Σε πλήρη και καθολική υποταγή στον άκρατο εκμεταλευτικό ζυγό της εργοδοσίας οδηγείται η εργατική τάξη απο τη τυχόν εφαρμογή αυτών των μέτρων. Βασικά δικαιώματα της, -που ορισμένα απ'αυτά πληρώθηκαν με αίμα- οχτάωρο, οριο στις απολύσεις, εισφορές των εργοδοτών στο ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, περιορισμός της μερικής απασχόλησης, μπαίνουν στη μάκινα της υπερεκμετάλλευσης. Το απότελεσμα τέτοιων μέτρων -αν περάσουν- δεν θα είναι η μείωση της ανεργίας όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά η μεγαλύτερη αύξηση της εκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης, και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας στους χώρους δουλειάς. Η εργατική δύναμη γίνεται ακόμη πιο φθηνό εμπόρευμα, για κατανάλωση από τους μεγαλοειχειρηματίες. Το κεφάλαιο θα μετρά ακόμα περισσότερα κέρδη και υπερκέρδη και η εργατική τάξη θα μετρά, μισοάνεργους και «απασχολήσιμους».

Οι ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση ενισχύουν απόλυτα τη λογική του νόμου 2639/98 για τη διεθέτηση του εργάσιμου χρόνου, αφού γενικέυουν την κατάργηση του σταθερού εργάσιμου χρόνου και κάνουν καθολικό και αναφαίρατο το δικαίωμα της εργοδοσίας να επιβάλλει όποιο χρόνο εργασίας συμφέρει την επιχείρηση. Ετσι με σαφήνεια καθορίζουν προς το χειρότερο φυσικά, τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, όσο και αν αυτές διανθίζονται με «εκσυγχρονιστικές ευαισθησίες» για δήθεν ενίσχυση της απασχόλησης.

Πρώτη ανατροπή είναι «η διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Δηλαδή η εφαρμογή ελαστικού ωραρίου κατά τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του σωματείου. Το οχτάωρο υπονομεύεται και νομοθετικά, πέραν του γεγονότος οτι ήδη καταστρατηγείται σε μεγάλη κλίμακα. Ο εργαζόμενος θα απασχολείται όσες ώρες και όποτε, τον έχει ανάγκη ο εργοδότης. Αντίστοιχα σε περιόδους που η επιχείρηση παρουσιάζει κάμψη της παραγωγής, θα της επιτραπεί να «πληρώνει» την επιπλέον εργασία, μειώνοντας την εργάσιμη ημέρα του εργαζόμενου. Απο πουθενά δεν προκύπτει οτι η η ελαστικοποίση του ωραρίου θα δημιουργήσει νέες θέσεις.

Δεύτερη , η «διαρύθμιση ανισοτήτων στις ομαδικές απολύσεις». Επι της ουσίας επιδιώκεται η κατάργηση του ορίου του 2% στις μηνιαίες απολύσεις για τις επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω απο 50 εργαζόμενους, με το πρόσχημα οτι για επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 50 εργαζόμενους μπορεί να γίνονται μέχρι 5 απολύσεις, άρα μεγαλύτερο ποσοστό απο το 2%. Ο προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι με την κατάργηση του ορίου 2% να δίνεται η δυνατότητα στις μεγάλες επιχειρήσεις για περισσότερες απολύσεις. Με τον τρόπο αυτό καταργείται ενα προστατευτικό δίκτυ κατά της ανεργίας και ανοίγει ακόμα ένα «παράθυρο» στην αύξηση της πίεσης σε βάρος των εργαζομένων, αφού ο εκβιασμός της απόλυσης τον κάνει πιο ευάλωτο απέναντι στον εργοδότη με οτι αυτό συνεπάγεται.

Τρίτη, η νομοθέτηση της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο, που σε πρώτη φάση θα εφαρμοστεί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ). Η εφαρμογή της, θα διευκολύνει την διαδικασία ιδιωτικοποίησης ορισμένων ΔΕΚΟ και θα τις κάνει πιο «ελκυστικές» στους υποψήφιους αγοραστές. Θα δώσει ταυτόχρονα μια μεγαλύτερη ώθηση στην γενίκευση της μερικής απασχόλησης και σε αλλους κλάδους, πέραν του εμπορίου και του τουρισμού. Μάλιστα η απόφαση της κυβερνητικής επιτροπής να εξετάσει τα «αντικίνητρα» που ισχύουν στο νομικό πλαίσιο της μερικής απασχόλησης, προδιαθέτει για παρεμβάσεις που θα οδηγήσουν σε αμοιβή και ασφάλιση με την ώρα και στην εξάπλωση του ωρομίσθιου. Ούτε όμως σε εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί οτι θα δημιουργηθούν πραγματικές νέες θέσεις. Αντίθετα, όπως γίνεται και ευρέως σήμερα στον τομέα των υπηρεσιών, θα μειωθεί η μόνιμη και σταθερή απσχόληση. Και τη μια θέση εργασίας θα την μοιραστούν δύο και τρεις εργαζόμενοι. Θέλουν επίσης μ'αυτό τον τρόπο να εμφανίζουν πλασματική μείωση της ανεργίας.

Τέταρτη, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες εως και 25%. Θα πρόκειται για μια ακόμα πριμοδότηση των εργοδοτών, στο όνομα μείωσης του «κόστους εργασίας». Το ΙΚΑ, δέχεται ακόμα ένα ακόμα χτύπημα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Το επιχείρημα που προβάλλεται οτι θα δημιουργηθούν 30-40 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και θα ενισχυθούν τα εσοδα του ΙΚΑ, δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Οχι μόνο γιατί η εισφοροδιαφυγή «ζεί και βασιλεύει» σε βάρος του ΙΚΑ, αλλά και γιατί και μ'αυτό τον τρόπο, πολλοί εργοδότες θα «πέσουν στον πειρασμό» ν'απολύουν εργαζόμενους προκειμένου να προσλαμβάνουν αλλους που ασφαλιστικά θα τους στοιχίζουν λιγότερο. Και σ'αυτή την περίπτωση θα πρόκειται για ανακύκλωση της ανεργίας, με δεδομένη την ελλειψη μηχανισμών ελέγχου και επιβολής στην πράξη της εργατικής νομοθεσίας. Η δέσμευση, του υπουργού Εργασίας οτι αν προκύψουν ελλείματα θα τα καλύψει ο κρατικός προϋπολογισμός, μόνο πικρά χαμόγελα προξενεί στους συνταξιούχους του ΙΚΑ, που ξέρουν οτι αναγνωρισμένες οφειλές εκατοντάδων δισεκατομμυριων δραχμών δεν καταβάλλονται.

Και ενω το κόστος των ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων είναι συγκεκριμένο όπως συγκεκριμένο είναι και το όφελος της εργοδοσίας, ανεξιχνίαστη φαίνεται η «συμβολή» της τελευταίας. Αλλά η κυβερνητική επιτροπή καθόρισε ποια θα είναι η συμβολή των εργοδοτών. Οι «δεσμεύσεις για αύξηση της απασχόλησης»... και το ζήτημα των υπερωριών και της υπερεργασίας. Υπερωρίες όμως και υπερεργασία, που έτσι και αλλιώς δεν θα τις χρειάζονται οι επιχειρήσεις, αφού η κατάργηση του σταθερού χρόνου της ημερίσιας εργασίας, θα τους δώσει την ευχέρεια ν'απαλλαγούν των υπερωριών και να μειώσουν, τα ήδη χαμηλά ποσά για μισθούς, ακόμα περισσότερο.

Εκατό μέρες μετά τις εκλογές και έγινε φανερό, με ποιών τα κόλυβα θα επιχειρήσει να δημιουργήσει τις νέες 300.000 ευκαιρίες εργασίας ο κύριος Σημίτης. Η αισχρή αντεργατική αυτή επίθεση, συνοδεύεται και με έναν μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση-ούτε λίγο ούτε πολύ- ισχυρίζεται πως για για την ανεργία ευθύνονται αυτοί που εργάζονται. Αυτοί -λέει- αποκλείουν απο τις ευκαιρίες απασχόλησης τους ανέργους, επειδή επιμένουν να θέλουν οχτάωρο, περιορισμό των απολύσεων κλπ. «Οι εντός των τειχών-είπε ο κύριος Πρωτόπαπας- πρέπει να βοηθήσουν τους 500.000 ανέργους...» Ενοχοποιούνται αυτοί που έχουν δουλειά, για να περάσουν χωρίς αντιστάσεις τα μέτρα.

Απο κοντά και η γνωστή συνταγή του «διαλόγου». Ενας «διάλογος» που επιδιώκει μέσω των εξαγορασμένων πλειοψηφιών των συνδικαλιστικών ηγεσιών, να παγιδεύσει την εργατική τάξη σε «σύμφωνα εμπιστοσύνης» προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι σειρήνες της «κοινωνικής συναίνεσης» καταμεσίς του καλοκαιριού «επιασαν το τραγούδι». Δυστυχώς για αλλη μια φορά η ηγεσία της ΓΣΣΕ, δεν αποκλείει τον «διάλογο», παρά τις φραστικές καταδίκες των αποφάσεων της κυβερνητικής επιτροπής.

Οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, οι καταδίκες δεκάδων εργατικών σωματείων στα μέτρα που ανακοινώθηκαν, δείχνουν οτι υπάρχουν εκείνες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που ήδη μπαίνουν μπροστά στον αγώνα, γαι την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων.

Ταυτόχρονα, από αύριο το πρωί και μέχρι την Πέμπτη, συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ θα «οργώσουν» όλους τους χώρους δουλιάς, με περιοδείες, συγκεντρώσεις, εξορμήσεις, προκειμένου να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για τη νέα επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση ενάντια σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ο Μπάμπης Βορτελίνος, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, δήλωσε σχετικά στο «Ρ»: «Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους μέσα από τα σωματεία τους, τη συγκρότηση συντονιστικών ή απεργιακών επιτροπών, γιατί η κατάσταση δεν πάει άλλο. Μπροστά στο νέο χτύπημα, οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι προσανατολισμένες σε "κοινωνικούς διαλόγους". Η νέα επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία" και οι δηλώσεις περί αιφνιδιασμού άλλο στόχο έχουν. Μια πρώτη απάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η καθιστική διαμαρτυρία την ερχόμενη Πέμπτη. Στην αυριανή σύσκεψη, θα δούμε πιο συγκεκριμένα τη διοργάνωση και προετοιμασία της κινητοποίησης για την εξασφάλιση της επιτυχίας της. Από Δευτέρα, τα στελέχη του ΠΑΜΕ θα πραγματοποιήσουν περιοδείες σε χώρους δουλιάς, προκειμένου να ενημερώσουμε τους εργαζόμενους και να τους καλέσουμε σε ενωμένο αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεών μας».