Προσποιούνται ότι θέλουν «διάλογο» για να αντιμετωπίσουν το Ασφαλιστικό πρόβλημα.

Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα προειλημμένο και προαποφασισμένο.

Οτι καλούν τους «κοινωνικούς εταίρους» για συζήτηση από «μηδενική βάση».

Είναι ψεύτες!

Ιδού οι αποδείξεις:

*

«Το Συμβούλιο τονίζει ότι η υιοθέτηση των μέτρων για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων, των αναμενόμενων κερδών της μακροβιότητας όπως η επέκταση της εργάσιμης ζωής, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, σε συνδυασμό με τα κέρδη της μακροβιότητας, είναι ζήτημα κλειδί και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τα κράτη - μέλη».

Σε... μετάφραση: Ζείτε πολύ, πρέπει να δουλεύετε περισσότερο και να παίρνετε μικρότερες συντάξεις...

*

«Παράταση ασφαλιστικού βίου. Η παραμονή στην εργασία και μετά τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα για κάθε εργαζόμενο. Παράλληλα επιβάλλεται να θεσμοθετηθούν κίνητρα για την παραμονή αυτή (...)».

*

«Αν δεν διευρύνουμε την ενεργό περίοδο εργασίας, το ασφαλιστικό μας σύστημα θα έχει προβλήματα βιωσιμότητας στο μέλλον»! «Το μοντέλο του εύπορου συνταξιούχου, που οικοδομήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, πρέπει να το ανατρέψουμε»!

*

• «Εχουμε πάρει μια πολιτική απόφαση, και ως κόμμα και ως κυβέρνηση, να προχωρήσει το Ασφαλιστικό...» (Γιώργος Παπανδρέου, δηλώσεις για τα «μέτρα Γιαννίτση» (!), 14/4/2002).
• «Η παράταση του χρόνου επιβίωσης του κάθε ατόμου δίνει, ανοίγει, νέες ευκαιρίες αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού μετά τα 60, μετά τα 70 υπάρχουν ακόμα παραγωγικά χρόνια»! (Γιώργος Παπανδρέου, ομιλία στα Γιάννενα 5/12/2004).

*

Αυτή είναι η αλήθεια.

Αυτά έλεγαν και έκαναν ως κυβέρνηση την εποχή του «νομοσχεδίου Γιαννίτση» και του «νόμου Ρέππα».

Αυτά έλεγαν και προωθούσαν ως αντιπολίτευση: Παράταση ασφαλιστικού βίου, δουλειά ακόμα και μετά τα 70 χρόνια!

Αυτά υπέγραψαν μόλις πριν δυο βδομάδες στις Βρυξέλλες!

Ποια «μηδενική βάση», λοιπόν; Ποιος «διάλογος»;

Απάτη και μόνο απάτη!

«Το "πρόβλημα ΚΚΕ"».

Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου που φιλοτέχνησε χτες στο «Βήμα» ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης και δε θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττος και πιο περιγραφικός όσον αφορά το «πρόβλημα» (του κ. Πρετεντέρη).

Ιδού και η κατακλείδα:

«Με άλλα λόγια - εξηγεί ο αρθρογράφος - το «πρόβλημα ΚΚΕ» (...) χρειάζεται μια λύση. Διότι, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτό το πρόβλημα αρχίζει να έχει κοινωνικό κόστος το οποίο πληρώνουμε όλοι»...

*

Αν το δει κανείς από την πλευρά του κ. Πρετεντέρη, το δίκιο του είναι βουνό. Αφήστε που το συγκεκριμένο «πρόβλημα» (σ.σ.: το ΚΚΕ, ντε), παραμένει δυσεπίλυτο εδώ και 91 ολόκληρα χρόνια!

*

Βέβαια, μέσα στο διάστημα αυτό δεν είναι ότι δεν έγιναν φιλότιμες προσπάθειες. Εγιναν. Πολλές.

Για παράδειγμα, ο δικτάτορας Πάγκαλος έθεσε το ΚΚΕ στην παρανομία. Ο Βενιζέλος θέσπισε εναντίον του από το Ιδιώνυμο μέχρι και το νόμο κατά της ...ζωοκλοπής. Ο Παπάγος πήγε να λύσει το «πρόβλημα», χρησιμοποιώντας μέχρι και Ναπάλμ. Ο Μεταξάς με τον Μανιαδάκη σκέφτηκαν να δημιουργήσουν ακόμα και πλαστό «ΚΚΕ», για να ξεμπερδέψουν με το πραγματικό κι όταν απέτυχαν προχώρησαν σε πιο δραστικά μέτρα: πετούσαν τους κομμουνιστές στη θάλασσα κλεισμένους μέσα σε ένα τσουβάλι μαζί με μια γάτα. Μετά τη νέα αποτυχία, ο Σοφούλης σκέφτηκε να αντιμετωπίσει το «πρόβλημα» με τον νόμο 509 περί «μη εθνικοφρόνων», αλλά παρά τα 5.000 εκτελεστικά αποσπάσματα, τις ακόμα περισσότερες καταδίκες και τις δεκάδες χιλιάδες εξορίστων, τζίφος... Επί Πλαστήρα επανέφεραν σε εφαρμογή έως και τον νόμο 375 περί «κατασκοπίας». Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ήλπισε ότι η «λύση» θα ερχόταν με τους «Νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου. Ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός ακολούθησαν...

*

Τόσες προσπάθειες, λοιπόν, κι όμως το «πρόβλημα ΚΚΕ» παραμένει άλυτο.

Και συνεχίζει να ταλαιπωρεί δημοκράτες και γλυκύτατους ανθρώπους σαν τον κ. Πρετεντέρη.

Οι οποίοι, βέβαια, επειδή είναι δημοκράτες και γλυκύτατοι, δεν μπορούμε να πιστέψουμε (για την ακρίβεια: το αποκλείουμε!) ότι έχουν στο μυαλό τους «λύσεις» σαν αυτές που ήδη περιγράψαμε - αφήστε που αποδείχτηκαν και αναποτελεσματικές.

*

Εντούτοις το «πρόβλημα» παραμένει.

Και πιθανώς - πάντα εντός των πλαισίων της δημοκρατίας - ο κ. Πρετεντέρης, ως επιμελής που δεν περιορίζεται μόνο στον εντοπισμό του «προβλήματος», να έχει αυτός να μας προτείνει τη δική του εκδοχή της «λύσης». Ισως, δε, να πρόκειται για μια πιο επεξεργασμένη και βελτιωμένη εκδοχή εκείνης της «λύσης» που ο ίδιος είχε σκεφτεί και είχε προτείνει εδώ και μια δεκαετία

(έχει παρελθόν ο κ. Πρετεντέρης γύρω από την ενασχόλησή του με «Το "πρόβλημα ΚΚΕ"»),

όταν έγραφε πως οι κομμουνιστές είναι «δέκα καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένοι», που πρέπει να σταλούν να ζήσουν στα «βουνά» («Βήμα», 11/11/99).

Αυτή ήταν η πρότασή του, τότε. Ούτε φυλακές, ούτε εκτελέσεις, ούτε εξορίες, ούτε παρανομίες, φυσικά. Είπαμε, γλυκά και δημοκρατικά πράγματα. Κάτι σαν «πικ - νικ» στο ...βουνό, δηλαδή.

Ποτέ δεν αισθάνθηκαν εξοργισμένοι όταν τα ΜΑΤ λιντσάρουν και «φλιτάρουν» απεργούς.

Ποτέ δεν πληγώθηκε η ευαισθησία τους όταν βατραχάνθρωποι και λιμενικοί χτυπούν ναυτεργάτες.

Ποτέ δε διαπίστωσαν πρόβλημα με τη δημοκρατία όταν ένστολοι με σουγιάδες σκάνε τα λάστιχα των τρακτέρ των αγροτών.

Ποτέ δε θεώρησαν ότι είναι βάναυσο να δίνονται πολιτικές εντολές και να νομοθετούνται διατάξεις που βγάζουν παράνομους τους μαθητές και τους φοιτητές, τους εργάτες και τους υπαλλήλους, όταν διαδηλώνουν.

Ποτέ δεν επλήγη ο πολιτισμός τους βλέποντας συνταξιούχους να επαιτούν και να δέρνονται έξω από το Μαξίμου.

Ποτέ δεν ανατρίχιασαν στο θέαμα της βίας της απόλυσης.

Αλλά διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, προσεβλήθησαν τα όσια και τα ιερά τους, ταράχτηκε ο ουμανισμός τους, ράγισε η καρδούλα τους, επειδή το ΚΚΕ αντιτίθεται ...άκομψα (!) στη λεηλασία του Ασφαλιστικού.

Ω! τι ευαίσθητοι άνθρωποι. Σαν εκείνη την κυρία που ο λαός δεν είχε ψίχα ψωμί κι αυτή, αναστατωμένη, αναρωτιόταν με φιλάνθρωπο μπρίο γιατί άραγε ο λαός δεν έτρωγε παντεσπάνι...