Για την άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε βάρος της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, είναι διαχρονικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τον Ιούνη του 2003 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε τη νέα ΚΑΠ, που εκφύλισε και κατάργησε τους μηχανισμούς παρέμβασης (μηχανισμοί που βοηθούσαν, ελάχιστα βέβαια, για λίγο καλύτερες τιμές), για όλα τα αγροτικά προϊόντα, με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές, ενώ επίσης αποσύνδεσε τις επιδοτήσεις από την παραγωγή και τις πάγωσε μέχρι το 2013 στο μέσο όρο της τριετίας 2000-2002, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστούν από τον πληθωρισμό και τις παρακρατήσεις. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ εφάρμοσαν αυτούς τους κανονισμούς και επιπλέον η ΝΔ ψήφισε τους κανονισμούς για το βαμβάκι, το λάδι, τον καπνό. Και στη συνέχεια ψήφισε τον έλεγχο υγείας της νέας ΚΑΠ, που θα εφαρμόσει τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε η πολιτική που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι συνέχεια των όσων αποφασίστηκαν στην ΕΕ. Και η πολιτική αυτή θα επιταχύνει την πορεία αφανισμού των μικρών και σημαντικού ποσοστού μεσαίων παραγωγών και θα επιταχύνει τη συγκέντρωση της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρηματιών. Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνείται να δεσμευτεί για εγγυημένες τιμές παραγωγού που να επιτρέπουν στο μικρό αγρότη και κτηνοτρόφο να ζήσει στον τόπο του, γιατί έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική απελευθέρωσης των τιμών που η ίδια στηρίζει. Για τους ίδιους λόγους η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δε λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για τη μείωση του κόστους παραγωγής. Μπρος σ' αυτή την κατάσταση η αγροτιά δεν έχει άλλο δρόμο παρά μόνο την ένταση και τη μαζικοποίηση του αγώνα για την ανατροπή της υπάρχουσας αντιαγροτικής πολιτικής.

Προφανώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι οι εργαζόμενοι τρώνε κουτόχορτο. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι προσπαθεί ξεδιάντροπα να τους ρίξει στάχτη στα μάτια βαφτίζοντας τη «σφαγή» που ετοιμάζει στα ασφαλιστικά, εργασιακά δικαιώματα ως ύψιστη πράξη «προστασίας» τους! Ενώ προετοιμάζει πυρετωδώς, όπως επιβεβαιώνεται και από την τελευταία έκθεση της Κομισιόν, για επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μείωση των μη μισθολογικών εισφορών (εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) κ.ά., ωστόσο ο Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να πείσει ότι η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Πώς; Πρώτον συμφωνώντας με την πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι «οι εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας σήμερα είναι πράγματι απαράδεκτες. Καταπάτηση δικαιωμάτων, απορρύθμιση, που μας έχουν γυρίσει χρόνια πίσω». Δεύτερον με τη διαβεβαίωση ότι «μέσα σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες θα παρέμβουμε άμεσα για τη στήριξη και την προστασία των εργαζομένων»... Παρόμοια ήταν και η τακτική του στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, το οποίο ανέδειξε ως «εθνικό ζήτημα», που «αφορά την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αφορά τη ζωή και την αξιοπρέπεια του συνταξιούχου». Ολα αυτά τα όμορφα λόγια ακριβώς για να συσκοτίσει για τη βούληση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νέα κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων. Πιστεύουν αλήθεια ότι μπορούν να κοροϊδεύουν πολλούς για πολύ;