Τη στιγμή που στα ουκρανικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας βρίσκονταν σε εξέλιξη μεγάλη άσκηση ΝΑΤΟικών δυνάμεων, στο Κίεβο, πρωτεύουσα της χώρας, συγκαλούνταν το 5ο (ΧΧΧΙΙΙο) συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, οι εργασίες του οποίου πραγματοποιήθηκαν το διήμερο 24 και 25 Ιούνη. Σ' αυτό πήραν μέρος 549 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούσαν περίπου 150.000 Ουκρανούς κομμουνιστές. Εκπροσώπους τους έστειλαν 26 Κομμουνιστικά, Εργατικά κι Αριστερά κόμματα του εξωτερικού. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 5ο συνέδριο του ΚΚΟυ ήταν ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Στην εισήγηση του Πιότρ Σιμονιένκο, Α` Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΟυ από τις πρώτες κιόλας στιγμές φωτογραφήθηκε εκείνος που κινά τα νήματα στην «ανεξάρτητη»(;) και «κυρίαρχη»(;) Ουκρανία: οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Να μερικά από τα «κατορθώματά» τους στην καπιταλιστική πλέον Ουκρανία:

Τα 10 χρόνια του καπιταλισμού, σαν οδοστρωτήρας έχουν περάσει πάνω από την οικονομία και της κοινωνικές κατακτήσεις που ο σοσιαλισμός είχε εξασφαλίσει για τους εργαζόμενους.

• Από το 1990 έως το 1999 το ΑΕΠ έχει μειωθεί στο 1/3, ενώ η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε στο 1/4 της σοβιετικής περιόδου.
• Η παραοικονομία, σύμφωνα με διαφορετικές εκτιμήσεις, κυμαίνεται από το 50% έως 70% του ΑΕΠ.
• Το βιοτικό επίπεδο έπεσε σε σχέση με το 1990 κατά 5 φορές.
• Η Ουκρανία κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους, ενώ μόλις ένας στους δύο άντρες προλαβαίνει να βγει στη σύνταξη. Δραματική και άνευ συγκρίσεως είναι η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Ο πληθυσμός μειώθηκε σε σχέση με πριν δέκα χρόνια σχεδόν κατά μια Αθήνα, δηλαδή κατά 3 εκατομμύρια ανθρώπους.
• Μόνο μέσα στο 1ο μισό του 2000 οι τιμές στα βασικά προϊόντα αυξήθηκαν κατά 27,5%. Αν το 1997 ο μέσος μισθός ήταν 82,2 δολάρια ΗΠΑ, σήμερα έχει πέσει στα 35,1 δολάρια. Πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Οι οφειλές προηγούμενων μισθών προς τους εργαζόμενους φτάνουν το 1 δισ. δολάρια και συνεχώς αυξάνονται.
• Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις η χώρα βρίσκεται στην 3η θέση στον κόσμο μεταξύ αυτών με τη μεγαλύτερη διαφθορά. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που πάει από το κακό στο χειρότερο για τους εργαζόμενους, είναι η ανάγκη συνεχών κυβερνητικών αλλαγών, στις οποίες προσφεύγει το καθεστώς για να περιορίζει τις αντιδράσεις και να καλλιεργεί νέες αυταπάτες στο λαό. Ετσι μέσα σε 10 χρόνια καπιταλισμού έχουν αλλάξει 14(!) πρωθυπουργοί και 28(!) αναπληρωτές πρωθυπουργοί, χώρια βέβαια οι δεκάδες υπουργοί...

Σ' αυτές τις συνθήκες το ΚΚ Ουκρανίας έχει αναδειχτεί ως η σοβαρότερη αντιπολιτευόμενη πολιτική δύναμη της χώρας.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1998 πήρε το 24,6% των ψήφων, και εξέλεξε 129 βουλευτές, ενώ στις προεδρικές εκλογές του 1999 ο υποψήφιος του ΚΚ, Π. Σιμονιένκο, συγκέντρωσε το 37,8% των ψήφων.

Δεν είναι καθόλου λοιπόν τυχαία η τεράστια επίθεση που δέχτηκε τα τελευταία χρόνια το ΚΚ, τόσο από τα έξω, όσο κι από τα μέσα. Οι αναγνώστες του «Ρ» πιθανόν να θυμούνται την ένοπλη επίθεση που έγινε σε βάρος των γραφείων της ΚΕ του ΚΚΟυ, την κατάληψή και τις καταστροφές που προκάλεσαν εθνικιστές, πριν από μερικούς μήνες και για την οποία ο «Ρ» είχε δημοσιεύσει εκτενές ρεπορτάζ.

Ταυτόχρονα, μέσα στο 1999 εκδηλώθηκε και προσπάθεια διάσπασης του ΚΚ, με την αποχώρηση τμήματος στελεχών (και 7 βουλευτών) και την ίδρυση του λεγόμενου «Ουκρανικού ΚΚ». Το πληρωμένο από το καθεστώς «νέο ΚΚ» γρήγορα έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' αυτούς που το δημιούργησαν, ψηφίζοντας στη Βουλή υπέρ της διεξαγωγής των τριών μεγάλων ΝΑΤΟικών στρατιωτικών γυμνασίων στην Ουκρανία. Μάλιστα, οι ψήφοι του ήταν αποφασιστικής σημασίας, αφού η σχετική απόφαση του κοινοβουλίου χρειαζόταν 226 ψήφους και πήρε μόλις 228, εξαιτίας της προδοσίας που εκδηλώθηκε στους κόλπους του κόμματος.

Με βάση αυτές τις συνθήκες και την επίθεση που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται το ΚΚΟυ μεγάλο μέρος των εργασιών του συνεδρίου, όπως και των αποφάσεων, απασχόλησε η οργανωτική και ιδεολογικό - πολιτική ενδυνάμωσή του. Την περίοδο 1998-99 στο κόμμα εντάχθηκαν 12.777 νέα μέλη, από τα οποία πάνω από το 50% ήταν οι εργάτες και οι αγρότες.

Ομως και σήμερα παρά τη σοβαρή ισχυροποίηση του ΚΚ υπάρχουν περιοχές, όπως αυτή του Λβοφ, όπου το ΚΚ δρα σε συνθήκες παρανομίας και ημι-παρανομίας, εξαιτίας της βιαιότητας που αναπτύσσεται εναντίον του από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως βέβαια τους φιλοδυτικούς εθνικιστές και τις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες τους. Το 5ο συνέδριο του ΚΚΟυ έθεσε ως στόχο την ένταση της δουλιάς του Κόμματος μεταξύ των εργατών και της νεολαίας. Εγκρίθηκαν συγκεκριμένα μέτρα για την ισχυροποίηση τόσο για την ενίσχυση της Κομμουνιστικής Νεολαίας, όσο και της πλατιάς ταξικής οργάνωσης «Πανουκρανική Ενωση Εργατών», μέσα από την οποία δρουν και οι κομμουνιστές.

Ταυτόχρονα, παίρνονται και μια σειρά άλλα μέτρα ιδεολογικό-πολιτικού χαρακτήρα, ενίσχυσης της εβδομαδιαίας εφημερίδας του ΚΚΟυ «Κομμουνίστ» (που έχει σήμερα 100.000 τιράζ και μπαίνει στόχος μέχρι το επόμενο συνέδριο να φτάσει τις 600.000), του ιδεολογικού περιοδικού (με τον ίδιο τίτλο), καθώς και της Κομματικής Σχολής στελεχών.

Στην εισήγηση του Α` Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΟυ Π. Σιμονιένκο αναπτύσσονται μια σειρά στόχοι που θέτει το ΚΚ το επόμενο διάστημα. Εκεί σημειώνεται ότι θα πρέπει να ξεπεραστούν οι αυταπάτες που τρέφουν πολλά μέλη του κόμματος, αλλά και μεγάλα τμήματα των εργαζομένων για το ρόλο του κοινοβουλίου, της κοινοβουλευτικής δουλιάς του κόμματος, καθώς και της λεγόμενης «διείσδυσης στην εξουσία». Λόγος γίνεται για την αντίληψη που υπερεκτιμά το ρόλο του κοινοβουλίου, αλλά και τη δυνατότητα που έχει το ΚΚ να εκλέγει εκπροσώπους του στα διάφορα όργανα του κράτους και που σε ορισμένους τουλάχιστον Ουκρανούς συντρόφους, όπως εκτιμά η εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΟυ, δημιουργεί την αυταπάτη ότι σιγά-σιγά μέσω της «διείσδυσης στην εξουσία» θα καταφέρει το ΚΚ να επαναφέρει τη χώρα στο σοσιαλισμό.

Το ΚΚΟυ βλέπει το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ως πέρασμα σ' ένα άλλο, ποιοτικά διαφορετικό, σύστημα σε σχέση με τον καπιταλισμό. Αυτό το πέρασμα απαιτεί την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Οι μορφές αυτού του περάσματος (αναίμακτα ή όχι, ειρηνικά ή μη) θα εξαρτηθούν από τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν.

Σήμερα το ΚΚΟυ καλεί σε μια πλατιά συσπείρωση για την ανατροπή της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται, καθώς και ενάντια στην παραπέρα υποταγή της Ουκρανίας στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΟυ έχει προτείνει στο Σοσιαλιστικό και στο Αγροτικό Κόμμα να ιδρύσουν από κοινού ένα Λαϊκό-πατριωτικό Μέτωπο, στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν κι άλλες μαζικές, κοινωνικές οργανώσεις και συνδικάτα, με στόχο τη σωτηρία της χώρας από την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της, την απόκρουση των σχεδίων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, την υπεράσπιση κι επιστροφή των εργατικών κατακτήσεων, καθώς και την αποδέσμευση της Ουκρανίας από τα «πλοκάμια» της εξάρτησης που της έχουν ρίξει οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.

Βέβαια, το ΚΚΟυ δεν αποκρύπτει ότι στρατηγικός στόχος του είναι το πέρασμα της Ουκρανίας στο σοσιαλισμό. Απαντώντας στην ιδεολογική επίθεση που δέχεται το ΚΚΟυ γύρω από τα ζητήματα του σοσιαλισμού ο Π. Σιμονιένκο σημείωσε ότι: «Δεν κάνουμε εξιδανίκευση του σοβιετικού παρελθόντος μας, ούτε αποσιωπούμε τις τραγικές σελίδες της ιστορίας μας. Ομως δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με το συμπέρασμα ότι δήθεν «δεν υπήρχε σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ». Ναι, το σοσιαλιστικό σύστημα που είχε εγκαθιδρυθεί στη Σοβιετική Ενωση δεν ήταν ολοκληρωμένο. Αλλά το να αρνείσαι τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα, που ήταν κυρίαρχος στο παρελθόν μας σημαίνει να αρνείσαι όχι μόνο τον ηρωικό και συνειδητό αγώνα των προηγούμενων γενεών για το σοσιαλισμό, αλλά και εκείνη την υπαρκτή σοσιαλιστική ισότητα, δικαιοσύνη, εξασφάλιση, οι οποίες υπήρχαν τότε και τις οποίες είναι απαραίτητο να τις επαναφέρουμε σήμερα στο λαό μας». Απ' αυτήν την άποψη δεν είναι καθόλου τυχαίο το σύνθημα με το οποίο απευθύνεται στο λαό της Ουκρανίας το ΚΚΟυ: «Για τη σωτηρία του λαού της Ουκρανίας: την αποκατάσταση της εξουσίας των εργαζομένων, το σοσιαλισμό, την Ενωση των αδελφών λαών».

Τέλος, με τις αποφάσεις του το ΚΚΟυ επιβεβαίωσε και πάλι την απόφασή του να συμμετέχει με τον πιο ενεργό τρόπο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος. Από το βήμα του συνεδρίου ο Α` Γραμματέας του ΚΚΟυ χαιρέτισε τις εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα, που διεξάγονταν τις ίδιες μέρες και στις οποίες το ΚΚΟυ είχε στείλει εκπρόσωπό του. Ο Π. Σιμονιένκο σημείωσε τη σημασία τέτοιων διεθνών πρωτοβουλιών, όπως αυτή της Αθήνας που φιλοξένησε το ΚΚΕ για τρίτη συνεχή χρονιά, αλλά και τις πρωτοβουλίες άλλων κομμάτων, όπως του ΚΚ Κούβας, καθώς επίσης χαιρέτισε τη Διακήρυξη για 80-χρονα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης που εγκρίθηκε στη συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων το 1997 στο Λένινγκραντ, ως σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση ενοποίησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.