Πρόκειται για βίαιη απαίτηση ηγεμονίας του γερμανο-γαλλικού άξονα στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ο οποίος είχε περιέλθει σε αφασία μετά το θάνατο του Γάλλου Προέδρου Φρ. Μιτεράν και την αναγκαστική έξοδο του καγκελάριου Χ. Κολ, και τώρα επανέρχεται δριμύτερος ζητώντας ...και τα ρέστα. Πίσω από τις γαλλικές φαμφάρες της δήθεν «ιστορικής» ομιλίας Σιράκ, του πρώτου ξένου αρχηγού κράτους που μίλησε ενώπιον του επανεγκαταστημένου στο Βερολίνο Ράιχσταγκ, κρύβεται μια πολύ συγκεκριμένη απειλή για τους ευρωπαϊκούς λαούς, που δεν έγκειται μόνο και τόσο στην έκδηλη αλαζονεία των κυβερνώντων.

Ο γαλλογερμανικός άξονας, στη βάση της γαλλικής πυρηνικής προστασίας - της μοναδικής στην ευρωπαϊκή ήπειρο - και της γερμανικής οικονομικής και τεχνολογικής δύναμης απαιτεί:

1) Ανευ όρων έγκριση, από τη Διακυβερνητική Διάσκεψη (ΔΔ) για την πολιτική αναθεώρηση της ΕΕ, του δικαιώματος ξεχωριστής «ενισχυμένης συνεργασίας» μεταξύ των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων», που θα αποκλείει οποιοδήποτε ανεπιθύμητο μικρομεσαίο «εταίρο».

2) Μετεξέλιξη της «ένωσης» σε «Ευρώπη των πρωτοπόρων κρατών», που, όπως δήλωσε ξεδιάντροπα ο Σιράκ, θα μπορεί να «προχωρεί γρηγορότερο» σ' όλους τους τομείς δράσης της ΕΕ, από την ΟΝΕ («πρώτος πυλώνας»), μέχρι την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΑΑ - «δεύτερος πυλώνας») και τα θέματα τρομοκρατίας και «εσωτερικής» τάξης και ασφάλειας («τρίτος πυλώνας»). Αυτοί οι ...«πρωτοπόροι» θα μπορούσαν, σύμφωνα με τον Σιράκ, να συσταθούν «ήδη από το 2001» και θα μπορούν να δρουν ξεχωριστά ακόμη και «εκτός των κοινοτικών Συνθηκών, αν χρειαστεί» (Ζ. Σιράκ), δηλαδή καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και δημοκρατικού ελέγχου.

Η ομιλία Σιράκ ενώπιον του Ράιχσταγκ αποκαλύπτει και τις ξεδιάντροπες βλέψεις που κρύβονται πίσω από το πυροτέχνημα της 12ης Μάη για την ψευδεπίγραφη «ομοσπονδοποίηση της ΕΕ» του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γ. Φίσερ.

Ο Σιράκ κατέστησε σαφές ότι «κανείς δεν επιθυμεί τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού σούπερ κράτους, που θα αντικαταστήσει τα κράτη-έθνη μια και θα σημαδέψει το τέλος της ύπαρξής τους ως παραγόντων της διεθνούς ζωής». Αντίθετα, ο Πρόεδρος της Γαλλίας στο όνομα της ...«δημοκρατίας» έπλεξε το εγκώμιο της «διαφορετικότητας», δηλώνοντας ευθαρσώς ότι «η διαφορά πολιτικών παραδόσεων, πολιτισμού και γλώσσας αποτελεί τη δύναμη της ένωσής μας». Κοινά συμφέροντα δε σημαίνει και κοινά οφέλη, που έλεγε ένας ξεχασμένος Γάλλος διαφωτιστής, ο Ζαν Ζακ Ρουσό.

Ο Σιράκ δεν αρκέστηκε σε μια γενική επίκληση «διαφορών». Απαίτησε τη δημιουργία μιας «γραμματείας των πρωτοπόρων», που θα είναι «ευέλικτο όργανο», το οποίο θα λαμβάνει «συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις».

Πρόκειται για διακήρυξη αντίθετη με τις βασικές «αρχές» της υφιστάμενης ΕΕ, η οποία προβλέπει την «επιταχυνόμενη πρωτοπορία» των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» και τη δημιουργία ενός καρτέλ εξουσίας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και τη διάχυση όλων των ...ξεπερασμένων, αδύναμων εξουσιών σε μια «Ευρώπη των περιφερειών». Η αυθάδεια ξεπέρασε κάθε όριο όταν ο Γάλλος Πρόεδρος έκανε λόγο για ...«ευρωπαϊκό Σύνταγμα». Και κατέστη ιστορική κωμικοτραγικότητα, όταν, σε μια επίδειξη μεγαλοθυμίας, πρότεινε τη Γερμανία ως νέο μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που δεν είναι, πλέον, παρά μια ταμπέλα νομιμοποίησης των οποιωνδήποτε σχεδίων ηγεμονίας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο επίπεδο.