ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Ευρω-νομιμοποίηση»

Ολες οι υπάρχουσες ενδείξεις συνηγορούν πως η Τουρκία θα περάσει αλώβητη από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Παρά το γεγονός ότι αρνείται επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις «προϋποθέσεις» που είχαν θέσει πριν τρία χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ για να συνεχιστεί η ενταξιακή πορεία της, με κυριότερη την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ωστόσο το κλίμα που επικρατεί στις Βρυξέλλες είναι υπέρ της απρόσκοπτης συνέχισης της πορείας ένταξής της στην ΕΕ. Και αυτό με τις ευλογίες της ελληνικής κυβέρνησης. Χαρακτηριστική η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας Π. Μπεγλίτη στη Βουλή, που, θέλοντας να καλλιεργήσει το έδαφος, υποστήριξε ότι «δε θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας να κλείσουμε αυτή τη στιγμή την πόρτα της Τουρκίας προς την ΕΕ», απορρίπτοντας κάθε σκέψη ακόμα και για «πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων». Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα; Οτι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας συμβάλλει στην ευρω-νομιμοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων σε Αιγαίο (γκρίζες ζώνες) και Θράκη, αλλά και στη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ένθερμα υποστηρίζουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, επειδή τάχα μέσα από αυτή τη διαδικασία θα υποχρεωθεί να συμμορφωθεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Ακριβώς γιατί το «δίκαιο» της ΕΕ είναι ίδιο με αυτό της Τουρκίας, το δίκιο των ιμπεριαλιστών.

Αντί κατοχύρωσης της κυριακάτικης αργίας...

Οι «μνηστήρες» της κατάργησης της αργίας της Κυριακής δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις προσπάθειες εξυπηρέτησης των μεγαλεμπόρων και των πολυεθνικών αλυσίδων. Κι ανάμεσα στα επιχειρήματά τους, πολλά από τα οποία καταπατούν ακόμη και την κοινή λογική, είναι ότι η κυριακάτικη αργία έχει καταργηθεί και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Ωστόσο, όλοι αυτοί δέχτηκαν ένα σημαντικό χτύπημα με την απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας ότι «η Κυριακή παραμένει ημέρα περισυλλογής και όχι εργασίας».

Μια απόφαση που πάρθηκε μετά την κίνηση του εμπορικού κόσμου της Γερμανίας να λειτουργήσουν τα καταστήματα τέσσερις Κυριακές πριν από τα Χριστούγεννα.

Ακόμη και στη Γερμανία, από την οποία προέρχονται και πολλά πολυκαταστήματα που λειτουργούν στην Ελλάδα, η αργία της Κυριακής προστατεύεται και μάλιστα σε ανώτατο νομικό επίπεδο. Είναι λοιπόν καιρός να εισακουστεί και στην Ελλάδα το αίτημα για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας με τρόπο τέτοιο που να μη χωράνε ούτε εξαιρέσεις, ούτε άλλα τερτίπια.

Και όχι επειδή το έκαναν και στη Γερμανία, αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό.

... την παζαρεύουν

«Για την τόνωση του λιανικού εμπορίου και για μέτρα εποπτείας της αγοράς και προστασίας του καταναλωτή», βρίσκεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας σε «διάλογο» με το ΣΕΛΠΕ, δηλαδή τους ιδιοκτήτες των αλυσίδων και των πολυκαταστημάτων και την Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ). Αυτό είπε χτες η αρμόδια υπουργός, μιλώντας σε απονομή επιχειρηματικών βραβείων. Ναι, ναι. Προφανώς στο πλαίσιο αυτού του «διαλόγου» εντάσσεται και η αξίωση που οι μεγαλέμποροι επανέλαβαν για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η κυβέρνηση πρόθυμα επεξεργάζεται, με πρώτο βήμα τη λειτουργία και δεύτερης Κυριακής της αγοράς μέσα στο Δεκέμβρη. Με τέτοιους «διαλόγους» είναι ολοφάνερο ποιου μεγέθους επιχειρήσεις και ποια συμφέροντα έχουν το άμεσο ενδιαφέρον της κυβέρνησης. Μόνο που αυτά τα συμφέροντα βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από εκείνα των χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων, των εμποροϋπαλλήλων και των καταναλωτών.

Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα

Ενα χρόνο μετά τη δολοφονία του 15χρονου από αστυνομικό στα Εξάρχεια, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο διάφορες εμβριθείς αναλύσεις σχετικά με τα γεγονότα που ακολούθησαν τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκείνα τα γεγονότα με τις σπασμένες βιτρίνες, τις μολότοφ, τις καταστροφές, την «τυφλή βία», που, τότε, είχαν προβληθεί ως «εξέγερση» και «νέο ιδιότυπο κίνημα», «νέο επαναστατικό υποκείμενο», κ.ά. Ενα χρόνο μετά, έρχεται ξανά στο προσκήνιο το θέμα «τι είναι οργανωμένο κίνημα», ποια είναι η δράση του, πώς και πότε επιλέγει συγκεκριμένες μορφές πάλης, πώς παλεύει οργανωμένα ενάντια στη βία του αστικού κράτους είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή της δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών είτε εκφράζεται εκεί όπου παράγεται ο πλούτος από τους εργαζόμενους, δηλαδή στους χώρους δουλειάς. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι ξεκομμένα. Γιατί το πρώτο υπάρχει επειδή υπάρχει το δεύτερο. Και αντίστροφα. Οι μηχανισμοί καταστολής του αστικού κράτους (όπως και οι αστικοί θεσμοί) υπάρχουν για να διαφυλάσσουν την εξουσία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, που ασκείται με βία σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ενα δυνατό κίνημα πρέπει να έχει αιτήματα και στόχους που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των εργαζομένων. Στις σημερινές συνθήκες το κίνημα πρέπει να παλεύει σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή γραμμή, να είναι καλά οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, παντού. Οπου ζει και δουλεύει η εργατική τάξη, η λαϊκή οικογένεια. Μέσα από τη δράση του πρέπει να κινεί ευρύτερες μάζες, να εντάσσει την αυθόρμητη κίνηση μαζών στον οργανωμένο αγώνα για τη ρήξη και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και οργανωμένος αγώνας είναι ο περιφρουρημένος αγώνας από κάθε ενέργεια και προβοκάτσια, που αντικειμενικά μπορεί να λειτουργήσει ως βούτυρο στο ψωμί της άρχουσας τάξης για να το συκοφαντήσει, να το διασπάσει, να απομακρύνει πλατιά λαϊκά στρώματα από την οργανωμένη δράση.

Αποδείχτηκε και πέρυσι ότι το αστικό κράτος δεν πολεμιέται - πολύ περισσότερο, δε φοβάται - ούτε με το κάψιμο των σκουπιδιών και των τραπεζών ούτε με τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και τις φωτιές στο κέντρο τις πόλης. Δεν αποτελούν ενέργειες που αφυπνίζουν αντικαπιταλιστικά τη λαϊκή συνείδηση. Ισα ίσα το αντίθετο καταφέρνουν. Με αφορμή τέτοια γεγονότα πήρε ακόμα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος (φακέλωμα, τράπεζα DNA, παρακολουθήσεις κινητών, κ.ά.).

Οσο κι αν αναλύουν οι αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αναλυτές τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, αυτό που έχουν στο νου τους ξεκάθαρα είναι μην τυχόν και το οργανωμένο λαϊκό - εργατικό κίνημα χτυπήσει οργανωμένα και μαζικά τη βία εκεί που γεννιέται. Εκεί που οι εργάτες χάνουν τη ζωή τους ή σακατεύονται από την άγρια εκμετάλλευση και το κυνήγι των καπιταλιστών για μεγαλύτερα κέρδη. Και επειδή αυτή τη βία μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο ταξικό περιφρουρημένο κίνημα, που βάζει στο επίκεντρό του την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, οι μηχανισμοί - κρυφοί και φανεροί - του αστικού κράτους φοβούνται. Φοβούνται τον οργανωμένο και μαζικό αγώνα που έχει ως στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με όρους και με αίτημα την εξουσία να πάρουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργάτες που παράγουν τον πλούτο.