Απεργώντας την Τετάρτη με το ΠΑΜΕ, οι εργάτες θα δώσουν απάντηση και στις αντιασφαλιστικές ανατροπές (φωτ. από απεργιακή διαδήλωση το Μάρτη του 2008)

Είναι κεφαλαιώδες ζήτημα, η πεμπτουσία των ανατροπών, η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης. Εδώ διασταυρώνονται τα πυρά του ΚΚΕ, του ταξικού εργατικού κινήματος με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Με την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, αυτόματα, κεφάλαιο - κυβέρνηση λύνουν δύο ζητήματα:

α) Απαλλάσσονται της υποχρέωσης, ο πρώτος της ασφάλισης των εργαζομένων, ο δεύτερος της συμμετοχής στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, όσο και όποτε συμμετέχει.

β) Αντικειμενικά ανατρέπονται όλο το θεσμικό πλαίσιο και η φιλοσοφία της Κοινωνικής Ασφάλισης αφού ουσιαστικά μετατρέπεται σε ασφάλιση ανταποδοτικού χαρακτήρα. Ανεξάρτητα αν αυτό θα εφαρμοστεί 100% στο υπό κατάρτιση νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ή σταδιακά, σημασία έχει ότι αυτή είναι η στόχευση, ανεξάρτητα αν θα έχουμε όξυνση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ή ανάκαμψη.

Επιδίωξη του κεφαλαίου είναι η κατάργηση του μη μισθολογικού κόστους γιατί το θεωρεί βαρίδι στην αύξηση της κερδοφορίας του. Αλλωστε, η κατάργηση των επιδομάτων στο δημόσιο τομέα, ανεξάρτητα από τον τρόπο που το προβάλλουν, ανοίγει το δρόμο για τα επόμενα θύματα, στον ιδιωτικό τομέα.

1. Με το ισχύον καθεστώς ένας εργαζόμενος έστω και την πρώτη μέρα εργασίας αν πάθει «ατύχημα» στο χώρο εργασίας του, είναι ασφαλισμένος και μπορεί να έχει φαρμακευτική, νοσοκομειακή περίθαλψη ή και σύνταξη αν τελικά είναι ανίκανος για εργασία προσωρινά ή μόνιμα. Αυτή η παροχή έχει καθαρά κοινωνικό χαρακτήρα.

2. Οι συντάξεις από κοινή νόσο, οι συντάξεις από εξωεργατικό ατύχημα, βεβαίως χορηγούνται με προϋποθέσεις, δεν έχουν όμως απόλυτα ανταποδοτικό χαρακτήρα.

3. Εστω και με τα σημερινά δεδομένα της αύξησης των ημερών εργασίας στις 70 με το νόμο Πετραλιά, για το δικαίωμα στην ιατρική φαρμακευτική νοσοκομειακή περίθαλψη, ο εργαζόμενος εξασφαλίζει μια σειρά παροχές που δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα, π.χ., ένας ασφαλισμένος μπορεί να ασφαλίσει ολόκληρη την οικογένειά του ανεξαρτήτως αριθμού. Εξασφαλίζει την παροχή φαρμάκων χωρίς περιορισμό, εκτός βέβαια αυτών που έχουν αφαιρέσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από τα συνταγολόγια. Εξασφαλίζει ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη χωρίς περιορισμό. Εξασφαλίζει για ορισμένες ασθένειες εντελώς δωρεάν φάρμακα. Εχει δικαίωμα κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να νοσηλευτεί στο εξωτερικό, κλπ.

Η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης καταργεί ουσιαστικά αυτές τις παροχές, αφού πλέον περνάμε στην ανταποδοτικότητα («δούναι και λαβείν»). Οι παροχές θα εξαρτώνται από το ύψος των εισφορών του κάθε εργαζόμενου. Πλήρης εμπορευματοποίηση της Υγείας. Αντικειμενικά, αφού οι παροχές που θα δικαιούται ο ασφαλισμένος δε θα φτάνουν για να αποκαταστήσει την υγεία του θα συμπληρώνονται με την αφαίμαξη του εισοδήματός του - αν βέβαια έχει.

Η κατάργηση ή ο περιορισμός του κοινωνικού μέρους της σύνταξης και η αλλαγή υπολογισμού της αλλάζουν όλα τα δεδομένα, έστω και αν δεν αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης.

Για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα θα πρέπει να πάρουμε ως δεδομένο τις 4.500 μέρες εργασίας για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, στις σημερινές συνθήκες διαμόρφωσης των νέων εργασιακών σχέσεων.

Οι εργάτες της Ζώνης, οι οικοδόμοι δε θα αποτελούν πλέον αρνητικό παράδειγμα ως προς τη δυσκολία να εξασφαλίσουν 4.500 μέρες εργασίας για να πάρουν την κατώτερη σύνταξη. Αυτό θα επεκταθεί με τις νέες εργασιακές σχέσεις, την ανεργία κλπ. για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Αρα, η σύνταξη - προνοιακό βοήθημα των 600 ευρώ για το 70% των συνταξιούχων σήμερα, θα κατρακυλήσει προς τα κάτω και θα γίνει 350-400 ευρώ. Ανάλογες βέβαια επιπτώσεις θα έχουν και όσοι κατορθώσουν να συγκεντρώσουν περισσότερες μέρες εργασίας. Με την έννοια αυτή το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει αξία ως προς το ελάχιστο, αφού ο εργαζόμενος θα υποχρεώνεται να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα με τις συνέπειες που αυτό θα έχει στην όξυνση των εργατικών «ατυχημάτων», στην όξυνση της ανεργίας, στο χτύπημα των ΣΣΕ, ωραρίων, κλπ.

Ομως, σε αυτές τις συνθήκες ούτε το ύψος της σύνταξης, όποιο και να είναι, μπορεί να θεωρηθεί σταθερό, αφού τα έσοδα των Ταμείων θα εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες, όπως επενδύσεις των Ταμείων στο χρηματιστήριο ή άλλες οικονομικές δραστηριότητες, τις εισφορές των εργαζομένων που αυτές κάθε φορά θα εξαρτώνται από το ποσοστό ανεργίας, αλλά κυρίως από τις διαμορφωμένες αρνητικές εργασιακές σχέσεις.

Αυτή η κατάσταση αντικειμενικά διαμορφώνει τις προϋποθέσεις να ανθίσουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που θα πέσουν σαν αρπακτικά πάνω στους εργαζόμενους λανσάροντας διάφορα πακέτα παροχών σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, οι οποίες θα αρμέξουν στην κυριολεξία τα λαϊκά νοικοκυριά.

Οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν κάνουν φιλανθρωπίες, αντίθετα αξιοποιούν τις δυνατότητες που τους εξασφαλίζουν οι κυβερνήσεις τους για να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Ο κλάδος της Υγείας θα τους εξασφαλίσει αμύθητα πλούτη. Οσο θα υποβαθμίζεται ο δημόσιος τομέας Υγείας τόσο θα αυξάνονται τα συμβόλαια σε αριθμό αλλά και στο οικονομικό μέρος θα γίνονται δυσβάσταχτα.

Κλάδοι με αυξημένη επικινδυνότητα, όπως μέταλλο, οικοδόμοι, λατόμοι κλπ., θα πληρώσουν πανάκριβα συμβόλαια έστω και για τα ελάχιστα.

Αλλες ομάδες εργαζομένων για τους οποίους οι συνέπειες των συνθηκών εργασίας μπορεί να μην έχουν άμεσες συνέπειες στην υγεία τους, έχουν όμως μακροπρόθεσμες, επίσης θα είναι στη λίστα των επικίνδυνων επαγγελμάτων με ανάλογες συνέπειες στη σύναψη των συμβολαίων.

Δε χωράει, λοιπόν, αμφιβολία ότι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν έχουν αφετηρία το κεφάλαιο να περάσει το σκόπελο της κρίσης. Αυτές οι ανατροπές ήταν προαποφασισμένες και δρομολογημένες από χρόνια. Στόχος είναι να βελτιωθούν οι όροι ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Με την έννοια αυτή η φιλοσοφία των ανατροπών βρίσκεται στην κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης για δύο λόγους: Από τη μια να απαλλαγεί το κεφάλαιο από το να πληρώνει εισφορές για τους εργαζόμενους και από την άλλη να διαμορφωθεί το πιο ευνοϊκό επιχειρηματικό πεδίο ώστε το κεφάλαιο να πουλάει παροχές στους εργαζόμενους.

Είναι ολοφάνερο ότι ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης όχι μόνο δεν κάνει έστω και ελάχιστες υποχωρήσεις για τη βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης αλλά κάθε μέρα ζητάει και περισσότερο αίμα από τα λαϊκά στρώματα για να επιμηκύνει τη ζωή του.

Η λύση για τα λαϊκά νοικοκυριά, την εργατική τάξη δεν μπορεί να περιορίζεται στο εφικτό που μεταφράζεται στο ξεροκόμματο που πετάνε οι εργοδότες. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να εναποθέτει τις ελπίδες της μια στις «πράσινες», μια στις «γαλάζιες» κυβερνήσεις. Αυτές οι συνταγές είναι δοκιμασμένες. Περιέχουν ψευτοφάρμακα που δε γιατρεύουν το σύστημα, το οποίο άλλωστε κάθε μέρα σαπίζει όλο και περισσότερο.

Η λύση είναι αλλαγή τάξης στην εξουσία, αυτό είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη για την εργατική τάξη και όχι η αλλαγή μηχανοδηγού κάθε 7-8 χρόνια στο τρένο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αυτός ο στόχος απαιτεί να πατήσουν σταθερά στο δρόμο όλοι οι τροχοί. Να οξυνθεί η πολιτική ιδεολογική συνδικαλιστική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ., με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, με τη συνδικαλιστική ελίτ στο εργατικό κίνημα. Η ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος αντικειμενικά περνάει μέσα από αυτήν τη διαδικασία.

Η απεργία του ΠΑΜΕ στις 10 του Φλεβάρη για το ταξικό εργατικό κίνημα είναι ζήτημα πρώτης γραμμής. Η απεργία αποκτά χαρακτηριστικά ενιαίας λαϊκής αντεπίθεσης, από την άποψη ότι την ίδια μέρα στο δρόμο του αγώνα θα είναι ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματοβιοτέχνες και η μικρομεσαία αγροτιά που μένουν στο πόστο του αγώνα.