Να, λοιπόν, που, με αφορμή τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που αποφάσισε η Κυβερνητική Επιτροπή, άνοιξε ολόκληρη συζήτηση για το μέλλον της εργατικής τάξης και, μάλιστα, για τη θεραπεία της από την «ανίατη ασθένεια» της ανεργίας. Μια «ασθένεια», που συμβιώνει με τον καπιταλισμό, που τρέφεται απ' αυτόν και τον τρέφει, που τον συνοδεύει σαν ένα από τα βασικά του παράσιτα, ριζωμένα στις ίδιες τις ρίζες του συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος. Που δεν αντιμετωπίζεται, όσα «μέτρα θεραπείας» και αν εφαρμοστούν «εντός των τειχών» του καπιταλισμού. Μήπως όλοι αυτοί, που «ξαφνικά» (;) άρχισαν να ψάχνουν, υποτίθεται, πολιτικές αντιμετώπισης της ανεργίας, δε γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει θεραπεία; Αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, όλοι αυτοί οι «εντός των τειχών» ψάχνοντες θεραπεία της ανεργίας συγκαλύπτουν, αφ' ενός, την ουσία των μέτρων, αφ' ετέρου, την ουσία και τη ρίζα του προβλήματος, που υποτίθεται ότι πάνε να αντιμετωπίσουν. Γιατί η πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας οδηγεί «εκτός των τειχών του συστήματος», με την άλωσή τους. Αντικειμενικά, η ανεργία μόνο σε συνθήκες ανάπτυξης μιας λαϊκής οικονομίας, που κίνητρο θα έχει την ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών των απλών ανθρώπων του μόχθου, μπορεί να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί οριστικά. Οσο κίνητρο ανάπτυξης είναι το κέρδος των μεγαλοεπιχειρηματιών, κανένα μέτρο δεν πρόκειται να την αντιμετωπίσει. Και όποια πολιτική και αν εφαρμόζεται, με πρόσχημα την αντιμετώπισή της, θα 'ναι πολιτική ενίσχυσης της πλουτοκρατίας.
Οι αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής είναι η γενίκευση της πλήρους ελαστικοποίησης του εργάσιμου χρόνου, (διευθέτησή του ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ωρομίσθιο κλπ.), δηλαδή της καθολικής κατάργησης του σταθερού εργάσιμου χρόνου, η απελευθέρωση του ορίου απολύσεων, η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, η χρηματοδότηση των επιχειρηματιών για αύξηση των θέσεων εργασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, μετά τις αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής, βγήκε επιθετικότατα, απαιτώντας πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των τραπεζών, και θεσμοθέτηση της 24ωρης λειτουργίας τους. Ενώ οι βιομήχανοι, μέσω του ΙΟΒΕ, απαιτούν μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (μείωση μισθών, κόψιμο επιδομάτων, αδειών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ως και κατάργηση της μονιμότητας), γιατί η ευνοϊκότερη θέση τους απ' αυτήν του ιδιωτικού, δε διευκολύνει την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων σ' αυτόν.
Τα μέτρα της κυβέρνησης είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Η ανταγωνιστικότητα απαιτεί τη δυνατότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε ολοένα και μεγαλύτερη βάση, για τη διεκδίκηση ολοένα και μεγαλύτερου μεριδίου στη διεθνή αγορά. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση δρα για λογαριασμό των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, της ολιγαρχίας του πλούτου, με σκοπό την ενίσχυση του χρηματιστικού κεφαλαίου και των διεθνικών μονοπωλίων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γ. Παπαντωνίου επιμένει ότι πρέπει να ισχυροποιηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις και σ' αυτό πρέπει να συμβάλουν και οι εργαζόμενοι. Γι' αυτό και απαιτείται η «ευελιξία», δηλαδή η συμπίεση της εργατικής τάξης ως το σημείο που να μπορεί στοιχειωδώς να δουλεύει και μόνο αυτό, ενώ δεν ενδιαφέρει η χειροτέρευση της ζωής της. Αρκεί οι μεγαλοεπιχειρηματίες να αυξάνουν τα κέρδη τους. Αυτό ονομάζουν «ενεργητική πολιτική στήριξης της απασχόλησης». Την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Ουσιαστικά, μαζί με την αφαίμαξη της εργατικής τάξης, χτυπούν και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Να, ένας ακόμη κρίκος, που αντικειμενικά εδράζει την αναγκαιότητα κοινής πάλης και συμμαχίας των εργατών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Η εργατική τάξη πρέπει να αντιμετωπίζει αυτές τις αναδιαρθρώσεις, όχι ως επιμέρους μέτρα αφαίρεσης κάποιων κατακτήσεων, αλλά ως μια πολιτική γενικευμένης επίθεσης στα βασικά δικαιώματα, στην ίδια τη ζωή της. Οι καπιταλιστές, βεβαίως, επιτίθενται, διεκδικώντας τα πλείστα. Διεξάγουν από τη σκοπιά τους ταξική πάλη, για να φέρουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν για τα συμφέροντά τους.
Η λεγόμενη «ευελιξία στην εργασία», με τα μέτρα που αποφάσισε η Κυβερνητική Επιτροπή, πασχίζει να μειώσει πλασματικά την ανεργία, αφού, με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, μια θέση εργασίας μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα σε δυο και τρεις εργαζόμενους. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το ωρομίσθιο. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα να καθορίζεται ο εργάσιμος χρόνος, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής, να δουλεύουν οι εργάτες, όταν και όσο θέλει ο εργοδότης.
Πρόσφατα, είδε το φως της δημοσιότητας το επιχείρημα ότι «όταν η αύξηση της παραγωγικότητας συνοδεύεται από την αύξηση της ανεργίας οφείλεται και στις αγκυλώσεις στην αγορά εργασίας». Η αύξηση της παραγωγικότητας σημαίνει ότι μπορούν στον ίδιο χρόνο παραγωγής να παράγονται περισσότερα εμπορεύματα. Αυτό επιτυγχάνεται βασικά με την αντικατάσταση των παλιών μέσων παραγωγής με νέα, σε συνδυασμό με αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής. Αυτή η διαδικασία απαιτεί λιγότερες θέσεις εργασίας, ακόμη και για την ίδια ή και μεγαλύτερη σε όγκο παραγωγή. Ετσι αυξάνεται η ανεργία. Η ευέλικτη απασχόληση, λοιπόν, δεν είναι σίγουρο ότι θα μειώσει την ανεργία, εκτός και αν γενικευτεί η μερική απασχόληση, ή το ωρομίσθιο, χωρίς και πάλι να σημάνει μείωση ή μη αύξησή της.
Ταυτόχρονα, η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών δίνεται ως κίνητρο στις επιχειρήσεις για την αύξηση των θέσεων εργασίας, το ίδιο και η επιδότηση των επιχειρήσεων που κάνουν προσλήψεις, αλλά αυτό καθόλου δεν σημαίνει οτι οδηγεί σε μείωση της ανεργίας, αφού, ταυτόχρονα, αποφασίστηκε η απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων, που θα αυξάνει την ανεργία. Αρα, και αυτά τα μέτρα είναι προς όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των εργατών.
Η κυβέρνηση θέλει να επιδράσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης να στηρίξει τα κυβερνητικά μέτρα. Αλλωστε, ακόμη και πριν το νόμο 2639/98, υπήρχαν κλάδοι, τόποι δουλιάς, που εφάρμοζαν ανάλογα μέτρα. Για παράδειγμα, στο εμπόριο, το σπαστό ωράριο, η τετράωρη ημερήσια δουλιά, το ωρομίσθιο, εφαρμόζονται εδώ και χρόνια. Επίσης, στον επισιτισμό -τουρισμό, εφαρμόζονται και σπαστά ωράρια, και ωρομίσθιο, και μερική απασχόληση και αύξηση του ημερήσιου απλήρωτου χρόνου, που αναπληρώνεται με λιγότερες ώρες δουλιάς ή και ρεπό κλπ. Ανάλογα μέτρα εφαρμόζονται και σε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας - ιματισμού. Αν και η θεσμοθέτηση ορισμένων ανάλογων μέτρων υπάρχει, η καθολική εφαρμογή τους απαιτεί γενικευμένη θεσμοθέτηση, που επιχειρείται τώρα με τις κυβερνητικές αποφάσεις, για να δοθεί το δικαίωμα εφαρμογής από την εργοδοσία χωρίς το παραμικρό εμπόδιο. Το ΚΚΕ προεκλογικά είχε προειδοποιήσει ότι επίκεινται, στο όνομα της εισόδου στην ΟΝΕ, αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και στις εργασιακές σχέσεις και στην κοινωνική ασφάλιση. Τότε η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζαν την προειδοποίηση του ΚΚΕ ως κινδυνολογία, η οποία ήταν εκτός πραγματικότητας. Τρεις μήνες μετά τις εκλογές, οι κινδυνολογίες αποδείχτηκαν πραγματικοί κίνδυνοι και η επιβεβαίωση του ΚΚΕ είναι γεγονός.
Το κεφάλαιο απαιτεί την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, γιατί αυτό είναι τo δίκιο του. Η εργατική τάξη απαιτεί τη μη εφαρμογή τους, αντίθετα, απαιτεί σταθερό εργάσιμο χρόνο, κατάργηση των απολύσεων, ενίσχυση των ανέργων, πλήρη κοινωνική ασφάλιση, αύξηση των αποδοχών της κλπ., γιατί αυτό είναι το δικό της δίκαιο. Και έτσι, έχουμε μια πραγματικότητα, «δίκαιο ενάντια σε δίκαιο». Και όπως έλεγε ο Μαρξ, «ανάμεσα σε δυο δίκαια αποφασίζει η βία» . Ο Κ. Σημίτης έλεγε ότι «το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς συγκρούσεις...». Η κυβέρνηση και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, λοιπόν, συγκρούονται με την εργατική τάξη. Επομένως, για την εργατική τάξη, ένας δρόμος υπάρχει. Ενιαίο πανεργατικό μέτωπο για ακύρωση αυτών των αποφάσεων πριν γίνουν νόμος του κράτους. Η συσπείρωση συνδικάτων, συνδικαλιστών, στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης, το ΠΑΜΕ, η ανάπτυξη πολύμορφων δραστηριοτήτων σε κάθε τόπο δουλιάς και η κοινή πάλη ενάντια σ' αυτήν την πολιτική της κυβέρνησης, η ενότητα δράσης όλης της εργατικής τάξης, μπορούν να εμποδίσουν και να ακυρώσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις.
Αλλά αυτό είναι το πρώτο άμεσο βήμα σε μια πάλη διαρκείας με προοπτική, όπως τόνιζε η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα φτωχά μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, έχουν τη δύναμη, μπορούν να δημιουργήσουν με τον αγώνα τους τις προϋποθέσεις για ένα πλατύ Λαϊκό Μέτωπο, που θα αποκρούσει την επίθεση κατά του λαού και, ταυτόχρονα, θα αντεπιτίθεται, θα βάζει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις και, τελικά, θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, που θα επιβάλει τη φιλολαϊκή πολιτική».
Σ..
Κυρίως φύλλο 
Feeds
