Η κυβέρνηση, χωρίς κωλυσιεργία, προωθεί όλα όσα έχει δεσμευτεί απέναντι στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Προχωρά με καίρια χτυπήματα στο ασφαλιστικό, στις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις, στις εργασιακές σχέσεις, στο δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, στην Παιδεία, στη διοικητική μεταρρύθμιση, στο φορολογικό, στις ιδιωτικοποιήσεις, στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, στη διατήρηση και επέκταση της αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων εκτός συνόρων.
Πρόκειται για μπαράζ επίθεσης στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Θέλουν να ξεμπερδεύουν γρήγορα, χωρίς καθυστερήσεις και πολλές αντιδράσεις.
Νόμισαν ότι αυτά θα τα εξασφάλιζαν με τον αιφνιδιασμό, με την ταχύτητα κατάθεσης σχεδίων νόμων και άλλων αντιλαϊκών μέτρων. Νόμισαν ότι θα χρυσώσουν το χάπι, αν τα διανθίσουν όλα αυτά με το γνωστό «διάλογο», τη «διαβούλευση», την «ταξική ειρήνη», τη «συναίνεση» ή όπως αλλιώς τα ονομάζουν από καταβολής καπιταλισμού.
Υπολόγισαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Δεν υπολόγισαν καλά το ταξικό κίνημα, τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Φοβούνται ακριβώς αυτούς που έχουν ξεπεράσει το φόβο. Τρέμουν αυτούς που δεν τους τρομάζει πλέον η τρομοκρατία, εργοδοτική ή κρατική. Αλλωστε, αυτό σημαίνει πρωτοπορία. Οι μάχες που έρχονται μπροστά μας πρέπει και μπορούν να αναδείξουν ακόμα περισσότερους πρωτοπόρους μαχητές σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε όλους τους κλάδους, σε όλους τους τόπους κατοικίας και μόρφωσης.
Σε αυτήν την υπόθεση, μπροστά και στην απεργία της 17ης Δεκέμβρη που έχει προκηρύξει το ΠΑΜΕ, ο κάθε κομμουνιστής - κομμουνίστρια, κάθε μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, πρέπει να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δε χωράνε αναστολές. Εχει συσσωρευτεί πολύ μεγάλη, πλούσια εμπειρία, η οποία πρέπει να μεταφράζεται σε συγκεκριμένο έργο, σε συγκεκριμένη δράση, παίρνοντας υπόψη το χώρο, το συσχετισμό δύναμης, τις δυνατότητες του αντιπάλου. Πάντα, όμως, χωρίς καμιά υποχώρηση και συμβιβασμό στον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο, με πίστη στις αρχές και τις ιδέες μας.
Εδώ είναι που χρειάζεται όμως ιώβεια υπομονή, επιμονή, μαστοριά, πρωτοπόρα σκέψη, δουλειά μυρμηγκιού, ο συνδυασμός της ανοιχτής, μαζικής, διαφωτιστικής δουλειάς μαζί με τη συστηματική, σχεδιασμένη, χωρίς τυμπανοκρουσίες και δημοσιότητα δράση, διαφώτιση, παρότρυνση για συσπείρωση, δημιουργία επιτροπών αγώνα, απεργιακών επιτροπών, ομάδων δουλειάς, μέσα στο εργοστάσιο, στα γραφεία, στα πολυκαταστήματα, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, παντού.
Τώρα χρειάζεται να δείξουν την ανωτερότητά τους οι κομμουνιστές, οι ΚΟΒ, τα καθοδηγητικά μας στελέχη, οι εκλεγμένοι μας συνδικαλιστές, πρώτα απ' όλα εκεί που υπερτερούν οι δυνάμεις μας, που υπάρχει αγωνιστική ταξική πλειοψηφία σε συνδικάτα. Με τη σωστή προετοιμασία της απεργίας, την επεξεργασία των στόχων πάλης και των αιτημάτων στο χώρο, την προσπάθεια συμμετοχής σε αυτήν και νέων δυνάμεων για πρώτη φορά, την οργάνωση γενικών συνελεύσεων και δημιουργία απεργιακών επιτροπών, το σχεδιασμό της περιφρούρησης της απεργίας, το σχεδιασμό της καθόδου στο πανεργατικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ.
Στη μάχη μέσα κρίνεται η λεβεντιά, η παλικαρίσια στάση των συντρόφων μας, άλλων εργαζομένων, που δεν τους καλύπτει συνδικαλιστικά το συμβιβασμένο - πουλημένο, εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικάτο, ομοσπονδία ή εργατικό κέντρο. Να πρωτοστατήσουν στη ζύμωση, στη διαφώτιση για τους στόχους της απεργίας. Να εξηγήσουν την ανάγκη της συντονισμένης πάλης, της συμμετοχής στην απεργία, της καθόδου με κάθε τρόπο και μέσο στην πλησιέστερη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Ακόμα κι αν απειληθούν με απόλυση, με τιμωρία, ακόμα και αν τους περάσουν πειθαρχικό σε χώρους όπως το Δημόσιο, ακόμα κι αν κινδυνεύσουν να απολυθούν τελικά, να είναι σίγουροι ότι θα βρουν δίπλα τους χιλιάδες εργαζόμενους να τους συμπαρασταθούν, να παλέψουν μαζί τους. Να είναι σίγουροι ότι η σπορά που θα σπείρουν με αυτή τους τη στάση σίγουρα θα καρπίσει σήμερα, αύριο.
Ολες οι Επιτροπές Περιοχών και μεγάλων Πόλεων, οι Νομαρχιακές και Αχτιδικές Επιτροπές, οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης του ΚΚΕ και οι αντίστοιχες της ΚΝΕ, όπου κι αν δρουν, σε κλάδο ή εργοστάσιο, σε τόπο δουλειάς ή μόρφωσης, σε πόλη ή χωριό πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ανοίγοντας όλο και περισσότερα μέτωπα αγώνα, συσπείρωσης και συνεργασίας, αναπτύσσοντας την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε με εργάτες και υπάλληλους, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, με νέες ηλικίες, παίρνοντας υπόψη τις διαφορετικές τους απόψεις. Είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι μέχρι χτες μπορεί να ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, να ήταν επηρεασμένοι από τον γνωστό και κυρίαρχο ωχαδερφισμό, τη φοβία και την περιχαράκωση σε κατεστημένες απόψεις, αλλά σήμερα αγανακτούν, αισθάνονται όλο και περισσότερο προδομένοι, εξαπατημένοι, ασφυκτιούν κάτω από το βάρος των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, προβληματίζονται. Ούτε στιγμή δεν πρέπει να παραιτούμαστε από τη δουλειά της πειθούς, των επιχειρημάτων, της κριτικής, πολύ περισσότερο σε εργασιακούς χώρους, όπου εξακολουθεί να συνυπάρχουν, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις να είναι κυρίαρχα, η εργοδοτική αυθαιρεσία, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που σαν σαράκι κατατρώγουν το σώμα της εργατικής τάξης, λειτουργούν ως ο γνωστός και μη εξαιρετέος «δούρειος ίππος» μέσα στο εργατικό κίνημα.
Το ΠΑΣΟΚ πολύ νωρίς μας επιβεβαιώνει. Δεν έφερε ούτε πρόκειται να φέρει καμιά αλλαγή πλεύσης, αφού κινείται στην ίδια στρατηγική με τη «δεξιά» που ξορκίζει στα λόγια, θέματα που συζητιούνται ήδη ανάμεσα στον κόσμο του. Η ΝΔ τώρα που τέλειωσε από τις εσωκομματικές της διαδικασίες για εκλογή αρχηγού, γρήγορα θα τελειώσει και από τις όποιες προσδοκίες ενός μέρους του κόσμου της, αφού η μόνη αντιπολίτευση που ξέρει πολύ καλά να κάνει, είναι η μεγαλύτερη πίεση στην κυβέρνηση για να προχωρήσουν πιο γρήγορα οι αντιλαϊκές επιλογές, αφού είναι και δικές της πολιτικές επιλογές. Ο ΛΑ.Ο.Σ. με τις γνωστές δόσεις λαϊκισμού, ρατσισμού, στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις καθαρότατα τις στρατηγικές των δύο παραπάνω. Οσο για τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ; Η ουσία μένει ίδια κι απαράλλαχτη, όποιος κι αν ηγείται, όποιος κι αν τσακώνεται, όποιος κι αν φεύγει, όποιος κι αν μένει: πλειστάκις επιβεβαιωμένο ότι οπορτουνισμός σημαίνει τυχοδιωκτισμός, αφερεγγυότητα, συμβιβασμός, καμιά εμπιστοσύνη. Μακριά κι αλάργα όσοι ακόμα παραμένουν αγνοί αγωνιστές στις παρυφές του ή παρασύρονται ακόμα από τη γνωστή «στάχτη στα μάτια»...