(Του συνεργάτη μας

ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ)

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

«Το φάντασμα του Κάντερβιλ»

σε διασκευή Μυρσίνης Σακκά

από τη «ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΛΑΙΑ» του Βαγγέλη Λιοντή

στο θέατρο «ΤΡΙΑΝΟΝ»

Ο παραγωγός Βαγγέλης Λιοντής, ιδρυτής της «Μαγικής Αυλαίας», είναι πάντοτε υπεύθυνος για τις δραματολογικές επιλογές του. Ακόμη περισσότερο επιμένει στις καλές παραγωγές θεατρικών παραστάσεων για παιδιά, από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, κυρίως κλασικών έργων. Η πρόσφατη επιλογή του για την τρέχουσα παράσταση του θιάσου του είναι η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Το φάντασμα του Κάντερβιλ», του Ιρλανδού ποιητή, μυθιστοριογράφου, θεατρικού συγγραφέα, κριτικού και αισθητικού τέχνης Οσκαρ Ουάιλντ (1854-1900).

Πρόκειται για σάτιρα, που επιχείρησε ο Ουάιλντ, στις αγγλικές αστικές παραδόσεις της βικτοριανής Αγγλίας, και ιδιαίτερα στις φοβίες τους για τα φαντάσματα. Η ειρωνική διάθεση του Ουάιλντ στοχεύει τους Αμερικανούς και την έπαρσή τους στις επιτεύξεις τους, αιώνιους «αντιπάλους» των Αγγλων (λέει η κυρία Οτις: «Η Αμερική έχει τη λύση για όλα τα προβλήματα του κόσμου»... Βέβαια, ανεπιτυχώς με τα αμερικάνικα απορρυπαντικά προσπαθεί μάταια να εξαφανίσει την κηλίδα αίματος, της δολοφονημένης Ελεονώρας ντε Κάντερβιλ, στο χαλί). Ο σκηνικός χώρος είναι ένας πύργος της εποχής, όπου όλα εκεί διαδραματίζονται και αποδομείται ο φόβος για τα φαντάσματα με χιουμοριστικές καταστάσεις. Εκδηλος είναι ο ρομαντισμός του Ουάιλντ και οι θρησκευτικές/μεταφυσικές του αντιλήψεις. Δεν υπάρχουν υπερβολές και εμμονές, μάλλον η φιλοσοφική ατμόσφαιρα του έργου περιλαμβάνει απλοϊκά και παραμυθιακά στοιχεία και περισσότερο σκηνές από την καθημερινή ζωή των αστών. Η παράσταση κατορθώνει να μεταφέρει τους θεατές σε μιαν άλλη εποχή, που όλα είναι αλλιώτικα, μάλλον παραμυθιακά και ενδιαφέροντα. Ολα βασίζονται στην παιχνιδιάρικη διάθεση των παιδιών, σε όλες τις εποχές, και στην ανάπτυξη της φαντασίας τους, μέσα απ' το ίδιο το παιχνίδι. Η δομή του μυθιστορήματος του Ουάιλντ είναι σφιχτή και αντίστοιχα της θεατρικής διασκευής/θεατρικής απόδοσης, την οποία επιχείρησε με επιτυχία η Μυρσίνη Σακκά.

Η σκηνοθετική απόπειρα του Γιώργου Παπαευσταθίου θεωρείται επιτυχημένη και ενδιαφέρουσα, τα σκηνικά της Αγγελίνας Παγώνη και τα κοστούμια (του βεστιαρίου του θιάσου) είναι αρκετά εντυπωσιακά, η μουσική επιμέλεια του Βαγγέλη Λιοντή και η μουσική διδασκαλία της Χριστίνας Σιμιτζή συμβάλλουν θετικά στην εξέλιξη της παράστασης, με τα ακούσματα κλασικής μουσικής. Οι ωραίοι στίχοι των τραγουδιών είναι του Αυγερινού Σουλόπουλου.

Ολοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν απλά και φυσικά τους ρόλους τους, με μια ικανότητα που δεν οδηγεί σε υπερβολές και ακραίες καταστάσεις. Επισημαίνω ιδιαίτερα την ορθοφωνία τους. Ολα, βέβαια, είναι και απόρροια μιας σωστής διδασκαλίας ρόλων από τον σκηνοθέτη, ο οποίος υποδύεται και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του φαντάσματος (Σερ Σάιμον Ντε Κάντερβιλ). Ο έρωτας μεταξύ της Ελεονώρας Οτις (Δέσποινα Μακρή) και του Ουίλιαμ Τσέστερ (Αυγερινός Σουλόπουλος) δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στην παράσταση, όπως και η χιουμοριστική διάθεση της ιδιαίτερα ταλαντούχου ηθοποιού και μουσικού Χριστίνας Σιμιτζή, η οποία υποδύεται το ρόλο της ηλικιωμένης οικονόμου του πύργου, κυρίας Ομνι. Τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν οι: Ζωή Αβραμίδου (κυρία Οτις), Αγάπη Παπαθανασιάδου (Μπέτσι Οτις) και Μανώλης Καζαμίας (Ανταμ Οτις).

ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΑΡΙ

«Πίτερ Παν»

σε διασκευή Δάφνης Βασιλειάδου

στο «ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ»

Ο Τζέιμς Μάθιου Μπάρι (1860-1937) ήταν ο Σκοτσέζος μυθιστοριογράφος και δραματουργός διεθνούς φήμης, που έγινε γνωστός κυρίως από το ευφάνταστο μυθιστόρημά του «Πίτερ Παν». Ο Πίτερ Παν, παραμυθιακός ήρωας, είναι ένα σκανδαλιάρικο και ανέμελο παιδί, που δε μεγαλώνει ποτέ, παραμένοντας για πάντα παιδί. Η επιστήμη της Ψυχολογίας έχει εξετάσει το «Σύνδρομο Πίτερ Παν», το οποίο αναφέρεται σε ενηλίκους, που παραμένουν ανώριμοι, που αρνούνται να μεγαλώσουν και φέρονται σαν παιδιά. παθολογικό φαινόμενο που οφείλεται στον υπερπροστατευτισμό ή στην πλήρη αδιαφορία των γονιών τους, όταν τα παιδιά τους βρίσκονταν στην παιδική ηλικία.

Ο ήρωας είναι μικροσκοπικός, έχει φτερά και μπορεί να πετάει στη Χώρα του Ποτέ, χωρίς να επιδρά πάνω του η νεραϊδόσκονη, είναι καταπληκτικός ξιφομάχος και το αποδεικνύει στη μονομαχία του με τον Κάπτεν Κουκ, είναι απαράμιλλος μίμος, έχει φαντασία και όλες του οι αισθήσεις λειτουργούν στην εντέλεια. Φίλοι του είναι η Γουέντι και η νεραϊδούλα Τίνκερ Μπελ. Ο ήρωας πρωτοεμφανίστηκε αρχικά στο θέατρο στις 27.12.1904, στο έργο του Μπάρι: «Πίτερ Παν ή Το αγόρι που αρνιόταν να μεγαλώσει». Τον ήρωα στην παράσταση ενσάρκωνε τότε κορίτσι (κάτι που μιμήθηκε και η Δάφνη Βασιλειάδου, χρησιμοποιώντας στην παρούσα παρουσιαζόμενη εδώ παράσταση την ταλαντούχο Τζούλη Γρηγορίου). Το έργο μεταφέρθηκε αργότερα σε μυθιστορηματική μορφή με τίτλο: «Πίτερ Παν και Γουέντι» (1911). Το 1924 ο Πίτερ Παν μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, στην ομώνυμη βουβή ταινία του Χέρπμερ Μπρένον. Γνωστότερο τον έκανε ο Ντίσνεϊ κατά τη δεκαετία του '50, με το μιούζικαλ του Τζέρομ Ρόμπινς (πρεμιέρα στο «Μπρόντγουεϊ» 20.10.1954).

Το «Θέατρο του Ηλιου» και οι πρωτεργάτες του, που το λειτούργησαν και το υπηρέτησαν με αγάπη και αφοσίωση από το 1978 μέχρι σήμερα, δηλαδή ο Ανδρέας Παπασπύρου και η Δάφνη Βασιλειάδου, έχουν δημιουργήσει παράδοση στο Θέατρο για παιδιά. Παραδοσιακά σκηνικά και κοστούμια, κατασκευασμένα με ρεαλισμό και συνάμα παραμυθιακό χαρακτήρα, αλλά και με σύγχρονη ματιά, είναι πλέον το κλασικό μοτίβο κάθε παράστασης. Στη φετινή παράσταση εντυπωσιακό είναι ιδιαίτερα το πειρατικό καράβι (το πλοίο Τζόλι Ρότζερ), το οποίο γεμίζει κυριολεκτικά τη σκηνή και πάνω του γίνονται μάχες, οι ήρωες τρέχουν και κινούνται άνετα, προβάλλουν μέσα από τα φινιστρίνια των αμπαριών, καθώς στη θάλασσα προβάλλει απειλητικά ο τρομερός κροκόδειλος με τα αστραφτερά μάτια του.

Διάχυτα είναι τα στοιχεία Μαύρου Θεάτρου, Παντομίμας και Θεατρικού παιχνιδιού. Εντύπωση κάνουν τα ποικίλα σκηνικά και σκηνοθετικά ευρήματα: Η τεράστια τούρτα, η Ινδιάνα «Κρινολούλουδο», η θάλασσα (με τα τεράστια πανιά, που κινούμενα δημιουργούν την εντύπωση κυμάτων), η φωλιά με το πουλί, ο χορός των Ινδιάνων και ο Μάγος της φυλής, η Γοργόνα, κ.ά.

Οι περιπέτειες στο έργο και στην παράσταση είναι καταπληκτικές και συναρπαστικές. Η θεατρική διασκευή (1991) και η σκηνοθεσία της Δάφνης Βασιλειάδου είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Ο Ανδρέας Παπασπύρου αποδεικνύει, για μια ακόμη φορά, πόσο έμπειρος και ταλαντούχος ηθοποιός είναι στους ρόλους του πατέρα, του καπετάνιου Γάντζου, του Κάπτεν Κουκ.

Τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν αρκετά ικανοποιητικά οι: Ιρις Ανδριοπούλου (μητέρα του πειρατή Σμι, Μάγος της φυλής), Ιωάννα Δαρμή (Τζέιν, σκυλάκι Νανά, Κρινολούλουδο), Εβίτα Συρίγου (Γουέντι), Ηλίας Μήσσιας (Τζον).

Τα υπέροχα σκηνικά κοστούμια ανήκουν στη Νικόλ Καίσνερ, η θαυμάσια μουσική είναι δουλειά του Φώτη Μυλωνά, οι χορογραφίες έργο της Αννης Μαχαιροπούλου και για τους φωτισμούς την ευθύνη έχει ο Ανδρέας Παπασπύρου.

2η ΧΡΟΝΙΑ:

Συνεχίζονται και φέτος οι παραστάσεις του παραμυθιού των αδελφών Γκριμ «Χένσελ και Γκρέτελ», σε διασκευή του Δ. Κούτση και σε σκηνοθεσία της Ελλης Βοζικιάδου, στο θέατρο «ΘΥΜΕΛΗ». Τα μηνύματα του έργου γίνονται εμφανή στην παράσταση, και τέτοια είναι: Η αγάπη και η συνεργασία μεταξύ των αδερφιών, η γενναιότητα, το θάρρος, η δύναμη του μυαλού και η εφευρετικότητά του στις δύσκολες ώρες.