- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Παπαγεωργίου Βασίλης |
Πρώτον: Το ΙΟΒΕ ζητά, ανάμεσα σε άλλα, την άρση των «σημαντικών χρηματοδοτικών περιορισμών που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις» στην κλωστοϋφαντουργία. Δηλαδή, ζητά - όπως αναφέρεται σε άλλο σημείο - να συνδεθούν οι εταιρείες «με τα υφιστάμενα χρηματοδοτικά εργαλεία για την ενίσχυση των αναγκαίων επενδύσεων». Πάντως, αυτό δεν είναι και κάτι το καινούριο. Ηδη, ας πούμε, η «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» του Λαναρά ...συνδέθηκε με ένα απ' αυτά τα «υφιστάμενα χρηματοδοτικά εργαλεία». Αφού έκλεισε εργοστάσια και πέταξε στο δρόμο εκατοντάδες εργάτες κι εργάτριες, τσέπωσε 35 εκατ. ευρώ με κρατική εγγύηση και επένδυσε τα χρήματα στο εξωτερικό.
Δεύτερον: Περιγράφοντας «τη σταδιακή απώλεια της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας κλωστοϋφαντουργίας», διαπιστώνει πως «το κόστος εργασίας στην Ελλάδα βρίσκεται κοντά στο μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών, υστερεί όμως δραματικά σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες χώρες». Και συνεχίζει: «Σε σύγκριση με γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, το κόστος εργασίας είναι υπερδεκαπλάσιο, ενώ σε σχέση με χώρες της ΝΑ Ασίας οι συγκρίσεις είναι ακόμη πιο δυσμενείς». Τι μας λένε, δηλαδή; Οτι ένα απ' τα προβλήματα της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας είναι το υψηλό κόστος εργασίας και οι επενδύσεις πλέον γίνονται σε χώρες με χαμηλότερο κόστος. Αρα θέλουν να κάνουν τους εργάτες εξαθλιωμένους.
Από την πλευρά τους, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Ολα τα σφυριά βαράνε στο ίδιο αμόνι. Ζητούν κι άλλο χρήμα για το κεφάλαιο απ' τη μια και φτηνότερους εργάτες απ' την άλλη. Κι εμείς απ' τη πλευρά μας, λοιπόν, να κάνουμε τη δουλειά μας. Ολοι στην απεργία...
Οπου βρεθούν κι όπου σταθούν δεν παραιτούνται από το στόχο τους να πείσουν τον ελληνικό λαό και τη νεολαία ότι το δικαίωμα στην αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία είναι μια... «ξεπερασμένη ιδέα». Ετσι πριν λίγες μέρες σε εκδήλωση παρουσίασης ενός βιβλίου για τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, υπήρξαν προσκεκλημένοι - όπως ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης - που άδραξαν την ευκαιρία για να επαναλάβουν την... «ανάγκη» τα πανεπιστήμια να δεθούν στις απαιτήσεις της αγοράς, την «ανάγκη» να μην υπάρχει επιθετικότητα απέναντι στις επιχειρήσεις, την «ανάγκη» να συρθούμε πίσω από το άρμα της ΕΕ.
Από κοντά και ένα... στέλεχος της αγοράς, που μιλούσε εξ ονόματος μιας ΜΚΟ που έχει στόχο την «ανάδειξη της ιστορικής και πολιτιστικής παρουσίας της Μεσσηνιακής Καστροπολιτείας στη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού»...!!! Τι ζήτησε αυτός ο κύριος; «Διευκόλυνση δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων... Θεσμικό πλαίσιο για μερική απασχόληση φοιτητών σε επιχειρήσεις... Ενίσχυση πανεπιστημίων που εξασφαλίζουν προσαρμογή του προγράμματός τους στις ανάγκες της αγοράς» κλπ.
Είναι λογικό ο καθένας (μα κυριολεκτικά ο... καθένας) να μιλάει για τις ανάγκες της τάξης στην οποία ανήκει. Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτά είναι προς το συμφέρον καθολικά της κοινωνίας. Ομως κάθε ποτάμι έχει δύο όχθες και είναι η ώρα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να επιλέξουν σε ποια από τις δύο θα σταθούν και θα δώσουν τη μάχη τους.
Σαν τις μέλισσες στο μέλι έχουν αρχίσει να συνωθούνται πολυεθνικές και ελληνικοί όμιλοι για να αξιοποιήσουν την πολιτική της κυβέρνησης για την «πράσινη ανάπτυξη» (βλέπε: «πράσινες μπίζνες»).
Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλο μέρος της πρόσφατης συνάντησης της υπουργού Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη με τον Α. Βγενόπουλο της MIG, σύμφωνα με πληροφορίες, αφορούσε τους τομείς της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και των αστικών απορριμμάτων. Κι αυτό καθώς, όπως έγινε γνωστό, η MIG έχει φτιάξει κοινοπρακτικό σχήμα με την πολυεθνική «Veolia», εταιρεία ειδικευμένη στους τομείς αυτούς, που είχε θέσει μάλιστα υποψηφιότητα και για την απόκτηση του πακέτου στρατηγικού επενδυτή για την ΕΥΑΘ, επί κυβέρνησης ΝΔ.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η «Veolia» έχει αναπτύξει τεχνογνωσία κυρίως πάνω στην καρκινογόνα καύση των απορριμάτων (την οποία κοινοτική οδηγία έχει βαφτίσει ...«πράσινη», μέσω της ενεργειακής αξιοποίησης), αλλά και στη μέθοδο της βιολογικής ξήρανσης. Και οι δύο μέθοδοι προϋποθέτουν, εκτός των άλλων, την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης απορριμμάτων, που σημαίνει ότι οι δημότες θα πληρώνουν διπλάσια ή και τριπλάσια ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας, όταν εφαρμοστούν.
Θυμίζουμε ότι το ενδιαφέρον τους για να αναλάβουν τέτοια έργα διαχείρισης απορριμμάτων έχουν εκδηλώσει και άλλες εταιρείες, όπως η ΙΝΤΡΑΚΑΤ, σε συνεργασία με την πολυεθνική «Suez», η «Ελλάκτωρ», η ΓΕΚ - ΤΕΡΝΑ κ.ά., εκμεταλλευόμενες βέβαια την πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΕΕ.
Το μεγάλο κεφάλαιο έχει «μυριστεί» τρελά κέρδη να βγαίνουν ακόμη και από τα ...σκουπίδια!
Παπαγεωργίου Βασίλης |
Μάλλον μιλάει για τον εαυτό του όμως, άντε και για τα στελέχη της κυβέρνησης και το κεφάλαιο που το φουσκώνει με τζάμπα χρήμα. Γιατί οι υπόλοιποι, ο λαός, χρειάζονται επειγόντως διάσωση. Οχι όμως από την κρίση, αλλά από τις πολιτικές τους.
Από όσα δηλαδή εφαρμόζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια και μας φτάσανε ως εδώ, κι ετοιμάζουν μάλιστα ακόμη χειρότερα!
Φυσικά δεν περιμένουμε να σωθούμε ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ούτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε από τους διεθνείς οίκους. Αν είναι να σωθούμε θα το κάνουμε μόνοι μας. Και μπορούμε να το κάνουμε!
Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν φοβάται τίποτε από την έρευνα για τη «Ζήμενς» δηλώνει ατρόμητος ο Αντώνης Σαμαράς και απορεί που διανοήθηκε το ΠΑΣΟΚ να προσπαθήσει να πλήξει το κύρος του Κώστα Καραμανλή.
Εμείς πάλι δεν απορούμε καθόλου για τίποτε από τα δύο. Κι αυτό γιατί το ...σκανδαλοθηρικό θέατρο του δικομματισμού απλούστατα το έχουμε συνηθίσει.
Οποιος είναι κυβέρνηση «σκάβει» και βρίσκει στοιχεία για να κατηγορήσει αυτόν που ήταν πριν κυβέρνηση. Ομως ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν λόγο να φοβούνται.
Λίγο - πολύ αποτελεί μια άτυπη συμφωνία οι συζητήσεις γι' αυτά τα πράγματα να έχουν συγκεκριμένα όρια. Κι αυτά βρίσκονται εκεί ακριβώς που θίγεται η δράση του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Μπορούμε να κατηγορούμε έναν δύο υπουργούς αλλά ποτέ το σύστημα. Αυτός άλλωστε θα είναι ο κανόνας και στις πέντε Εξεταστικές Επιτροπές που θα γίνουν μέχρι την άνοιξη. Εχετε μήπως καμία αμφιβολία;
Γρηγοριάδης Κώστας |
