Από τις 19 - 21 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας και στο περιθώριο του πρώτου συνεδρίου του, «διεθνής συνάντηση κομμάτων της Αριστεράς» στο Καράκας, στην οποία προσκλήθηκε και το ΚΚΕ, που εκπροσωπήθηκε από τον Δημήτρη Καραγιάννη, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Ριζοσπάστη».

Τα θέματα της συνάντησης ήταν τα εξής δύο: «Η αριστερά, η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και οι νέες απειλές» και «Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, ως εργαλείο για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου και ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων για να επιτευχθεί αυτό».

Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, παρεμβαίνοντας στη συνάντηση έκανε εκτενή αναφορά στη θέση του για το χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης υπερπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, κι όχι μόνο ενός μοντέλου ή του νεοφιλελευθερισμού, ενώ υπογράμμισε την αλληλεγγύη του. Ταυτόχρονα εξέφρασε την αταλάντευτη αλληλεγγύη του στη σοσιαλιστική Κούβα, στον αγώνα που δίνει ενάντια στον απάνθρωπο πολύμορφο αποκλεισμό, που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ και σιγοντάρει η ΕΕ, απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση των 5 Κουβανών αγωνιστών που βρίσκονται φυλακισμένοι στις φυλακές των ΗΠΑ επειδή υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους από τις επιθετικές ενέργειες που εκπορεύονται από την αντεπαναστατική κουβανοαμερικανική μαφία του Μαϊάμι, με την στήριξη των αμερικανικών κυβερνήσεων. Κατήγγειλε το στηριζόμενο από τον ιμπεριαλισμό πραξικόπημα στην Ονδούρα και τις απειλές πραγματοποίησης νέων πραξικοπημάτων σε Παραγουάη και Νικαράγουα όπως και τη γενικότερη απειλή που αποτελούν για την ευρύτερη περιοχή οι 7 νέες βάσεις των ΗΠΑ στην Κολομβία μετά τη σχετική συμφωνία των κυβερνήσεων των δυο χωρών, όπως και οι τέσσερις αμερικανικές βάσεις στον Παναμά. Ακόμα, εξέφρασε την αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο λαό της Κολομβίας, που πάνω από 40 χρόνια, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης και την ένοπλη αντιμετωπίζει την ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ υποστηρίζει και συμπαρατάσσεται με τις φωνές που προβάλλουν την ανθρωπιστική ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου και υπερασπίζονται τις λαϊκές δυνάμεις που αγωνίζονται χρόνια τώρα για κοινωνικές και πολιτικές ριζοσπαστικές αλλαγές στη συγκεκριμένη χώρα.

Ακόμα, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ σημείωσε ότι συγκεκριμένα το πραξικόπημα στην Ονδούρα αποτελεί μια προειδοποίηση για την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας στην περιοχή, για το πόσο επικίνδυνες είναι οι αυταπάτες που οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας έσπευσαν να καλλιεργήσουν με την εκλογή του Ομπάμα. Επίσης, πρόσθεσε ότι εξίσου επικίνδυνες είναι οι αυταπάτες που καλλιεργεί η διεθνής σοσιαλδημοκρατία και το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» αναφορικά με το ρόλο της ΕΕ και της απόκρυψης του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα, καθώς και για την πίεση που ασκούν αυτές οι δυνάμεις για την απόρριψη της ένοπλης πάλης, τον πολιτικό αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ολιγαρχία και τη συνθηκολόγηση με την ιμπεριαλιστική νομιμότητα.

Στη συνάντηση αυτή, που σημειωτέον πραγματοποιήθηκε στο ίδιο διάστημα που γίνονταν και η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Ινδία, συμμετείχαν 52 κόμματα από 39 χώρες. Ενα μέρος από αυτά ήταν Κομμουνιστικά Κόμματα, έτσι εκτός του ΚΚΕ, συμμετείχαν τα: ΚΚ Βενεζουέλας, ΚΚ Βραζιλίας, Βραζιλιάνικο ΚΚ, Χιλιάνικο ΚΚ, Πορτογαλικό ΚΚ, Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, Κομμουνιστική Επανίδρυση Ιταλίας, ΚΚ Κίνας, ΚΚ Ιαπωνίας, ΚΚ Βιετνάμ, Γαλλικό ΚΚ. Συμμετείχαν ακόμη διάφορα «νεοαριστερά» - οπορτουνιστικά κόμματα, όπως το Κόμμα Αριστεράς Γαλλίας, Λίνκε Γερμανίας, Μπλόκο της Αριστεράς Πορτογαλίας, αλλά και σοσιαλδημοκράτες όπως η ομάδα του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας «Φίλοι της Βενεζουέλας», διάφορα ευρύτερα μέτωπα κυρίως από χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως Φρέντε Σαντινίστας στη Νικαράγουα, Φρέντε Φαραμπούντο Μαρτί στο Σαλβαδόρ, Κίνημα προς το Σοσιαλισμό στη Βολιβία, Συμμαχία για τη χώρα του Εκουαδόρ, Ευρύ Μέτωπο Ουρουγουάης, Δημοκρατικός Εναλλακτικός Πόλος Κολομβίας, αλλά και εκπροσωπώντας τάσεις των κομμάτων τους η γερουσιαστής Πιεδάδ Κόρντοβα από το Φιλελεύθερο Κόμμα Κολομβίας (γνωστή για την ενεργή της δράση για την ανθρωπιστική ανταλλαγή αιχμαλώτων στην Κολομβία) ή η Πατρίσια Ρόχας από το Φιλελεύθερο Κόμμα της Ονδούρας, υπουργός Εξωτερικών από την ανατραπείσα κυβέρνηση του Μανουέλ Σελάγια. Τέλος, συμμετείχαν και μια σειρά ομάδες συγκεχυμένου ιδεολογικο-πολιτικού προσανατολισμού.

Και από τη σύνθεση αυτής της συνάντησης είναι φανερό ότι υπήρχαν σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές. Επιδίωξη των διοργανωτών ήταν να εκφραστεί η πιο πλατιά αλληλεγγύη στην Μπολιβαριανή Διαδικασία της Βενεζουέλας (αντικείμενο και του ιδρυτικού συνεδρίου του ΕΣΚ είναι η εκτίμηση των 10 χρόνων αυτής της διαδικασίας όπως την ονομάζουν «Μπολιβαριανή Επανάσταση» της οποίας ηγείται ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας και αρχηγός του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες). Ωστόσο, πέρα από τη γενική αυτή τοποθέτηση επιχειρήθηκε να εκφραστεί και γενικότερη ταύτιση με την ιδεολογική πλατφόρμα του λεγόμενου «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», ένα μόρφωμα που δεν έχει σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό, και που καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορούν να ωφεληθούν ταυτόχρονα και η εργατική τάξη και το κεφάλαιο, που πρέπει να σημειώσουμε ότι στη Βενεζουέλα εξακολουθεί να διατηρεί σημαντική δύναμη.

Με πρωτοβουλία των διοργανωτών παρουσιάστηκε ένα κείμενο ανακοίνωσης, η λεγόμενη «Δέσμευση του Καράκας» όπου πέρα από την γενική αντίληψη της εναντίωσης στην «αυτοκρατορία των ΗΠΑ» όπως στρεβλά κατανοείται ο ιμπεριαλισμός, που κυρίως εστιάζεται στον αμερικάνικο και υποτιμάται η ιμπεριαλιστική ΕΕ, γίνεται αναφορά σε κοινή ατζέντα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, με παντελή απουσία ταξικής ανάλυσης και του ρόλου της εργατικής τάξης, ως κινητήριας δύναμης εξέλιξης της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα, στη συνάντησή του με τις διεθνείς αντιπροσωπείες ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ου. Τσάβες, προχώρησε παραπέρα και πρότεινε τη δημιουργία της «5ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς», υποστηρίζοντας ότι θα πατήσει στην παράδοση και τις εμπειρίες των προηγούμενων τεσσάρων διεθνών, που βεβαίως θεωρούνται, λαθεμένα κατά το ΚΚΕ, ότι όλες συνεισέφεραν. Ετσι μέσα σε αυτή τη σύγχυση και στη λογική μιας πλατιάς λεγόμενης «ενότητας της αριστεράς» με θέσεις, εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις σε διαχειριστικές λογικές στα πλαίσια ουσιαστικά του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ΚΚΕ, όπως κι άλλα ΚΚ, εξέφρασε την αντίθεσή του με το περιεχόμενο της Διακήρυξης καθώς και με τη συγκεκριμένη διαδικασία, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τη χρησιμοποίηση όλων των μορφών πάλης και την αναγκαιότητα της σύνδεσης της αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής πάλης με την πάλη για το σοσιαλισμό.