Το πρόβλημα της μισθοφορικής στράτευσης απασχόλησε το κίνημα ειρήνης από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Επισημάνθηκαν εξαρχής οι δύο αντίθετες πλευρές που συνέθεταν το βαθύ αντιφατικό του χαρακτήρα. Η μία πλευρά αφορούσε την υποχρεωτική στράτευση, τη χρονική της διάρκεια και το περιεχόμενό της. Η άλλη πλευρά αφορούσε τις αμυντικές ανάγκες της χώρας. Από τη μια πλευρά, η υποχρεωτική στράτευση, δηλαδή ο εθνικός τακτικός στρατός ως οργάνωση και ιδέα, δεχόταν ισχυρή πίεση από το διεθνές περιβάλλον, όπως αυτό διαμορφωνόταν τη δεκαετία του 1980. Το διεθνές ειρηνιστικό κίνημα Ανατολής και Δύσης συνομολογούσε, κάτω από διαφορετική, είναι αλήθεια, φιλοσοφική, αλλά και πολιτική ενατένιση και ερμηνεία, στην ανάγκη περιορισμού των πυρηνικών, κυρίως και όχι μόνο, εξοπλισμών έως την ολική τους κατάργηση. Είναι γνωστές οι μεγάλες και μαχητικές κινητοποιήσεις του κινήματος ειρήνης σε Ευρώπη και ΗΠΑ, καθώς και οι πρωτοβουλίες για «ταυτόχρονο ελεγχόμενο παγκόσμιο αφοπλισμό» ως μόνιμη πολιτική επιδίωξη της ΕΣΣΔ και, κατ' αντανάκλαση αυτής, η «Πρωτοβουλία των Εξι». Το διεθνές πολιτικό στίγμα συνοψιζόταν στην προσπάθεια συνεχούς μετατόπισης των διεθνών διαφορών από το στρατιωτικό στο πολιτικό πεδίο και στη συνεχή μείωση έως ολική κατάργηση των στρατιωτικών συνασπισμών ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, ΝΑΤΟ - Σύμφωνο Βαρσοβίας. Το πνεύμα αυτού του διεθνούς περιβάλλοντος επιδρούσε, λιγότερο ή περισσότερο, στο ελληνικό κίνημα ειρήνης. Θέματα, όπως η «Δημοκρατία στο στρατό» και η μείωση της στρατιωτικής θητείας ήταν στην ημερήσια διάταξη ως βασικά στοιχεία κατά του μιλιταριστικού πνεύματος. Ταυτόχρονα όμως, η πλευρά της κάλυψης των αμυντικών αναγκών της Ελλάδας περιόριζε το άπλωμα ειρηνιστικών πρωτοβουλιών. Το Κυπριακό και οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο έδιναν τη δυνατότητα ανοιχτών ή καλυμμένων παρεμβάσεων στις ΝΑΤΟικές ευρωπαϊκές και αμερικανικές δυνάμεις, οι οποίες ενίσχυαν τον τουρκικό επεκτατισμό με το μανδύα του επιδιαιτητή. Στην περιορισμένη σε ποσότητα άρνηση παραλαβής όπλων από τους «μάρτυρες του Ιεχωβά», προστέθηκε η απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την υποχρεωτική αποδοχή των κρατών - μελών της «εναλλακτικής στρατιωτικής θητείας» που απαιτούσαν ομάδες νέων πολιτών. Μπροστά σε αυτή την αντιφατική διελκυστίνδα, το κίνημα ειρήνης τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας οργάνωσης παλλαϊκής άμυνας, με ταυτόχρονη επιδίωξη εξομάλυνσης των ανταγωνιστικών σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας, με ουδεμία αποδοχή των τουρκικών αξιώσεων, πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, χωρίς ανάμειξη ξένων δυνάμεων και στο πλαίσιο των διεθνών πρωτοβουλιών και προσπαθειών για εξομάλυνση των διεθνών σχέσεων. Πέραν όμως αυτών των θέσεών του, το κίνημα ειρήνης διέκρινε τον κίνδυνο δημιουργίας μισθοφορικού στρατεύματος στο όνομα ανεπαρκούς αριθμού στρατευσίμων και εξ Ανατολών κινδύνου. Διέκρινε επίσης ότι πίσω απ' όλα αυτά υπήρχαν ισχυρές συμμαχικές μιλιταριστικές πιέσεις. Ουσιαστικά, το κίνημα ειρήνης αντέτεινε την παλλαϊκή άμυνα ταυτόχρονα με την αυτόνομη προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνο-τουρκικών σχέσεων. Εχει σημασία να σημειωθεί ότι όλα αυτά αφορούσαν αποκλειστικά την εσωτερική άμυνα της Ελλάδας. Αντίθετα, σήμερα, το όλο ζήτημα αφορά ουσιαστικά την προς τα έξω στρατιωτική συμμετοχή της σε συμμαχικές και μεικτές πολυ-εθνικές δυνάμεις.

Οι πόλεμοι που τώρα ετοιμάζονται θα είναι υπερεθνικοί και θα γίνονται για λογαριασμό υπερεθνικών ενώσεων συμφερόντων. Κάποιοι θα ονομάζονται κατά το δοκούν ανώτεροι και κάποιοι κατώτεροι. Στην προετοιμασία αυτή, είναι απαραίτητος ο πνευματικός εξοβελισμός κάθε ιδεολογικής αξίας του ανθρώπου. Το χειρότερο κακό δεν είναι η καταστροφή των μέχρι τώρα μαζικών ηθικών αξιών. Το χειρότερο κακό είναι ότι γίνεται προσπάθεια να αντικατασταθούν από τα πλέον κυνικά εκφυλιστικά ένστικτα του ανθρώπου, παρουσιαζόμενα ως νέες αξίες σε μαζική κλίμακα. Είναι η ουσία του περιεχομένου της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης. Αρτος και θεάματα στη χειρότερη αγελαία μορφή. Αυτό εξυπηρετείται από έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό εσμό εκσυγχρονιστικών λακέδων και προδοτών. Ο σύγχρονος μισθοφορικός στρατός είναι η χειρότερη μορφή στρατού της Ιστορίας, που στηρίζει το χειρότερο ηθικό επίπεδο του ανθρώπου.