Πριν ακόμα η κυβέρνηση καταθέσει το φορολογικό νομοσχέδιο έχει ήδη δρομολογήσει την αύξηση των εσόδων από την αντιλαϊκή έμμεση φορολογία κατά 1,6 δισ. ευρώ. Προβλέπεται να αυξηθούν, το 2010, κατά 869 εκατ. ευρώ τα έσοδα από το ΦΠΑ, τον άδικο έμμεσο φόρο που επιβαρύνει εξίσου άνισα εισοδήματα και εξανεμίζει το λαϊκό εισόδημα. Σε αυτό στοχεύουν οι σκόπιμες και επιλεκτικές διαρροές της κυβέρνησης για φορολογικές αλλαγές είτε με άμεση γενική αύξηση του ΦΠΑ είτε με τεμαχισμένη, ξεκινώντας από ένα μέρος των εμπορευμάτων.
Μόνο η εργατική και λαϊκή αντεπίθεση μπορεί να της ορθώσει εμπόδια. Αντίθετα η λαϊκή αναμονή και η συναίνεση προσφέρονται ως «λάδι» στη μηχανή της αντιλαϊκής επίθεσης. Οι κυβερνητικές διακηρύξεις περί «δικαιότερης φορολόγησης του συνόλου των εισοδημάτων» είναι το δόλωμα για ν' ακινητοποιηθεί η λαϊκή αντεπίθεση. Μια απειροελάχιστη αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου (π.χ. με έκτακτη φορολογική εισφορά) κάθε άλλο παρά ανατρέπει το κραυγαλέο αντιλαϊκό περιεχόμενο της φορολογικής, γενικότερα της οικονομικής πολιτικής κάθε αστικού κόμματος, όπως και του ΠΑΣΟΚ: Οι αντιλαϊκοί φόροι, οι φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, τα κρατικά δάνεια, οι επιδοτήσεις και τα αναπτυξιακά προγράμματα όλα υποτάσσονται στο σκοπό του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων, είναι σε αντίθεση με την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Εισπρακτικό και παραπλανητικό για το λαϊκό κίνημα σκοπό έχει και η φορολογική καταδίωξη χαμηλού εισοδήματος μικροεπαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων ή η νέα επιβάρυνση των μικροϊδιοκτητών ακινήτων με την αύξηση των αντικειμενικών αξιών και τις αλλαγές του τρόπου φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας.
Τα διάφορα σενάρια που καλλιεργεί η κυβέρνηση, π.χ. το ποιες αποδείξεις και πώς θα εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα, οδηγούν σταδιακά στην κατάργηση του αφορολόγητου ορίου. Σε κάθε περίπτωση το μέτρο αυτό όχι μόνο δεν αποσκοπεί στη μείωση του φόρου του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, αλλά οδηγεί σε πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών εισοδημάτων. Αλλωστε, παρόμοιες ρυθμίσεις είχε η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ πριν το 2004, οι οποίες δε λειτούργησαν φιλολαϊκά, με συνέπεια την τότε μεγάλη εκλογική απώλεια του ΠΑΣΟΚ.
Είναι ψέμα που εμποδίζει τη λαϊκή αντεπίθεση ο ισχυρισμός ότι η κρίση απαιτεί συναίνεση, ότι η «ανάκαμψη», δηλαδή η έξοδος από την κρίση, είναι εθνικός στόχος και μας αφορά όλους. Η αλήθεια είναι ότι και στη χρονιά της κρίσης υπήρξε πακτωλός κερδών, ενώ η περίοδος των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης όχι μόνο δεν οδήγησε στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα επιδείνωσε δραματικά το επίπεδο ζωής της λαϊκής οικογένειας.
Πίσω από την αύξηση του δημόσιου χρέους βρίσκονται η υπέρογκη κρατική χρηματοδότηση των μεγαλοεπιχειρηματιών με τα προκλητικά υψηλά κέρδη, οι υπέρογκες δαπάνες εξοπλισμού για τα σχέδια του ΝΑΤΟ, οι συνέπειες της έκθεσης της εγχώριας παραγωγής στον ανταγωνισμό της «απελευθερωμένης» αγοράς της ΕΕ από την οποία επωφελούνται κάποια μονοπώλια.
Η διόγκωση των ελλειμμάτων οφείλεται στην επιδείνωση της θέσης μιας οικονομίας σε συνθήκες μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών και όξυνσης του ανταγωνισμού, σε ανακατατάξεις στο συσχετισμό στις αγορές, στην όξυνση των προβλημάτων που προέρχονται από την αναρχία και την ανισομετρία στην καπιταλιστική παραγωγή. Το φαινόμενο να συρρικνώνεται η βιομηχανική παραγωγή ενώ εξάγονται κεφάλαια και για άμεσες ξένες επενδύσεις δεν είναι ούτε ελληνικό, ούτε «τριτοκοσμικό», ούτε κάποιου ιδιαίτερου «μοντέλου». Είναι φαινόμενο του υπερώριμου, σάπιου καπιταλισμού, γι' αυτό συναντάται και στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην Ιταλία και αλλού. Από τη συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας εξαρτάται η στάση απέναντι στον ταξικό αντίπαλο: Καπιταλιστές, κόμματα και κυβερνήσεις τους, διακρατικές συμμαχίες τους, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αυτό που τώρα χρειάζεται είναι περισσότερη εμπιστοσύνη και συσπείρωση με το ΚΚΕ που έγκαιρα προειδοποίησε ότι την επαύριον των εκλογών η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα ανακάλυπτε νέο εύρος ελλειμμάτων, ώστε να προχωρήσει, πιο γρήγορα από ό,τι η κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη δική του, τη μείωση συντάξεων και μισθών, το «ευλύγιστο» ωράριο των μισθωτών, τη φορολόγηση των αυτοαπασχολούμενων, τον περιορισμό της επιδότησης και των εγγυημένων τιμών των αγροτών εκείνων που συνθλίβονται από τις τράπεζες, τους εμποροβιομήχανους, τις καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Υπάρχει προοπτική, υπάρχει διέξοδος! Είναι η αγωνιστική στάση, είναι η ταξική πολιτική επιλογή και η δράση στο σωματείο, στην ένωση, στον αγροτικό σύλλογο και στην πολιτική ψήφο. Είναι η άμεση συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, τη Συντονιστική Επιτροπή ΕΒΕ, με τη συσπείρωση στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών της πλειοψηφίας των αυριανών μισθωτών επιστημόνων.
Οι εργαζόμενοι τώρα πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, να απαιτήσουν να πληρώνουν τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο:
ΑΘΗΝΑ 8/1/2010
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ