Οταν η αστική τάξη, από τη δεκαετία του 1960, έβαζε πλώρη για την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΟΚ, τότε στο επίπεδο των ιδεών η προπαγάνδα τους απλόχερα χρησιμοποιούσε τους όρους εθνικός, εθνική.

* Ι. Πεσματζόγλου 1962. Βουλή των Ελλήνων... «εις το πλαίσιον μιας μεγάλης ηνωμένης δημοκρατικής Ευρώπης δυνάμεθα όχι μόνο ενδεχομένους κινδύνους να αποκρούσωμεν αλλά και να ενισχύσωμεν και κατοχυρώσωμεν την ιδιαιτέραν εθνικήν μας υπόστασιν».

* Κ. Τσάτσος... «Η σύνδεσις της Ελλάδος με τας δημοκρατικάς χώρας της Δύσεως αποτελεί τον μόνο ασφαλή τρόπον για την εθνική της επιβίωσιν».

* Κ. Καραμανλής. 26 Ιουλίου 1979... «θα ήθελα να επισημάνω αυτή τη βαθύτερη σημασία, που δίνω στην εθνική σημασία της ένταξης, διότι... οι μικροί και απομονωμένοι λαοί είναι εκτεθειμένοι σε κίνδυνο».

* Κ. Καλλίας, Ιούνιος 1979 εισηγητής της ΝΔ... «Η ευρωπαϊκή αποστολή της Ελλάδας είναι η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους».

Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι άλλο από την ίδια την έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων - οι κυρίαρχες, δηλαδή, σχέσεις θεωρούμενες ως ιδέες.

Καθώς οι υπερεθνικοί οργανισμοί - απαραίτητοι για την προώθηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου - γιγαντώνονται, αποσπώντας αρμοδιότητες των εθνικών κρατών, γεννιούνται οι ιδέες της παγκοσμιοποίησης, του κοσμοπολιτισμού, του Ευρωπαίου πολίτη κ.ά.

Η ιεραρχία νιώθει, αισθάνεται ότι χάνει έδαφος. Στο νέο τοπίο των υπερεθνικών κέντρων, διεκδικεί μερίδιο, πατάει και αξιοποιεί την ορθοδοξία για να το διεκδικήσει.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που το τελευταίο διάστημα την ενθαρρύνουν να προβάλει το «οικουμενικό περιεχόμενο της Ορθοδοξίας» και να εγκαταλείψει το περιορισμένο περιεχόμενο μιας «φετιχιστικής παράδοσης» (αναγραφή θρησκεύματος, σύμβολα, ορισμένες τελετουργίες).

Την κυρίαρχη επιλογή η ιεραρχία δεν την αμφισβητεί. Ορισμένες αναφορές του κ. Χριστόδουλου αντιευρωπαϊκής απόχρωσης είναι για τα μάτια του κόσμου. Το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του αρχιεπισκόπου για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ το πιστοποιεί. Είναι προφανές ότι η κόντρα δεν αφορά την ουσία, αλλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το μοίρασμα πολιτικών ρόλων μέσα στις νέες συνθήκες της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης. Αυτό επιβάλλει και την αναπροσαρμογή των ιδεών.

Κοντολογίς, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη.

Ως γνωστόν, το ΚΚΕ για τα ζητήματα αυτά έχει διακηρυγμένες θέσεις από τότε που ιδρύθηκε. Το ΚΚΕ βασίζει όλη την κοσμοθεωρία του στον επιστημονικό σοσιαλισμό, δηλ. στο μαρξισμό. Φιλοσοφική βάση του μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός. Επομένως, το ΚΚΕ είναι σε ευθεία αντιπαράθεση με την κοσμοθεωρία του ιδεαλισμού και τα πολυποίκιλα ρεύματά του.

Ο μαρξισμός είναι υλισμός. Σαν τέτοιος αγωνίζεται και κατά της θρησκείας. Ο μαρξισμός, όμως, λέει ότι πρέπει να ξέρουμε να αγωνιζόμαστε κατά της θρησκείας. Αυτό σημαίνει να εξηγούμε υλιστικά την πηγή της πίστης της θρησκείας μέσα στις μάζες. Μα αυτό δε φτάνει, την πάλη αυτή πρέπει να τη συνδέουμε με τη συγκεκριμένη πρακτική του ταξικού κινήματος, που αποβλέπει στην εξάλειψη των κοινωνικών ριζών της θρησκείας. Κανένα διαφωτιστικό βιβλίο (π.χ. τύπου Ανδρουλάκη), καμία εκσυγχρονιστική λογοκοπία - περίσσεψε αυτές τις μέρες - ενάντια στη θρησκεία, δεν αντιπαλεύει στην ουσία τη θρησκεία. Οσο οι μάζες δε θα μάθουν μόνες τους να αγωνίζονται ενωμένες, οργανωμένα, συστηματικά, συνειδητά ενάντια στη ρίζα της θρησκείας, ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου, ο αποπροσανατολισμός των μαζών θα συνεχίζεται.

Για το συγκεκριμένο δε θέμα, της αναγραφής του θρησκεύματος, του ΚΚΕ δήλωσε ότι δεν πρέπει να αναγράφεται.

Ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο κινήθηκε, κινείται το ΚΚΕ, απάνω από 80 χρόνια τώρα. Είναι γνωστό, επίσης, ότι και γι' αυτές του τις θέσεις υπέστη, στην πολύχρονη ιστορία του, απανωτές διώξεις και κατατρεγμούς. Το ερώτημα είναι γιατί αυτοί που λογοκοπούν ενάντια στην ιεραρχία σήμερα - εκ του ασφαλούς, βέβαια, αποκρύβουν συστηματικά αυτή την ιστορική καταγραμμένη θέση του ΚΚΕ.

«Η Αλέκα, το ΚΚΕ κάνουν πλάτες στον κ. Χριστόδουλο; `Η οι ποικιλώνυμοι εκσυγχρονιστές του ιδεαλιστικού ρεύματος, που δεν αμφισβητούν ούτε κατ' ελάχιστο τη ρίζα που γεννά τον ιδεαλισμό του κ. Χριστοδούλου;

Κρώζουν σ' όλους τους τόνους, γιατί δε θέλουν μια παράδοση «φετίχ», αλλά για το «φετίχ» του χρήματος, που είναι ο πιο οπισθοδρομικός, ο πιο βάρβαρος, ο πιο απάνθρωπος «φετιχισμός», τσιμουδιά. Οχι μόνο τσιμουδιά, αλλά και πανηγύρια, γιατί μας έχωσαν πιο βαθιά στην ΟΝΕ, σ' αυτόν τον περίλαμπρο ναό του φετιχισμού του χρήματος.

Και όμως, αυτόν το «φετιχισμό» τον ευλόγησε η ιεραρχία. Πέρα από τα συγχαρητήρια για την ΟΝΕ, προχώρησε και ένα βήμα παραπέρα. Το δίπτυχο «Ελλάς - Ορθοδοξία» έγινε τρίπτυχο «Ελλάς - Ευρώπη - Ορθοδοξία». Η νέα εποχή που θα προβάλλεται ο οικουμενικός χαρακτήρας της ορθοδοξίας φαίνεται να αρχίζει.

Οι κραυγές για όσα χάνονται είναι για να γίνει πιο ομαλά η ενσωμάτωση στις νέες υπερεθνικές δομές. Ο συμβιβασμός επίκειται. Η ζωή συνεχίζεται. Στην καπιταλιστική μας Ευρώπη με την πολιτική που ευλογείται και από την Εκκλησία (βλέπε ΟΝΕ), ο πλούτος των λίγων θα αβγαταίνει και η φτώχεια των πολλών και αυτών που διαδηλώνουν για τις ταυτότητες θα γίνεται πιο ανυπόφορη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ευρωπαϊκή πραγματικότητα της φτώχειας, της ανεργίας, των ναρκωτικών και του πολέμου δε θα είναι «ευλογία Θεού». Η «ευλογία Θεού» επί Γης θα επιβληθεί μόνο με την ταξική πάλη των φτωχών και των καταφρονεμένων, ενάντια στο κεφάλαιο και τους εκμεταλλευτές. Αλλος δρόμος σωτηρίας δεν υπάρχει.

Τα πυρά κυρίως επικεντρώνονται στη στάση της ιεραρχίας στην περίοδο της δικτατορίας '67 - '74. Στην υιοθέτηση από τη μεριά της του συνθήματος «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», στη μη καταδίκη από τη μεριά της Εκκλησίας των βασανιστηρίων, των διωγμών. Είναι σωστό και πασίγνωστο ότι η Εκκλησία ευλόγησε ιδεολογικά τη χούντα των συνταγματαρχών. Και φυσικά, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος, που να μην καταγγείλει το γεγονός αυτό, να μην πει κακώς. Ομως, μόνον αυτή την περίοδο αντίδρασης ευλόγησε η Εκκλησία; Μήπως τι έκανε σε άλλες ιστορικές περιόδους;

Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορούμε να μη λέμε και να αποκρύβουμε ότι όταν «δαγκώνεις» τα τσιράκια της χούντας και αφήνεις στο απυρόβλητο τα αφεντικά, κερδίζεις μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Πρώτον: Δίνεις στην κοινωνία πιστοποιητικά ότι είσαι προοδευτικός, αφού εναντιώνεσαι σ' αυτούς που στηρίζουν τη χούντα και δεύτερον: Δίνεις πιστοποιητικά στα αφεντικά ότι ξέρεις καλά να τους συγκαλύπτεις, αποσπάς, δηλαδή, την εύνοιά τους και κάτι τέτοιο είναι τελείως απαραίτητη προϋπόθεση για πολιτική ανέλιξη στην Ελλάδα.

Κατακριτέο, λοιπόν, το τρίπτυχο «Ελλάς - Ελλήνων - Χριστιανών». Το νέο τρίπτυχο «Ελλάδα - Ευρώπη - Ορθοδοξία», που είδε το φως στην πλατεία Συντάγματος, είναι ευπρόσδεκτο για τους εκσυγχρονιστές; Ενα είναι γεγονός: Κάθε φορά, λοιπόν, ανάλογα με τις κυρίαρχες επιλογές της άρχουσας τάξης, η Εκκλησία απλώνει τις πνευματικές φτερούγες της και τις καλύπτει. Αυτή είναι η αποστολή της, η ενσωμάτωση των ταπεινών και των καταφρονεμένων στις κάθε φορά κυρίαρχες επιλογές της άρχουσας τάξης.

Θα ήθελα να κάνω ορισμένα ελεύθερα σχόλια πάνω στα τόσα πολλά που λέχθηκαν τούτες τις μέρες, καθώς «κλιμακωνόταν» η αντιπαράθεση κυβέρνησης - ιεραρχών.

Εχουμε, λοιπόν, και λέμε:

1. «Πρόθεση της Εκκλησίας είναι να αμφισβητήσει τη λαϊκή κυριαρχία και το Σύνταγμα».

Σωστά. Αυτό το δικαίωμα το έχει μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή μόνο επιτρέπεται να παραβιάζει, π.χ., το άρθρο 27, παρ. 2 του Συντάγματος, που αφορά τη διέλευση ξένων στρατευμάτων από τη χώρα μας. Ακόμα, αυτό έλειπε, να σεβαστούμε το Σύνταγμα, προκειμένου να δυσαρεστήσουμε τα αφεντικά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που εξαπέλυσαν τον πιο βρώμικο πόλεμο, ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Γιατί κανένας από τους «πολέμιους» της Εκκλησίας, αλλά και οι ίδιοι οι κύριοι της Εκκλησίας δε μιλάνε γι' αυτό;

2. «Καλώντας η Εκκλησία το λαό σε συγκεντρώσεις, εκφεύγει της αποστολής της», «δε δικαιούται να κάνει κάτι τέτοιο, κινείται παρά το Σύνταγμα και τους θεσμούς».

Σωστά. Οταν όλοι τους, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, μαθητιώσα νεολαία, χριστεπώνυμο πλήρωμα - μετά από ανάλογο κάλεσμα της Εκκλησίας - διαδήλωναν στην Πλατεία Αριστοτέλους για το λεγόμενο «Σκοπιανό», τότε η Εκκλησία, η ιεραρχία εκινείτο στο πλαίσιο του Συντάγματος, των θεσμών, στο πλαίσιο της αποστολής της; Δεν εξετρέπετο από αυτήν;

Σήμερα, που η Εκκλησία, για τους δικούς της λόγους, για τους δικούς της στόχους, καλεί σε συλλαλητήρια, γιατί είναι εκτός Συντάγματος και θεσμών;

Δηλαδή, είναι νόμιμη, όταν διαδηλώνει μαζί σας για «μείζονα πολιτικά ζητήματα» και παράνομη όταν ενεργεί από μόνη της; Γιατί λοιπόν, κύριοι, δεν παρεμβήκατε με την ίδια ένταση που παρεμβαίνετε και σήμερα για την «παραβίαση του Συντάγματος και των θεσμών»; Τι ισχύει, λοιπόν, για όλους εσάς; «Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου»;

Πολλοί από αυτούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σήμερα για τη στάση της Εκκλησίας - πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι πιο «διαρρηγνυτικοί» είναι ο ΣΥΝ και η ΑΕΚΑ - ενοχλούνται και από την «αισθητική» των χριστιανικών συγκεντρώσεων. Η αισθητική του χριστεπώνυμου πλήθους και σε εκείνα τα εθνικιστικά συλλαλητήρια ήταν ίδια. Γιατί τότε δεν τους ενόχλησε το γεγονός;

Μάλιστα, σ' εκείνα τα συλλαλητήρια ήταν όλοι τους εκεί, «πλην Λακεδαιμονίων», του ΚΚΕ δηλαδή (σύμφωνα με φράση του κ. Λεωνίδα Κύρκου στην Αριστοτέλους). Την ίδια περίοδο, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ σ. Παπαρήγα είχε χαρακτηριστεί από το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης «Persona non Grata», λόγω της γνωστής θέσης του Κόμματός μας για το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ.

Για τις τότε προκλητικές και πολύ ουσιαστικές αυτές εκτροπές απ' το Σύνταγμα και τους θεσμούς, κανένας από τους σημερινούς λαλίστατους δεν ομίλησε.

3. «Το ζήτημα της ταυτότητας είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα της κυβέρνησης, η Εκκλησία να μην ανακατεύεται». «Οι ρόλοι είναι διακριτικοί». «Η Εκκλησία εκφέρει πολιτικό λόγο, δεν επιτρέπεται αυτό» κ.ά.

Φυσικά και το ζήτημα της ταυτότητας ανήκει στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση νομοθετεί, βάζει νομικούς να επιχειρηματολογούν, δικαστήρια να δικάζουν κατά το δοκούν (βλέπε νομική επιχειρηματολογία για την παραβίαση του άρθρου 27 του Συντάγματος κ.ά.), εκτελεστικά όργανα να επιβλέπουν την εφαρμογή και πάει λέγοντας. Φυσικά και η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής ανήκει στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης. Την Εκκλησία γιατί την ανακάτευαν, την έκαναν συναρμόδια τότε στα ζητήματα αυτά, με τα συλλαλητήριά τους;

Ποιος, λοιπόν, έμαθε την Εκκλησία να «πολιτικολογεί», να «ξεφεύγει από την αποστολή της»; Τα ίδια τα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες δεν πρόβαλλαν την Εκκλησία ως πολιτικό εταίρο τόσα χρόνια; Τώρα που συνεχίζει, για δικό της λογαριασμό, αυτήν την παράδοση, γιατί τόσο μένος; Μετάνιωσαν μήπως, που οι ίδιοι την έκαναν κράτος εν κράτει; Αν είναι έτσι, ας το πουν ανοιχτά αυτό...

Σ' αυτούς, λοιπόν, τους «εντός και εκτός των τειχών» του ΚΚΕ, που ανησυχούν για τη διολίσθηση του Κόμματος προς την ορθοδοξία, αφιερωμένο εξαιρετικά το παρακάτω ποίημα του Γ. Ρίτσου:

«Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο

είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί

είναι οι ξωμάχοι, οι σπουδαστές και οι προλετάριοι.

Κάθε τους λέξη είναι ένα ποτήρι κρασί

μια γωνιά μαύρο ψωμί, ένα δέντρο πλάι στο βράχο

ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα.

Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Αγιοι».

Ας μην ανησυχούν, λοιπόν, ότι μπορεί να μας αλώσουν οι Αγιοι της ορθοδοξίας, γιατί έχουμε τους δικούς μας Αγίους, δεν τους προδίνουμε στον αιώνα τον άπαντα. Αυτοί να προσέξουν, γιατί είναι σίγουρο ότι από τα δικά τους μυαλά έχουν ξεγράψει τους δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Αγίους, που σημειώνει ο σύντροφος Γιάννης Ρίτσος.

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ προβληματισμού, αλλά και μεγάλης αγωνίας σφράγιζαν τα λόγια όλων όλοι μίλησαν την περασμένη Πέμπτη στην ημερίδα που διοργάνωσε στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» το ΚΚΕ με θέμα: «Ολυμπιακοί Αγώνες 2004».

ΑΝΑΓΚΑΙΑ, αλλά και εξαιρετικά επίκαιρη η πρωτοβουλία, καθώς στον ορίζοντα γίνονται όλο και πιο χειροπιαστά τα σημάδια για τις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει τελικά η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.

ΚΑΘΩΣ χαρακτηριστικά υπογράμμισε ο βασικός εισηγητής της Ημερίδας Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «με δεδομένο πως η μόνη "αξία" που αναγνωρίζει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είναι αυτή του "πωλητή" και του αγοραστή, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως μόνοι ωφελημένοι από την ανάληψη και διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα θα βγουν οι πολυεθνικοί χορηγοί και όσοι Ελληνες επιχειρηματίες συνεργαστούν μαζί τους».

ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΕΣ, αλλά και τεκμηριωμένες οι τοποθετήσεις και όλες με επιστημονική θεμελίωση για τις καταστροφικές επιπτώσεις, που η περιβόητη «νέα Μεγάλη Ιδέα» θα έχει σε όλη τη ζωή κι όχι μόνο του Λεκανοπεδίου αλλά και της άλλης χώρας.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο,πως με το προχώρημα των έργων στην Αττική θα κακοποιηθεί βάναυσα το περιβάλλον και θα δεχτούν το καίριο και τελειωτικό πλήγμα οι ελεύθεροι χώροι, μετρημένοι πια στα δάχτυλα. Η Αθήνα, όσα κι αν λένε και να βεβαιώνουν, θα χάσει από τα μάτια και κυρίως από τη ζωή της την ανάσα της θάλασσας, του Σαρωνικού.

ΕΦΟΔΟΣ ολοκληρωτική του τσιμέντου, αποκλεισμός της παραλίας του Σαρωνικού σε πολλά σημεία της Αττικής, όπου έχουν προγραμματιστεί ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Στο Ελληνικό, στο Σχοινιά, Αγιο Κοσμά, Αλσος Βεΐκου, Φαληρικό Δέλτα και σ' άλλα σημεία.

ΚΑΙ το «ψητό» της ιστορίας για τη φιέστα των 15 ημερών, δηλαδή τα λεφτά που θα ξοδευτούνε γι' αυτήν, μπερδεμένα και θολά τραβάνε προς τα ύψη και με τους πιο συντηρητικούς προϋπολογισμούς θα ξεπεράσουν τα 3 τρισεκατομμύρια δραχμές.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΘΗΚΕ επίσης στην ημερίδα πως τα έργα που θα κατασκευαστούν θα εξυπηρετήσουν ειδικές και προσωρινές ανάγκες για τους αγώνες, χωρίς αυτά να προσφέρουν χρηστικές λύσεις για τοπικές ανάγκες. Αυτό άλλωστε έγινε και σε άλλες χώρες, οι οποίες είχαν καλύτερα από την Ελλάδα οικονομικά δεδομένα και οργάνωση.

Μ' ΑΝΟΙΧΤΕΣ μεγάλες και καίριες ανάγκες σε πολλούς τομείς της ζωής μας εύλογα ο καθένας κάνει το δικό του πρόχειρο λογαριασμό για το πόσες μεγάλες ανάγκες θα μπορούσαν ν' αντιμετωπιστούν με τα χρήματα αυτά, που θα ροκανίσουν τα ξεφτέρια του «ολυμπισμού», τα τρωκτικά κι οι αετονύχηδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΣΗΜΕΙΩΣΑΜΕ παραπάνω ότι οι ομιλίες και οι παρεμβάσεις που έγιναν στην ημερίδα είχαν βαθύ προβληματισμό, αλλά είχαν επίσης και αγωνία για το πού μας τραβάει η μεγάλη αυτή περιπέτεια που διατυμπανίζουν οι ιεροφάντες της «Νέας Μεγάλης Ιδέας». Και σε όλες τις τοποθετήσεις ξεχώριζε σαφέστατο το κάλεσμα πως για να ελαχιστοποιηθούν οι πολλαπλές καταστροφικές συνέπειες είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός μετώπου, που θα εμποδίσει τον αφανισμό, την καταστροφή. Ο λογαριασμός της καταστροφής θα 'ναι οδυνηρός. Και θα πέσει πάνω μας. Τα λιμοξίφτερα θ' αρπάξουν τα παραδάκια κι εμείς σαν χώρα θα πληρώνουμε και θα πληρώνουμε χρόνια και χρόνια, τη νέα «Μεγάλη Ιδέα»... τους Ολυμπιακούς του 2004!..