Για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων και τη λαϊκή αντεπίθεση μίλησε χτες η Αλέκα Παπαρήγα σε εργαζόμενους και εργαζόμενες του δημόσιου τομέα, στην εκδήλωση - συζήτηση που διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ στο Δημόσιο (Δημόσιας Διοίκησης, Εκπαιδευτικών, Υγειονομικών, ΟΤΑ, ΑΕΙ - ΤΕΙ), στον Περισσό. Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».

«Η σημερινή συζήτηση δεν περιορίζεται και δεν αφορά στενά την προετοιμασία για την απεργία στις 10 Φλεβάρη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε δραστηριότητα, είτε αφορά τη διάδοση ενός κομματικού υλικού, είτε μια σύσκεψη, μια οποιαδήποτε δραστηριότητα, είτε αναφερόμαστε σε μορφές πάλης όπως είναι η απεργία, για μας έχει και τη σχετική της αυτοτελή αξία. Αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να την εντάσσουμε βασισμένοι και στην πείρα, κυρίως στις ανάγκες του σήμερα και από τη σκοπιά των άμεσων και μελλοντικών προοπτικών του εργατοϋπαλληλικού κινήματος.

Γιατί αν δει κανείς το κάθε πράγμα ξεχωριστά, επετειακά - σήμερα έχουμε μια απεργία, μεθαύριο αρχαιρεσίες - αποσπασμένα και από την κατάσταση που υπάρχει σήμερα και βεβαίως από την προοπτική, τότε μπορεί είτε εύκολα να απογοητευτεί, αν δεν έχει άμεσα αποτελέσματα, είτε ακόμα αν έχει κάποια θεαματικά αποτελέσματα στη συγκεκριμένη εκδήλωση, να μη δει πόσο σύνθετη, δύσκολη και επίπονη θα είναι και η επόμενη πορεία του αγώνα.

Το ΚΚΕ, όπως ξέρετε, τα τελευταία χρόνια δεν περιορίζεται να μιλά μόνο για την οργάνωση της πάλης και της αντεπίθεσης των εργατοϋπαλλήλων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Μαζί με αυτό, θέτει το ζήτημα ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Βεβαίως δεν είναι ένα καινούργιο καθήκον. Και έχει σημασία σήμερα να πάμε λίγα χρόνια πριν, όταν το Κόμμα έριξε το σύνθημα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της διαμόρφωσης ενός πόλου συσπείρωσης των δυνάμεων με ταξικό προσανατολισμό, των ασυμβίβαστων δηλαδή εργατικών συνδικαλιστικών δυνάμεων μέσα στους κόλπους και σε όλη τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, με την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Και μάλιστα, η ίδρυση του ΠΑΜΕ είναι από τα βασικά όπλα για το σημερινό περιεχόμενο που παίρνει η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Από τότε θεωρούσαμε ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι απλώς ένας συντονισμός και μια συσπείρωση Σωματείων και Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, που εν πάση περιπτώσει πλειοψηφούσαν οι μη συμβιβασμένες δυνάμεις, οι μη συμβιβασμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Από την πρώτη στιγμή τέθηκε το ζήτημα ότι η δράση του ΠΑΜΕ θα έπρεπε να προσελκύσει στη δράση, να ακουμπήσει τα αιτήματα, τις ανάγκες των εργαζομένων και σε εκείνα τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα τα οποία δεν μπορούν να εκφραστούν μέσα από τη δράση των επίσημων οργάνων, πολύ περισσότερο από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις, τη ΓΣΕΕ και τη ΑΔΕΔΥ.

Ακόμα από τότε στη σκέψη του Κόμματος και στις επίσημες τοποθετήσεις του ήταν ότι το ΠΑΜΕ δε συνιστούσε απλώς μια συνδικαλιστική αντιπολίτευση μέσα στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ - που είναι και αυτό οπωσδήποτε, μαζί με την οργάνωση της δράσης -, αλλά μέσα από τέτοιες διαδικασίες στο εργατικό κίνημα και στην αγροτιά και στους αυτοαπασχολούμενους διαμορφώνονται τα φύτρα για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας, που ολοκληρώνεται και σε πολιτική υπό προϋποθέσεις, της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, που βεβαίως, όπως ξέρετε, συνιστά και την πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ, με στρατηγική σημασία, αφού συνδέεται και με την προοπτική της πάλης για την εξουσία.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η σύγχρονη στρατηγική του καπιταλιστικού συστήματος, έχει αποτελέσματα από την πλευρά του. Πέρασαν οι αναδιαρθρώσεις και άλλωστε στο χώρο της δημόσιας διοίκησης και ευρύτερα έχει υλοποιηθεί κάτι που πριν 15 - 20 χρόνια θεωρούνταν ότι δεν μπορεί να γίνει: Η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, και όχι μόνο αυτό. Αυτό είναι καίριο ζήτημα. Και αν θέλετε δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να επιδράσει - και επιδρά - μόνο στα οικονομικά, ασφαλιστικά κλπ. Είναι πολύ ουσιαστικό ζήτημα.

Ταυτόχρονα, η σύμφυση κράτους και μονοπωλίων, άρα και του δημόσιου τομέα με τα μονοπώλια, είναι εντονότερη, βαθύτερη. Σε συνθήκες βεβαίως αποκρατικοποιήσεων και απελευθέρωσης της αγοράς, η σύμφυση είναι ακόμα πιο οξυμένη και μάλιστα είναι πολύ πιο ουσιαστική, βαθιά και έντονη και σε τομείς που εν πάση περιπτώσει ήταν πιο έμμεσοι και ποσοτικά μικρότεροι π.χ. στον τομέα της Παιδείας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού.

Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, δεν αλλάζει απλώς η πολιτική. Η επιθετικότητα, η ταχύτητα να περάσουν τα μέτρα είναι πολύ μεγαλύτερη. Μ' αυτή την έννοια το ΚΚΕ στο τελευταίο του Συνέδριο επεξεργάστηκε μέσα στις σύγχρονες συνθήκες αυτό που λέμε το περιεχόμενο της ανασύνταξης του κινήματος, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και της δουλειάς του κόμματος μέσα στο κίνημα, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες.

Παίρνοντας υπόψη ότι η διέξοδος από την κρίση για το σύστημα θα είναι αντιλαϊκή, ότι η όποια ανάκαμψη σημειωθεί παγκόσμια και στην Ελλάδα δε θα σημαίνει επιστροφή προς τα πίσω, ούτε επιστροφή των όποιων κατακτήσεων. Το καπιταλιστικό σύστημα θα είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν πριν. Ούτε βεβαίως πρόκειται να σβήσει τον επόμενο κύκλο κρίσης που θα ξεσπάσει σε ακόμα χειρότερες συνθήκες.

Απ' αυτή την άποψη προσδιορίζουμε την ανασύνταξη του κινήματος με βάση ορισμένα χαρακτηριστικά. Είναι αδιανόητο να πει κανείς ότι μπορεί το κίνημα να δυναμώνει χωρίς προαπαιτούμενο και συνεχώς απαιτούμενο την ενίσχυση της παρέμβασης του Κόμματος.

Στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι δε θα φροντίσουν οι προσαρμογές και οι σύγχρονες αλλαγές στη δομή του να βοηθήσουν να περάσει καλύτερα η πολιτική τους και για καταστολή, αλλά και για αντιστοίχηση στις ανάγκες της κερδοφορίας, και γενικότερα της στρατηγικής του συστήματος.

Οταν λέμε ανασύνταξη του κινήματος βάζουμε πολύ καθαρά το εξής ζήτημα: Υπάρχει το περιεχόμενο, η δομή, η συσπείρωση οπωσδήποτε και αυτό είναι το βασικό. Προσέλκυση νέων μαζών και μάλιστα με κριτήριο όχι απλώς δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι όλων των εργασιακών σχέσεων - στο δημόσιο είναι με σχέση ιδιωτικού δικαίου, αν υπάρχουν μέσα σε εργολαβίες, που υπάρχουν μέσα σε εργολαβίες -, γυναίκες, νέοι, μετανάστες.

Επομένως, μπαίνουν καινούργια ζητήματα. Και όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Η μαζικοποίηση με το περιεχόμενο, οι μορφές οργάνωσης. Και ακριβώς, στο 18ο Συνέδριο βάζουμε ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση του κινήματος σήμερα, προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πάει το κίνημα. Είναι φανερό ότι βεβαίως μπορεί η προμετωπίδα να είναι τα αιτήματα, τα συγκεκριμένα, τα καθημερινά, τα γενικότερα, οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αλλά πρέπει να κατευθύνεται το ίδιο το κίνημα στη συνειδητοποίηση ότι πρέπει να παίξει ρόλο και στην υπόθεση της εξουσίας, όχι απλώς σε μια κυβερνητική εναλλαγή.

Βεβαίως είναι φανερό ότι αυτή η κατεύθυνση του κινήματος δεν μπορεί να έχει ούτε το βάθος, ούτε την ολοκλήρωση. Γιατί μέσα στο μαζικό κίνημα, ακόμα - αν θέλετε - και στις πιο ψηλές βαθμίδες της ταξικής πάλης, μέσα στο κίνημα θα υπάρχουν μάζες. Μάλιστα, όσες περισσότερες μάζες μπαίνουν, θα είναι πιο ανώριμες και θα είναι και πιο ετερογενείς.

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτή η έγνοια πρέπει να υπάρχει, ότι πρέπει να ανατρέψω την εξουσία των μονοπωλίων, δεν μου αρκεί να έρχεται το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ στη θέση του ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο. Τέτοιο κίνημα πρέπει να είναι, συνειδητό, συνειδητοποιημένο. Και να υπάρχουν και μια σειρά έστω γενικές ιδέες της κοινωνικοποίησης, της συνεταιριστικοποίησης, ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο και γι' αυτό πρέπει να τον διαφεντεύουν και να το διαχειρίζονται κ.λπ.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά αυτή η κατεύθυνση δεν μπορεί να εξαρτηθεί από το συσχετισμό δύναμης. Ο συσχετισμός δύναμης σου καθορίζει ότι πρέπει να δουλέψεις με τέχνη, με ικανότητα, πρέπει να έχεις υπομονή αλλά και επιμονή, πρέπει να κάνεις σωστούς χειρισμούς, αλλά προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί το κίνημα.

Ενα βασικό ζήτημα, το οποίο πρέπει ιδιαίτερα μέσα στο χώρο του Δημοσίου να ξεκαθαριστεί - ανεξάρτητα πού δουλεύουν οι εργαζόμενοι, αν είναι στο υπουργείο, αν είναι στην Παιδεία, ή στην Υγεία - είναι ο χαρακτήρας του κράτους.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια είναι στο επίκεντρο το κράτος. Η ΝΔ βγαίνει με την επανίδρυση του κράτους, το ΠΑΣΟΚ μιλάει για το νέο κοινωνικό κράτος, το "μικρό", το "λίγο" κράτος και το αποκεντρωμένο. Η ΝΔ, ενώ την προωθούσε την αποκέντρωση, έχει μια ιδεολογική ακαμψία και της αρέσει λίγο ο κεντρισμός, ο συγκεντρωτισμός, βγαίνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και μιλάνε για το κράτος στην υπηρεσία των πολιτών. Αυτές είναι οι θέσεις τους. Λίγο - πολύ όλοι καθορίζουν την ποιότητα του κράτους από το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση.

Τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο τα τελευταία, αλλά κυρίως από το '81 και μετά, στη δεκαετία του '90, έχει γίνει μια τεράστια διαπάλη μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στην κρατική διοίκηση, στη δημόσια διοίκηση, για τους δημοσίους υπαλλήλους ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Αυτά τώρα που λένε "κομματισμός" και "ρουσφετολογία" είναι το επιχείρημά τους, διότι ύστερα από 40 χρόνια που ήταν το κράτος της "δεξιάς" - όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ, ήταν ένα κόμμα, η ΕΡΕ παλαιότερα, η ΝΔ μετά - που είχε διαμορφώνει έναν κρατικό μηχανισμό, σαφώς δικό της. Ερχεται το ΠΑΣΟΚ, βεβαίως το ΠΑΣΟΚ ξέρει ότι το κράτος είναι αστικό, ο κρατικός μηχανισμός θα υπηρετήσει την πολιτική στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά ταυτόχρονα θέλει να έχει και το δικό του έλεγχο στον κρατικό μηχανισμό.

Εμείς δεν μπαίνουμε στη λογική τους. Το θέμα δεν είναι πολλοί ή λίγοι. Το θέμα είναι η πολιτική. Και δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτή τη λογική, περισσεύουν δεν περισσεύουν, διώχτους από εδώ, πήγαινε από εκεί και κάνε αναδιάταξη. Εμείς δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτή τη λογική, πώς δηλαδή θα διευθετήσουμε, αν πρέπει να είναι 400.000 ή 500.000. Γιατί, ξαναλέω, εμείς κινούμαστε με τη λογική και του μέλλοντος, αλλά και με τη λογική ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μία δουλειά.

Το κράτος έχει ανάγκη και από μηχανισμούς καταστολής, έχει ανάγκη και από ιδεολογικούς μηχανισμούς, έχει ανάγκη από τους μηχανισμούς - ας το πω - της παροχής της κοινωνικής πολιτικής στο βαθμό που θέλει ένα δημόσιο τομέα έτσι ή αλλιώς. Αλλά να πάρουμε υπόψη και αυτό που ειπώθηκε στην αρχή, η σύμφυση του κράτους με τα μονοπώλια.

Για δείτε τώρα στον τομέα της Παιδείας. Δεν έχεις να κάνεις μόνο με την κρατική πολιτική, την κυβερνητική πολιτική. Ξεκινώντας από τα ΑΕΙ και δεν ξέρω αν θα φτάσουμε μέχρι και το νηπιαγωγείο, οι εργαζόμενοι σε αυτό το χώρο δεν είναι μόνο υπάλληλοι του αστικού κράτους που τους θέλει, ως κρατικούς υπαλλήλους, φορείς αυτής της πολιτικής. Ταυτόχρονα, είναι και σε άμεση ας πούμε διαπλοκή και με τα ιδιωτικά μονοπώλια.

`Η αν θέλετε και κάτι άλλο. Ο εργάτης που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα - βεβαίως με προϋπόθεση να κάνουμε δουλειά για τη συνείδησή του, γιατί κι ούτε στον εργάτη είναι εύκολα - αντικειμενικά όμως μπορεί να καταλάβει πιο εύκολα την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία, την υπόθεση της υπεραξίας. Κατ' αρχήν παράγει προϊόντα. Προσθέτει αξία στα παραγόμενα προϊόντα, ιδιαίτερα στη βιομηχανία και τη μεταποίηση ευρύτερα, σε όσους λέγονται βιομηχανικοί κλάδοι. Ακόμα και στο εμπόριο μπορεί να συνειδητοποιήσει πώς πραγματώνεται η υπεραξία με τη δουλειά του, στις μεταφορές κ.λπ. και σε άλλους κλάδους τηλεπικοινωνίες, τράπεζες κ.λπ.

Ομως, ο υπάλληλος, ας πούμε του υπουργείου, μες στον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος βεβαίως είναι μηχανισμός του κράτους και χωρίς το κράτος δε θα μπορούσε να υπάρξει το σύστημα και η στρατηγική του, παρόλα αυτά βλέπει τον εαυτό του να πληρώνεται από το κράτος. Δηλαδή, δεν παράγει μία αξία. Επομένως, είναι πιο δύσκολο και πρέπει ακριβώς να καταλάβει την ουσία του αστικού κράτους. Και ότι είναι κράτος όργανο της ταξικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας της αστικής τάξης και όχι ένα όργανο της κοινωνικής συνοχής, των κοινωνικών υπηρεσιών, της Παιδείας και της κοινωνικής συναίνεσης.

Αυτή η τοποθέτηση δεν αναιρεί καθόλου την πάλη για τους μισθούς για τα μεροκάματα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ. Και μάλιστα, όσο διευρύνεται η μισθωτή εργασία, τόσο διευρύνονται και οι εσωτερικές διαφορές. Και δεν είναι μόνο η διεύρυνση, μόνο οι μισθολογικές διαφορές. Είναι και ο ρόλος που παίζει το κάθε τμήμα των εργαζομένων στην αναπαραγωγή του συστήματος. Κράτος σημαίνει εξαγορά, σημαίνει ρουσφετολογία, σημαίνει χειραγώγηση, σημαίνει διαμόρφωση εργατικής αριστοκρατίας και στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο.

Δεν πρέπει, ειδικά μέσα σε αυτό το χώρο, που έχει πάρα πολλές δυσκολίες, που κουλαντρίζεται - να το πω έτσι - πολύ καλύτερα απ' το κράτος, απ' τις κυβερνήσεις κλπ., να διστάσουμε να ανοίξουμε αυτό το ζήτημα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της πάλης για την εξουσία και ιδιαίτερα αυτό που λέμε του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Είναι αυτό που μας ξεμπλοκάρει κυριολεκτικά στο να αναδείξουμε όχι μόνο την αναγκαιότητα της πρότασής μας, αλλά και τη ρεαλιστικότητα. Και σαν πρόταση όχι μόνο του κόμματος, αλλά σα μια πρόταση που μπορεί - με διαφωνίες σε άλλα θέματα, σοσιαλισμού κλπ. - να την ασπαστούν κι ευρύτερα οι εργαζόμενοι.

Δείτε πώς απαντάει αυτό που λέμε ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, στην περίπτωση των 30 χιλιάδων stagiers. Η θέση μας δεν ήταν απλώς μονιμοποίηση. Γιατί αν πεις μονιμοποίηση, μπορεί να θεωρηθεί και συντεχνιακό, προεκλογικό κλπ. Ανοίξαμε το ζήτημα αυτό γενικότερα. Παιδεία, Υγεία, ανάγκες, ανάγκες στις υπηρεσίες ή, εν πάση περιπτώσει, κανείς χωρίς δουλειά.

Αν δεν έβαζες αυτό το ζήτημα - κανείς χωρίς δουλειά κι εμείς παλεύουμε γι' αυτό - τότε θα έπεφτες στο λούκι, τι να γίνει. Θα έλεγες μετατάξεις. Βάλε τόσους πόντους στον ΑΣΕΠ κλπ. 'Η βάλτε τώρα το νέο νόμο για τις προσλήψεις που φέρνει η κυβέρνηση. Βάζει ποσοστά - τόσοι διδακτορικοί, κλπ. Εχει ανάγκη; Βεβαίως, η δημόσια διοίκηση, σήμερα δεν μπορεί να στηριχθεί, θέλει ένα πιο ειδικευμένο προσωπικό, θέλει περισσότερες γνώσεις κλπ. Είναι αντικειμενικό αυτό.

Αλλά απ' την άλλη μεριά, τι θα πεις; Θα εγκλωβιστείς μέσα στα λογικοφανή συμπεράσματα και τις οδηγίες της εκάστοτε κυβέρνησης; Επομένως, η ανασύνταξη του κινήματος, συνδέεται με αυτό που λέμε την πολιτική του κατεύθυνση, ξεκαθαρίζοντας: Αλλο το Κόμμα, άλλο το κίνημα. Οταν λέω άλλο το Κόμμα, εννοώ ότι και το πιο προωθημένο ταξικά κίνημα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Κόμμα σε καμιά περίπτωση. Ούτε και το Κόμμα να ευθυγραμμιστεί πλήρως και να ταυτιστεί με το κίνημα. Αυτό είναι καθαρό.

Και αυτό το ζήτημα του κράτους πρέπει να το δούμε σε συνδυασμό και με το συσχετισμό δύναμης. Από ποια σκοπιά; Ολα τα άλλα κόμματα λένε ότι το κράτος μπορεί να γίνει καλύτερο ή χειρότερο, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης. Ανοίγεται λοιπόν δρόμος στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό, που είναι πολύ ισχυρότερος στο δημόσιο από ό,τι στον ιδιωτικό τομέα και εξηγείται.

Ανοίγεται λοιπόν αυτό: Να αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης, για να έχουμε το καλό κράτος. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ λέει απερίφραστα στα κείμενά του, ότι η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, δηλαδή μια αριστερή κυβέρνηση, θα διαλύσει, θα ανατρέψει ας πούμε το φιλελεύθερο κράτος.

Δεν είναι τυχαίο ότι το κύριο ζήτημα που βάζουν οι ρεφορμιστές και οι οπορτουνιστές είναι ο εκδημοκρατισμός του κράτους. Και βεβαίως είναι άλλο πράγμα να παλεύεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για τη μη καταστολή κλπ. κι άλλο πράγμα να μπορείς να πιστέψεις στον εκδημοκρατισμό του κράτους. Αλλιώς, οι δημόσιοι υπάλληλοι - δε λέω όλοι - αλλά δε θα διευρύνεται το κομμάτι εκείνο που συνδέει την επίλυση των προβλημάτων του με την πάλη για την εξουσία.

Επομένως, αυτές οι θέσεις μας, σε συνδυασμό βεβαίως με τη δουλειά σε όλους, δίνουν απάντηση και σε αυτό το ζήτημα για την προοπτική των δημοσίων υπαλλήλων. Δε μιλάω βεβαίως για τους μηχανισμούς διεύθυνσης, για αυτούς που έχουν ηγετικό ρόλο μέσα στην δημόσια διοίκηση.

Εχεις αυτή την κατάσταση στην ΑΔΕΔΥ κι αυτή την κατάσταση στο κίνημα. Χωρίς σε καμιά περίπτωση να παραιτείσαι απ' το να κερδίσεις θέσεις, συνδικαλιστικές σε αρχαιρεσίες, πρέπει να βρεις εκείνο το δρόμο, της οργάνωσης των μαζών. Ενας δρόμος είναι το ΠΑΜΕ, όπου η δράση του καλύπτει κι αυτούς που δεν εκφράζονται πλειοψηφικά στα σωματεία. Αλλά και αυτό που λέμε Επιτροπές Αγώνα, άλλες μορφές δουλειάς, προσωρινές συσπειρώσεις, για ένα θέμα που μπορεί στην πορεία να εξελιχθούν σε κάτι. Δηλαδή, αν θέλετε, πρέπει να σπάσουμε αυτά τα στατικά δεδομένα κι αυτά τα γραφειοκρατικά δεδομένα που υπάρχουν στο χώρο.

Αυτό λοιπόν, από τα κάτω, δεν ισχύει μόνο εκεί που είμαστε μειοψηφία ή που είμαστε απ' έξω. Ισχύει και εκεί που είμαστε πλειοψηφία, είτε λέγονται οικοδόμοι είτε λέγονται κλωστοϋφαντουργοί. Υπάρχει τώρα στην αγροτιά, υπάρχουν Ομοσπονδίες, αλλά υπάρχουν και επιτροπές αγώνα, υπάρχουν και συντονιστικά όργανα και αυτά είναι που βοηθούν την ενότητα του κινήματος. Γιατί εσύ παλεύεις ακριβώς για ενιαίο κίνημα. Κατά κλάδο, κατά προϊόν, κατά περιοχή.

Κι επίσης χρειάζεται και εξειδίκευση στην υγεία, στην παιδεία, στους ΟΤΑ. Από την μια μεριά υπάρχει κάτι το κοινό, αυτό που λέμε "κρατικοί υπάλληλοι". Κι απ' την άλλη, υπάρχουν ιδιαιτερότητες, όπως στην παιδεία, όπου οι εκπαιδευτικοί είναι κοντά αντικειμενικά στον λαό. Οι γιατροί, οι υγειονομικοί ζουν, δεν είναι κλεισμένοι σε ένα υπουργείο με τον διευθυντή κλπ., είναι μέσα στα νοσοκομεία, στα ιατρεία σε επαφή με τον κόσμο. Για να μην πούμε ότι προέρχονται πολλοί εκπαιδευτικοί, πολλοί γιατροί απ' τις εργατικές λαϊκές οικογένειες.

Μόνο με την πολιτικοποίηση της μαζικής δράσης μπορούμε πραγματικά να συσπειρώσουμε δυνάμεις και να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις μιας αποτελεσματικής αντεπίθεσης.

Τέλος, ο ιδεολογικός αγώνας αποκτά μεγάλη σημασία και για την οργάνωση των εργαζομένων στην πάλη. Αυτό που συνήθως λέγαμε είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας. Καλά, εννοείται, άμα έχω προβλήματα είμαι αγανακτισμένος. Ομως όταν ο άλλος αποδίδει τα προβλήματα στην κρίση, στο πολύ ή λίγο κράτος, στη ΝΔ αποκλειστικά, στο ΠΑΣΟΚ αποκλειστικά, στην κομματική ρουσφετολογία, στο ένα ή στο άλλο, ή ακόμα στον Αλμούνια και στη γραφειοκρατία της ΕΕ, όταν θεωρεί ότι τα ελλειμματικά ταμεία είναι υπόθεση κοινή, θα είναι δυσαρεστημένος με τα προβλήματά του, αλλά δεν θα έχει επαρκή συνειδητοποίηση να παλέψει.

Αρα ο ιδεολογικός αγώνας είναι σοβαρή επένδυση και για το κόμμα βεβαίως, αλλά είναι σοβαρή επένδυση και όρος για την ανάπτυξη του κινήματος. Πάρτε για παράδειγμα την πάλη για τα προβλήματα των γυναικών. Η πενταετία των γυναικών δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο απ' το ότι χάσαμε μια κατάκτηση γιατί μας ανεβάσανε 7 ως 15 χρόνια.

Δεν θα πειστεί έτσι η εργαζόμενη που έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα και είναι ήδη, πάει στα 65 για σύνταξη. Γιατί - σου λέει - να παλέψω; Να ρθουν και οι δημόσιοι στα 65. Ετσι λένε.

Πρέπει να αναδειχτεί, αν θέλετε, η ταξική ουσία του γυναικείου ζητήματος και όχι τα πατριαρχικά είτε τα εξισωτικά που λένε. Είναι και μια ευκαιρία τώρα, με τα 100 χρόνια από την καθιέρωση της διεθνούς μέρας της γυναίκας με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν σε συνέδριο κομμουνιστριών. Δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος πόσο σύνθετο είναι το έργο της γυναίκας εκπαιδευτικού. Και λέω της γυναίκας, γιατί η γυναίκα, έχοντας το βάρος των υποχρεώσεων των οικογενειακών, καλείται να κάνει μια πάρα πολύ σύνθετη δουλειά, όπως αυτή του εκπαιδευτικού. Και αν θέλει να την κάνει με κέφι, πρέπει να διαθέσει και πάρα πολύ χρόνο στο σπίτι. Αυτά δεν μπορεί να λύνονται με το επίδομα για τα βιβλία με εκείνο και το άλλο επίδομα.

Αν δεν ανοίξει στην ουσία το θέμα καπιταλισμός - σοσιαλισμός, η υπόθεση της λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας, δεν μπορείς να τεκμηριώσεις τα σημερινά επιχειρήματα. Θα σου πουν, "δεν έχει λεφτά, δεν έχει σάλιο", άδικα το λέει ο Λοβέρδος; Επομένως ο ιδεολογικός αγώνας είναι βασικός. Στις 10 του Φλεβάρη πρέπει να γίνει ένα βήμα προς τα εμπρός στο χώρο του δημοσίου, βήμα και στον τομέα των ιδεών και στις μορφές οργάνωσης. Εδώ πρέπει να μπουν ανοιχτά τα πράγματα: Ποιο κράτος, σχέση κράτους - μονοπωλίων - κυβέρνησης. Για να συνειδητοποιήσουν ακριβώς γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα στο χώρο των δημοσίων υπαλλήλων».