση σε αυτό που λέμε. Οχι μόνο δεν υπάρχει καμιά αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, αλλά ακριβώς έχουμε, υποστηρίζουμε, μια διαφορετική εναλλακτική πολιτική, η οποία δεν έχει καμία αντίφαση, δεν μπορεί να μας πιάσει κανείς. Εμείς υποστηρίζουμε την κοινωνική ισότητα των δύο φύλων. Αυτό δεν σημαίνει, ούτε ηλικιακή ισότητα, ούτε φυλετική ισότητα. Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα. Οχι αυτό που έλεγαν κάποτε, ότι το μυαλό του άντρα ζυγίζει περισσότερο από αυτό της γυναίκας. Υπάρχουν τόσες, όσες βιολογικές διαφορές αναφέρονται στα δύο φύλα. Τώρα, να φτιάξουμε κανένα τρίτο φύλο ενιαίο, δεν ξέρω αν υπάρχει και τέτοιο. Η γυναίκα π.χ. έχει λιγότερη μυική δύναμη, όχι μικρότερο εγκέφαλο και η ανατομία μας είναι διαφορετική. Η αναπαραγωγική διαδικασία της γυναίκας δεν είναι ίδια με του άντρα. Βεβαίως η επιστήμη έχει αποδείξει ότι σε κληρονομικές ασθένειες και σε διάφορα άλλα πράγματα ή σε μόλυνση από χημικούς παράγοντες και ο πατέρας συμμετέχει στα προβλήματα. Αλλά ακόμη περισσότερο η γυναίκα. Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι η γυναίκα δεν μπορεί να προστατεύεται μόνο σε εννιά μήνες της εγκυμοσύνης αλλά σε όλη την παραγωγική ηλικία. Επομένως, για να μην σας κουράζω, υπάρχουν βιολογικές διαφορές, ορισμένες από αυτές τις ξεπερνάει η επιστήμη αλλά δεν έχουν καταργηθεί. Συνυπάρχει κληρονομημένη και εδραιωμένη σήμερα κοινωνική ανισότητα, η οποία επιδρά στην υγεία της γυναίκας και στην κούρασή της και στην αντοχή της και σε μια σειρά πράγματα. Και αν θέλετε, οι αναχρονιστικές αντιλήψεις για το ρόλο των δύο φύλων. Ολα αυτά εμπεδώνονται. Τα βιολογικά, τα φυλετικά, τα ταξικά, τα ιστορικά, υπεισέρχονται μέσα στη ζωή της γυναίκας και αυτά μετατρέπονται και σε προβλήματα υγείας. Είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ασθένειες που είναι κατ' εξοχήν γυναικείες; Η οστεοπόρωση, η οστεοαρθρίτιδα κλπ. χτυπάνε τις γυναίκες περισσότερο. Εχει σχέση και με τις συνθήκες ζωής και δουλειάς, μπορεί να είναι και ορμονικό ζήτημα. Να το βιολογικό λοιπόν.

Αρα εμείς υποστηρίζουμε ισότητα και απαλλαγή βεβαίως από την ταξική εκμετάλλευση. Κοινωνική ισότητα, όχι όμως ψεύτικη.

Κοινωνική ισότητα σημαίνει ο καθένας έχει ίδια και ίσα δικαιώματα, ανάλογα με τις ιδιομορφίες του. Οταν λέμε να μην υπάρχει εργασία ανηλίκων, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα, δε θέλουμε να δουλεύει ο 17χρονος, ο φοιτητής και ο σπουδαστής. Να σπουδάζει χωρίς να δουλεύει. Αυτό δεν είναι παρεμπόδιση στη δουλειά, είναι δικαίωμα να μη δουλεύει όσο σπουδάζει. Οταν λέμε να μη δουλεύουν οι ενήλικοι, κάνουμε μια εξειδίκευση. Οταν λέμε οι γυναίκες να μη πηγαίνουν στη δουλειά, παίρνουμε υπόψη και τους κοινωνικούς και τους βιολογικούς παράγοντες. Αυτό έχει τιναχτεί στον αέρα. Οι γυναίκες έχουν φτάσει μέχρι τα 65 χρόνια, θα πάνε στα 66, 67 και δεν είναι σωστό αυτό που λένε ότι δεν υπάρχουν βαριές και ανθυγιεινές δουλειές λόγω της τεχνολογίας. Βαριά είναι και η δακτυλογράφηση. Και οι σύγχρονες δουλειές, ακόμη κι αυτές που επιβάλλουν την ακινησία, είναι δουλειές που έχουν πρόβλημα, χώρια οι χημικοί παράγοντες, οι ακτινοβολίες κλπ. Πραγματικά, σήμερα δεν κάνει δουλειά γραφείου η γυναίκα μόνο, δεν κάνει χειρωνακτική δουλειά, η δουλειά γραφείου δημιουργεί προβλήματα και βεβαίως εδώ πρέπει να το δεις με βάση τις εξελίξεις.

Αρα λοιπόν, μετά τις 4 Οκτώβρη θα ολοκληρωθεί ο κύκλος των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών. Αυτά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα έχουν στο πρόγραμμα. Βγαίνει και λέει το ΠΑΣΟΚ «εγώ θα καθιερώσω τη σύνταξη της νοικοκυράς». Κατ' αρχήν, θυμάστε: Ανδρέας Παπανδρέου, 1981, σημαία η σύνταξη της νοικοκυράς, η νοικοκυρά κάνει κοινωνική εργασία, σύνταξη. Μάλιστα εμείς το 1989 και το 1990, ως Κόμμα επειδή δε μας άρεσε ο όρος σύνταξη της νοικοκυράς - γιατί σύνταξη παίρνει ο εργαζόμενος, προϋποθέτει εργασία, και εμείς δεν παίζουμε με τις λέξεις, η εργασία να γίνει απασχόληση και απασχολησιμότητα, δεν αλλάζουμε όρους γιατί η αλλαγή των όρων οδηγεί κι αλλού - τότε λοιπόν επεξεργαστήκαμε μία πρόταση με την βοήθεια της κ. Ρούλας Κακλαμανάκη που είχε φύγει από το ΠΑΣΟΚ και ήταν υφυπουργός. Και λέγαμε, όσες γυναίκες δεν μπόρεσαν να δουλέψουν γιατί δεν υπήρχε κοινωνική προστασία κλπ. - γιατί μπορεί και μια γυναίκα ενός κύριου τάδε να μη δουλέψει, αλλά γιατί δε χρειάζεται να δουλέψει - όσες γυναίκες σταμάτησαν τη δουλειά λόγω μητρότητας, αυτές οι γυναίκες βεβαίως θα παίρνουν ένα επίδομα, όταν φτάσουν στα γηρατειά. Και μάλιστα είχαμε πει ότι θα βγει από τα κρατικά ταμεία και θα έχουν πλήρη και ατομική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όχι να είναι στο βιβλιάριο του άντρα, είτε σαν σύζυγος, είτε σαν χήρα, είτε διαζευγμένη, είτε οτιδήποτε.

Το είχαμε προτείνει αυτό, αλλά λέγαμε και το εξής: Η κύρια γραμμή, είναι δουλειά για όλες τις γυναίκες με ελεύθερο χρόνο κλπ., βεβαίως. Και αν θέλετε, χρονικά θα έπρεπε να μειώνεται ο αριθμός των γυναικών που δεν έχουν δουλέψει ποτέ. Σήμερα, όλες οι νέες γυναίκες θέλουν να δουλέψουν. Αυτό λοιπόν δε δόθηκε ποτέ. Τώρα λέει θα το δώσει. Προσέξτε. Δεν πρόκειται για προεκλογική παροχή, έστω πυροτέχνημα. Είναι ενταγμένο στην εξής θέση, που ισχύει και για άντρες πια. Οτι, επειδή προβλέπουν ότι λόγω των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας κλπ., θα φτάνουν κάποιοι στα 60 και 65 χρόνια και δε θα έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης, σου λέει η απάντηση στην ανεργία, η απάντηση στις ευκαιριακές θέσεις, είναι ότι θα είσαι κατοχυρωμένος στα 65 σου να πάρεις 400 ευρώ. Και θα σου πουν το εξής: Εχουμε συνταξιούχους με 400 ευρώ, έχουμε και συνταξιούχους με 1.200 και 1.300 και 1.500 ευρώ, άρα κοινωνική ανισότητα. Ρετιρέ και υπόγεια, έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι υψηλόμισθοι και οι χαμηλόμισθοι, μία διαίρεση που έχει σαν στόχο τι; Θα μειώσουμε τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που παίρνουν 400 ευρώ και σε αυτούς που παίρνουν 1.000. Αυτοί που παίρνουν 1.000 να πάρουν 700.

Σε όλα τα μέτωπα έρχονται τέτοια πράγματα. Διαχωρίζουν τον τομέα της συνταξιοδότησης από τον τομέα της Υγείας. Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Και εμείς το λέμε αυτό, αλλά με ριζικά διαφορετική αφετηρία και σκοπό. Γιατί θέλουν αυτοί να τα διαχωρίσουν; Ενα είναι η σύνταξη. Θα κάνουν τρεις πυλώνες για τη σύνταξη. Το χαμηλό δημόσιο, ας το πούμε, και μετά θα είναι ένα συμπληρωματικό που κυρίως το πληρώνεις εσύ και μία ιδιωτική ασφάλιση για τη σύνταξη.

Εμείς λέμε, βεβαίως να διαχωριστεί η σύνταξη από την Υγεία, αλλά για ποιο σκοπό. Γιατί οι παροχές Υγείας πρέπει να είναι ίσες για όλους. Δεν μπορεί άλλες παροχές Υγείας να έχει ο δημόσιος υπάλληλος, άλλες ο ιδιωτικός, άλλες ο βιοτέχνης. Να είναι ίσες. Οι ασθένειες, η μητρότητα κλπ. είναι ίδιες για όλους, δεν αλλάζουν. Επομένως, θα κάνεις ένα σύστημα κοινωνικής πολιτικής Υγείας και Πρόνοιας, πρόληψης και τα λοιπά, το οποίο θα είναι ίσο για όλους. Εμείς μάλιστα λέμε να καταργηθούν και οι εισφορές. Να μείνουν μόνο οι εισφορές για τη σύνταξη. Διότι, κύριε, με εκμεταλλεύεσε μια φορά ως εργαζόμενο, με εκμεταλλεύεσε με τους έμμεσους φόρους, με εκμεταλλεύεσε με τους άμεσους, θα με εκμεταλλευθείς με το να δίνω και για την Υγεία; Θα μου τα δώσεις δωρεάν! Θα μου τα επιστρέψεις! Και θα είναι για όλους το ίδιο.

Οταν κάνουν το διαχωρισμό, είναι ακριβώς για να κατακρεουργήσουν και το συνταξιοδοτικό και την πολιτική Υγείας. Υπάρχει άλλο κόμμα σήμερα στην αντιπολίτευση που μπορεί να σηκώσει ανάστημα σε αυτή την πολιτική; Εμείς λέμε σαφώς όχι. Διότι, κατ' αρχήν, πρόκειται για κόμματα - και τα τρία που διεκδικούν την είσοδο στο Κοινοβούλιο - που θα προσφέρουν εναλλακτική λύση στη δυσκολία που θα έχει το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί καλά ως δικομματική εναλλαγή. Αλλά και επιπλέον, αμβλύνουν τη βαθιά γραμμή αντιπολίτευσης που πρέπει να υπάρχει σήμερα, με τις παραλλαγές που έχουν και τη διαχειριστική τους λογική.

Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς να πω, το μοναδικό Κόμμα που εγγυάται ριζική αντιπολίτευση είναι το ΚΚΕ. Και αν θέλετε, είναι το Κόμμα που δίνει ελπίδα, δίνει θάρρος, καλλιεργεί μια μαχητικότητα όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Είναι ένα Κόμμα που μπορεί πραγματικά να εμπνεύσει και ηθική ανάταση στο λαό, όχι ηθικολογία, είμαστε ξένοι με την ηθικολογία. Γιατί ένα κίνημα, ένας λαός για να μπορέσει να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις απαιτεί να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ηθική ανάταση.