«Πολλές φορές, η θεωρία του "ευρωμονόδρομου", την οποία αναπτύσσει κατά κόρον η κ. Παπαρήγα, είναι άλλοθι των κυβερνήσεων προκειμένου να ευθυγραμμιστούν με νεοφιλελεύθερες λύσεις και να τις προβάλλουν ως τη μοναδική λύση». Ποιος τα λέει αυτά; Ενας απ' τους θιασώτες του «ευρωμονόδρομου», ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης. Και τα είπε έχοντας προηγουμένως συνδράμει την προσπάθεια δημιουργίας «άλλοθι» για τις σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές που έρχονται, δηλώνοντας: «Η μετοχή "Ελλάδα" στην Κομισιόν και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς γενικά, είναι πολύ χαμηλά, όχι μόνο λόγω των κακών δημόσιων οικονομικών, αλλά και λόγω της πολυετούς "δημιουργικής λογιστικής" (...) Οι πιέσεις για δεξιόστροφες επιλογές και στο ασφαλιστικό και στα δημοσιονομικά θα είναι πολύ έντονες». Βολική η λαθροχειρία για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που αποκρύπτει ότι σε αντίθεση με τις δικές του «θεωρίες», το ΚΚΕ δεν αποδέχτηκε ποτέ τη λογική του «ευρωμονόδρομου». Απεναντίας, δείχνει στο λαό ότι έχει κι άλλη επιλογή, άλλο δρόμο ανάπτυξης να ακολουθήσει. Ο λαός. Οχι όμως τα κόμματα, κυβερνητικά και μη, που εκπροσωπούν την άρχουσα τάξη, που υμνούν την ΕΕ των μονοπωλίων. Γι' αυτά ο «ευρωμονόδρομος» είναι πράγματι μονόδρομος. Κι αυτό το αποκρύπτει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόμενος ότι και στην ΕΕ μπορεί και πρέπει να συμμετέχει η χώρα, και οι εκάστοτε κυβερνήσεις να συνομολογούν εκεί σκληρές αντιλαϊκές αποφάσεις και την ίδια στιγμή να μην τις εφαρμόζουν αν έτσι κρίνουν. Σκόπιμα ψεύδη για αποπροσανατολισμό του λαού.

«Περάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες δίνοντας χρήματα στους πλουσίους, σαν να μην υπήρχε αύριο. Εγκαταλείψαμε τους φτωχούς, θέσαμε σε ασφυκτικό οικονομικό κλοιό τη μεσαία τάξη και σχεδόν προκαλέσαμε πτώχευση στο κράτος - παρέχοντας σε τράπεζες, μεγα-οργανισμούς και όσους βρίσκονται στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας σχεδόν ό,τι ζητούσαν. Και, απ' ό,τι φαίνεται, το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα». Το παραπάνω απόσπασμα από άρθρο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» (αναδημοσίευση χτες στην «Οικονομική Καθημερινή») αφορά βέβαια στην οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, αλλά αποτυπώνει με ενάργεια και την ουσία της πολιτικής που εφαρμόστηκε στην ΕΕ και στη χώρα μας, αφού την ίδια διαχείριση του καπιταλισμού εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το βασικό συμπέρασμα με μεγάλη πολιτική σημασία είναι ότι η καπιταλιστική κρίση είναι πρώτα και κύρια κρίση υπερκερδών. Σε καμία περίπτωση δεν ευθύνονται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Δεν ευθύνονται στο ελάχιστο για τα περιβόητα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη. Με απλά λόγια, οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών κρατών ποτέ δε δανείστηκαν για να στηρίξουν τους εργαζόμενους και το λαό, αλλά για να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τους μεγάλους επιχειρηματικούς κολοσσούς και το κεφάλαιο. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, στερούνται διαρκώς τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματά τους, χάνουν τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία, κ.ο.κ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να περάσει η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται ότι τάχα «όλοι είναι συνυπεύθυνοι για τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και άρα όλοι πρέπει να πληρώσουμε».