ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι ... αγορές

Γρηγοριάδης Κώστας

Η επίκληση των ...αγορών, που είναι κακές και που υποτίθεται πως πιέζουν για τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, έχει γίνει η μόνιμη πλέον καραμέλα στα χείλη διαφόρων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το μόνιμο μοτίβο στα Μέσα Ενημέρωσης.

Πίσω λοιπόν από την αχλή που αφήνουν τα γενικά και αφηρημένα για τις «αγορές», κόβονται μισθοί και συντάξεις, επιταχύνεται το ξεκλήρισμα των αγροτών, αυξάνονται οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι, αυξάνονται τα τέλη κυκλοφορίας και τα διόδια, καταργούνται τα κονδύλια κοινωνικού χαρακτήρα από τον προϋπολογισμό, δρομολογήθηκαν οι ακόμα πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις και ...πάει λέγοντας.

Ωραίο το κόλπο. Παίρνουμε τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, τη διευρυνόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων, το καπιταλιστικό κέρδος, την ολοένα μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίων, την αξίωση των εκπροσώπων του κεφαλαίου να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων, παίρνουμε τον ίδιο τον καπιταλισμό και τα ...μεταβαφτίζουμε όλα σε ...αγορές και λύθηκε το πρόβλημα.

Κι όμως. Το σύνολο των πολιτικών που εφαρμόζονται σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τα διάφορα μέτρα και προγράμματα που προωθούνται από την ΕΕ και την κυβέρνηση, οι επιθέσεις που δέχονται οι λαϊκές κατακτήσεις σε όλα τα επίπεδα, είναι παρεμβάσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου για ακόμα πιο σίγουρα και ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

Επειδή όμως το κεφάλαιο ποτέ δε «χορταίνει» από τα κέρδη που έχει και πάντα επιζητά περισσότερη εκμετάλλευση, περισσότερη συσσώρευση, περισσότερα κομμάτια από τον παραγόμενο πλούτο, ενεργοποιεί τις ...αγορές, που ως μπαμπούλας αξιώνει να γονατίσει ολόκληρος ο λαός για να ικανοποιηθούν οι δικές του ορέξεις. Ενα τροπάρι που θα επαναλαμβάνεται όσο το κεφάλαιο θα εξακολουθεί να έχει δύναμη και εξουσία.

Το δίκιο στα χέρια τους

Το «όπλο» της κρίσης χρησιμοποιούν συστηματικά κυβέρνηση και ΣΕΒ για να επιβάλουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και να τσακίσουν τους λαϊκούς αγώνες. «Δίκαια τα αιτήματα των αγροτών, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη την κρίση της οικονομίας», είναι από τα συνήθη επιχειρήματα των κυβερνώντων και των παπαγαλακίων τους. Απόλυτα ευθυγραμμισμένος και ο ΣΕΒ: «Δίκαια τα αιτήματα των εργαζομένων, αλλά δεν γίνεται να ικανοποιηθούν σε συνθήκες κρίσης». Πρόκειται βέβαια για γελοίους ισχυρισμούς, τους οποίους οι εργαζόμενοι και οι αγωνιζόμενοι αγρότες πρέπει «να τρίψουν στη μούρη» των εμπνευστών τους, ακριβώς γιατί επιχειρούν να τους εμπαίξουν. Λες και τρώνε κουτόχορτο και δε θυμούνται ότι τα ίδια τους λέγανε όταν δεν υπήρχε η κρίση, αλλά φάση «ανάπτυξης». Και τότε η απάντηση των κυβερνώντων ήταν ότι «δεν αντέχει η οικονομία» ή «δεν αντέχει ο προϋπολογισμός». Λες και ξεχνάνε επίσης ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης οι τράπεζες και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι συνεχίζουν να αυξάνουν την κερδοφορία τους. Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι με κρίση ή όχι οι εργαζόμενοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες και οι αυτοαπασχολούμενοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν υπάρξει χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη ιδεολογία, αν δεν πιστέψουν στις δυνάμεις τους και αποφασίσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους για να ανατρέψουν την κυρίαρχη πολιτική και τα κόμματα διαχειριστές. Είναι μονόδρομος για τον εργαζόμενο λαό για να μην ακούει τα αφεντικά και τους υπαλλήλους τους να τον κοροϊδεύουν ότι έχει δίκιο, αλλά πού να το βρει...

Λειψή στο «ζύγι» τους η ζωή του αγρότη

«Σώστε τα αγροτικά προϊόντα κι αφήστε τους αγρότες στην τύχη τους». Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η έκκληση της προέδρου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων Χ. Σακελλαρίδη, «ώστε τα ευπαθή - τουλάχιστον - προϊόντα, στην πλειοψηφία τους αγροτικά, να τύχουν ιδιαίτερης μέριμνας και προσοχής», εξηγώντας παράλληλα ότι οι «κλειστοί δρόμοι του εμπορίου» απειλούν την ανάκαμψη των εξαγωγών. Σημειώνει, μάλιστα, ότι τα αγροτικά προϊόντα υποστηρίζουν αυτή την περίοδο τις ελληνικές εξαγωγές επειδή παρουσιάζουν ελάχιστη κάμψη. Με λίγα λόγια, να ανοίξουν τους δρόμους οι αγρότες για να εξαχθούν τα προϊόντα τους! Αυτό που δε λένε οι εξαγωγείς είναι τι παίρνει ο αγρότης για τα προϊόντα του. Πόσο πουλάει στο μεγαλοβιομήχανο που τον πατάει στο λαιμό, πόσο στο μεσάζοντα που του κλέβει τον ιδρώτα. Και πόσο αγοράζουν αυτά τα προϊόντα, τόσο ο Ελληνας εργάτης, όσο και ο αδερφός του στο εξωτερικό. Και πόσα κερδίζουν οι ενδιάμεσοι, «πολλοί και καλοί», που αγωνιούν για την πορεία των εξαγωγών. Γιατί αν ειπωθούν τα ανείπωτα, δεν θα μπορεί εύκολα να βγαίνει ο κάθε χορτασμένος από τον κόπο των άλλων επιχειρηματίας να επιτίθεται στους αγρότες, «ζυγίζοντας» τα προϊόντα τους περισσότερο από τη ζωή τους.

«Γαλαντομίες»...

Δε φτάνει η κρατική χρηματοδότηση στις εγχώριες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», τώρα το ελληνικό κράτος στηρίζει... και τις ουγγρικές! Ετσι, σύμφωνα με το ΑΠΕ, η Ελλάδα θα δώσει 300.000 ευρώ για την «εκτέλεση αναπτυξιακών προγραμμάτων στο Αφγανιστάν, μέσω δύο ουγγρικών ΜΚΟ, οι οποίες θα διαχειριστούν το συγκεκριμένο ποσό (...)»! Η σχετική συμφωνία «υπογράφηκε στο ουγγρικό υπουργείο Εξωτερικών, παρουσία του πρέσβη της Ελλάδας στην Ουγγαρία, Σπυρίδωνα Γεωργιλέ».

Μάλιστα, σύμφωνα με το Ουγγρικό Πρακτορείο Ειδήσεων ΜΤΙ, «η Ελλάδα, συνεισφέροντας στην υλοποίηση έργων υποδομής στο Αφγανιστάν, είχε ενισχύσει το 2007, με 500.000 ευρώ, ανάλογα ουγγρικά αναπτυξιακά προγράμματα στη χώρα αυτή»!

Οταν πρόκειται να στηριχθεί η ιμπεριαλιστική μηχανή (ανεξαρτήτως «προβιάς») το ελληνικό κράτος είναι «γαλαντόμο». Μόνο με τους μισθούς και τις συντάξεις έχει «καβούρια» στις τσέπες...

Κρίσιμη απεργιακή μάχη

Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, παίρνουμε μέρος στον εργατικό ταξικό αγώνα για να αποκρούσουμε τα νέα χειρότερα μέτρα σε βάρος μας, που μας επιβάλλει η κυβέρνηση για να δώσει νέες χρηματοδοτήσεις στην πλουτοκρατία», σημείωνε το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωση με την οποία προχτές καλούσε κάθε εργάτη και εργάτρια να κάνουν δική τους υπόθεση την οργάνωση της απεργίας στις 10 του Φλεβάρη.

Ηδη η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στους τόπους δουλειάς καταγράφει τον προβληματισμό, την αγανάκτηση, τις αγωνιστικές διαθέσεις που κερδίζουν έδαφος στους εργαζόμενους. Καταγράφει, ταυτόχρονα, την ίδια την κρισιμότητα που αποκτά αυτή η απεργιακή μάχη, καθώς από τη μια μεριά οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού «παλεύουν» να εγκλωβίσουν τους εργάτες στην υποταγή, στο συμβιβασμό, στην ηττοπάθεια, και από την άλλη η εργοδοσία ποδοπατά τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το ξετύλιγμα καρέ καρέ της αντεργατικής επίθεσης αποκαλύπτει ότι η ΕΕ, η κυβέρνηση, όλα τα κόμματα του κεφαλαίου δε λογαριάζουν τίποτα μπροστά στην υπεράσπιση των κερδών της πλουτοκρατίας. Την ώρα που πετσοκόβουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, επιβάλλουν την εντατικοποίηση, εντείνουν την τρομοκρατία, καταργούν τη σταθερή εργασία, χτυπούν τις συλλογικές συμβάσεις, οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, φτηνότερα εργατικά χέρια, όλο και πιο ευνοϊκή για την ασυδοσία τους νομοθεσία.

Κάθε μέρα που περνά, η ίδια η επικαιρότητα επιβεβαιώνει την ανάγκη όχι μόνο να γίνει αλλά και να πετύχει η απεργία στις 10 του Φλεβάρη, δίνοντας νέα ώθηση στη συσπείρωση νέων εργατικών μαζών στο ΠΑΜΕ, στην ολόπλευρη ισχυροποίηση των ταξικών συνδικάτων, στην όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, στο μαζικό απεγκλωβισμό εργαζομένων από τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Που σημαίνει δράση για να πάρουν την υπόθεση της επιτυχίας της πάνω τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το «Πρόγραμμα Σταθερότητας», οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ο διάλογος - απάτη για το Ασφαλιστικό, κάθε εξέλιξη, μαρτυρούν ότι το κεφάλαιο, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του υπηρέτες επιδιώκουν κυριολεκτικά να κατακρεουργήσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Εχουν καθυστερήσει. Αλλωστε, η ΕΕ και άλλοι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί επανειλημμένα έχουν επισημάνει την ανάγκη να επιταχυνθούν τα αντεργατικά μέτρα και στην Ελλάδα.

Τα εμπόδια που συναντά η πλουτοκρατία στην προώθηση των σχεδίων τα ορθώνει η δράση και ανάπτυξη του ΠΑΜΕ, των ταξικών συνδικάτων. Εμπόδια τα οποία, όπως φάνηκε και με την απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, μπορούν να μετατραπούν σε ολόκληρα τείχη κόντρα στην επίθεση των μονοπωλίων, γιατί οι εργάτες έχουν ανεξάντλητη δύναμη. Αρκεί να οργανώσουν την πάλη τους με άξονα τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Να τη δώσουν με «εμπιστοσύνη στη δύναμή μας», όπως τόνιζε μεταξύ άλλων το ΠΑΜΕ. Γιατί «εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα χωρίς αυτούς που μας εκμεταλλεύονται, αυτοί δεν μπορούν να κερδίζουν χωρίς εμάς».

Γι' αυτό και η απεργία στις 10 του Φλεβάρη δεν αποτελεί «ακόμα μια απεργία». Αποτελεί μια κρίσιμη μάχη, η έκβαση της οποίας μπορεί να στείλει μηνύματα στο κεφάλαιο και στους υπηρέτες του ότι τα σχέδιά τους θα συναντήσουν όχι απλά εμπόδια, αλλά έναν ισχυρό αντίπαλο: Τους εργάτες που με ταξική συσπείρωση και πάλη διεκδικούν τον πλούτο που τους έχουν κλέψει.