Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης ποτέ δεν έπαψαν να επιτίθενται στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Σήμερα έρχεται ανάγλυφα στην επιφάνεια μια πάγια αλήθεια, την οποία πολλοί ξεχνούν και άλλοι θέλουν να ξεχάσουν. Οτι, για να προωθηθεί αποτελεσματικά μια αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική, αυτή πρέπει να συνοδεύεται από αυταρχικά μέτρα, από δυνάμεις καταστολής, αλλά και από γενικότερη ιδεολογική επίθεση ενάντια στο οργανωμένο συνδικαλιστικό, εργατικό κίνημα και στην πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Συχνά δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου, πολλοί από τους οποίους πήραν ακόμα και τις βάσεις της δημοσιογραφίας στα πλαίσια του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μέσα από τον ΟΔΗΓΗΤΗ και το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, άλλοι που χρησιμοποίησαν το ΚΚΕ ως εφαλτήριο για την ανάδειξή τους, σήμερα, από τη μια περιφρονούν, αποσιωπούν, αποκρύπτουν και από την άλλη χλευάζουν, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν συνειδητά τις απόψεις, θέσεις και προτάσεις του ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα συμμετέχοντας δραστήρια, στη λεγόμενη «πληροφόρηση», φροντίζουν να συντηρούν οτιδήποτε θεωρούν ότι εναντιώνεται στη δράση του ΚΚΕ. Πολύ συχνά υποστηρίζουν ότι είμαστε μακριά από την πραγματικότητα. Αλλοι πως είμαστε «καθυστερημένοι» γιατί δεν προσαρμοζόμαστε, στη μίζερη πραγματικότητα, γιατί δεν υποτασσόμαστε, όπως υποτάχτηκαν άλλοι στη νέα τάξη του ιμπεριαλισμού. Αλλοτε πάλι λένε ότι δε φταίει πάντα και για όλα ο ιμπεριαλισμός και ούτε αυτός έχει την ικανότητα να κατευθύνει ακόμα και την πένα τους. Ωστόσο, υπάρχουν έντιμοι συνάδελφοί τους, ακόμα και αστοί, που υποστηρίζουν το αντίθετο. Οτι, δηλαδή, χωρίς την έγκριση ή την καθοδήγηση του «μεγάλου αδελφού», των πολιτικών εκφραστών και των υπηρετών του, χωρίς τον έλεγχο και τις επιλογές τους, ελάχιστα γίνονται και λιγότερα ξεφεύγουν.

Πρώτο. Μετά το 1991 δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι τώρα πάει τελειώσαμε με τους κομμουνιστές. Επίσης, σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων φάνηκε ότι όλα θ' αλλάξουν. Αρκετοί, κάτω από την ιδεολογική επίδραση των μηχανισμών της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, υποστήριζαν ότι μετά τις ανατροπές και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, άνοιξαν οι ορίζοντες για τη δημοκρατία, την ειρήνη, τη συνεργασία των λαών, αλλά και για την ευημερία των εργαζομένων. Ωστόσο, πολύ γρήγορα διαψεύστηκαν οικτρά οι ελπίδες, που καλλιεργήθηκαν. Τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο χειροτέρεψαν, εξαιτίας της επεμβατικότητας του ιμπεριαλισμού σε βάρος χωρών και λαών και της όξυνσης των αντιθέσεών του. Εάν δεν υπήρχε η κομμουνιστική ιδεολογία, ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός με τη δράση του, θα την έκανε σήμερα πιο αναγκαία, αναπόφευκτη.

Δεύτερο. Η πράξη δείχνει ότι, η αστική τάξη, οι ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να αποδεχτούν το γεγονός ότι ενώ στην Ευρώπη κατάφεραν να διαλύσουν, να προσεταιριστούν, ακόμα και να ισοπεδώσουν κινήματα, κόμματα, οργανώσεις, σχεδόν τα πάντα, στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ που όχι μόνο έχει σωστές θέσεις, αλλά εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Τρίτο. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης και διάφοροι κοινωνικοί πολιτικοί παράγοντες, απολογητές του καπιταλισμού, με κάθε τρόπο επιδιώκουν να υπονομεύουν το εργατικό, μαζικό κίνημα και ιδιαίτερα το συνδικαλιστικό κίνημα. Η επίθεσή τους δε στρέφεται αποκλειστικά και μόνο ενάντια στο ΚΚΕ. Στρέφονται ενάντια σε κάθε τι οργανωμένο. Σε κάθε συλλογική δράση.

Σήμερα, ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, επιδιώκουν να δημιουργήσουν εμπόδια, να σηκώσουν αναχώματα για να δυσκολεύουν την προσέγγιση ανθρώπων στο ΚΚΕ. Αυτό το τελευταίο τούς απασχολεί ειδικότερα. Είναι, φυσικό για την αστική τάξη, να αντιπαλεύει την πολιτική του ΚΚΕ. Δε θέλουν να προωθηθεί η ενωτική του πολιτική.

Τώρα που η «εκσυγχρονιστική» πολιτική του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να σαρώσει και τις τελευταίες κοινωνικές κατακτήσεις, θέλουν να «καθαρίσουν» το έδαφος από κάθε στοιχείο που αντιστρατεύεται τις αντεργατικές και αντιλαϊκές επιλογές τους. Καταλαβαίνουν ότι εργαζόμενοι, ακόμα και μέλη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα εναντιωθούν στην κατακρήμνιση και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων και γι' αυτό σηκώνουν το «μπαμπούλα» του αντικομμουνισμού διανθισμένο με «σύγχρονο» περιεχόμενο.

Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος είναι το ΚΚΕ και η πολιτική του, οι θέσεις και προτάσεις του για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Τέταρτο. Αρκετοί αστοί δημοσιογράφοι, αναλύουν την πολιτική κατάσταση, υπερασπίζονται με πάθος την Ευρωπαϊκή Ενωση, την εφαρμοζόμενη αντεργατική πολιτική, όλα τα μέτρα που εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες και προωθούνται στη χώρα μας.

Την ίδια στιγμή λοιδορούν κάθε δραστηριότητα, αντίδραση των εργαζομένων, αυτών που πλήττονται βάναυσα από αυτήν την πολιτική. Εκθειάζουν την αστική δημοκρατία της δημοκοπίας, του νεοφιλελευθερισμού, την ώρα που σαρώνονται κοινωνικές κατακτήσεις, ποδοπατούνται και ακρωτηριάζονται δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Κι όλα αυτά με ύφος «χιλίων καρδιναλίων» και με προσπάθεια να πείσουν ότι είναι ανεξάρτητοι, είναι ουδέτεροι, ανεπηρέαστοι, δήθεν, από κόμματα. Πρόκειται για έσχατη υποκρισία.

Πέμπτο. Η προσπάθεια να «εκσυγχρονίσουν» το ΚΚΕ αναπτύσσεται με πολλούς τρόπους, χρησιμοποιούνται άνθρωποι, αλλά και πολλά μέσα.

Το σύγχρονο, το νέο, το προοδευτικό, έχουν διαστρεβλωθεί ως έννοιες. Η ΟΝΕ για παράδειγμα παρουσιάζεται ως το πιο σύγχρονο. Ως η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους. Εμείς αγωνιζόμαστε εναντίον της με όλες μας τις δυνάμεις. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι πολλοί άνθρωποι συμφωνούν με τις ολέθριες συνέπειες αυτής της πολιτικής για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Αρκετοί νιώθουν την ανάγκη και συμμετέχουν στην πάλη εναντίον της.

Εκτο. Στη δεκαετία του '60 όταν σέρνανε τους αγωνιστές, τους κομμουνιστές στις ασφάλειες, στα κρατητήρια, μόνιμη επωδός των χωροφυλάκων ήταν: Να είσαι ιδεολόγος, να είσαι κομμουνιστής, αλλά να είσαι έλληνας κομμουνιστής. Αυτή η επιθετικότητα στόχευε, εκτός των άλλων, στο χτύπημα της διεθνιστικής πρακτικής του ΚΚΕ. Και σήμερα που η διεθνιστική του δράση αναπτύσσεται, ανάλογες είναι οι επιθέσεις τους.

Εβδομο. Η αστική τάξη ανησυχεί και παίρνει τα μέτρα της για κάθε ενδεχόμενο. Δεν ανέχεται την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση. Προσπαθεί με όλα τα μέσα να εμποδίσει τη δράση του. Και δεν εννοούμε μόνον τα αυταρχικά, κατασταλτικά, καταπιεστικά μέτρα. Δεν είναι μόνον η σωματική βία και τρομοκρατία. Είναι και η διάσπαση. Είναι ο χρηματισμός, ο εκμαυλισμός, τα ανταλλάγματα, η φθορά και διαφθορά συνειδήσεων. Είναι η προβολή του κοσμοπολιτισμού, η διευκόλυνση ακόμα και ενός μικρού τμήματος εργαζομένων να ζει- έστω και φευγαλέα - ένα όνειρο. Ιδιαίτερο βάρος δίνει σε ορισμένα τμήματα του πληθυσμού. Εύκολα μπορεί να προσεταιρίζεται ένα μέρος από τα στελέχη διαφόρων χώρων. Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, συνδικαλιστικά στελέχη, δημοσιογράφοι, βρίσκονται στο στόχαστρό της. Κι έχει όλα τα μέσα στη διάθεσή της για να πετύχει τους στόχους της. Κυρίως διαθέτει μεγάλα χρηματικά ποσά.

Η υπερπροβολή της δουλιάς ενός επιστήμονα, δημιουργού, όπως και η καταβαράθρωση ενός άλλου που δε δείχνει διάθεση υποταγής, είναι μέσα στην πρακτική της. Η προβολή συγκεκριμένων ανθρώπων ή η δημιουργία εντυπώσεων για το έργο τους χωρίς να αντανακλά αυτό την πραγματικότητα, είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Ο εκμαυλισμός, η κολακεία, η καλλιέργεια και η ενίσχυση των αδυναμιών τους, δεν πάει πίσω.

Ογδοο. Απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση, χρειάζεται ετοιμότητα, επαγρύπνηση, αλλά και δραστήρια ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική παρέμβαση. Τα προβλήματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του λαού και της χώρας οξύνονται καθημερινά. Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και στις κατακτήσεις είναι σαρωτική. Η νέα τάξη είναι παρούσα. Η αντίσταση, η αντεπίθεση, η ενότητα, η πλατιά συσπείρωση αγωνιστικών δυνάμεων, είναι στο κέντρο της προσοχής του ΚΚΕ. Η οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, μόνον έτσι μπορεί να προωθείται. Τα λόγια στις σημερινές συνθήκες περιττεύουν. Πρώτη αναγκαιότητα, η δράση, η κίνηση πλατύτερων δυνάμεων.