«Το τείχος του Βερολίνου ήταν ένα αναγκαίο αμυντικό όπλο στον πολύμορφο πόλεμο που κήρυξε ο διεθνής καπιταλισμός κατά της εργατικής εξουσίας. Ηταν ένα όπλο για την υπεράσπιση της ειρήνης και των εργατικών κατακτήσεων. Απλώς, ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων το 1945 έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε να μη χωριστεί μόνο μία χώρα, η Γερμανία, αλλά να χωριστεί και μία πόλη, που βρισκόταν ολόκληρη στο νέο κράτος, το Ανατολικό».

Αυτό τόνισε ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες στη γεμάτη από κόσμο αίθουσα του ξενοδοχείου «Imperial» στην Αθήνα, σε εκδήλωση του οργάνωσαν οι Κλαδικές Οργανώσεις της ΚΟΑ του ΚΚΕ με θέμα: «Η αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου. Σοσιαλισμός, η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα».

«Ταξικό το κάθε κράτος, ταξική και η κάθε δημοκρατία», σημείωσε ο Μ. Μαΐλης, και υπογράμμισε: «Αποτελεί μέγιστη υποκρισία η συνταγματική διάταξη "όλοι οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου". Ποια είναι η ισότητα που υπάρχει ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και στον εργάτη; Ποια είναι η ισότητα ανάμεσα στους ιδιοκτήτες των JUMBO και στους απολυμένους συνδικαλιστές; Ανάμεσα στους χιλιάδες νεκρούς εργάτες των λεγόμενων "εργατικών ατυχημάτων" και στους εργοδότες τους;

Οι απολογητές αυτής της δημοκρατίας βάλλουν με μίσος κατά της σοσιαλιστικής, χαρακτηρίζοντας το σοσιαλισμό "δικτατορικό" και "αντιδημοκρατικό"! Δίπλα τους και οι οπορτουνιστές - σοσιαλδημοκράτες, που εδώ και 100 χρόνια χαλάνε τον κόσμο για το "δημοκρατικό σοσιαλισμό", που τον αντιπαραθέτουν στον ...δογματικό! Κοινός παρονομαστής, η άρνηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, καθώς και οι αρλούμπες για τον "άνθρωπο πάνω από τα κέρδη", τον εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού για να εξανθρωπιστεί, κ.ά.

Στην ίδια γραμμή της επίθεσης για τον "αντιδημοκρατικό σοσιαλισμό" και εκείνοι οι οπορτουνιστές, που ισχυρίζονται ότι τάσσονται υπέρ της εργατικής εξουσίας. Ασκούν οξύτατη επίθεση στο ΚΚΕ, επειδή, κατά την άποψή τους, δε βλέπει ότι η σοσιαλιστική δημοκρατία παραμορφώθηκε από την περίοδο του Στάλιν. Οτι δε βλέπουμε "τα εγκλήματα του σταλινισμού, τις διώξεις ακόμα και στελεχών της επανάστασης"... Το θέμα είναι από ποια σκοπιά αντικρίζει και αναλύει κάθε πλευρά τα γεγονότα. Η μικροαστική σκοπιά, όπως υποδηλώνουν και οι παραπάνω τοποθετήσεις, είναι ανίκανη ή δε θέλει να τα εκτιμήσει αντικειμενικά και να βγάλει σωστά συμπεράσματα».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Μάκης Μαΐλης σημείωσε: «Η μελέτη της αντεπανάστασης και των αιτιών που την προκάλεσαν, μεταξύ πολλών διδαγμάτων, αναδείχνει και το εξής χρήσιμο για όλους, ιδιαίτερα όμως για τις νέες γενιές: Οτι η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Της μίας από τις δύο βασικές δυνάμεις που συγκρούονται, τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν, το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό.

Ετσι προχώρησε ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία. Η ανερχόμενη, η προοδευτική για την εποχή της τάξη, επιδιδόταν σε ένα σκληρό αγώνα με την ιστορικά απερχόμενη, ωσότου να επιβάλει το νέο τρόπο παραγωγής ως κυρίαρχο και τελικά ως αποκλειστικό. Αυτός ο αγώνας της δεν είχε ευθύγραμμη πορεία. Η μία φάση του συνοδευόταν με προσωρινές ήττες κι άλλοτε με επιμέρους νίκες, μέχρι να φτάσει η μέρα της επικράτησης. Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει γιατί η τάξη που ιστορικά έφαγε τα ψωμιά της, ποτέ δεν παρέδωσε οικειοθελώς την εξουσία. Κι ούτε θα την παραδώσει. Αντίθετο ιστορικό προηγούμενο δεν υπάρχει.

Ετσι θα προχωρήσει η ιστορία κι από δω και μπρος. Η ταξική πάλη δεν καταργείται, οι επαναστάσεις δεν μπορούν να καταργηθούν. Ούτε θα ζητήσουν την άδεια του ιμπεριαλισμού εκείνοι που θα τις κάνουν. Η πάλη που διεξάγει η εργατική τάξη, είτε ένοπλη είτε μη ένοπλη, είναι πάλη βαθιά ανθρωπιστική. Η σκληρότητα της ταξικής πάλης είναι γνωστή και στην Ελλάδα, σε ολόκληρη τη μακρόχρονη διαδρομή του ΚΚΕ, ιδιαίτερα μας είναι γνωστή στα χρόνια της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950».

«Εχει μεγάλη σημασία - υπογράμμισε - να θυμόμαστε ότι ο διεθνής καπιταλισμός ποτέ δε νομιμοποίησε την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων κρατών του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Δεν τη νομιμοποίησε και τότε που υποχρεωνόταν να αναγνωρίζει φραστικά την οντότητα αυτών των κρατών. Και τότε που έδειχνε ότι αποδεχόταν τη συνύπαρξη χωρών με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, συνέχιζε την υπονόμευση των σοσιαλιστικών κρατών με πολλούς τρόπους.

Επόμενο και φυσικό. Τη δουλειά του έκανε ο καπιταλισμός. Κι αν υπογραμμίζουμε τη στρατηγική του, δεν είναι γιατί αναμέναμε κάτι διαφορετικό από την πλευρά του, αλλά για να σημειωθεί πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται όσοι πιστεύουν ότι η ανοδική πορεία της ανθρωπότητας είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί απρόσκοπτα, επειδή δήθεν οι συνθήκες αλλάζουν, επειδή δε ζούμε στο 19ο αιώνα κι άλλα ηχηρά και παραπλανητικά παρόμοια. Αλλά και να σημειωθεί, πόσο απαραίτητο είναι να βγάζουμε οι κομμουνιστές συμπεράσματα και να ετοιμαζόμαστε από τώρα για τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις που θα έρθουν».